Είναι ταινίες μικρού μήκους, βίντεο κλιπ, τηλεοπτικές σειρές, ταινίες εικονικής πραγματικότητας και ταινίες που φτιάχτηκαν για να κάνουν πρεμιέρα στην... τηλεόραση. Δεν θα μπορούσαν να μπουν ποτέ στην παραδοσιακή λίστα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, άρα κερδίζουν τη δική τους θέση σε μια λίστα που αποδεικνύει πως αυτό που εννοούμε ως «ταινία» δεν μπορεί να είναι μόνο ένα πράγμα.
Μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2017: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
World of Tomorrow 2: Episode Two: The Burden of Other People's Thoughts» του Ντον Χέρτσφελντ
Οσοι έχουν δει το «World of Tomorrow» του 2015, το πολυβραβευμένο μικρού μήκους φιλμ του Ντον Χέρτσφελντ που βρίσκεται ήδη ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών, γνωρίζουν πως η ιστορία της μικρής Εμιλι που μέσα από την απροσδόκητη επίσκεψη ενός κλωνου της θα γνωρίσει το μέλλον είναι μια ταινία που χρησιμοποιεί μια σχεδόν καλειδοσκοπική, παιδικής τεχνοτροπίας τεχνική κινουμένων σχεδίων όχι μόνο για να πλάσει ένα αυθεντικό όραμα για το μάλλον μελαγχολικό μέλλον της ανθρωπότητας, αλλά για να μιλήσει με τον πλέον απροσδόκητο, αφοπλιστικό και βαθυστόχαστο τρόπο για τη ζωή, τον θάνατο, τη μοναξιά, τον έρωτα και τις μικρές χαρές τις ζωής – όλα αυτά που καθορίζουν την ανθρώπινη φύση μας, μέσα σε μόλις 17 λεπτά. Φτιαγμένο με τον ίδιο τρόπο και βασισμένο και πάλι, όπως και το πρώτο μέρος, στις ηχογραφήσεις της ανιψιάς του, το «World of Tomorrow Episode Two: The Burden of Other People's Thoughts» επεκτείνει τις ανησυχίες της πρώτης ταινίας, φέρνοντας και πάλι την Εμιλι σε επαφή με το μέλλον κι εμάς με ένα σπάνιο φιλμικό απόσταγμα σοφίας, χιούμορ και ανθρώπινου παραλογισμού. Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στο Fantastic Fest του Τέξας και στη δεύτερη προβολή της, παίχτηκε ως μέρος του αφιερώματος στην κινηματογραφική επιστημονική φαντασία που συνδιοργάνωσαν η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση με το Flix.gr.
Διαβάστε περισότερα για το «World of Tomorrow» και το όραμα του Ντον Χέρτσφελντ.
Bloodless της Τζίνα Κιμ
Αυτή είναι η ταινία που κέρδισε το βραβείο μυθοπλασίας στο virtual reality διαγωνιστικό τμήμα του 74ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Δεν περιγράφεται με λόγια, καθώς επενδύει στην εμπειρία των 360 μοιρών που σε βρίσκει μόνο στους δρόμους της Νότιας Κορέας, εκεί όπου σε μια βάση Αμερικάνων πεζοναυτών ακολουθείς την πορεία μιας πόρνης στο θάνατο. Στα πρώτα βήματα νιώθεις τον ενθουσιασμό ενός θαυμαστού νέου κόσμου (για το σινεμά και τη ζωή σου), λίγο πριν το τέλος αισθάνεσαι τη σημασία που μπορεί να αποκτήσει κάποτε η εικονική πραγματικότητα για την εμπειρία του «ζω» αυτό που βλέπω ή, πιο σωστά, «ζω σε αυτό που βλέπω».
Περισσότερα Flix Best of 2017: Οι ταινίες μέσα στις ταινίες
Okja του Μπονγκ Τζουν-χο
Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο η λιγότερο να πεις για την ταινία του Μπονγκ Τζουν-χο, τουλάχιστον σε σχέση με τη θέση της σε ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ επειδή είναι παραγωγή του Netflix και άρα προορισμένη να κάνει πρεμιέρα σε μια πλατφόρμα που για ευκολία οι περισσότεροι ονομάζουν (λανθασμένα) τηλεόραση. Υπάρχουν όμως πάρα πολλά να πεις για μια ταινία που είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα παιδικό παραμύθι με οικολογικό μήνυμα, κάτι πολύ σπουδαιότερο από έναν σκηνοθετικό φόρο τιμής στο ουμανιστικό σύμπαν του Χαγιάο Μιγιαζάκι, τη σήμα-κατατεθέν «Εξωγήινη» αθωότητα του Στίβεν Σπίλμπεργκ, την άνευ όρων αγάπη του Τιμ Μπάρτον για τα παρεξηγημένα τέρατα της ζωής μας. Μια από τις ωραιότερες ταινίες της χρονιάς που για λόγους τυπικούς δεν θα μπει στη λίστα με τις αγαπημένες μας του 2017, ενώ θα θυμόμαστε το 2017 και γι' αυτήν.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Okja».
The Story of J.O των Μαρκ Ρόμανεκ και Jay-Z
Ο Jay-Z απαντά στο τι σημαίνει να είσαι μαύρος σήμερα στην Αμερική, με ένα αριστουργηματικό βίντεο για το «The Story of O.J» από το «4:44», που συνυπογράφει μαζί με τον Μαρκ Ρόμανεκ του «Never Let Me Go», σατιρίζοντας από την αρχή την πολλαπλών (ρατσιστικών) αναφορών φιγούρα του μικρού The Little Black Sambo, ήρωα που απενοχοποίησε ολόκληρες γενιές βυθίζοντάς τις στην πιο σκοτεινή γωνιά του μίσους. Σημείο αναφοράς για την τεχνική του, ιστορικό για την συλλογική ενοχή που δημιουργήθηκε για να προκαλέσει.
Twin Peaks: Τhe Return
Μπορεί ο Ντέιβιντ Λιντς να θεωρεί ότι ο τρίτος κύκλος του «Twin Peaks» ήταν (και) μια 18ωρη ταινία και μπορεί να ήρθαν να το επιβεβαίωσουν λίστες με τις καλύτερες ταινίες της χρονίας (όπως αυτή των Cahiers du Cinema που το έβαλαν στη θέση νούμερο 1), αλλά θα μας επιτρέψετε να θεωρούμε πως αυτό το αριστουργηματικό τριπ που έσπρωξε τα όρια της μυθοπλασίας μέχρι εκεί που μόνο ο Ντέιβιντ Λιντς θα μπορούσε, είναι αυτό που είναι επειδή είναι χωρισμένο σε επεισόδια. Με τη λογική όλων των σειρών που θα μπορούσαν να είναι και μια κινηματογραφική ταινία, αλλά χωρίς το τέλος και ξανά την αρχή κάθε νέου επεισοδίου θα έχαναν σε εκείνο το πολύ σπάνιο συναίσθημα της αναμονής και της γνώσης του τέλους που ανακυκλώνεται από το ένα εκπληκτικό επεισόδιο στο άλλο... Από την άλλη είναι και μια υπέροχη 18ωρη ταινία!
Διαβάστε εδώ τα recap όλων των επεισοδίων του τρίτου κύκλου του «Twin Peaks»
Διαβάστε ακόμη:
- Τηλεβουλιμία: Τι είδατε περισσότερο στο Netflix την χρονιά που πέρασε
- Best of 2017: Αυτές ήταν οι πιο δημοφιλείς αναζητήσεις της χρονιάς στο Google
- Οι ταινίες της χρονιάς με τον (υπέροχο) τρόπο του New Yorker
- Οι πρωταγωνιστές του 2017 στα πιο τρομακτικά βίντεο της ζωής τους!
- Οι δέκα καλύτερες ταινίες του 2017 από το Rolling Stone
- Ο Εντγκαρ Ράιτ διαλέγει τα 50 καλύτερα τραγούδια του 2017
- Αυτές είναι οι αγαπημένες ταινίες του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο για το 2017
- Το Cahiers du Cinéma ψηφίζει τις 10 καλύτερες ταινίες του 2017 (με πρώτη... το «Twin Peaks: The Return»)
- Το Sight & Sound ψηφίζει τις 20 καλύτερες ταινίες του 2017
- Το «Call me By Your Name» είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς για τους κριτικούς του Λος Αντζελες
- Ο Τζον Γουότερς ψηφίζει τις καλύτερες ταινίες του 2017
