Βλέποντας το «Awaken» την πρώτη μεγάλου μήκους του Τομ Λόου, δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς στο μεγαλείο της τεχνικής της πλευράς και στην ομορφιά της πλειοψηφίας των εικόνων της, οι οποίες για να καταγραφούν χρειάστηκαν καινούργιες τεχνολογίες να αναπτυχθούν και νέες κάμερες να κατασκευαστούν.
Το φιλμ που χρειάστηκε έξι ολόκληρα χρόνια για να γυριστεί και ταξίδια σε δεκάδες χώρες και μερικές τις πιο απομακρυσμένες περιοχές του πλανήτη, κόβει συχνά την ανάσα με την εντυπωσιακή του κινηματογράφηση εικόνων που φιλοδοξούν να συνθέσουν ένα παλίμψηστο της ανθρώπινης ύπαρξης, της ομορφιάς του πλανήτη, της συμβίωσης μας με την φύση, την επίδραση της τεχνολογίας στην ζωή μας.
Διαβάστε επίσης: PÖFF 2018: Το Flix είδε την Νικόλ Κίντμαν στο «Destroyer»
Αυτές οι φιλόδοξες ομολογουμένως ιδέες στοιχειοθετούνται κυρίως στο μυαλό του θεατή που φιλοδοξεί να βρει το νόημα σε ένα φιλμ που είναι περισσότερο απ΄ ότιδήποτε άλλο ένα κινηματογραφικό κολάζ εικόνων, οι οποίες καλύπτουν όλη την γκάμα των συναισθημάτων από το μεγαλειώδες μέχρι δυστυχώς το σχεδόν αξιογέλαστο.
Ο Τομ Λόου έχει υπάρξει βοηθός τόσο στο «Δέντρο της Ζωής» του Τέρενς Μάλικ, όσο και στο «Visitors» του Γκόντφρεϊ Ρέτζιο, οπότε δεν είναι δύσκολο να δεις από που πηγάζουν οι αναφορές του, όμως όσο ποιητικά κι αν κινηματογραφήσεις μια μπαλαρίνα που χορεύει μέσα στην φύση σε slow motion, είναι σχεδόν αδύνατο να αποφύγεις την αίσθηση του αμήχανου.
Και δυστυχώς, ακόμη κι αν υπάρχουν στιγμές που τα πλάνα του φιλμ σε παρασύρουν στο πεδίο μιας αυθεντικής συγκίνησης και κάποιες που η δύναμη της κινηματογράφησης σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό, υπάρχουν πολλές περισσότερες, στις οποίες δεν μπορείς παρά να στριφογυρίζεις άβολα στην καρέκλα σου από την αφέλεια των εικόνων, την ψεύτικη ποιητικότητά τους και τον άδοξο τρόπο που πνίγονται κάτω από την επικολυρική μουσική του Τζόζεφ Τραπανίζι.
Γυρισμένο σχεδόν αποκλειστικά σε slow motion και σε timelapses το «Awaken» αποδεικνύεται ικανό για το καλύτερο αλλά και το χειρότερο και παραμένει τελικά άνισο και προβληματικό καθώς βλέποντας το φιλμ είναι σαφές πως η τεχνική και η τεχνολογία δεν είναι από μόνη της αρκετή για να κάνεις σπουδαίο σινεμά, ειδικά όταν φιλοδοξείς να μιλήσεις για πράγματα ουσιώδη, βαθυστόχαστα και υπαρξιακά.
Περισσότερες κριτικές από το PÖFF 2018
