Στη μεγάλη της επιστροφή, έξι χρόνια μετά το «Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν», η Λιν Ράμσεϊ δίχασε τις Κάννες. Κάποιοι μιλούν για αριστούργημα, άξιο για μεγάλο βραβείο και γιατί όχι τον Χρυσό Φοίνικα. Το Flix αναρωτιέται αν είδαμε την ίδια ταινία. Το στυλιζαρισμένο «νεο-γουέστερν πόλης» για έναν πρώην βετεράνο που αναλαμβάνει βρώμικες υποθέσεις ως εκτελεστής, μπορεί να θύμιζε έντονα τον «Ταξιτζή» του Μάρτιν Σκορσέζε και να είχε επίσης αναφορές από το σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς και του Παρκ Τσαν Γουκ, όμως το επιτηδευμένο, αποσπασματικό, υπερφύαλο αποτέλεσμα, θεωρούμε ότι δεν μεταμορφώθηκε ποτέ σε μία μεστή αφηγηματική εμπειρία και ξόδεψε άσκοπα το ταλέντο του πρωταγωνιστή της, ενός πάντα αξιοπρόσεχτου Χοακίν Φίνιξ.
Διαβάστε αναλυτικά την κριτική του Flix: Κάννες 2017: Λιν Ράμσεϊ, συγγνώμη, αλλά είσαι κυρίως εσύ που «You Were Never Really Here»
Στη συνέντευξη Τύπου που έγινε πριν από λίγες ώρες στo Palais des Festival, τόσο η σκηνοθέτης, όσο κι ο Χοακίν Φίνιξ εμφανίστηκαν καλοδιάθετοι και συγκινημένοι. Ειδικά η Ράμσεϊ βούρκωσε όταν ο Φίνιξ μίλησε για εκείνη, μία στιγμή που παρότρυνε τον 43χρονο ηθοποιό να την αγκαλιάσει τρυφερά.
Πόσο γρήγορα γυρίστηκε η ταινία:
Χοακίν Φίνιξ: Ηταν ένα πρότζεκτ που βγήκε πολύ γρήγορα. Εγώ είχα δεσμευτεί για να παίξω σε μία άλλη ταινία, αλλά τελικά αυτό δεν προχώρησε. Μιλήσαμε με τη Λιν και τη ρώτησα αν πίστευε ότι θα είχε ολοκληρώσει το σενάριο και θα ήταν έτοιμη να γυρίσουμε στο επόμενο δίμηνο. Μου απάντησε καταφατικά και, δεν ξέρω πώς, τα κατάφερε. Είναι καταπληκτική!»
Ηταν ο «Ταξιτζής» του Σκορσέζε η κύρια έμπνευσή της;
Λιν Ράμσεϊ: Πρόκειται για μία σπουδαία ταινία, αλλά όχι δεν την είχα στο μυαλό μου. Μεγάλωσα με αυτές τις ταινίες οπότε μπορεί να με έχουν επηρεάσει υποσυνείδητα, αλλά δεν αναφέρομαι σε αυτές στη δική μου δουλειά. Και δεν βλέπω καθόλου φιξιόν στο σινεμά πια - βλέπω ντοκιμαντέρ.
Χοακίν Φίνιξ: Ο «Ταξιτζής» ήταν μία από τις ταινίες που με έκαναν να θέλω να γίνω ηθοποιός. Οπότε μπορεί να την κουβαλάω κι εγώ στο υποσυνείδητό μου. Μπορεί χωρίς να το θέλω να με επηρέασε. Ομως δεν αναφέρομαι στον «Τράβις Μπικλ» με την ερμηνεία μου. Εγώ νόμιζα ότι γυρίζαμε κωμωδία...
Μια ταινία σαν κρυμμένο τραύμα
Λιν Ράμσεϊ: Νομίζω οτι όλοι οι σκηνοθέτες που εκτιμώ προσπαθούν να αποτυπώσουν την ανθρώπινη φύση. Και νομίζω ότι το τραύμα είναι κομμάτι της ανθρώπινης κατάστασης. Επίσης, ζούμε σε τραυματικές εποχές. Αναζητώ και θέλω να διερευνήσω (αντι)ήρωες που έχουν ελαττώματα, πληγές, τραύματα - να βρω την ομορφιά και την ανθρωπιά τους σε όλες τις εκφάνσεις του χαρακτήρα τους. Για αυτό και αυτή η ταινία ήταν μία πολύ καλή ευκαιρία για μένα...
Χοακίν Φίνιξ: Ο «Τζο» μεγάλωσε με αποθέματα τραυμάτων και τώρα πρέπει να αποδεικνύει στον εαυτό του ότι είναι δυνατός. Είναι μεσήλικας πια και αρκετή από τη δύναμη και τις αντοχές του έχουν εκλείψει. Ομως θέλαμε να δείχνουμε το σώμα του μεγάλο και δυνατό, γιατί είναι η πανοπλία του. Βέβαια, οι ουλές, οι πληγές, οι σωματικές του φθορές είναι επίσης φανερές. Θέλαμε να σπάσουμε το καλούπι του στερετυπικού ήρωα. Ονομάσαμε αυτό που φτιάξαμε «αρρενωπή ανικανότητα». Μοιάζει ικανός για όλα, αλλά δεν είναι. Το κορίτσι τελικά τον σώζει, όχι το αντίθετο...
Αυτοκαταστροφικός ή ήρωας ή και τα δύο;
Χοακίν Φίνιξ: Και τα δύο. Οι σκηνές με την πλαστική σακούλα που επιστρέφουν κάθε τόσο δε δείχνουν έναν άνθρωπο που θέλει να αυτοκτονήσει ακριβώς. Μία πλαστική σακούλα που τυλίγεις γύρω από το κεφάλι σου δε θα σε σκοτώσει. Απλά από μικρός με αυτό τον τρόπο προσπαθούσε να βρει ένα μέρος ασφάλειας μέσα στο κεφάλι του. Να απομονώσει όλα όσα συνέβαιναν στο σπίτι του. Μπορεί η εικόνα να έχει κάτι το βίαιο και το αυτοκαταστροφικό, αλλά στ' αλήθεια προσπαθεί να προστατέψει τον εαυτό του από τον κόσμο. Να μην ακούει πια, να βρει γαλήνη. Η Λιν μου έστειλε λίγο πριν τα γυρίσματα κάποια αρχεία ήχου με εκρήξεις. «Κάπως έτσι είναι το μυαλό του Τζο» μου είπε. Οπότε, η πλαστική σακούλα προσπαθεί να κάνει το μυαλό του να σωπάσει. Χαχαχα σας έπιασα! Είπα ψέματα! Τίποτα δεν μου έστιελε η Λιν....
Οι περιπέτειες στο μοντάζ
Λιν Ράμσεϊ: Ναι, έκοψα πολύ περισσότερο την ταινία, λίγο πριν τη φέρω εδώ. Μερικές ταινίες αξίζουν να είναι μεγάλες. Ομως δε θέλω να σας κάνω να βαρεθείτε - ειδικά εδώ στις Κάννες, όπου ήξερα ότι θα είμαι η τελευταία ταινία που θα δείτε στο διαγωνιστικό. Ηθελα να είμαι μετρημένη. Είχα μια υπέροχη ομάδα στο μοντάζ. Νομίζω ότι έφυγα με μετατραυματικό σύνδρομο κι εγώ - ακούγοντας για τόσο καιρό τους πυροβολισμούς στ' αυτιά μου...
If I had a hammer...
Λιν Ράμσεϊ: To όπλο του ήρωα είναι το σφυρί γιατί είναι ένα εκπληκτικό εργαλείο και ταυτόχρονα και κάπως γελοίο. Ο ήρωας το χρησιμοποιεί γιατί μπορεί να σκοτώνει αθόρυβα. Ταυτόχρονα, δεν με ενδιέφερε εμένα προσωπικά να δείχνω συνεχώς οπλομαχίες. Τις βαριέμαι, τις έχουμε δει και ξαναδεί. Μου αρέσει η χορογραφία κάποιων επιτυχημένων τέτοιων κινηματογραφικών σκηνών, αλλά η ωραιοποίηση της βίας με κάνει να βαριέμαι. Η ταινία ξεπερνά σχεδόν το genre του βίαιου σινεμά.
Χοακίν Φίνιξ: Αν σκότωνε με όπλο θα ήταν κάτι το προβλέψιμο. Νομίζω ότι ο ήρωας παίρνει μία ικανοποίηση με το να χρησιμοποιεί το σφυρί, γιατί είναι σαν να βάζει την υπογραφή του. Του αρέσει που σε κάθε τέτοιο vigilante εκτέλεση χαράζει το σημάδι του.
Είναι ηθοποιός Μεθόδου;
Χοακίν Φίνιξ: Μέθοδος, στιλ, διαδικασία - όπως και να ονομάζεται αυτό που εννοείται, δεν το διαθέτω. Το μόνο σημαντικό για μένα είναι να μην αισθάνομαι ότι παίζω όταν μπαίνω σ' ένα ρόλο, να αποτινάξω κάθε συνειδητότητα. Αλλες φορές πηγαίνω στο σετ και συνομιλώ με τους πάντες, ο σκηνοθέτης φωνάζει «action» και να μπαίνω να κάνω τη σκηνή μου. Και υπάρχουν άλλες που δεν μπορώ ούτε να κοιτάξω το συνεργείο στα μάτια. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η ερμηνεία μου είναι μία μοναχική εμπειρία. Εξαρτάται από την ταινία, υποθέτω. Εδώ πάντως κάναμε πλάκα. Η Λιν πλησίαζε την καρέκλα μου στα διαλείμματα του γυρίσματος και μου τραγουδούσε καραόκε...
Πώς προετοιμάστηκε για το ρόλο; Εκπαιδεύτηκε ως μισθοφόρος;
Χοακίν Φίνιξ: Οχι, όχι. Δεν έκανα καμία τέτοιου είδους εκπαίδευση. Δε θέλω να σας χαλάσω το μύθο της προετοιμασίας του ηθοποιού, αλλά πολλές φορές δεν έχει να κάνει με προετοιμασίες το να μπεις στο πετσί του ρόλου. Αρκεί να τον καταλάβεις. Εμείς απλά γελούσαμε στο γύρισμα. Περάσαμε τέλεια...
Λιν Ράμσεϊ: Καλά, καλά. Εγώ σε είδα να αλλάζεις, να μεταμορφώνεσαι. Δεν τα πιστεύω αυτά. Αλλά αν θέλεις να κρατήσεις ένα άλλο προφίλ, να σε υποστηρίξω (γέλια).
Χοακίν Φίνιξ: Ναι, ναι καλά το πας (γέλια). Μην με μαρτυρήσεις...
Δυναμική σκηνοθέτης, βίαιες ταινίες: θα γύριζε μία superheroes ταινία;
Λιν Ράμσεϊ: Θα το ήθελα πολύ! Μεγάλωσα με τέτοιες ταινίες. Λατρεύω τα κόμικ, τα διαβάζω από παιδί. Ομως δε θα μου έδιναν ποτέ ένα τέτοιο πρότζεκτ. Ειμαι σίγουρη ότι δεν είμαι σε καμία τέτοια λίστα.
Το σάουντρακ του Τζόνι Γκρίνγουντ των Radiohead
Λιν Ράμσεϊ: Ο Τζόνι με τίμησε γράφοντας μουσική για την ταινία. Δεν έκανε ένα ολοκληρωμένο, μεγάλο σάουντρακ - δεν είχαμε το χρόνο. Μου έγραψε όμως αρκετά κομμάτια και έκανε ένα χαρακτηριστικό, πολύτιμο μουσικό σκορ. Τα ποπ κομμάτια υπήρχαν στη νουβέλα. Δουλεύω λίγο περίεργα για τον περισσότερο κόσμο. Ξεκινάω από το μηδέν και για μένα μηδέν είναι ο ήχος - η ηχητική μπάντα. Πολλές φορές θέλω να γράφεται το σάουντρακ πριν πιάσω εγώ την κάμερα. Ο Τζόνι ήταν πολύτιμος για το ύφος και τον τόνο της ταινίας. Της έδωσε το συναίσθημά της.
