Τον τελευταίο καιρό δείχνει να υπάρχει ένας κορεσμός όσο αφορά ταινίες με τους υπερήρωες και τις μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές που κατακλύζουν τις αίθουσες κάθε χρόνο, με τα κινηματογραφικά σύμπαντα των Marvel και DC να κυριαρχούν στο είδος πάνω από οτιδήποτε άλλο υπάρχει εκεί έξω. Φαντασμαγορικές, ναι, καταφέρνουν να προκαλέσουν δέος με κάθε τους σκηνή, αλλά όσο περνάει ο καιρός μοιάζουν ολοένα και περισσότερο ίδιες.
Ενίοτε όμως κυκλοφορούν και κάποιες μικρές παραγωγές οι οποίες καταφέρνουν να δώσουν μια νέα διαφορετική πνοή στο είδος. Μια από αυτές τις ταινίες είναι και το «Glass» του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, ένα φιλόδοξο πρότζεκτ που προσπαθεί να ενώσει το υπερηρωικό σύμπαν που ο ίδιος δημιούργησε με τον «Αφθαρτο» και τον «Διχασμένο» - κάτι σαν τους δικούς του «Εκδικητές» στην περισσότερο γήινη και λιγότερο επική εκδοχή τους.
Εμείς εδώ στο Flix σας προτείνουμε άλλες τέτοιες πέντε συν μία τέτοιου είδους ταινίες που αξίζουν την προσοχή σας, πριν δείτε το «Glass» στις αίθουσες αυτή την εβδομάδα.
Διαβάστε ακόμα: Αυτές είναι οι ταινίες που περιμένουμε περισσότερο να δούμε το 2019
«The Toxic Avenger» (1984) των Μάικλ Χερτζ και Λόιντ Καόυφμαν
Ισως μια από τις πιο καλτ ταινίες του είδους των υπερηρωικών ταινιών, το «The Toxic Avenger» του 1984 αφηγείται την ιστορία ενός επιστάτη που γίνεται ο ήρωας της πόλης Τρόμαβιλ (όνομα εμπνευσμένο από τη θρυλική εταιρεία παραγωγής Troma Films) όταν πέφτει σε τοξικά απόβλητα και μεταμορφώνεται σε ένα τέρας, τον Avenger του τίτλου. Συνδυάζοντας τον τρόμο με το είδος των υπερηρωικών ταινιών, οι Χερτζ και Κάουφμαν αποτίνουν τον δικό τους φόρο τιμής στα κόμικς, σε μια ταινία που δεν τσιγγουνεύεται σε camp, αίμα και ωμή βία, και η οποία κατάφερε να αγαπηθεί από το κοινό αλλά και να γίνει ένα instant classic διαμάντι για μεταμεσονύκτιες προβολές.
«Mystery Men» (1999) του Κίνκα Ασερ
Τι θα γινόταν αν κάποιοι τριτοκλασσάτοι υπερήρωες, με χάλια δυνάμεις όπως το Φτυάρι ο οποίος μπορεί να σκάψει μια τρύπα καλύτερα από κάποιον άλλον, ή ο Κύριος Εξαλλος ο οποίος νευριάζει πάρα πολύ για το οτιδήποτε, προσπαθούσαν να σώσουν έναν από τους μεγαλύτερους ήρωες του πλανήτη, τον Captain Amazing, ο οποίος έχει απαχθεί από τον κακό Καζανόβα Φρανκενστάιν; Η μοναδική μεγάλου μήκους ταινία του Κίνκα Ασερ χαρακτηρίζεται από το all star καστ (Μπεν Στιλερ, Γουίλιαμ Χ. Μέισι, Κρεγκ Κινίαρ και Τζέφρι Ρας, ανάμεσα σε άλλους), αλλά κυρίως από το ανατρεπτικό και μαύρο χιούμορ που σατιρίζει το είδος με ένα καλογραμμένο και πανέξυπνο σενάριο που θα έκανε τις τωρινές ταινίες να κρυφτούν από ντροπή.
«Super» (2010) του Τζέιμς Γκαν
Πριν τους «Φύλακες του Γαλαξία» και τη «διαταραγμένη» σχέση του με την Marvel, ο Τζέιμς Γκαν γύρισε μια από τις πιο μοναδικές ταινίες με (υπερ)ήρωες. Στο «Super», ένας συνηθισμένος τύπος, ο Φρανκ Ντάρμπο (τον οποίο ερμηνεύει ο Ρέιν Γουίλσον), αποφασίζει να γίνει ένας εκδικητής ήρωας με το όνομα Πορφυρός Κεραυνός και να αντιμετωπίσει το έγκλημα, αλλά χωρίς να έχει κάποιες δυνάμεις. παρά μόνο χτυπώντας τους εγκληματίες και φωνάζοντας «Σκάσε, έγκλημα!» και με την Ελεν Πέιτζ στον ρόλο της sidekick του που τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα. Με μαύρο χιούμορ, σήμα κατατεθέν του Γκαν, και κάποιες από τις πιο αστείες προσεγγίσεις στο είδος, το «Super» θα μπορούσε να γίνει η επιτυχία που θα άξιζε να γίνει αν την ίδια χρονιά δεν είχε βγει η ακριβώς παρακάτω ταινία.
«Kick-Ass» (2010) του Μάθιου Βον
Μπορεί η πρώτη ταινία του Μάθιου Βον με υπερήρωες να είναι βασισμένη στο κόμικ των Μαρκ Μίλαρ και Τζον Ρομίτα Τζούνιορ που εκδόθηκε από την Marvel, αλλά σίγουρα δεν μοιάζει σε τίποτα τις μεγάλες υπερπαραγωγές που μας έχει συνηθίσει το στούντιο τα τελευταία χρόνια. Απεναντίας μάλιστα η ταινία είναι ίσως μια από τις πιο βίαιες του είδους και ταυτόχρονα μια απολαυστικά απενοχοποιημένη εικονογράφηση της ιστορίας ενός nerdy καθημερινού αγοριού (Ααρον Τέιλορ-Τζόνσον) που μιμείται τους ήρωες των αγαπημένων του κόμικς προκειμένου να αντιμετωπίσει το έγκλημα στην περιοχή του. Ο Βον χορογραφεί υπέροχες σκηνές δράσης χωρίς να φοβάται το ανατρεπτικό χιούμορ και το γεγονός ότι σπρώχνει τα στερεότυπα του είδους στα όριά τους. Κι όλα αυτά χωρίς μεγάλα budget και φαντασμαγορικά εφέ.
«Chronicle» (2012) του Τζος Τρανκ
Η πρώτη ταινία του Τζος Τρανκ, ο οποίος μετά έκανε το αρκετά κακό «Fantastic Four», ένωνε με ένα μοναδικό τρόπο δυο είδη που, ως τότε, δεν πιστεύαμε ότι θα βλέπαμε ποτέ μαζί: εκείνο των υπερηρωικών ταινιών και αυτό του found footage. Το αποτέλεσμα όχι μόνο δικαίωνε την επιλογή αυτή αλλά και ταυτόχρονα άφησε στην όποια ιστορία μια ταινία που αποφασίζει να αφήσει στην άκρη τους ηρωισμούς και να βουτήξει σε πιο σκοτεινά νερά, ακολουθώντας μια παρέα νεαρών η οποία ανακαλύπτει ένα περίεργο εξωγήινο αντικείμενο που τους δίνει τηλεκινητικές ικανότητες, αλλά γρήγορα τα πάντα, όπως γίνεται συνήθως, παίρνουν μια πιο επικίνδυνη τροπή. Είναι ίσως και μία από τις λίγες ταινίες που δείχνει τους ήρωές της να μην επικεντρώνονται στο να σώσουν τον κόσμο αλλά, σε κάτι που μοιάζει πιο ρεαλιστικό ίσως: στο να κάνουν την μια σκανδαλιά πίσω από την άλλη και να τις καταγράφουν.
Με Λένε Τζιγκ (2017) του Γκαμπριέλε Μαϊνέτι
O Eντσο, ένας μικροκακοποιός από τις φτωχές συνοικίες της Ρώμης, ανακαλύπτει έπειτα από ένα παράξενο ατύχημα ότι έχει αναπτύξει υπερδυνάμεις. Αντί όμως να τις χρησιμοποιήσει για καλό σκοπό, αποφασίζει να προωθήσει την καριέρα του ως σούπερ εγκληματίας, αφού έχει πλέον γίνει άτρωτος. Μια ανανεωτική ματιά στον κόσμο των υπερηρώων, με ευπρόσδεκτες ανατροπές στα κλισέ του είδους, όχι πάντα αντάξια των προσδοκιών που δημιουργεί, αλλά σίγουρα μια γνωριμία με έναν απρόθυμο, ρομαντικό και κυρίως υπερήρωα της παρα-διπλανής πόρτας που τιμά τις ιταλικές του καταβολές και κυρίως αντιστέκεται στη σαρωτική ομοιομορφία του χολιγουντιανού μοτίβου.
