Μια μέρα που θα έφτιαχνε από μόνη της ένα συναρπαστικό ντοκιμαντέρ ήταν η Κυριακή, που απέδειξε πώς το ντοκιμαντέρ, το σινεμά γενικώς, η τέχνη και η «αληθινή ζωή» είναι συγκοινωνούντα δοχεία που, όταν συνυπάρχουν, γεμίζουν και τα δυο. Παπαϊωάννου, Ευαγγελίδης, η πρεμιέρα του Μπάμπη Μακρίδη, αριστουργήματα στο Διεθνές πρόγραμμα, μια μεγάλη συγκέντρωση κατά της ομοφοβίας και της τρανσφοβίας στην Πλατεία Αριστοτέλους, Κασσελάκης και Οσκαρ, όλα μαζί, προκάλεσαν ένα κοινωνικό και πολιτισμικό overdose.
φωτογραφία Julian Mommert
Η μέρα ξεκίνησε στο ζοφερό απόηχο της επίθεσης σε δύο non binary άτομα, το βράδυ του Σαββάτου. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου έδωσε μια συνέντευξη Τύπου σε επιλεγμένους δημοσιογράφους και, φυσικά, ως άνθρωπος και καλλιτέχνης που πάντα υπερασπίστηκε την ελευθερία έκφρασης και την προστασία της διαφορετικότητας, ξεκίνησε μιλώντας ακριβώς για το θέμα που βρισκόταν στο μυαλό όλων. «Η ζωή είναι ένα δυναμικό πράγμα και τα πράγματα αλλάζουν διαρκώς, είναι φυσικό η επιτάχυνση ν' ανησυχεί μέλη της κοινωνίας. Αυτό που είναι ανησυχητικό είναι γιατί αυτή η ανησυχία αντιδρά με βία, αυτό είναι που πρέπει να κοιτάξουμε. Πέρα από την ομοφοβία, εκείνο που πρέπει να συζητήσουμε είναι πώς είναι δυνατόν ή πώς μας φαίνεται οι οικογένειές μας να μεγαλώνουν εφήβους, οι οποίοι όταν συναντούν κάτι που λίγο διαταράσσει το πώς καταλαβαίνουν τον κόσμο, η αντίδρασή τους είναι η βία. Το πατροπαράδοτο της βίας που εκφράζεται μέσω της αγέλης με απασχολεί, όπως κι αυτή η μεσογειακή τοποθέτηση του ανδρισμού με τέτοια ανασφάλεια στο κέντρο της που κάτι το οποίο είναι διαφορετικό από αυτόν, μοιάζει να απειλεί πολύ προσωπικά το κέντρο της δικής τους σεξουαλικής ισορροπίας.»
Στη συνέχεια ο Παπαϊωάννου συνομίλησε με τον Τύπο, αποκαλύπτοντας ότι αυτή την περίοδο έλκεται από την ιδέα του να μεταμορφώσει τις παραστάσεις του σε σινεμά, αξιοποιώντας με νέο τρόπο το αρχείο του από μαγνητοσκοπήσεις των έργων του (ορισμένα κινηματογραφημένα από τον Γιώργο Λάνθιμο) και μοντάροντάς τες ο ίδιος σε ταινία.
Το 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 7 μέχρι και τις 17 Μαρτίου. Το Flix βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και σας μεταφέρει όλα όσα συμβαίνουν μέσα κι έξω από τις αίθουσες.
Αποστολή στη Θεσσαλονίκη: Λήδα Γαλανού, Βένα Γεωργακόπουλου, Ρόμπυ Εκσιέλ, Μανώλης Κρανάκης
Δείτε εδώ στιγμιότυπα από τις προβολές του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης:
Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ φέτος τιμά ένα από τα πιο πολύπλευρα παιδιά του, τον Παναγιώτη Ευαγγελίδη, αποθησαυριστή μαγικών παραπεταμένων ανθρώπων. Την Κυριακή προβλήθηκε η νέα ταινία του, «Σύλβια Ρόμπυν», το πορτρέτο μιας τρανς γυναίκας, περφόρμερ, ατόμου στο φάσμα του αυτισμού, ένα όπως πάντα συναρπαστικό δείγμα της μαιευτικής μεθόδου του Ευαγγελίδη που φωτίζει το σκοτάδι μέσα κι έξω από τους ήρωες και τις ηρωίδες του.
Ο Μπάμπης Μακρίδης παρουσίασε το νέο ντοκιμαντέρ του, μετά το «Birds». Το «Unclickable» διερευνά το σκοτεινό σύμπαν της ψηφιακής διαφημιστικής απάτης, τη μεγαλύτερη πηγή εσόδων του οργανωμένου εγκλήματος μετά τη διακίνηση ναρκωτικών.
Η ώρα της προβολής στο Ολύμπιον συνέπεσε με τη θεαματικά πολυπληθή συγκέντρωση κατά της ομοφοβίας και τρανσφοβίας στην Πλατεία Αριστοτέλους, ακριβώς έξω από τον ιστορικό κινηματογράφο. Στην προβολή ήρθε και ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανος Κασσελάκης και η είσοδός του προκάλεσε φραστικές αντιδράσεις που οδήγησαν στον ευτυχώς μικρό τραυματισμό ενός αστυνομικού.
Η συγκέντρωση, ωστόσο, κινήθηκε με παλμό και πάθος, όσο κι αν η συζήτηση που τη διαπέρασε εστίασε στο κατά πόσο η Θεσσαλονίκη είναι έτοιμη να υποδεχτεί, πολιτισμένα και χωρίς επεισόδια, το EuroPride στα τέλη Ιουνίου.
Κι επειδή... πόνος μη μας έρθει μακάρι, λίγες ώρες αργότερα το Ολύμπιον γέμισε ξανά, αυτή τη φορά με το κοινό που μαζεύτηκε για να παρακολουθήσει ζωντανά την 96η Τελετή Απονομής των Βραβείων Οσκαρ, να το σηκώσει μαζί με την Εμα Στόουν και να καμαρώσει τον Yorgos.
Το 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 7 μέχρι και τις 17 Μαρτίου. Το Flix βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και σας μεταφέρει όλα όσα συμβαίνουν μέσα κι έξω από τις αίθουσες. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ, στη σελίδα του στο Facebook και στο λογαριασμό του στο Instagram.
Το Flix βλέπει και γράφει ταινίες από το πρόγραμμα του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Unclickable του Μπάμπη Μακρίδη
Το νέο - συναρπαστικό και σε επίπεδο παραγωγής αλλά και θέματος - ντοκιμαντέρ του Μπάμπη Μακρίδη δεν είναι παρά ένα πείραμα, όπως λέει και στον υπότιτλο του, μια προσπάθεια να στηθεί μια επιχείρηση ηλεκτρονικής διαφημιστικής απάτης σαν αυτές που εδώ και χρόνια πλουτίζουν ερήμην του world wide web, δημιουργώντας «κενά» sites στα οποία διοχετεύεται ηλεκτρονική διαφήμιση με τζίρους δισεκατομμυρίων και όπως χαρακτηριστικά λέει κάποιος από τους γνώστες του θέματος στο ντοκιμαντέρ «σε αυτό που ίσως γίνει η η δεύτερη μεγαλύτερη πηγή εσόδων εγκληματιών στον κόσμο, μετά τη διακίνηση όπλων».
Το πείραμα θα είναι βραχυπρόθεσμο, αφού σκοπός του είναι μέσα σε λίγες εβδομάδες να δείξει το μέγεθος και τις διαστάσεις που τόσο εύκολα μπορεί να πάρει η απάτη, αλλά είναι και επικίνδυνο, αφού θα εισχωρήσει μέσα σε πραγματικούς υψηλόβαθμους επενδυτές, μάλιστα χωρίς διάκριση αναφερόμενο στο ρεμπουπλικανικό και το δημοκρατικό κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Ταυτόχρονα, είναι και αποκαλυπτικό, αφού αποδεικνύει πως στην πραγματικότητα μιλάμε για μια απάτη χωρίς εγκληματίες, για εγκλήματα χωρίς θύτες και θύματα, για ένα σχεδόν «αόρατο» web serial killer που εκτελεί καθημερινά (και συχνά αμύθητα) χρηματικά ποσά, έχοντας βρει τρόπους ν ξεφεύγει από οποιοδήποτε πιθανό (ή απίθανο) έλεγχο.
Με «πρωταγωνιστή» του εγχειρήματος τον Γκι Κρίεφ, παρουσιαστή και επιχειρηματία τον ίδιο, ο Μπάμπης Μακρίδης μοιράζει το χρόνο του «Unclickable» στα βήματα του πειράματος (την κατασκευή των ψευδών sites, της προσέγγισης των διαφημιζόμενων, το άνοιγμα στα κόμματα της Γερουσίας…) καθώς η ομάδα που έχει στηθεί είναι καθόλα αληθινή και προχωράει ολοταχώς στην απάτη και σε συνεντεύξεις με ειδικούς επί του θέματος, όπως πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους και πρώην μέλη επιχειρήσεων που γιγαντώθηκαν μέσα από τις μεθόδους της ηλεκτρονικής διαφημιστικής απάτης.
Θα αρκούσε ότι μέσω του «Unclickable» μπορεί κανείς - επιτέλους - να καταλάβει δυσνόητους όρους και ακόμη πιο δυσνόητες κυβερνοδιαδρομές που σχετίζονται με το ηλεκτρονικό «εμπόριο», αν μόλις στα 20 λεπτά του δεν είχε αρχίσει να ανησυχεί για το «δυοπώλιο» της Google και του Facebook, για τον τρόπο με τον οποίο οι διαφημίσεις στο Ίντερνετ προσωποιούν τις ανάγκες σου, πώς ένα like ή ένα «θα googlarω» δίνει δύναμη σε bots που ορίζουν τη (διαφημιστική) τύχη ολόκληρων χωρών, πως κάτι που μπορείς τελικά να φτιάξεις μόνος σου με ελάχιστα τεχνικά μέσα και ακόμη λιγότερες τεχνικές γνώσεις ελέγχει συνειδήσεις, χρηματοοικονομικά συστήματα και τελικά ιδεολογίες.
Με τη δομή ενός καθαρού θρίλερ, αλλά και την διάφανη τεκμηρίωση ενός ντοκιμαντέρ που σπάνια βλέπουμε στην Ελλάδα, αλλά αγαπάμε να βλέπουμε στο Netflix και να τα βάζουμε στο κέντρο της συζήτησης, το «Unclickable» παραμένει προσανατολισμένο στον αρχικό του σκοπό, δεν ξεφεύγει ποτέ από αυτόν και αν και δεν είναι σίγουρο ότι θα σας πείσει να αποσυνδεθείτε οριστικά από τα κοινωνικά δίκτυα και να τσεκάρετε δύο φορές όσα διαβάζετε στο ίντερνετ, τουλάχιστον θα σας εμποδίσει να κάνετε άκριτα like την επόμενη φορά που θα μπείτε στο Facebook.
Μανώλης Κρανάκης
To «Unclickable» προβάλλεται στις 12 Μαρτίου στις 15.00 στον Τζον Κασσαβέτη και είναι διαθέσιμο online μέχρι τις 18 Μαρτίου στην πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Ο Κόκκινος Δάσκαλος του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου
«Εγεννήθηκα στα τέλη Δεκέμβρη του 1902. Διορίστηκα δάσκαλος το 1924. Εγινα μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος το 1925. Απολύθηκα από δάσκαλος το 1931 και αφοσιώθηκα πλέρια στο Λαϊκό Επαναστατικό κίνημα. Το κόμμα μου, αναγνωρίζοντας τις πράξεις μου, με ανέβασε σε όλα τα σκαλοπάτια της Κομματικής ιεραρχίας. Ταξίδεψα στο εξωτερικό. Φυλακίστηκα πολλές φορές. Τελευταία πιάστηκα από προδοσία το Νοέμβρη του 1952. Σε δύο μέρες μετά τη σύλληψή μου, το ΠΓ από λαθεμένες ενδείξεις και από υποβολιμαίες από τον εχθρό πληροφορίες με χαρακτήρισε προδότη. Εγώ ήμουν, είμαι και θα παραμείνω πιστός στο Κόμμα μου, στον Κομμουνισμό και στη λαϊκή υπόθεση. Θάρθη καιρός που οι κατήγοροί μου –οι τίμιοι και οι καλόπιστοι –θα ντρέπονται για την ελαφρότητα που έδειξαν απέναντί μου. Τον Αύγουστο του 1953 καταδικάστηκα δις σε θάνατο. Η αναίρεση στον Άρειο Πάγο απερρίφθη. Τώρα περιμένω το Συμβούλιο Χαρίτων και κλεισμένος στο κελί της απομόνωσης περιμένω το θάνατο, είτε από το εκτελεστικό απόσπασμα ή από την αρρώστια. Πήρα συντρόφισσά μου την Ιουλία Α. Παπαχρίστου».
Πρόκειται για ένα από τα τελευταία αυτοβιογραφικά σημειώματα που έγραψε ο φυματικός Νίκος Πλουμπίδης στη φυλακή, λίγους μήνες πριν την εκτέλεσή του στο Δαφνί τον Αύγουστο του 1954. Κρυφά, σε τσιγαρόχαρτο, όπως άλλωστε έγραφε και όλες τις επιστολές του προς την επίσης φυλακισμένη σύζυγό του Ιουλία και τον κουνιάδο του Δημοσθένη Παπαχρήστο, τις οποίες τσαλάκωνε μικροσκοπικά για να μεταφέρει στην επισκέπτρια πεθερά του με ένα φιλί! Το συγκεκριμένο σημείωμα δεν παρατίθεται στο νέο ντοκιμαντέρ του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου, αναφέρονται όμως δεκάδες άλλα που μορφοποιούν τον δραματικό βίο του «κακούργου» για τα εκάστοτε ελληνικά μεσοπολεμικά και μεταπολεμικά καθεστώτα και αποκηρυγμένου από τηνΑριστερά «χαφιέ», και στοιχειοθετούν συνάμα την προσωπογραφική/ιστορική/πολιτική τεκμηρίωση του δημιουργού των ταινιών «Ημερολόγια Καταστρώματος – Γιώργος Σεφέρης», «Γιάννης Μόραλης» ή «Τη Νύχτα που ο Φερνάντο Πεσόα Συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη», μεταξύ άλλων.
Εμείς το χρησιμοποιούμε απλώς ως σύνοψη για την ταραχώδη ζωή και δράση του «Κόκκινου Δασκάλου» (παρατσούκλι που πήρε ο Πλουμπίδης όχι μόνο λόγω πρότερης ιδιότητας εκπαιδευτικού αλλά και μακράς φοίτησής του στη Λενινιστική Σχολή της Μόσχας, όπου εμπέδωσε τον μαρξισμό την περίοδο 1934-35), ως βολική, θα λέγαμε, εισαγωγική σημείωση (ή υπόμνημα, για τους πιο ενημερωμένους) για ένα πυκνότατο σε πληροφορία ντοκιμαντέρ που καλύπτει 52 χρόνια προσωπικής ιστορίας και άλλα τόσα συλλογικής. Η επιτυχία του σκηνοθέτη είναι πως συνυφαίνει τη βιολογική πορεία του υποκειμένου του με την πολιτική του τόπου (και φυσικά της Αριστεράς, με όλα τα λάθη και τους κατακερματισμούς της) με τέτοια ρευστότητα και «άρθρωση» που κάθε πληροφορία αφομοιώνεται αβίαστα από τον θεατή. Ανάσες σιωπών ενθέτονται καίρια στο αρχειακό υλικό, ο ηχητικός σχεδιασμός του Θύμιου Κολοκούση και ημουσική του Πλάτωνα Ανδριτσάκη σχολιάζουν εύστοχα τις διακυμάνσεις της τραγικότητας, οι δε εκτός κάδρου αναγνώσεις (των γραμμάτων και των επιστολών) εναλλάσσονται κομψά με τα ομιλούντα κεφάλια των επιστημονικών συμβούλων και των απογόνων του «προδότη» του ΚΚΕ, το όνομά του οποίου αποκαταστάθηκε (ηπίως) από το κόμμα το 1958 -σχεδόν 40 χρόνια πριν το δικαιώσουν οριστικά τα «Ντοκουμέντα» που δημοσίευσε ο Δημοσθένης Παπαχρήστος.
Πρωταγωνιστής στους συγγενείς ο γιος του, ο ψυχίατρος Δημήτρης Πλουμπίδης, το ομιλών κεφάλι με τον περισσότερο φιλμικό χρόνο. Ο μειλίχιος τόνος και ο σχεδόν τραγουδιστός ρυθμός αφηγήσεών του για τον πατέρα που δε γνώρισε ποτέ παρά μόνο για λίγα λεπτά στη δίκη του όταν ήταν 6 χρονών, ενώ ταυτόχρονα εξομολογείται και αυτοψυχαναλύεται, είναι το πιο ανατριχιαστικό κομμάτι του φιλμ, το πιο υπόγεια εκκωφαντικό σε συγκινήσεις.
Η ταινία είναι ήδη διαθέσιμη online, μέχρι και τις 22 Μαρτίου, στην πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Ρόμπυ Εκσιέλ
Το 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 7 μέχρι και τις 17 Μαρτίου. Το Flix βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και σας μεταφέρει όλα όσα συμβαίνουν μέσα κι έξω από τις αίθουσες. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ, στη σελίδα του στο Facebook και στο λογαριασμό του στο Instagram.
