Ο Ντάγκλας Κουέιντ ζει σε φουτουριστικό μέλλον. Μετά από έναν χημικό πόλεμο ο πλανήτης είναι πλέον κατεστραμμένος εκτός από δύο μόνο περιοχές: την Μ. Βρετανία, που θεωρείται το κέντρο της πολιτικής και οικονομικής δύναμης, και την Αυστραλία, ή «Αποικία», που είναι το «γκέτο», το μέρος της φθηνής εργατιάς. Εκεί, ανάμεσα στα παραπήγματα, μία εταιρία ονείρων, η Recall, υπόσχεται να εμφυτεύσει κατασκευασμένες αναμνήσεις και παραστάσεις στο μυαλό σου, κάνοντας την εξαθλιωμένη πραγματικότητά σου λίγο πιο ανεκτή. Ο Κουέιντ, εργάτης και σύζυγος μίας πανέμορφης αστυνομικού, αποφασίζει να επισκεφτεί την εταιρία - με την ελπίδα να αντικαταστήσει τον ταραγμένο του ύπνο με όμορφα όνειρα. Μόνο που δεν γνωρίζει ότι ... έτσι κι αλλιώς ζει με δανεικές, εμφυτευμένες μνήμες. Σύντομα όμως θα ξυπνήσει στον εφιάλτη του, όπου τίποτα δεν είναι όπως νομίζει κι εκείνος θα πρέπει να ακολουθήσει το νήμα για να βρει ποιος πραγματικά ήταν. Στο φόντο της προσωπικής του ιστορίας και αλληλένδετα με αυτήν, ο κόσμος του βάλλεται από διεφθαρμένους εκατομμυριούχους πολιτικούς και μέλη της Αντίστασης («τρομοκράτες») που προσπαθούν να θυμήσουν σε κοιμισμένους πολίτες ότι η ζωή τους τους ανήκει.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε για το remake της «Ολικής Επαναφοράς» είναι ότι ...δεν είναι remake. Ο βρετανός Λεν Γουάιζμαν επιχειρεί την εκ νέου μεταφορά του θρυλικού διηγήματος του Φίλιπ Κ. Ντικ «We Can Remember It For You Wholesale» στην μεγάλη οθόνη. Ισως γιατί γνωρίζει ότι δεν μπορεί να συναγωνιστεί το cult status που έχει αφήσει η διασκευή του άρχοντα του action-kitch Πολ Βερχόφεν, ο οποίος με πρωταγωνιστή τον Αρνολντ Σβαρτζενέγκερ, παρέδωσε το 1990 μία σπλάτερ ιερόσυλα κωμική εξτραβαγκάνζα: ποιος δε θυμάται τον Αρνι να παλεύει με ανδροειδή και να ξεστομίζει ατάκες που έχουν τη δική τους camp διάσταση στην κινηματογραφική ιστορία: «Consider this a divorce!» (όσο φύτευε μια σφαίρα στη «γυναίκα» του Σάρον Στόουν).
Ο Γουάιζμαν όμως μοιάζει να είναι πολύ πιο γοητευμένος από τη σκοτεινή, δυστοπική διάσταση του βιβλίου. Η σκηνογραφία, η χρωματική παλέτα της εικόνας, τα εφέ, ο τρόπος που συστήνει τους ήρωες - όλα παραπέμπουν πολύ περισσότερο σε «Blade Runner», παρά «Total Recall». Αυτή είναι και η δυνατή διάσταση της ταινίας: η καλλιτεχνική της διεύθυνση, τα sci-fi ευρήματα, η χαμηλωμένων τόνων στόφα της. Η «υπόσχεση» για κάτι πιο ενήλικο και εφιαλτικό.
Δυστυχώς όμως, γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι και ο Γουάιζμαν έχει αυτοσκοπό το action κι όχι το θρίλερ, σ' αυτό το action θρίλερ. Γνωρίζοντας ίσως πολύ καλά το μαζικό κοινό στο οποίο απευθύνεται, σαρώνει πολύ γρήγορα την ταινία με σκηνές «χωρίς βαρύτητα» - κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κυριολεκτικά, καθώς οι ήρωες καταπιάνονται σε ανθρωποκυνηγητά, μάχες σώμα με σώμα και πατημένα γκάζια ιπτάμενων αυτοκινήτων σε μη ατμοσφαιρικές συνθήκες (χωρίς βαρύτητα). Μεταφορικά, γιατί μάταια περιμένουμε την ψυχολογική, πολιτική, mind-games διάσταση του διηγήματος του Ντικ να δώσει μια στιβαρή βάση στα δρώμενα. Και κακά τα ψέματα, ζούμε στην κινηματογραφική εποχή του «Inception». Πλέον υπάρχει σύγκριση στο πώς συνδυάζεται μία ανεπανάληπτη εικονογραφία του φανταστικού, με action ένταση, αλλά και εγκεφαλική πλοκή.
Ο Κόλιν Φάρελ, στην προσπάθεια ολικής επαναφοράς της καριέρας του δεν είναι κακός. Με ένα καλύτερο σενάριο, θα μπορούσε να πείσει ως Τζέιμς Μπορν του μέλλοντός μας. Το δυστύχημα είναι ότι με τον τρόπο που πακετάρονται οι χαρακτήρες δεν έχουν καμία χημεία μεταξύ τους: η σχέση του με το κορίτσι της Αντίστασης, Τζέικα Μπιλ, είναι τόσο αδιάφορη - και μελό και «αποστειρωμένη» μαζί. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η «σύζυγος» Κέιτ Μπέκινσεϊλ (σύζυγος του Φάρελ στο πανί και του Γουάιζμαν στην πραγματικότητα), η οποία είναι ο πραγματικός Σβαρτζενέγκερ της σύγχρονης διασκευής. Αδίστακτη, ευθυτενής, ατσαλάκωτη ρίχνει ξύλο και ατάκες με βλέμμα σκύλας και αντοχές ρομπότ.
Το αποτέλεσμα δυστυχώς καταλήγει μέτριο. Υποπτευόμαστε ότι σε λίγα χρόνια θα θυμόμαστε ψήγματα ορισμένων εντυπωσιακών σκηνών που θα φλασάρουν στο μυαλό μας, χωρίς συνοχή. Σαν εμφυτευμένες μνήμες της Recall για ένα πολυαναμενόμενο remake που ίσως και να μην έγινε ποτέ. Να το ονειρευτήκαμε.
Διαβάστε περισσότερα για την «Ολική Επαναφορά».
