Σ’ ένα μέλλον που μοιάζει επικίνδυνα κοντινό, η πρώην Βόρεια Αμερική έχει διχαστεί από εμφύλιο πόλεμο κι έχει υποταχθεί σ’ ένα απολυταρχικό καθεστώς της φρίκης. Λέγεται Πάνεμ, κυβερνάται από τη λαμπερή πρωτεύουσα Κάπιτολ κι αποτελείται από δώδεκα Περιοχές που λειτουργούν ως τροφοδότες και υπηρετούν τον σαδιστή Πρόεδρο Σνόου. Σε ανάμνηση του εμφυλίου και σε ένδειξη υποταγής των πολιτών, κάθε χρόνο διοργανώνονται οι Αγώνες Πείνας, όπου ένα αγόρι κι ένα κορίτσι από την κάθε Περιοχή, από δώδεκα μέχρι δεκαοκτώ χρόνων, κληρώνονται για να συμμετάσχουν σ’ ένα μοιραίο παιχνίδι επιβίωσης, όπου υπάρχει μόνο ένας νικητής. Οι Αγώνες είναι το μεγάλο ετήσιο πανηγύρι της Πάνεμ, με ζωντανή τηλεοπτική αναμετάδοση σαν ένα εξωφρενικά επιτυχημένο ριάλιτι. Για να διασώσει τη μικρή της αδελφή που κληρώνεται, η Κάτνις Εβερντιν, μια δυναμική, όμορφη κοπέλα με αντιδραστικό πνεύμα και ταλέντο στην τοξοβολία, προσφέρεται εθελοντικά να συμμετάσχει. Μαζί της, από την Περιοχή 12, κληρώνεται ο Πίτα, ο ζεστός και γλυκός γιος του φούρναρη. Τα δύο παιδιά γίνονται, ξαφνικά, σταρ, σε μια πορεία που έχει μία, μόνο, πιθανή κατάληξη: το θάνατο.

Βασισμένη στο πρώτο βιβλίο από την ομότιτλη, εθιστική τριλογία της Σούζαν Κόλινς, η ταινία κάνει την πολυαναμενόμενη αρχή για ν’ ακολουθήσουν δύο ακόμα σίκουελ.

Μπορεί το βιβλίο και η ταινία ν’ ανήκουν στη young adult κατηγορία του «Twilight», αλλά ο σκηνοθέτης Γκάρι Ρος παίρνει τη δουλειά του στα σοβαρά (είχε, άλλωστε, στο παρελθόν υπογράψει και το «Pleasantville»), και δημιουργεί ένα σκεπτόμενο υπερθέαμα που, φυσικά, στοχεύει σε εκατομμύρια εισιτήρια, αλλά ταυτόχρονα παραμένει και μια κινηματογραφική ταινία με αισθητική άποψη και στρατηγική. Σε όλο το πρώτο μέρος και σε στιγμές έντασης στη διάρκεια του Αγώνα, η κάμερα στο χέρι δημιουργεί (ακόμα και στη ζαλιστική υπερβολή της), μια αίσθηση εφιαλτικής πραγματικότητας και σε συνδιασμό με τα υποτονικά γκρίζα χρώματα αποδίδει ένα παράξενο μείγμα φουτουριστικού παραμυθιού και ρεαλισμού που παραπέμπει σε σοβιέτ!

Οι ήρωες αποκτούν χαρακτήρες με κανονικές, ανθρώπινες διαστάσεις, χωρίς όμως η ταινία να γίνεται μελοδραματική ή ιδιαίτερα συγκινητική. Αντίθετα, η αίσθηση που επικρατεί είναι αυτή της παραγωγής και των παρελκόμενων ενός τεράστιου και απαιτητικού τηλεοπτικού σόου με έπαθλο τη ζωή. Η ταινία είναι, φυσικά, η χαρά του ενδυματολόγου και του σκηνογράφου, με high tech εσωτερικούς χώρους, μια πόλη που συνδυάζει το μέλλον με το «Metropolis» και την Αρχαία Ρώμη και τους κατοίκους της Κάπιτολ να μοιάζουν με barbies on acid, με εξπρεσιονιστικά μακιγιάζ και με ρούχα και κομμώσεις που φτιάχνουν ένα πληθυσμό που ανήκει στο βασίλειο των εξωτικών πουλιών. Η Αρένα, αντίθετα, παραμένει μια προσομοίωση της φύσης, ένα ψηφιακό πεδίο για να δράσουν οι μελλοθάνατοι έφηβοι.

Η Τζένιφερ Λόρενς στο ρόλο της Κάτνις Εβερντιν ξεπερνά και προσδοκίες και απαιτήσεις. Η 22χρονη ηθοποιός είχε αποδείξει το ερμηνευτικό ταλέντο της στο «Winter’s Bone» και αντιμετωπίζει ένα ρόλο που θα μπορούσε να είναι βγαλμένος από κόμικ με σοβαρότητα, βάθος και μια γοητευτική νεανική απλότητα. Ταυτόχρονα, βέβαια, έχει τη δύναμη μιας action ηρωίδας που θα ζήλευε η Αντζελίνα Τζολί. Αθωότητα και σεξ απίλ σε οσκαρική συσκευασία.

Στους συνοδευτικούς ρόλους, ο θεατής ανοίγει την όρεξή του για ήρωες που θα εξελιχθούν περισσότερο στα σίκουελ. Η οικογένεια της Κάτνις και ο Λίαμ Χέμσγουορθ ως Γκέιλ έχουν λίγο χρόνο στην οθόνη. Ο Πίτα του Τζος Χάτσερσον γίνεται γρήγορα συμπαθής στη σκιά της Λόρενς. Ο Γούντι Χάρελσον υποδύεται τον αλκοολικό πρώην νικητή των Αγώνων και νυν σύμβουλο των δύο παιδιών με απίθανο χιούμορ και στιγμές συγκίνησης που δείχνουν ότι μάλλον διασκέδαζε στα γυρίσματα και αφιέρωσε χρόνο και σκέψη στο ρόλο του για να τον κάνει ένα από τα καλύτερα στοιχεία της ταινίας. Ο Λένι Κράβιτς προκαλεί βελούδινους αναστεναγμούς όταν εμφανίζεται στην οθόνη ως Σίνα, ο Ντόναλντ Σάδερλαντ είναι επιτυχημένα αφαιρετικός στο ρόλο του Προέδρου Σνόου, η Ελίζαμπεθ Μπανκς μια χαριτωμένη καρικατούρα της υπεύθυνης δημοσίων σχέσεων Εφι Τρίνκετ, ο Στάνλεϊ Τούτσι είναι απολαυστικά γλοιώδης ως τηλεπαρουσιαστής Σίζαρ Φλίκερμαν και ο Γουες Μπέντλεϊ ως παραγωγός του τηλεοπτικού σόου (μ’ έναν λίγο πιο διευρυμένο ρόλο από αυτόν του βιβλίου) χτίζει μια γοητευτική και φωτογενή περσόνα. Η αίσθηση γενικά είναι ότι οι επώνυμοι ηθοποιοί μάλλον δε συμμετείχαν στην ταινία μόνο για τις μεγάλες αμοιβές τους, αλλά διασκέδασαν και μας διασκέδασαν. Οσο για τους πρωτοεμφανιζόμενους, πολύ θα θέλαμε να ξανασυναντήσουμε τη 14χρονη Αμάντλα Στένμπεργκ που υποδύεται τη μικρή Ρου.

Δεδομένης της τεράστιας ανυπομονησίας του κοινού για την κινηματογραφική μεταφορά του best seller (απόλυτα πιστή, αν και αφαιρετική σε ανώδυνα σημεία της πλοκής), οι «Αγώνες Πείνας» όχι απλώς δεν απογοητεύουν τους fans, αλλά αποδίδουν υπέροχα τις εικόνες της φαντασίας του αναγνώστη. Από την άλλη πλευρά, ο Γκάρι Ρος σκηνοθετεί μια φουτουριστική περιπέτεια και μια ανθρώπινη ιστορία με σοβαρότητα μεγαλύτερη από το υλικό του, με αποτέλεσμα η ταινία να μπορεί να σταθεί για κοινό που έχει περάσει τα… 15! Μπορεί να είναι μια ταινία (και σύντομα περισσότερες) με απόλυτα εμπορικές προθέσεις, αλλά έχει ένα σεβασμό στο θέαμα και μια σκοτεινή δημιουργικότητα που ξεπερνούν την ευκολία της δεδομένης επιτυχίας. Το αποτέλεσμα είναι 142 λεπτά που δε θέλεις να τελειώσουν και μια γερή βάση, χωρίς εικαστικές ή δραματικές εξάρσεις, για τις επόμενες δύο ταινίες που δε βλέπεις την ώρα να έρθουν!

Διαβάστε περισσότερα: