Θα ήταν όχι απλά λανθασμένο και αντιδεοντολογικό, αλλά και εντελώς άπρεπο, να χαρακτηρίσει κάποιος αρνητικά ένα δημόσιο πρόσωπο για την πολιτική του επιλογή. Αλίμονο, αν δεν μπορούσε ο οποιοσδήποτε να στηρίξει ιδεολογικά και δημόσια οποιοδήποτε κόμμα ή παράταξη ή πολιτικό πρόσωπο πιστεύει. Οπότε δε θα διαβάσετε ένα κείμενο που κατηγορεί τον Κλιντ Ιστγουντ γιατί ανέβηκε στην σκηνή του Συνεδρίου των Ρεπουμπλικάνων και στήριξε τον Μιτ Ρόμνεϊ. Απόλυτος σεβασμός απέναντι στις πεποιθήσεις ενός ανθρώπου, ο οποίος δηλώνει Ρεπουμπλικάνος - 6 δεκαετίες τώρα (και το αιτιολογεί, αναφέροντας τον θαυμασμό του απέναντι στον Πρόεδρο Αϊζενχάουερ).
Ο 82χρονος Κλιντ Ιστγουντ λοιπόν πήρε τη σκηνή στο Εθνικό Συνέδριο Ρεπουμπλικάνων για να στηρίξει τον υποψήφιο Μιτ Ρόμνεϊ και η στάση του προκάλεσε αντιδράσεις - καλές, κακές και άσχημες. Ο Ιστγουντ δήλωσε με καμάρι ότι «δεν είναι όλο το Χόλιγουντ αριστερό», πετώντας κιόλας τη σπόντα ότι «οι συντηρητικοί, σοβαροί εκπρόσωποί του δεν λένε πολλά πολλά για αυτό δεν φαίνονται...». Στη συνέχεια περιγέλασε τον Μπαράκ Ομπάμα, έβγαλε άχρηστη την τετραετία του, είπε ότι «δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στους δικηγόρους που κατεβαίνουν σε προεδρίες αλλά προτιμά τους επιχειρηματίες» και τον προκάλεσε να αφήσει την καρέκλα του αλλιώς «c'mon... make my day». Πάλι καλά που άφησε έξω το «punk».
Οι Ρεπουμπλικάνοι γέλασαν με το «εκτός teleprompter» αυτοσχεδιασμό του (ήταν να μιλήσει 5 λεπτά και μίλησε 13). Θεώρησαν ότι ήταν «άμεσος», «επικοινωνιακός» και «αστείος». Το εύρημα του να μιλάει σε μια καρέκλα και σ' έναν αόρατο Ομπάμα, το βρήκαν «μη λογοκριμένο», «πολιτικά φρέσκο» και συνεπές με τον «Βρώμικο Χάρι».
Ο εκπρόσωπος Τύπου του Ρόμνεϊ είπε ότι «δεν μπορεί να λογοκρίνει κανείς έναν θρύλο. Ο Ιστγουντ είναι ο Ιστγουντ. Κι αν ξέφυγε λίγο από το λόγο του και αυτοσχεδίασε, είναι δικό του θέμα. Δε θα του πούμε εμείς τι να κάνει...»
Σαφώς. Το θέμα όμως δεν είναι να λογοκρίνει κανείς έναν θρύλο. Αλλά και να τον προστατέψει, αν χρειάζεται. Σύμφωνα με μαρτυρίες, ακόμα και άνθρωποι μέσα από το επιτελείο του Ρόμνεϊ δάγκωναν τα χείλη τους μπροστά στο θέαμα ενός 82χρονου που χάνει τα λόγια του, απευθύνεται σε μια άδεια καρέκλα κομπιάζοντας και κάνει δήθεν σόκιν (αλλά στην ουσία γεροντικά) αστεία εις βάρος του Προέδρου της Αμερικής.
Πάνω σ' αυτό στηρίχτηκαν τα media, και ειδικά τα social media, κι έκαναν γιορτή. Ο Ιστγουντ παρουσιάστηκε ως γεροντάκι με άνοια, κι όχι ως πολίτης με διαφορετική άποψη. Η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Στην αρχή του λόγου του, ο Ιστγουντ μιλάει για το «Yes We Can» όραμα του Ομπάμα και πώς αυτό απέτυχε - ένα απόλυτα σεβαστό επιχείρημα και μία άποψη που σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Δεν την κάνει όμως. Επιλέγει μετά να αναλωθεί σε φαμφαρώδεις πολιτικολογίες που δεν ευσταθούν (γιατί ο Ομπάμα δεν αποσύρει ΑΥΡΙΟ τα στρατεύματα από το Αφγανιστάν θα ήταν φρόνιμο να μην ρωτήσει την καρέκλα, αλλά τους Ρεπουμπλικανούς προκατόχους του Ρόμνεϊ που έστειλαν το στρατό στην Μέση Ανατολή και "κλείδωσαν" με ημερομηνίες λήξης όλα τα κατασκευαστικά συμβόλαια των αμερικανικών πολυεθνικών) και μετά τα χάνει εντελώς κάνοντας «Dirty Harry» αστεία («Τι είπατε κύριε Ομπάμα; Τι να πω στον Ρόμνεϊ; Να πάει να.... ; Δεν μπορώ να το πω αυτό. Δεν μπορεί να το κάνει από μόνος του») που ντρεπόσουν που τον άκουγες. Στο twitter, βγήκε άμεσα το hash tag: #eastwooding κι έγινε «όρος» που εξαπλώθηκε ως viral στο Ιντερνετ. «Eastwooding»: όποιος τρελός μιλάει σε άδειες καρέκλες (δείτε παραδείγματα στο gallery)
«Ο Κλιντ, ο ήρωάς μου έγινε θλιβερό και μίζερο θέαμα» έγραψε ο διάσημος κριτικός κινηματογράφου Ρότζερ Εμπερτ. «Δεν είχε καμία ανάγκη να το κάνει αυτό...»
Ο παρουσιαστής του CNN Πιρς Μόργκαν χαρακτήρισε την εμφάνιση του Ιστγουντ «σαν να παρακολουθείς τον γέρο θείο σου στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι να έχει πιει παραπάνω από όσο αντέχει και να παραληρεί θεωρώντας ότι είναι αστείος...»
Ο Τζον Στιούαρτ του «Daily Show» έδωσε ρέστα. «Είχε πολύ καιρό να με κάνει ένας γέρος άνθρωπος να γελάσω. Από τότε που πυροβόλησε κατά λάθος κάποιον ο Ντικ Τσέινι στο πρόσωπο...»
.
Ο ίδιος ο Μπαράκ Ομπάμα κράτησε μία εξυπνακίστικη αρχικά στάση (αμέσως το επιτελείο του έστειλε με tweet τη φωτογραφία της πλάτης της καρέκλας στο Οβάλ γραφείο που γράφει «The President» και την λεζάντα «Αυτή η καρέκλα είναι πιασμένη»), αλλά σήμερα, συνεντεύξεις στις Κυριακάτικες εφημερίδες του δίνουν ένα πιο διακριτικό, μεγαλόπρεπο προφίλ. «Ο Πρόεδρος δεν προσβλήθηκε καθόλου από τον κύριο Ιστγουντ» δηλώνουν οι εκπρόσωποι του Λευκού Οίκου, ενώ ο ίδιος ο Ομπάμα συμπληρώνει ότι «Οποιος κατεβαίνει στις εκλογές για το αξίωμα του Προέδρου της Αμερικής και δεν μπορεί να ανεχτεί την κριτική, είναι προφανώς σε λάθος κούρσα». Επίσης, ο Πρόεδρος δήλωσε ότι θαυμάζει τον Ιστγουντ «ιδιαίτερα ως σκηνοθέτη» και βρίσκει τις τελευταίες του ταινίες «καταπληκτικές».
Εμείς παραμένουμε μουδιασμένοι. Και με απορίες. Θα είμαστε συνεπείς στον πρόλογό μας: δε θα κρίνουμε κάποιον για τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Απλά, θα απορήσουμε, αν μας επιτρέπεται, με την απόσταση μεταξύ της καλλιτεχνικής του στάσης και της πολιτικής του ιδεολογίας. Πώς είναι δυνατόν ο πνευματικός άνθρωπος που σκηνοθετεί τους «Ασυγχώρητους», το «Gran Torino», το εξαιρετικά κυνικό και καυστικό φινάλε στο «Σκοτεινό Ποτάμι», να προσυπογράφει τις πεποιθήσεις των Ρόμνεϊ & Ράιαν, κι όσων μαζεύονται για tea parties και αντιπάθεια; Πώς μπορείς να έχεις μία προχωρημένη καλλιτεχνικά κριτική στάση απέναντι στη χώρα σου και εκτός μεγάλης οθόνης να συντάσσεσαι με όλα αυτά που πρεσβεύουν/δηλώνουν για την γυναίκα, τις εκτρώσεις, τον βιασμό (!), τους μετανάστες, το σύστημα Υγείας, το εκπαιδευτικό πρόγραμμα οι σύγχρονοι Ρεπουμπλικάνοι;
Αυτό μόνο, τεράστιε κατά τ' άλλα Κλιντ Ιστγουντ. Απάντησέ μας σε αυτό.
Δείτε ολόκληρη την ομιλία του Κλιντ Ιστγουντ και βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Θα μας ενδιέφερε, ειλικρινά, η άποψή σας.
