Θα μπορούσε να είναι και επεισόδιο του «Community» το οποίο παρωδεί τους μηχανισμούς και τις θεματικές της Αμερικάνικης Μίνι Σειράς. Για την ακρίβεια νομίζω πως ο Νταν Χάρμον θα είναι έξαλλος με τον εαυτό του που δεν πρόλαβε να το κάνει εκείνος πρώτα.
Το IFC έχει αρχίσει να χτίζει μια συγκεκριμένη κωμική ταυτότητα τα τελευταία χρόνια μέσα από σειρές όπως το «Portlandia», όμως το «Spoils of Babylon» πάει το σουρεάλ χιούμορ ένα βήμα παρακάτω. Η αποστολή του είναι να σατιρίσει όλες τις επικές μίνι σειρές που ήταν της μόδας στα ‘80s, πάνω στην ώρα που αρχίζουν να ξαναγίνονται είδος προς ζήτηση στην αμερικάνικη τηλεόραση. Συνήθως αυτές οι σειρές (σκέψου από «Βόρειοι και Νότιοι» μέχρι «Τα Πουλιά Πεθαίνουν Τραγουδώντας») αποτελούσαν διασκευή κάποιου επικού μυθιστορήματος που διέτρεχε τη σύγχρονη αμερικάνικη ιστορία, και μετέφεραν την ιστορία στη μικρή οθόνη δίνοντάς της διάσημα πρόσωπα και φτηνά στάνταρ παραγωγής.
(Το δικό μας, πραγματικό all-star καστ περιλαμβάνει τους Κρίστεν Γουίγκ, Τόμπι Μαγκουάιρ, Τιμ Ρόμπινς, Τζέσικα Άλμπα, Χέιλι Τζόελ Όσμεντ, Βαλ Κίλμερ, Μάικλ Σιν, τη φωνή της Κάρι Μάλιγκαν, και τον Γουίλ Φέρελ να κλέβει την παράσταση. Καθόλου άσχημα.)
Εδώ η λογική είναι πως παρακολουθούμε ένα από αυτά τα οικογενειακά έπη που μοιάζουν να περιλαμβάνουν ό,τι έχει σχηματίσει τη σημερινή Αμερική, παρέα με κάθε πιθανό κλισέ τέτοιας ιστορίας. Ο πάτερ φαμίλιας που βρίσκει πετρέλαιο και γίνεται μεγιστάνας. Η κόρη κι ο θετός γιος σε μια σχέση σχεδόν αιμομικτική. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η νέα σύζυγος-εμπόδιο. Μια απόπειρα φόνου. Είναι όλα όσα θα περίμενες (αλλά όλα), όμως περασμένα μέσα από το σλάπστικ φίλτρο κωμικής γελοιότητας που το κάνει να μοιάζει με online spoof που θα έβγαζε το College Humor.
Α, ναι. Οι επιρροές θα ήταν προφανείς ακόμα κι αν δεν εμπλέκονταν απευθείας οι ίδιοι συνετελεστές με αυτές. Ας πούμε οι δημιουργοί της μίνι σειράς είναι οι Ματ Πίντμοντ και Άντριου Στιλ, που δε θα χρειαζόσουν εμένα να σου πως πως προέρχονται από το «Saturday Night Live», επειδή το «Spoils of Babylon» ουρλιάζει ‘εκτεταμένο SNL σκετσάκι’. Επίσης πίσω από την παραγωγή βρίσκονται οι Γουίλ Φέρελ και Άνταμ Μακέι που και πάλι, δε χρειαζόταν καν να το αναφέρουμε: Σχεδόν κάθε σκηνή του «Spoils of Babylon» θα μπορούσε να είναι βιντεάκι στο Funny Or Die.
Αν όλα αυτά το κάνουν να ακούγεται σουρεαλιστικά κατά τόπους αστείο δίχως ιδιαίτερη αίσθηση συνεκτικότητας, τότε πράγματι, αυτό ισχύει. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, απλά διαχωρίζουμε το είδος του spoof που μπροείς να περιμένεις να δεις. Για παράδειγμα υπάρχει κάτι σαν το «Planet Terror» του Ροντρίγκεζ, το οποίο λειτουργεί ως παρωδία των grindhouse ταινιών των ‘70s όμως ταυτόχρονα το βλέπεις και νιώθεις πως θα μπορούσε να είναι και το ίδιο μια τέτοια ταινία. Στο «Spoils», ίσως λόγω της εμπλοκής ανθρώπων που μεγαλουργούν περισσότερο πάνω στη λογική των viral αστείων, η έμφαση πέφτει λιγότερο στην αυθεντικότητα και περισσότερο στην ακρότητα των χιουμοριστικών ιδεών.
Και πάλι: Τίποτα κακό με αυτό. Επειδή η μίνι σειρά διαθέτει όντως κάποια αστεία που δεν μπορείς καν να διανοηθείς από πού προήλθαν, όμως τα απολαμβάνεις όπως και νά’χει.
Για παράδειγμα, και αυτό το αστείο στο οποίο επιστρέφει συχνότερα η σειρά (και καλά κάνει, δεν χορταίνω τον Φέρελ), το όλο πράγμα υποτίθεται πως είναι μια συντομευμένη εκδοχή ενός τηλεοπτικού έπους 22 ωρών (!) το οποίο σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Έρικ Τζόνρος βασισμένο στο δικό του βιβλίο επειδή κανείς δε το χρηματοδοτούσε. Τον Τζόνρος παίζει ο Φέρελ, και είναι αυτός που ανοίγει και κλείνει το κάθε επεισόδιο διανθίζοντάς το με αφηγήσεις για το πώς ανάμεσα στα γυρίσματα έκανε σεξ με όλα τα μέλη του καστ (όλα όμως) ή δοκιμάζοντας κρασί από τρία ποτήρια ταυτόχρονα ως άλλος Όρσον Γουέλς.
Τα ψεύτικα ονόματα των ηθοποιών είναι το ένα αστειότερο από το άλλο (η Τζέσικα Άλμπα παίζει τη Ντίξι Μέλονγουορθ στο ρόλο του εαυτού της), όλα τα ‘εξωτερικά’ γυρίσματα είναι απλώς πλαστικά μοντέλα με αυτοκινητάκια και μικρά δεντράκια, ψεύτικα σε ξεκαρδιστικό βαθμό, το μοντάζ είναι αδιανόητα άθλιο (κάθε σκηνή διαλόγου μέσα σε κλειστό χώρο έχεις ως αποτέλεσμα ηθοποιοί να βρίσκονται σε άλλα σημεία του δωματίου κάθε φορά που η κάμερα επιστρέφει σε αυτούς), οι ηθοποιίες over the top (προσπαθώ να αποφασίσω αν απολαμβάνω περισσότερο τον ψεύτικα μαγκούφη Τιμ Ρόμπινς ή την ανεγκέφαλη Κρίστεν Γουίγκ), οι ατάκες σπάνε πλάκα με αναχρονιστικού τύπου αμάθεια («Άσε με να μιλήσω σε αυτό τον κύριο ‘Τανάκα’,» λέει η Γουίγκ, «Δεν υπάρχει ανάγκη για air quotes, αυτό είναι το αληθινό του όνομα,» της απαντάει ένας καρτουνίστικα ψύχραιμος Βαλ Κίλμερ) και η πλοκή γίνεται όλο και πιο εξωφρενική παρά την αρχική επίφαση σοβαρότητας. (Ο χαρακτήρας του Τιμ Ρόμπινς υιοθετεί έναν πιτσιρικά, και το εννοώ αυτό, απλά βλέποντάς τον στην άκρη του δρόμου.)
Όμως το απόλυτο χαϊλάιτ, ένα από αυτά τα αστεία που αρχικά δεν είσαι καν σίγουρος ότι λειτουργούν αλλά μετά πιάνεις τον εαυτό σου να τα σκέφτεται συνεχώς και να γελάει όλο και πιο νευρικά στις πιο άσχετες στιγμές: Η γυναίκα με την οποία επιστρέφει ο χαρακτήρας του Τόμπι Μαγκουάιρ από τον πόλεμο σε μια Γουίγκ στα πρόθυρα της υστερίας, είναι ένα αληθινό μανεκέν. Όχι, αληθινό-αληθινό. Την ψηλομύτα αγγλίδα σύζυγό του υποδύεται μια κούκλα βιτρίνας με τη φωνή της Κάρι Μάλιγκαν, κάτι που όσο random ακούγεται, τόσο αστείο είναι στην πράξη.
Δεν έχεις δει τηλεόραση φέτος αν δεν έχεις παρακολουθήσει με κομμένη την ανάσα την επική μάχη των Γουίγκ και ΜανεκένΜάλιγκαν στο τεράστιο τραπέζι του πρωινού.
(Ρωτάτε αν υπάρχει και σεξ με την κούκλα; Δηλαδή δεν ξέρω αν το ρωτάγατε αλλά τώρα σίγουρα το αναρωτιέστε.)
Το συνολικό αποτέλεσμα είναι σε σημεία αμήχανο γιατί δεν υπάρχει αρκετή συνοχή. Και είναι περισσότερο φτιαγμένο πάνω στη λογική καμμένων ιδεών ραμμένων μεταξύ τους (το ότι είναι εντελώς generic η πλοκή είναι κομμάτι του point υποθέτω, αλλά σίγουρα δε βοηθάει για να σε νοιάξει όντως αυτό που βλέπεις) παρά μιας αληθινής σπουδής πάνω στο genre. Όμως όταν τα αστεία λειτουργούν, το καταφέρνουν σε έναν τέτοιο βαθμό που απλά χαίρεσαι να βλέπεις αυτό το αστείο, περίεργο πράγμα. Στην υγειά του Έρικ Τζόνρος, λοιπόν. Ελπίζουμε σε μελλοντικές διασκευές κι άλλων ‘έργων’ του.
Tags: spoils of babylon
