«Είναι μια υπέροχη τιμή, κυρίως επειδή σημαίνει πως βρίσκομαι στα ίχνη των μεγαλύτερων συγγραφέων και αυτό είναι ένας καταπληκτικός έπαινος. Ο κόσμος βρίσκεται σε μια πολύ αβέβαιη στιγμή και ελπίζω πως όλα τα βραβεία Νόμπελ θα είναι μια δύναμη για κάτι θετικό στον κόσμο, όπως είναι αυτή τη στιγμή. Θα με συγκινούσε πολύ αν μπορούσα με κάποιο τρόπο να συνεισφέρω σ' ένα κλίμα που θα συμβάλει σε μια θετική ατμόσφαιρα στους πολύ αβέβαιους καιρούς μας.»
Με αυτές τις δηλώσεις υποδέχτηκε ο Καζούο Ισιγκούρο το νέο της απονομής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2017. Γεννημένος στο Ναγκασάκι της Ιαπωνίας το 1954, ο Ισιγκούρο μετακόμισε με την οικογένειά του σε ηλικία πέντε ετών στη Βρετανία και ξεκίνησε με βλέψεις μουσικού για να γίνει ένας από τους σπουδαιότερους και ευπώλητους συγγραφείς. Μόνο τα «Απομεινάρια Μιας Μέρας» που κυκλοφόρησαν το 1989 έχουν πουλήσει πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα στην αγγλική γλώσσα, ενώ έγιναν και ίσως η καλύτερη ταινία του Τζέιμς Αϊβορι το 1993 με την αριστουργηματική ερμηνεία του Αντονι Χόπκινς.
Σκηνή από τα «Απομεινάρια μιας Μέρας»
To 2005, o Τζέιμς Αϊβορι επιχείρησε να επαναλάβει το θρίαμβο που γνώρισαν τα «Απομεινάρια Μιας Μέρας» και συνεργάστηκε με τον Καζούο Ισιγκούρο, αυτή τη φορά όχι σε μια διασκευή βιβλίου του, αλλά με ένα σενάριο που ο Ισιγκούρο έγραψε αποκλειστικά για το σινεμά. Τo «The White Countess» θα είναι πάντα μια από τις ταινίες που αναγνώρισαν το ταλέντο της αδικοχαμένης Νατάσα Ρίτσαρντσον και θα διέθετε τα περισσότερα από τα χαρακτηριστικά της γραφής του Ισιγκούρο, αλλά η ταινία δεν ήταν αντάξια του ταλέντου των συντελεστών της.
Σκηνή από το «The White Countess»
To 2010, ο Μαρκ Ρόμανεκ, με τις ευλογίες του συγγραφέα διασκεύασε (σε σενάριο του Αλεξ Γκάρλαντ) το «Never Let me Go» που ο Ισιγκούρο κυκλοφόρησε το 2005. Η εμπλοκή του στην παραγωγή της ταινίας τον άφησε ικανοποιημένο με το τελικό αποτέλεσμα, ενώ το 2016 θα έβλεπε και μια ιαπωνική τηλεταινία να δανείζεται υλικό από το φιλόδοξο βιβλίο του.
Ανάμεσα σε αυτές τις τρεις σημαντικές συμμετοχές του στο σινεμά, ο Καζούο Ισιγκούρο συμμετείχε στη σεναριακή ομάδα του «The Saddest Music in the World» του Γκάι Μάντιν το 2003, ενώ οι ιστορίες του - με την εμμονή στο χρόνο, τις μνήμες και την ανεξίτηλη γοητεία της αφήγησης - συνεχίζουν να εμπνέουν ακόμη και άτυπα μεγάλο μέρος της σύγχρονης κινηματογραφικής παραγωγής.
«Σαν συγγραφέα, με ενδιαφέρει περισσότερο τι θα αφηγηθούν οι άνθρωποι ότι συνέβη, παρά αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα.»
