Quirky, στιλιζαρισμένο με έναν γοητευτικό αλλά καταχρηστικό τρόπο, συναισθηματικά αμήχανο και κωμωδία χωρίς να είναι πραγματικά αστεία, η ταινία του Μάικλ Κοβίνο που κάνει την πρεμιέρα της στο «Ενα Κάποιο Βλέμμα» του 72ου Φεστιβάλ Καννών αφηγείται το «love story» ανάμεσα σε δύο φίλους.
Δίνοντας νέο (και κυριολεκτικό) ορισμό στο «πιο στιλιζαρισμένο πεθαίνεις», ο Ντίαο Γινάν φτιάχνει ένα καθαρόαιμο γοητευτικό αν και θύμα της επιτήδευσής του νουάρ στην καρδιά μιας Κίνας σε πλήρη αποσύνθεση.
To ντεμπούτο της Αμερικανίδας Ντανιέλ Λέσοβιτς, με τον Μάρτιν Σκορσέζε και το Hercules Fund του Πάρι Κασιδόκωστα-Λάτση στα credits του, συμμετέχει στο τμήμα Ενα Κάποιο Βλέμμα.
Στην πιο αυτοβιογραφική στιγμή της καριέρας του, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ βγάζει από την πρίζα την εξτραβαγκάντζα που τον έκανε διάσημο και δίνει ατόφιο, χειροποίητο, ανεξάντλητο... πόνο και δόξα σε μια εμμονική επιστροφή στο σινεμά (του).
O Kεν Λόουτς επιστρέφει στο φεστιβάλ Καννών, μετά το «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» και το Χρυσό Φοίνικα του 2016, με ένα ακόμα οικογενειακό, προσωπικό και πολιτικό δράμα. Και παρόλο που το μήνυμά του είναι πάντα καίριο, όχι δεν νομίζουμε ότι είναι αντάξιο ενός ακόμα κινηματογραφικού βραβείου.
Οι Βραζιλιάνοι Κλέμπερ Μεντόντσα Φίλιου και Ζουλιάνο Ντορνέλες παίζουν με το σινεμά είδους, τα b-movies και την πολιτική σύγχυση της χώρας τους σε μια ταινία που δεν χωράει τελικά πουθενά. Κι αυτό δεν το λέμε για καλό.
Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο ντοκιμαντερίστας Λατζ Λι (γέννημα θρέμμα του παριζιάνικου γκέτο) δεν ξέρει πώς να ξεφύγει από τα κλισέ, παρόλο που είναι κομμάτι της αλήθειας που επιχειρεί να αποτυπώσει.