Δεν είναι όλα ακριβώς πρόσφατα, κι ούτε όλα μεταφρασμένα (τουλάχιστον ακόμη) στα ελληνικά, άλλα αφορούν ταινίες της εποχής μας, άλλα ταινίες που έρχονται, μερικά μοιάζουν με ταινίες που δεν έχουν γίνει και ίσως να μη γίνουν ποτέ. Αυτό που ακολουθεί δεν είναι σίγουρα μια εξαντλητική λίστα των βιβλίων που άφησαν το σημάδι τους στο 2017, αλλά είναι μια καλή αρχή για όποιον πίστευε ανέκαθεν πως το σινεμά δεν είναι μόνο κινούμενες εικόνες.
Ιστορίες της Ζωής σου και Αλλες Ιστορίες (Stories of your Life and Others) του Τεντ Τσιανγκ | Κέδρος
Ο Τεντ Τσιανγκ δε γράφει απλά sci-fi διηγήματα. Στην πραγματικότητα, χρησιμοποιεί τον ιδεολογικό πυρήνα της επιστημονικής φαντασίας για να τον εντάξει στο πλαίσιο της κοινωνιολογίας, της θεολογίας, ακόμα και της φιλοσοφίας, με ουσιαστικό στόχο να αποκαλύψει τις μικρές αλλά κρίσιμες συνθήκες που ορίζουν την πραγματικότητα και να την ανασυνθέσει με τρόπο που την επαναπροσδιορίζει αλλά και ταυτόχρονα την διατηρεί ανησυχητικά γνώριμη.
Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι, ακόμα κι αν κάθε διήγημά του περιλαμβάνει τόσες πολλές πολύπλοκες ιδέες, ακόμα κι συγκεντρώνει στοιχεία από τόσα πολλά διαφορετικά πεδία, ακόμα κι αν τολμάει να θεωρήσει αυτονόητη την πιο σύνθετη μαθηματική συλλογιστική, πάντα καταφέρνει να μιλάει τελικά για τον ίδιο τον άνθρωπο, το παρελθόν του και, κυρίως, το μέλλον του, όχι με την αυστηρά χρονική έννοια αλλά με την προοπτική της επιβίωσης. Από τον «Πύργο της Βαβυλώνας», όπου μελετώνται τις πρώτες προσπάθειες συνάντησης με το Θείο, και την καταστροφική επίσκεψη των αγγέλων στο «Κόλαση είναι η απουσία του Θεού» μέχρι το ιδιοφυώς παρανοϊκό «72 γράμματα», το οποίο συνδυάζει τα εβραϊκά γκόλεμ με τις αρχές της Θερμοδυναμικής και τα μαθηματικά ολοκληρώματα, και το συγκινητικά ανθρωπιστικό «Η ιστορία της ζωής σου» (η αρχική πηγή έμπνευσης του περσινού «Arrival») που μέσω μαθηματικών και γλώσσας δίνει το κλειδί για την επανερμηνεία όλου του χρόνου και της ανθρώπινης επικοινωνίας, ο Τσιανγκ καταφέρνει να μη γράψει επιστημονική φαντασία αλλά επιστημονική φιλοσοφία, πάντα αναδεικνύοντας απρόσμενα νέες παραμέτρους και πάντα πρόθυμος να κοιτάξει με αναζωογονητικό τρόπο όλες τις πλευρές ενός πολυσύνθετου προβλήματος.
Η φανταστική γραφή, η απόλυτα καίρια ματιά και η κρίσιμη ανθρωπιστική προσέγγιση είναι απλά το επισφράγισμα ενός υλικού ικανού να μείνει στην ψυχή και το μυαλό του αναγνώστη για πολύ καιρό, το οποίο ικετεύει να βρει πολλαπλή κινηματογραφική διέξοδο. Το «Arrival» ήταν ίσως απλά η αρχή. Δημήτρης Δημητρακόπουλος
Το Αυτό (It) του Στίβεν Κινγκ | Κλειδάριθμος
Για έναν φαν της λογοτεχνίας τρόμου «Το Αυτό» του Στίβεν Κινγκ βρίσκεται σίγουρα σε περίοπτη θέση. Το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε το 1986 και αποτελεί ίσως ένα από τα σημαντικότερα και καλύτερα μυθιστορήματα του μετρ του τρόμου, καθώς μιλάει για την ιστορία εφτά παιδιών που ζουν και μεγαλώνουν σε μια αμερικάνικη κωμόπολη, το Ντέρι στην πολιτεία Μέιν, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, και έχουν δημιουργήσει την «Λέσχη των Χαμένων, καθώς για διαφορετικούς λόγους ο καθένας έχουν περιθωριοποιηθεί από τις παρέες των συνομηλίκων τους. Την ίδια στιγμή, το Ντέρι είναι το λημέρι ενός διαβολικού κλόουν, του Πένιγουαϊζ, που κάθε 27 χρόνια, βγαίνει από τους υπονόμους της πόλης, αρπάζει παιδιά εκμεταλλεύοντας τις φοβίες τους, σπέρνοντας τον τρόμο στην πόλη.
Ο Κινγκ συνέλαβε την ιδέα για το βιβλίο το 1978, αλλά ξεκίνησε να το γράφει το 1981, και μέσα στις 1000+ σελίδες του η ιστορία εξελίσσεται και εναλλάσσεται μεταξύ δυο χρονικών περιόδων, μια στα τέλη του ’50 όταν οι ήρωες του βιβλίου ήταν ακόμα παιδιά, και μια στα τα μέσα της δεκαετίας του ’80 με τους ήρωες να είναι ήδη ενήλικες ο καθένας με τις δικές τους ζωές, να επιστρέφουν για άλλη μια φορά στο Ντέρι για να αντιμετωπίσουν ξανά τον Πένιγουαϊζ. Αυτό που έκανε το συγκεκριμένο βιβλίο του Κινγκ τόσο σπουδαίο είναι τα διαχρονικά θέματα με τα οποία καταπιάνεται, από την απώλεια της αθωότητας, τον ανείπωτο τρόμο της ενηλικίωσης τη νίκη πάνω στο «κακό», σε οποιαδήποτε μορφή του, μέσω αμοιβαίας εμπιστοσύνης στους ανθρώπους.
Το «Αυτό» κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες και στις κινηματογραφικές αίθουσες, από τον σκηνοθέτη του «Mama» Αντι Μουσιέτι ο οποίος όχι μόνο κατάφερε να μεταφέρει με επιτυχία στον κινηματογράφο ένα από τα πιο δύσκολα βιβλία του Κινγκ, χωρίζοντάς το σε δυο μέρη και επικεντρώνοντας την πρώτη του ταινία στην παιδική ηλικία των ηρώων, η οποία αυτή την φορά εξελίσσεται στην δεκαετία του ’80, και με το δεύτερο μέρος της να κυκλοφορεί στις αίθουσες τον Σεπτέμβριο του 2019, αλλά και να μας δώσει μια από τις καλύτερες, γεμάτες ψυχή και πάθος, και πιο πιστές κινηματογραφικές μεταφορές που βασίζονται σε κάποιο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ, που έχουμε δει εδώ και πολύ καιρό. Χρήστος Μπακατσέλος
I Heard You Paint Houses του Τσαρλς Μπραντ | Steerforth
Αυτές ήταν οι πρώτες λέξεις που είπε ο Τζίμι Χόφα στον χίτμαν Φρανκ Σίραν, ο οποίος ήταν γνωστός με το παρατσούλι «Ο Ιρλανδός» - όπως και ο τίτλος της πολυαναμενόμενης νέας ταινίας του Μάρτιν Σκορσέζε για το Netflix. Μίας ταινίας που ενώνει τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο (που θα ερμηνεύει τον Σίραν) με τον Αλ Πατσίνο (Χόφα), αλλά και με τους Τζο Πέσι, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Μπόμπι Καναβάλε (ανάμεσα σε πολλούς άλλους της κινηματογραφικής «Οικογένειας»).«Βάφω σπίτια» ήταν αργκό για το ρήμα «σκοτώνω» - με τη μπογιά να συμβολίζει το αίμα. Ο Φρανκ Σίραν ήταν πράγματι χίτμαν (έμαθε πολλά σε 411 μέρες στρατιωτικής θητείας στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο) που δούλεψε για τη μαφία και το φίλο του Χόφα, εκτελώντας 25 «στόχους». Ο ερευνητικός δημοσιογράφος και συγγραφέας Τσαρλς Μπραντ έγραψε το βιβλίο μετά από 5 χρόνια ηχογραφημένων συνεντεύξεων με τον Σίραν, ο οποίος του εξιστορεί το πώς κατέληξε να υπακούσει στη διαταγή του Ράσελ Μπανταλίνο, να εξολοθρεύσει τον ίδιο τον Χόφα (αλλιώς γνώριζε πολύ καλά ότι η μαφία «θα εξαφάνιζε» τον ίδιο).Εκτός του ότι η ιστορία του best seller (τώρα κυκλοφορεί και στην «Frank "The Irishman" Sheeran & Closing the Case on Jimmy Hoffa» έκδοση, όπου 57 έξτρα σελίδες κλείνουν το φάκελο «Χόφα», αλλά ρίχνουν φως και σε ακόμα περισσότερες άλυτες δολοφονίες, όπως -κρατηθείτε- αυτή του JFK) είναι από μόνη της συναρπαστική, είναι η πέννα του Μπραντ που δεν σε αφήνει να αφήσεις το βιβλίο κάτω. Κάθε σελίδα τελειώνει με ένα mind fuck τρόπο που σε αναγκάζει να γυρίσεις και να διαβάσεις την επόμενη. Ω πόσο, μα πόσο, ανυπομονούμε για το πώς θα αποδώσει όλα αυτά ο Μάρτι και τα καλά παιδιά του επί της οθόνης. Πόλυ Λυκούργου
My Friend Dahmer του Ντερφ Μπάκντερφ | Abrams ComicArts
Μπορεί να διασκευάστηκε φέτος σε μια μάλλον αδιάφορη (και ακυκλοφόρητη εδώ) ταινία από τον Μαρκ Μέγιερς, όμως αυτό δεν είναι παρά μια ιδανική αφορμή για να αναζητήσει κανείς το εθιστικό graphic novel του Ντερφ Μπάκντερφ. Αν και έχει ως πρωταγωνιστή τον διαβόητο serial killer Τζέφρι Ντάμερ, ο οποίος υπήρξε υπεύθυνος για τη δολοφονία, τον βιασμό και τον ακρωτηριασμό (συχνά με αυτή τη σειρά) 17 νεαρών ανδρών και αγοριών από το 1978 μέχρι το 1991, ενίοτε επιδιδόμενος σε νεκροφιλία και κανιβαλισμό, ο Μπάκντερφ δεν ενδιαφέρεται να απαθανατίσει ακόμα ένα ηδονοβλεπτικό και σκανδαλοθηρικό λεύκωμα των φρικιαστικών πρακτικών ενός κατά συρροή δολοφόνου.
Πιο κοντά στο θλιμμένο, ημερολογιακό ύφος των «Αυτόχειρων Παρθένων» του Τζέφρι Ευγενίδη (και της κινηματογραφικής διασκευής τους από τη Σοφία Κόπολα), το «My Friend Dahmer» ξεδιπλώνει την αλλόκοτη εφηβική ηλικία του νεαρού Ντάμερ σαν το χρονικό μιας αναπόφευκτης όσο και προαναγγελθείσας τραγωδίας, μέσα από τη γνωριμία και την ιδιόρρυθμη σχέση του με τον ίδιο τον Μπάκντερφ, ο οποίος υπήρξε συμμαθητής και απρόθυμος φίλος του μετέπειτα δολοφόνου σε μια μικρή πόλη του Οχάιο. Με ψυχραιμία και απρόσμενες πινελιές χιούμορ, ο Μπάκντερφ μας μεταφέρει στο συναισθηματικά μουδιασμένο τοπίο των αμερικανικών προαστίων του ’70, για να σκιαγραφήσει το ανθρώπινο πορτρέτο όχι του τέρατος που συνεπήρε αργότερα τα πρωτοσέλιδα, αλλά του περιθωριακού κι απροσάρμοστου εκείνου εφήβου που κάθε σχολική τάξη διαθέτει, προτού παραδοθεί ολοκληρωτικά στις ακατανίκητες σκοτεινές παρορμήσεις που έκρυβε στα βάθη της ψυχής του και τις οποίες κανένας δεν κατάφερε να ανιχνεύσει πριν να είναι πολύ αργά. Θανάσης Πατσαβός
The Nudes Of David Lynch | Thames & Hudson
Η τρίτη σεζόν του Twin Peaks μας στοίχειωσε με τις εικόνες της και σήμανε για άλλη μια φορά τον απόλυτο θρίαμβο του σκοτεινού οράματος του Ντέιβιντ Λιντς, ο ιδιοφυής σκηνοθέτης όμως αποκάλυψε φέτος μια νέα πτυχή του πολυσχιδούς και ερεβώδους ταλέντου του με το νέο φωτογραφικό βιβλίο του, το οποίο είναι αφιερωμένο στο γυναικείο γυμνό, σε συνεργασία με το Iδρυμα Μοντέρνας Τέχνης Καρτιέ στο Παρίσι, όπου είχε διοργανωθεί το 2007 η μεγάλη αναδρομική έκθεση στο ζωγραφικό και φωτογραφικό του έργο. Βγαλμένος μέσα από το ίδιο νοσηρο, φετιχιστικό αλλά και τόσο ερωτικό λιντσεϊκό σύμπαν, ο φωτογραφικός φακός του Λιντς αποτυπώνει, απογειώνει και εκθειάζει τη γυναικεία μορφή σε μια σειρά από έγχρωμες κι ασπρόμαυρες φωτογραφίες που επαναπροσδιορίζουν τον ερωτισμό, καθιστώντας τον μυστηριώδη, επικίνδυνο και σαγηνευτικό ταυτόχρονα. Απαραίτητο συμπλήρωμα για όλους όσοι θέλουν να εντρυφήσουν στον αλλόκοτο κόσμο του σκηνοθέτη. Τάσος Χατζηευφραιμίδης
Εθιμα Ταφής (Burial Rites) της Χάνα Κεντ | Ικαρος
Το 1829 στην Ισλανδία δεν υπάρχει καμία φυλακή. Υπάρχουν εγκλήματα, τιμωρίες, αλλά όχι φυλακή. Το 2011, μια νεαρή Αυστραλέζα, η Χάνα Κεντ, έζησε για λίγο στην Ισλανδία, ως μέρος των σπουδών της και συνάντησε σ' ένα αρχείο εφημερίδων μια παλιά ιστορία: την ανέπτυξε σε μυθιστόρημα που εκδόθηκε το 2013, βραβεύτηκε σε όλο τον κόσμο κι έγινε μεμιάς μια από τις πιο συναρπαστικές συγγραφείς της εποχής μας, πριν κλείσει τα 30. Η ιστορία της παρακολουθεί την Αγκνες Μαγκνουσντότιρ, μια λιγομίλητη νέα γυναίκα που κατηγορείται ότι έβαλε φωτιά σ' ένα σπίτι κι έκαψε τους δυο άντρες που βρίσκονταν μέσα. Περιμένοντας την οριστική της καταδίκη, που θα σημαίνει και τη θανατική ποινή, αναγκάζεται - ελλείψει φυλακών - να «φιλοξενηθεί» από μια αγροτική οικογένεια. Η μητέρα κι ο πατέρας είναι επιφυλακτικοί, η μία κόρη, όμορφη και γεμάτη παιδικά καπρίτσια, εκδηλώνει επιθετικότητα προς την Αγκνες, η άλλη κόρη, το εσωστρεφές ασχημόπαπο, βρίσκει στο πρόσωπό της μια διστακτική φίλη, μέσα στο απογυμνωμένο ισλανδικό τοπίο, γεωγραφικό και συναισθηματικό. Η αφήγηση εναλλάσσει το χρονικό της διαμονής της Αγκνες στο σπίτι και το δικό της, προσωπικό, αινιγματικό, υπαρξιακό μπροστά στην έλευση του θανάτου, ημερολόγιο.
Ενα μυθιστόρημα έντονα περιγραφικό, είτε πρόκειται για τους τόπους και τη φύση, είτε για την αναστατωμένη ψυχή, το «Εθιμα Ταφής» μοιάζει γραμμένο για να γίνει ταινία. Αυτό μάλλον ένιωσε κι ο Γκάρι Ρος που ανέλαβε το πρότζεκτ ως παραγωγός και ο Λούκα Γκουαντανίνο που, μετά το «Call Me By Your Name» και τη «Suspiria», ετοιμάζεται να το φέρει στο σινεμά, με πρωταγωνίστρια τη (συνεργάτιδα, άλλωστε, του Γκάρι Ρος στο «Hunger Games»), Τζένιφερ Λόρενς. Ταυτόχρονα, η Χάνα Κεντ κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα, «The Good People» («Οι Καλοί», εκδ. Ικαρος), για όσους ήδη νοστάλγησαν το σύμπαν της. Λήδα Γαλανού
I Kill Giants των Τζο Κέλι και ΤζεϊΕμ Κεν Νιμούρα | Image Comics
Ηδη ταινία (με τον Τζο Κέλι να έχει γράψει ο ίδιος το σενάριο) σε σκηνοθεσία του Δανού Αντερς Γουόλτερ βραβευμένου με Οσκαρ για την μικρού του μήκους «Helium», το πρωτότυπο graphic novel είναι ένα από τα πιο γοητευτικά βιβλία για τον μαγικό και σκληρό κόσμο της εφηβείας. H ηρωίδα του φορά αυτιά κουνελιού και που θα μπορούσε να ιδωθεί ως ένα κορίτσι με εξαιρετικά ζωντανή φαντασία, ή ως ένα κορίτσι με βαθιά προβλήματα, δηλώνει απερίφραστα πως σκοτώνει γίγαντες. Και βιβλίο κάνει ότι μπορεί να μην ξεκαθαρίσει αν αυτή η δήλωσή της είναι μεταφορική η κυριολεκτική, διότι όπως όλοι ξέρουμε, δεν υπάρχουν γίγαντες. Θεματικό στο artwork και εξαιρετικά σύνθετο στην ιστορία του, το βιβλίο είναι ένα από εκείνα που σε βυθίζουν στον κόσμο τους σχεδόν από την αρχή κάνοντάς σε να ξεχνάς τους κανόνες του δικού σου. Και είναι σχεδόν ικανό να σε πείσει ότι όντως, υπάρχουν γίγαντες εκεί έξω. Γιώργος Κρασσακόπουλος
Θα Κοιμηθούμε Όταν Γεράσουμε (Dormiremo da Vecchi) | Κριτική
«Η γλυκιά ζωή δεν ήταν γλυκιά, ήταν φριχτή». Ο Πίνο Κορίας τσιτάρει τον Ντίνο Ρίζι στην πρoμετωπίδα του συναρπαστικού του βιβλίου, πριν ξεκινήσει να εξερευνά αυτήν ακριβώς την επικαλυμμένη με ζάχαρη φρίκη με μια ιστορία απληστίας και κυνισμού, απάτης και προδοσίας, έρωτα και εγκλήματος στην «αρένα» της Τσινετσιτά. Πόση αλήθεια να αντανακλά το τρίγωνο των μυστικών και των ψεμάτων που σχηματίζουν ο μακιαβελικός μεγαλοπαραγωγός, ο ανυποψίαστος σεναριογράφος και η ταλαίπωρη σταρ; Κάτι θα ξέρει ο Κορίας ως έμπειρος δημοσιογράφος, χρονικογράφος, σεναριογράφος και παραγωγός ταινιών και τηλεοπτικών σειρών για την RAI, εδώ στο μυθιστοριογραφικό του ντεμπούτο, που ρουφιέται σαν καραμέλα, αρκεί φυσικά να αντέχεις την πίκρα που κρύβει στον πυρήνα της. Ρόμπυ Εκσιέλ
Call me by your name του Αντρέ Ασιμάν | Picador
Από τη διθυραμβική υποδοχή στην πρεμιέρα της ταινίας στο Φεστιβάλ του Sundance μέχρι σήμερα που το «Να Με Φωνάζεις με το Ονομά Σου» του Λούκα Γκουαντανίνο θεωρείται ένα από τα φαβορί για τα επικείμενα Οσκαρ και φιγουράρει στη συντριπτική πλειοψηφία των λιστών με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, το δίλημμα αν πρέπει να διαβάσει κανείς πρώτα το ομότιτλο βιβλίο του Αντρέ Ασιμάν (αμετάφραστο ακόμα στη χώρα μας) παραμένει. Αν δεν μπορείτε να περιμένετε μέχρι το Φεβρουάριο που η ταινία θα έρθει στις αίθουσες της χώρας μας, το βιβλίο είναι ιδανικό για να ανακαλύψετε το χρονικό του έρωτα του 17χρονου Ελιο με τον 24χρονο Ολιβερ στη διάρκεια ενός καλοκαιριού στην Ιταλία, το οποίο αποδίδεται από τον Ασιμάν με όλη τη θέρμη, το πάθος, τον ερωτισμό, την αμφιβολία και τη μανία που συνεπάγεται το πρώτο ερωτικό σκίρτημα, ένα πραγματικά ειδυλλιακό ανάγνωσμα, όπου οι λέξεις μοιάζουν να ερωτοτροπούν μεταξύ τους και η αμφιθυμία του πάθους κατακλύζει τις σελίδες και τον αναγνώστη. Τάσος Χατζηευφραιμίδης
New Mutants των Κρις Κλέρμοντ και Μπιλ Σίνκιεβιτς | Marvel
Τα υπερηρωικά κόμικ είναι ένα χάος στα μάτια του περιστασιακού αναγνώστη οπότε καταλαβαίνω ότι το πρώτο ένστικτο κάποιου θα είναι να τρέξει μακριά από αυτή την επιλογή, όμως είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε. H σειρά ξεκίνησε στα '80s ως τίτλος-μικρό αδερφάκι των Uncanny X-Men, με τον θρύλο Κρις Κλέρμοντ να δημιουργεί μια πιο νεανική ομάδα από τους κυρίως μεταλλαγμένους, με νέους ήρωες προερχόμενους από διαφορετικές γωνιές του κόσμου και με νέες, πιο συναρπαστικές δυνάμεις. Στην πορεία του τίτλου, ο Μπιλ Σίνκιεβιτς έγινε βασικός σχεδιαστής, εντείνοντας την αίσθηση τρόμου με το χαρακτηριστικό σχεδιαστικό του στυλ. Το τηλεοπτικό «Legion» ήδη οφείλει την ύπαρξή του σε αυτό το ιστορικό run τευχών, και τώρα ο τίτλος θα αποκτήσει μια κινηματογραφική μεταφορά που βάσει των πρώτων εικόνων και τρέιλερ μοιάζει πιο κοντά στον αγνό τρόμο από ό,τι στο στάνταρ υπερηρωικό θέαμα. Είναι απολύτως συνεπές απέναντι στον ιστορικό τίτλο, που παραμένει ως ένα από τα 3-4 πιο επιδραστικά υπερηρωικά κόμικς όλων των εποχών. Ο Σίνκιεβιτς σχεδίασε τη σειρά στα τεύχη 18 ως 31, κι ενώ αναμφίβολα κοντά στην κυκλοφορία της ταινίας (από τον Τζος Μπουν, με πρωταγωνίστριες την Μέιζι Γουίλιαμς και την Ανια Τέιλορ-Τζόι) θα δούμε νέες εκδόσεις, η σειρά ξεκίνησε ήδη να ανατυπώνεται με τη χορταστική EPIC έκδοση που περιλαμβάνει τα πρώτα 12 τεύχη συν κάποιες περιφερειακές μίνι σειρές και διάσπαρτα σχετικά τεύχη άλλων τίτλων που συμπληρώνουν την New Mutants εμπειρία. Θοδωρής Δημητρόπουλος
Ετερος Εχθρός της Ελισάβετ Χρονοπούλου | Πόλις
Στη δεύτερη συλλογή διηγημάτων της μετά το «Φοράει Κοστούμι», η Ελίσάβετ Χρονοπούλου απλώνει την πείρα μιας κινηματογραφίστριας (που ξέρει να γράφει να σκηνοθετεί και να μοντάρει σε ένα αδιαίρετο σύνολο), εδώ σε μικρές ιστορίες που διαδραματίζονται την εποχή της γερμανικής κατοχής, αλλά μόνο για να αντλήσουν από εκεί το πραγματικό τους θέμα που, όχι μόνο ως έτερος αλλά και ως πιο πραγματικός εχθρός, είναι ο φόβος. Ο φόβος απέναντι στην απώλεια, την πρώιμη ή την καθυστερημένη ενηλικίωση, την προδοσία (είτε ως θύτης είτε ως θύμα), φόβος που γεννιέται και πεθαίνει με τον ίδιο τρόπο που - σαν μικρές εκρήξεις μελοδραματικής λύτρωσης - αυτά τα διηγήματα, που λειτουργούν και ως αποτύπωμα μιας άγνωστης σε πολλούς εποχής, ξεκινούν όλο μυστήριο, σαν σενάρια επιστημονικής φαντασίας σε μια δυστοπική λες Αθήνα του 40', για να καταλήξουν σε σκληρές ρεαλιστικές αφηγήσεις - μελέτες πάνω στη διαρκή και διαρκώς αναγεννησιακή εκείνη στιγμή που ο άνθρωπος χάνει (ή βρίσκει - ίσως τελικά να μην έχει καμία σημασία) τα στοιχεία που τον ορίζουν ως άνθρωπο. Μανώλης Κρανάκης
Αν Είσαι Ετοιμος, Πάτα Enter (Ready Player One) του Ερνεστ Κλάιν | Πατάκη
Σε μια εποχή όπου η νοσταλγία για την δεκαετία του 1980 μοιάζει να αποτελεί το Αγιο Δισκοπότηρο της pop κουλτούρας, το «Ready Player One» του Ερνεστ Κλάιν θα μπορούσε να θεωρηθεί η λογοτεχνική Βίβλος του όλου κινήματος, καθώς όχι απλά ενσωματώνει δημιουργικά στην αφήγησή του ατέλειωτες αναφορές στη συγκεκριμένη δεκαετία αλλά, επιπλέον, τις χρησιμοποιεί και ως την κινητήριο άξονα της ιστορίας, τόσο δραματουργικά όσο και καθαρά συναισθηματικά. Ακολουθώντας τον Γουέιντ Γουότς σε ένα δυστοπικό μέλλον όπου η μόνη διέξοδος διασκέδασης είναι η καταφυγή σε ένα ρετρό παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας, ο Ερνεστ Κλάιν στην ουσία αποθεώνει τις κινηματογραφικές, μουσικές και πολιτιστικές εφηβικές του μνήμες (αλλά και τις μνήμες μιας ολόκληρης γενιάς που υπήρξαν έφηβοι ή – έστω – προέφηβοι την δεκαετία του 1980), κοιτάει πίσω στα παιδικά του χρόνια για να μεταφέρει στο σήμερα όλη εκείνη την αίσθηση που μετέτρεπε την πολύωρη παραμονή στο ουφάδικο σε εμπειρία ζωής, κοιτάει πίσω από την επιφάνεια για να ανακαλύψει την καρδιά της κάθε ανάμνησης και, το καλύτερο από όλα, στήνει στην εντέλεια ένα καταιγιστικό κυνήγι θησαυρού όπου η αναζήτηση ενός «Easter Egg» (εξαιρετικά επίκαιρη πλέον έννοια, ειδικά με τα πολλαπλά κλεισίματα του ματιού που κάνουν οι κινηματογραφικές pop μεταφορές στην αρχική πηγή έμπνευσής τους) λαμβάνει επικίνδυνες, έως και θανάσιμες, διαστάσεις. Πρακτικά, το βιβλίο είναι ένα έτοιμο και έντονα συναισθηματικό φιλμ δράσης όπου η κάθε σελίδα γυρίζει σχεδόν από μόνη της, γεγονός που ουσιαστικά προοικονόμησε και την απόφαση του Στίβεν Σπίλμπεργκ να αναλάβει τα ηνία της κινηματογραφικής εκδοχής της ιστορίας, η οποία αναμένεται να κυκλοφορήσει σε όλο τον κόσμο στα τέλη του Μαρτίου του 2018. Ησουν πάντα έτοιμος να πατήσεις το enter. Δημήτρης Δημητρακόπουλος
Ο Θάνατος του Στάλιν των Φαμπιέν Νουρί και Τιερί Ρομπέν | Οξύ
Το graphic novel των Νουρί και Ρομπέν μπορεί να είναι βασισμένο στα αληθινά γεγονότα του θανάτου του Στάλιν τον Μάρτιο του 1953, αλλά όπως λένε οι συγγραφείς του, η φαντασία τους ελάχιστα χρειάστηκε να κουραστεί αφού όσο κι αν προσπαθούσαν δύσκολα θα έγραφαν κάτι τόσο παράλογο όσο η πραγματικότητα. Και το απολαυστικό ανάγνωσμα που παραδίδουν είναι μια κατάμαυρη κωμωδία του παραλόγου που όντως θα έμοιαζε απίστευτη αν δεν ήταν αληθινή. Περιγράφοντας με ακρίβεια την παράνοια, την γραφειοκρατία, αλλά και τον καθαρό φόβο που έριχνε την βαριά σκιά του σε μια ολόκληρη –γιγαντιαία χώρα- αφηγείται με ένα εξαιρετικό κείμενο κι ένα ακόμη πιο εντυπωσιακό σκίτσο ένα κομμάτι ιστορίας με τρόπο απόλυτα κινηματογραφικό. Οπότε δεν προκαλεί καμμιά έκπληξη ότι το graphic novel (που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Οξύ λίγο πριν το τέλος του 2017) μεταφέρθηκε ήδη στο σινεμά από τον Αρμάντο Ιανούτσι με ένα θαυμάσιο καστ. Και φυσικά η ταινία που έρχεται τον Ιανουάριο στις αίθουσες, κατηγορείται από τις αρχές της Ρωσίας ως μια «προσχεδιασμένη προβοκάτσια», ενδεχομένως μέρος μιας δυτικής συνωμοσίας για την αποσταθεροποίηση της Ρωσίας. Μερικά πράγματα βλέπετε, δεν αλλάζουν ποτέ! Γιώργος Κρασσακόπουλος
Ημερολόγιο ενός Επαρχιακού Εφημέριου του Ζορζ Μπερνανός | Πόλις
Αναμφίβολα ένα από τα εκδοτικά γεγονότα για τη χρονιά που μας πέρασε ήταν η ελληνική έκδοση του «Ημερολογίου ενός Επαρχιακού Εφημέριου» του Ζορζ Μπερνανός από τις εκδόσεις Πόλις σε νέα, εξαιρετική μετάφραση από την Ιφιγένεια Μποτουροπούλου και με πρόλογο, αναλυτικό χρονολόγιο και εκτενείς σημειώσεις από την έκδοση της Pleiade, καθώς και ένα άκρως διαφωτιστικό για την αξία του βθβλίου και του συγγραφέα επίμετρο του Σταύρου Ζουμπουλάκη. Το βιβλίο που ενέπνευσε τον Ρομπέρ Μπρεσσόν για ένα από τα σπουδαιότερα αριστουργήματα της έβδομης τέχνης δεν θα μπορούσε παρά να είναι με τη σειρά του εξίσου συγκλονιστικό στην εξιστόρηση του μαρτυρίου του νεαρού καθολικού εφημέριου στην ενορία της Αμπρικούρ. Βαριά άρρωστος και στο κατώφλι του θανάτου, ο εφημέριος θα αντιτάξει την αγάπη του Θεού απέναντι στις κακουχίες και στον εχθρικό περίγυρο, και θα παλέψει άνισα με την αμφιβολία και την ενοχή με μόνο όπλο την ανόθευτη κι ιδεαλιστική πίστη του στη Θεία Χάρη. Ενα βιβλίο που σε κάνει να πιστέψεις, όχι απαραίτητα στο Θεό, αλλά πρωτίστως στον άνθρωπο. Τάσος Χατζηευφραιμίδης
Τα Βουνά της Τρέλας του Χ.Φ. Λάβκραφτ | Κάκτος
Για τον Αμερικανό συγγραφέα Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, η νουβέλα του «Τα Βουνά της Τρέλας» θεωρείται από πολλούς το καλύτερο έργο του και η επιτομή στην μυθολογία των Κθούλου που ο ίδιος δημιούργησε. Αν και γράφτηκαν από τον ίδιο τον Λάβκραφτ το 1931, «Τα Βουνά της Τρέλας» δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το 1936 στο περιοδικό Astounding Stories σε επεισοδιακή μορφή το οποία κράτησε για τρία τεύχη. Η ιστορία περιγράφει τα γεγονότα μιας αποστολής στην Ανταρκτική τον Σεπτέμβριο του 1930, με επικεφαλής τον Δρ. Γουίλιαμ Ντάιερ γεωλόγο του Πανεπιστήμιου του Μισκατόνικ της πολιτείας της Μασαχουσέτης. Γραμμένο όλο σε πρώτο πρόσωπο, όπως άλλωστε και τα περισσότερα διηγήματα του Λάβκραφτ, ο Ντάιερ περιγράφει λεπτομερώς όλα εκείνα τα τρομαχτικά τα οποία συνέβησαν κατά την διάρκεια της αποστολής, αλλά και όλων εκείνων που βρέθηκαν εκεί, με την ελπίδα να αποθαρρύνει όλους εκείνους τους εξερευνητές που επιθυμούν να επιστρέψουν στην ήπειρο.
Ενας από τους λόγους για τους οποίους έγραψε την ιστορία αυτή ο Λάβκραφτ είναι και ότι από όταν ήταν μικρό παιδί, πάντα τον εντυπωσίαζε η ιδέα της εξερεύνησης της Ανταρκτικής, όπου μέχρι και το 1920 παρέμενε μια από τις τελευταίες ανεξερεύνητες περιοχές πάνω στην Γη, αλλά και τα μυστικά που κρύβει η συγκεκριμένη ήπειρος κάτω από τους πάγους της. Ολη αυτή η εμμονή και η αγάπη του Λάβκραφτ για την Ανταρκτική, απεικονίζεται σχεδόν στην εντέλεια στην ιστορία του αυτή, με απόκοσμες περιγραφές που σε ανατριχιάζουν λέξη με τη λέξη. Με αναφορές σε παλιές του ιστορίες και στο καταραμένο βιβλίο του «Νεκρονόμικον», τα «Βουνά της Τρέλας» είναι ίσως μια από τις πιο καθαρόαιμες και τρομαχτικές ιστορίες του.
Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο πάντα αγαπούσε το έργο του Λάβκραφτ και ποτέ δεν έκρυβε το ελπίδα του πως κάποτε θα σκηνοθετούσε ένα διήγημά του. Ετσι προς έκπληξη και χαρά πολλών, το 2006 ανακοίνωσε πως θα μεταφέρει στον κινηματογράφο «Τα Βουνά της Τρέλας» σε σενάριο του Μάθιου Ρόμπινς. Ομως το στούντιο της Warner Bros., το οποίο χρηματοδοτούσε την ταινία, βρήκε την ιστορία αρκετά σκοτεινή και χωρίς love story, κάτι που, όπως είπε και ο ίδιος ο Ντελ Τόρο «είναι αδύνατο να υπάρχει στο σύμπαν του Λάβκραφτ». Ο Ντελ Τόρο προσπάθησε ξανά να γυρίσει την ταινία του, αυτή την φορά το 2011, αλλά το στούντιο της Universal αρνήθηκε να χρηματοδοτήσει μια ακατάλληλη ταινία (προσδοκούσε σε καταλληλότητα 13 ετών και πάνω) κι έτσι η ταινία μπήκε για άλλη μια φορά στο ράφι. Ομως ο Ντελ Τορο δεν θα τα παρατήσει τόσο εύκολα. Εμείς, απλά, ευχόμαστε να δούμε σύντομαι τα «Βουνά της Τρέλας» όπως πραγματικά τα οραματίστηκε ο Λάβκραφτ, σε όλο τους το μεγαλείο και τον τρόμο, σε μια σκοτεινή οθόνη κάπου δίπλα μας. Χρήστος Μπακατσέλος
Ενας Χωρισμός ( A Separation) της Κέιτι Κιταμούρα | Κέδρος
Με την Κάθριν Γουότερσον του «Εμφυτο Ελάττωμα» και του «Fantastic Beasts» να έχει ήδη αγοράσει τα δικαιώματα του βιβλίου προκειμένου να πρωταγωνιστήσει στην ταινία που πρόκειται να γίνει, το βιβλίο της Κέιτι Κιταμούρα είχε ένα ακόμη λόγο να γίνει best seller. Και ακόμη περισσότερο στην Ελλάδα αφού διαδραματίζεται στον Γερολιμένα της Μάνης, εκεί όπου η ηρωίδα ταξιδεύει από το Λονδίνο προκειμένου να ανακαλύψει τα ίχνη του -τυπικά ακόμη- συζύγου της με τον όποιο όμως έχουν ήδη χωρίσει κι ο οποίος έχει εξαφανιστεί δίχως ίχνη. Οχι ακριβώς αστυνομικό μυστήριο αλλά ούτε και «λογοτεχνία του αεροδρομίου», το «Ενας Χωρισμός» μοιάζει υπερβολικά «εσωτερικό» για να δώσει ένα φιλμ που φλερτάρει με την ιδέα ενός θρίλερ σαν το «Κορίτσι του Τρένου», αλλά σαν βιβλίο είναι αναμφίβολα πολύ καλύτερο.
Γιώργος Κρασσακόπουλος
Ενας Καλλιτέχνης του Ρευστού Κόσμου (An Artist of the Floating World) του Καζούο Ισιγκούρο | Εστία
Ο Καζούο Ισιγκούρο, ο πολιτογραφημένος Βρετανός συγγραφέας, γεννημένος στο Ναγκασάκι και με την ιαπωνική κουλτούρα, τον μινιμαλισμό και την κομψότητα χαραγμένη στην ψυχοσύνθεση και στην πέννα του, έγινε διάσημος στα κινηματογραφικά πράγματα το 1993, με τη για πάντα αριστουργηματική διασκευή τού «Τ' Απομεινάρια μιας Μέρας» από τον Τζέιμς Αϊβορι και τη Ρουθ Πράουερ Τζαμπβάλα. Μπόλικα χρόνια αργότερα, μετά τη μεταφορά του «Never Let Me Go» («Μη μ' Αφήσεις Ποτέ», 2010), στο σινεμά - και σε ιαπωνική τηλεοπτική σειρά μόλις πέρσι - μετά από τα σενάρια των «The Saddest Music in the World» (Γκάι Μάντιν, 2003) και «The White Countess» (Τζέιμς Αϊβορι, 2005), μετά από πέντε ακόμα μυθιστορήματα, ο Ισιγκούρο τιμήθηκε φέτος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, φτάνοντας στο πιο ψηλό σκαλοπάτι της συγγραφικής αναγνώρισης - στα 63 του χρόνια κι ενώ εξακολουθεί να παρατηρεί με οξυδέρκεια και συναισθηματική νοημοσύνη, έναν κόσμο που αλλάζει και να γράφει γι' αυτόν. Το δεύτερο μυθιστόρημά του, ο «Καλλιτέχνης του Ρευστού Κόσμου», παραμένει και το πιο σύνθετο στον τρόπο γραφής του (ίσως και γι' αυτόν δεν έχει κάνει ακόμα το βήμα προς τη μεγάλη ή τη μικρή οθόνη) και το πιο διορατικό.
Αφηγητής είναι ο Μασούτζι Ονο, ένας ζωγράφος, που γύρω στο 1948-49 ανατρέχει στο παρελθόν του, στην Ιαπωνία στα πρόθυρα του Δεύτερου Παγκόσμιου, αναζητώντας τον τρόπο ν' αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του και ν' απαλύνει τις ενοχές του για τη λογοκρισία που επιβλήθηκε στους καλλιτέχνες και τους ανθρώπους του πνεύματος και της οποίας ήταν εκτελεστικό όργανο: ο ίδιος ζωγράφιζε με χαρά προπαγανδιστικά έργα για τον Αυτοκρατορικό Στρατό. Ο Ονο μιλά σε πρώτο πρόσωπο, αποκαλύπτοντας στον αναγνώστη με κάθε διήγηση και κάθε περιγραφή, τη δική του, συνειδητή ή ασυνείδητη υποκρισία. Και μαζί, προσφέρει μια μαγική περιγραφή του παλιότερου «κόσμου των ηδονών», τον εφήμερο χαρακτήρα του και το τίμημα που κλήθηκε να πληρώσει.
Μπορεί ο «Καλλιτέχνης του Ρευστού Κόσμου» να μην μπορέσει ποτέ να μεταφερθεί στο σινεμά, όμως η κάθε του σελίδα έχει ήδη στήσει στη σκέψη του αναγνώστη μοναδικές εικόνες. Αγοράστε το ή χαρίστε το στην πανέμορφη πρόσφατη έκδοση της σειράς Drop Caps της Penguin.
Λήδα Γαλανού
Η Τριλογία της Νότιας Ζώνης (Αφανισμός – Επιβολή – Αποδοχή) του Τζεφ Βάντερμιερ | Καστανιώτης
Μετά την πρώτη του ικανοποιητική σκηνοθετική απόπειρα με το «Ex Machina», ο Αλεξ Γκάρλαντ δεν θα μπορούσε να βρει πιο φιλόδοξο, σύνθετο και ιντριγκαδόρικο υλικό για να εντρυφήσει ακόμα πιο βαθιά σε μια πολυδιάστατη επιστημονική φαντασία από το πρώτο βιβλίο της «Τριλογίας της Νότιας Ζώνης» του Τζεφ Βάντερμιερ με τον τίτλο «Αφανισμός». Οποια κι αν είναι, πάντως, η τελική ετυμηγορία για το κινηματογραφικό «Annihilation» που θα δούμε μέσα στο 2018, ολόκληρη η τριλογία του Βάντερμιερ αποτελεί ένα συναρπαστικό sci-fi ανάγνωσμα προορισμένο να μείνει κλασικό όσο και δύσκολο να ταξινομηθεί ανάμεσα στα περισσότερα σύγχρονα δείγματα του είδους.
Στο πρώτο μέρος, μια τετραμελής ομάδα γυναικών επιστημόνων (μια ψυχολόγος, μια βιολόγος, μια χωρομέτρης και μια ανθρωπολόγος) στέλνεται για να εξερευνήσει την αποκλεισμένη, μυστηριώδη Περιοχή Χ, απ’ όπου κάθε προηγούμενη αποστολή έχει επιστρέψει σωματικά ή ψυχολογικά συντετριμμένη – ή δεν έχει επιστρέψει καθόλου. Εκεί, ανάμεσα στα χαλάσματα πλέον του ανθρώπινου πολιτισμού, θα ανακαλύψουν έναν θαυμαστό όσο και θανάσιμο καινούργιο κόσμο, όπου η οργιαστική φύση μοιάζει να έχει επιβάλλει τους δικούς της κανόνες, λειτουργώντας σχεδόν σαν μία συλλογική συνείδηση. Εκεί όπου το οικολογικό θρίλερ συναντά την ανείπωτη φρίκη του Χ. Φ. Λάβκραφτ και η επιρροή του Τζ. Γκ. Μπάλαρντ τα υπαρξιακά εσωτερικά τοπία της κατά Ταρκόφσκι επιστημονικής φαντασίας, ο Βάντερμιερ συνθέτει το δικό του, σαγηνευτικό λογοτεχνικό υβρίδιο, γεμάτο αποπνικτική ένταση και ευρηματική εικονογραφία, που δεν είναι να απορεί κανείς που προκάλεσε κινηματογραφικό ενδιαφέρον. Θα ήταν κρίμα, ωστόσο, να προδώσει κανείς περισσότερα από την υπόθεση ενός βιβλίου που διαβάζεται σχεδόν απνευστί και δεν επιδέχεται εύκολες ερμηνείες, πόσο μάλλον από τις εκπλήξεις που επιφυλάσσουν οι εξίσου εντυπωσιακές συνέχειές του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι εφιάλτες είναι εγγυημένοι. Θανάσης Πατσαβός
Εξομολογήσεις ενός Νέου Μυθιστοριογράφου (Confessions of a Young Novelist) | Πατάκη
Σε ένα από τα τελευταία δοκίμιά του, ο εκλιπών Ιταλός λογοτέχνης, φιλόσοφος και σημειολόγος Ουμπέρτο Eκο, συγγραφέας του αξέχαστου μεσαιωνικού αινίγματος «Το Ονομα του Ρόδου», μας τιμά με «Εξομολογήσεις…» για τον σχολαστικό τρόπο με τον οποίο συλλαμβάνει, προετοιμάζει και δομεί τα αφηγήματά του, ενώ ανιχνεύει παράλληλα τη θέση υπεροχής του μυθοπλαστικού ήρωα έναντι του πραγματικού/ιστορικού στο συνειδητό του αναγνώστη. Τρόπος ολότελα συγγενικός, όπως διαπιστώνει κανείς μέσα από την ακριβή πένα του, με την κινηματογραφική δημιουργία –από το ρεπεράζ και την πλανοθεσία μέχρι τη «σκηνογραφία» και το μοντάζ- και ανίχνευση που αφορά, δια της ίδιας ακριβώς λογικής, και την αντίληψη του θεατή. Μπόνους, τόσο για τους αναγνώστες με φιλολογικές ανησυχίες όσο και τους παθιασμένους με την τάξη και την αποδελτίωση, απλούς ή επαγγελματίες σινεφίλ: το κεφάλαιο για τις λίστες και την απαρίθμηση. Ρόμπυ Εκσιέλ
Where'd You Go, Bernadette της Μαρία Σάμπλ | Little, Brown & Company
Το best seller που επέλεξε ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ ως την επόμενή του ταινία (με την Κέιτ Μπλάνσετ στον κεντρικό ρόλο και τους Μπίλι Κρούνταπ, Τρόιαν Μπελισάριο, Κρίστεν Γουίιγκ, Τζούντι Γκριρ, Λόρενς Φίσμπερν να την πλαισιώνουν) είναι ένα μυθιστόρημα που καταβροχθίζεις διασκεδαστικά (η αιρετικά χιουμοριστική γλώσσα της Σαμπλ είναι απολαυστική), αλλά ταυτόχρονα με μία ηρωίδα που σε αγγίζει με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια. Οι ρόλοι που πρέπει να συμβιβάσει μία γυναίκα (κόρη, σύζυγος, μητέρα) έχουν βαθμούς δυσκολίας για την κάθε μία από εμάς. Και μερικές γυναίκες δεν τους αφομοιώνουν ποτέ.
Βλέπετε, η Μπερναντέτ Φοξ είναι μία πολύπλοκη γυναίκα. Για τους καθηγητές της στην αρχιτεκτονική, ήταν ιδιοφυής («ανακάλυψε την οικολογική αρχιτεκτονική πολύ προτού την ονομάσουμε “οικολογική”») και άξια κάτοχος υποτροφίας. Για τον σύζυγό της, μία δυναμική σύντροφος, με άποψη και πείσμα. Για τις γειτόνισσες και τις μητέρες των συμμαθητών της κόρης της, στόχος απέναντι στον οποίο συνασπίζονται κι επιτίθενται με κάθε ευκαιρία. Για την έφηβη Μπι είναι απλά «μαμά».
Η μεγαλύτερη πρόκληση όμως έχει να κάνει με το πώς η ίδια αντιλαμβάνεται τον εαυτό της. Τι μπορεί να προκαλέσει σε μία τέτοια γυναίκα κατάθλιψη κι αγοραφοβία - σε τέτοιο βαθμό που εδώ και καιρό δεν βγαίνει από το σπίτι, αλλά κάνει όλα της τα θελήματα μέσω Internet; Και τι μπορεί να έχει προκαλέσει την εξαφάνισή της, παραμονές ενός οικογενειακού ταξιδιού στην Ανταρκτική – δώρο στην Μπι, η οποία πέτυχε το στόχο της στο σχολείο;
Που πήγε η Μπερναντέτ; Η 15χρονη κόρη είναι αυτή που θα προσπαθήσει να ξετυλίξει το κουβάρι της εξαφάνισης της μαμάς, διαβάζοντας την αλληλογραφία, τα ημερολόγια, τα σημειώματα, τα μέιλ της και προσπαθώντας να συνθέσει τα κομμάτια του παζλ. Πόλυ Λυκούργου
Δον Κιχώτης του Μιχαήλ Θερβάντες | Πατάκη
Ενα από τα πιο εμπνευσμένα έργα και ένα ίσως από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα της Χρυσής Εποχής της Ισπανικής Λογοτεχνίας, και της λογοτεχνίας εν γένει, είναι και εκείνο του «Δον Κιχώτη» του συγγραφέα Μιγκέλ ντε Θερβάντες Σααβέδρα. Το μυθιστόρημα κυκλοφόρησε σε δυο τόμους, ο πρώτος το 1605 και ο δεύτερος το 1615 και με τον τίτλο «Ο Ευφάνταστος Ευπατρίδης Δον Κιχώτης της Μάντσας» περιγράφει τις περιπέτειες του πρωταγωνιστή Αλόνσο Κιχάδα, ενός ευγενή άντρα, ο οποίος έχοντας διαβάσει πολλά βιβλία για τον ιπποτισμό, αρχίζει να πιστεύει ότι είναι κι ο ίδιος ένας ιππότης, με το όνομα Δον Κιχώτης. Μαζί με τον γείτονά του, τον αγρότη Σάντσο Πάντσα, βγαίνουν σε περιπέτειες για να βοηθήσουν τον κόσμο αλλά και να σώσουν την δεσποσύνη Δουλτσινέα.
Σύμφωνα με τον ίδιο τον Θερβάντες, η ιδέα για τον «Δον Κιχώτη» γεννήθηκε την περίοδο που βρισκόταν φυλακισμένος, ενώ και τα δυο του βιβλία είναι γραμμένα σε επεισόδια. Αν και αρκετοί είναι εκείνοι που έβλεπαν το μυθιστόρημα του Θερβάντες ως ένα παιδικό παραμύθι, τα θέματα στα οποία αναφέρεται είναι αρκετά πιο σκοτεινά. Στην ουσία είναι μια ιστορία για την αναρχία και τον απόλυτο νιχιλισμό, αλλά και το πώς οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν μέσα από τη φαντασία τις πιο τραγικές στιγμές της ζωής τους.
Αν και ο «Δον Κιχώτης» έχει γίνει ταινία αρκετές φορές, ένας από τους πιο οραματιστές σκηνοθέτες της εποχής μας, ο Τέρι Γκίλιαμ, ξεκίνησε το 2000 την παραγωγή της δική του εκδοχής του βιβλίου του Θερβάντες, με τίτλο «Ο Ανθρωπος που Σκότωσε τον Δον Κιχώτη», με πρωταγωνιστή τον Ζαν Ροσφόρ. Ομως μετά από αρκετές ατυχίες, ο Γκίλιαμ αναγκάστηκε να διακόψει την παραγωγή. Παρά τις συνεχιζόμενες δυσκολίες αντιμετώπιζε όλα αυτά τα χρόνια για να φέρει εις πέρας το όαρμά του, ο Γκίλιαμ δεν έπαψε ποτέ να ελπίζει πως κάποια στιγμή θα ολοκληρώσει την ταινία του, η οποία έγινε κάτι σαν το Αγιο Δισκοπότηρό του. Και έτσι, 17 χρόνια μετά, ο Γκίλιαμ ανακοίνωσε πως, επιτέλους, τον Ιούνιο του 2017 ολοκλήρωσε τα γυρίσματά της. Μια ιδανική ευκαιρία για να διαβάσουμε ξανά πώς είναι να ζεις κόντρα στους ανεμόμυλους... Χρήστος Μπακατσέλος
Make Trouble του Τζον Γουότερς | Algonquin Books
Ο Τζον Γουότερς δίνει συμβουλές ζωής και καριέρας. Με αυτή τη σειρά. Και με ευθύνη όσων θέλουν να εμπνευστούν από έναν άνθρωπο που όπως υποστηρίζει εδώ και πενήντα χρόνια κάνει αυτό που του αρέσει χωρίς να δουλέψει ποτέ πραγματικά. Ακόμη όμως κι αν δεν είσαι ο ταλαντούχος κύριος Γουότερς, θέλει δουλειά πολλή όχι τόσο για να αποκωδικοποιήσεις, όσο για να καταλάβεις πως πίσω από τις εικονογραφήσεις, τα αστεία τσιτάτα, τα σχέδια που θέλουν κάπως να προκαλέσουν, ο λόγος που έβγαλε ο Τζον Γουότερς στην τάξη της αποφοίητηση του Rhode Island School of Design το 2015 είναι εμπνευστικός, απόλυτα ρεαλιστικός και με τη συμβουλή του τίτλου να κυριαρχεί σε κάθε του πιθανή ηθελημένη ή ασυνείδητη επανάληψη. «Δημιουργήστε πρόβλημα» λοιπόν γιατί ίσως είναι ο μόνος τρόπος να ξεχωρίσετε κάνοντας αυτό για το οποίο είστε προορισμένοι. Λιτό, σαν ανάγνωσμα λεωφορείου, αλλά και με απόσταγμα σοφίας από τον άνθρωπο που ξέρει περισσότερο από οποιονδήποτε τι σημαίνει να μεγαλώνεις σε έναν κόσμο που δεν σε καταλαβαίνει, το «Make Trouble» δεν το αγοράζεις. Το κάνεις δώρο στον εαυτό σου. Σαν βιβλίο αλλά κυρίως σαν απόφαση ζωής. Μανώλης Κρανάκης
The Art Of Mondo | Insight Editions
O,τι είναι η Criterion Collection για το home entertainment, είναι η Mondo για τις κινηματογραφικές (και όχι μόνο) αφίσες, με κάθε δουλειά της εδρεύουσας στο Oστιν του Τέξας εταιρείας και των ταλαντούχων σχεδιαστών της να συναγωνίζεται και αρκετές φορές να ξεπερνάει σε ομορφιά την πηγή από την οποία προέρχεται κι εμπνέεται. Κι αν οι περισσότερες αφίσες είναι δυσεύρετες και με εξωφρενικές τιμές στο ebay, το coffee table book που κυκλοφόρησε φέτος αποτελεί την ιδανική λύση για όσους θέλουν να έχουν συγκεντρωμένη στα χέρια τους την ιστορία μιας εταιρείας που άλλαξε τα δεδομένα κι έθεσε νέους αισθητικούς κανόνες στην κινηματογραφική αφίσα. Τεράστιο σε μέγεθος, βάρος και καλλιτεχνική αξία, το «The Art Of Mondo» δικαιολογεί απόλυτα την κάπως τσουχτερή τιμή του και είναι ιδανικό δώρο για όλους τους απαιτητικούς κινηματογραφόφιλους, ένας εικαστικός και γραφιστικός θρίαμβος. Τάσος Χατζηευφραιμίδης
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2017: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
