Η αλήθεια είναι ότι ο Τέρενς Μάλικ, στην μετά του «Δέντρου της Ζωής» περίοδό του, έχει διχάσει και το κοινό και τους κριτικούς. Κάποιοι επιμένουμε ακόμα ότι πρόκειται για έναν master, κάποιοι βγαίνουν από τις προβολές του σε Κάννες, Βερολίνο, SXSW αναφωνόντας «αρκετά, όχι άλλα πλάνα με στάχια και δέντρα».
Πέραν κάθε αστείου, ο Μάλικ, που είδε το τελευταίο πόνημά του, το «Song to Song» να καταποντίζεται στις αίθουσες και τα εισιτήρια στην Αμερική, μίλησε σε μία σπάνια εμφάνισή του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Austin, Texas στους Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ και Μάικλ Φασμπέντερ και για την ταινία, και για το σινεμά του και για τη διαβόητη φήμη του που τον θέλει να κόβει ηθοποιούς στο μοντάζ - για τον ιδιόρρυθμο τρόπο δουλειάς του εν γένει.
Διαβάστε επίσης: Ο Ράιαν Γκόσλινγκ και η Lykke Li τραγουδούν Μπομπ Μάρλεϊ σε ένα νέο κλιπ από το «Song to Song» του Τέρενς Μάλικ
Φαίνεται πάντως ότι κι ο ίδιος ο Μάλικ αποφάσισε να σταματήσει αυτό τον κατακερματισμένο, συμβολικό τρόπο κινηματογραφικής αφήγησης που ακολουθεί στις τελευταίες ταινίες του. Οι φήμες τον θέλουν να επέστρεψε σ' ένα πιο «δομημένο» σινεμά, με το «Radegund», ένα δράμα με φόντο το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που υπάρχει μεγάλη περίπτωση να δώσει το παρών στην αγορά του 70ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.
Το φιλμ αφηγείται τη ζωή του Αυστριακού Φραντζ Γιάγκερστάτερ, ο οποίος αρνήθηκε να πολεμήσει, εκτελέστηκε στα 36 του χρόνια, ανακηρύχθηκε επίσημα ως μάρτυρας και «ευλογήθηκε» απο την καθολική εκκλησία. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο κρατάει ο Ογκουστ Ντιλ του «Inglourious Basterds», ενώ μαζί του θα συμμετάσχουν στην ταινία (αναμένεται, ωστόσο, επίσημη επιβεβαίωση) ο Ουλριχ Μάτες, η Βαλερί Πάχνερ, ο Μπρούνο Γκαντζ, ο Ματίας Σχούναρτς και ο Γιούργκεν Πρόχνοφ.
Ο ίδιος ο Μάλικ μίλησε για την ταινία, επιβεβαιώνοντας ότι αυτή η ταινία του θα είναι διαφορετική.
«Για χρόνια επέμενα να δουλεύω χωρίς σενάριο και τελευταία άρχισε να με απωθεί η ιδέα. Η τελευταία ταινία που γύρισα, και τώρα βρίσκομαι στη διαδικασία του μοντάζ, με έκανε να επιστρέψω σε ένα οργανωμένο σενάριο»
Ο Μάλικ υποστήριξε ότι η έλλειψη συγκεκριμμένου σεναρίου (όπως στα «Knight of Cups», «To The Wonder», «Song to Song») ήταν ένα πείραμα που απελευθέρωνε τους ηθοποιούς του, όμως κι ο ίδιος πλέον αναγνωρίζει τις προκλήσεις που αυτό του είχε παρουσιάσει, ως κινηματογραφιστή.
«Υπάρχει μεγάλο άγχος όταν κανείς δουλεύει χωρίς σενάριο, γιατί μπορείς εύκολα να χάσεις το δρόμο σου. Είναι πολύ δύσκολο επίσης να οργανώσεις όλους όσους δουλεύουν για την ταινία - από τους σκηνογράφους και τους ενδυματολόγους, μέχρι τους υπεύθυνους ρεπεράζ. Κανείς δεν ξέρει ακριβώς που πάμε και τι γυρίζουμε. Ο λόγος όμως που το κάνεις είναι γιατί οι αυθόρμητες λήψεις, οι ελεύθερες, δίνουν στιγμές που δεν μπορείς να έχεις με το προβαρισμένο σινεμά...»
«Ενας σκηνοθέτης με σενάριο προσπαθεί να χωρέσει τα πάντα σε κουτάκια. Καμιά φορά τετράγωνα κομμάτια του παζλ σε ολοστρόγγυλες τρύπες. Οταν δεν υπάρχει σενάριο, δεν υπάρχουν κουτάκια. Μόνο αέρας. Ομως αποχαιρετώ αυτό το στιλ πλέον...»
Διαβάστε περισσότερα:
