Βρισκόμαστε στις τελευταίες μέρες του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, στο καλοκαίρι του 1945 όταν οι Ρώσοι φτάνουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Γκρος-Ρόζεν στην Κάτω Σιλεσία της Πολωνίας κι απελευθερώνουν ανάμεσα στους ελάχιστους επιζήσαντες, μια ομάδα παιδιών τα οποία θα μεταφέρουν σε ένα αυτοσχέδιο ορφανοτροφείο που έχει στηθεί σε μια απομονωμένη έπαυλη, η οποία σαφώς έχει δει καλύτερες μέρες.
Κι ενώ το τραύμα των όσων βίωσαν είναι ακόμη ολοζώντανο στο μυαλό τους και η έλλειψη τροφίμων, οι περιπλανώμενοι ναζί που κρύβονται στην περιοχή, αλλά και οι ίδιοι οι Ρώσοι «σωτήρες» τους εξακολουθούν να αποτελούν υπαρκτές απειλές, τα παιδιά θα βρεθούν απέναντι σε έναν πολύ πιο άμεσο κίνδυνο: Μια αγέλη από λυκόσκυλα που κάποτε περιπολούσαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα περικυκλώσει το σπίτι, μανιασμένα κι έτοιμα να κατασπαράξουν τα εγκαταλελειμένα πια από ενήλικες παιδιά.
Το «Werewolf» μπορεί να μην έχει το υπερφυσικό επίπεδο που ίσως αφήνει να εννοηθεί ο τίτλος του, έχει όμως αναμφίβολα την υφή μιας μεταφοράς, αφού ναι μεν η αγέλη των σκύλων είναι απολύτως υπαρκτή και τα δόντια τους ματωμένα και κοφτερά, μα δεν είναι δύσκολο να δεις την ύπαρξή τους ως κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον και σύνθετο.
Κι αν ο Πάνεκ ξέρει να στήνει την αγωνία και τον τρόμο με αποτελεσματικό τρόπο σε ένα φιλμ που δεν φοβάται να ακολουθήσει την λογική μιας ταινίας είδους, κατορθώνει επίσης να μιλήσει για μερικά από εκείνα τα πράγματα που θα ενδιέφεραν ένα πολυ πιο «καθαρόαιμο» φιλμ εποχής για το τραύμα του πολέμου, για το τίμημα της επιβίωσης από μια τέτοια εμπειρία, για την δομή της ανθρώπινης αγέλης, την δύναμη της θέλησης.
Καλοφτιαγμένο, ατμοσφαιρικό, σύνθετο κι απρόβλεπτο, το «Werewolf» είναι ένα φιλμ είδους που δεν περιορίζεται σε αυτό, μα το χρησιμοποιεί σαν εφαλτήριο για κάτι παραπάνω με απόλυτα πετυχημένο τρόπο.
Περισσότερο Tallinn Black Nights Film Festival
- PÖFF 2018: Το Flix είδε την Νικόλ Κίντμαν στο «Destroyer»
- PÖFF 2018: To «Awaken» του Τομ Λόου είναι θεαματικό, πανέμορφο και αμήχανο
- PÖFF 2018: Το «Bad Poems» είναι υπέροχα «μπανάλ» κι αν και γνώριμο, πάντα φρέσκο
- PÖFF 2018: Το «Kadakh» δεν είναι τιποτα περισσοτερο από μια (μαύρη) φαρσοκωμωδία
- PÖFF 2018: To «Dos Fridas» δεν θέλει να είναι μια ακόμη βιογραφία της Φρίντα Κάλο
- PÖFF 2018: Ενα χαμένο κινητό και πολυς χαμένος χρόνος στο «Winter’s Night»
