Από τις 2 Σεπτεμβρίου μέχρι και τις 31 Οκτωβρίου, μπορείτε να ψηφίζετε την αγαπημένη σας ταινία εδώ, μέσα από μια επιλογή 12 ταινιών που διασχίζουν όλη τη διαδρομή από την Mamma Mia! μέχρι τον Γιώργο Λάνθιμο. Ταυτόχρονα με τη ψήφο σας, μπαίνετε στην κλήρωση για ένα ταξίδι στην τελετή απονομής των βραβείων της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας που θα απονεμηθούν στο Βερολίνο στις 7 Δεκεμβρίου.
Το Flix είναι επίσημος χορηγός επικοινωνίας των Ευρωπαϊκών Βραβείων και του People's Choice Award της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Διαβάστε ακόμη: Ακόμη πιο απούσα η Ελλάδα στα φετινά Ευρωπαϊκά Βραβεία
Οι υποψήφιες ταινίες για φέτος είναι οι παρακάτω. Ο τίτλος του κάθε υποψήφιου τίτλου σας οδηγεί στη σελίδα της ταινίας όπου μπορείτε να αναζητήσετε περισσότερες πληροφορίες και να ψηφίσετε.
Σύνορα (Border) του Αλί Αμπάσι
Η 40χρονη Τίνα είναι διαφορετική. Πρόσωπο με χοντροκομμένα χαρακτηριστικά, προγναθισμό, εξεζητημένα μεγάλη μύτη, έντονο άγριο βλέμμα, χτισμένο, άκαμπτο σώμα. Η Τίνα είναι διαφορετική. Μπορεί και «οσμίζεται» την παραβατικότητα - μυρίζει το φόβο, την ενοχή, την αμαρτία στους ανθρώπους. Για αυτό και η δουλειά της είναι στον έλεγχο του τοπικού αεροδρομίου, στα σύνορα («Border»), για να τσεκάρει όσους μπαίνουν στη χώρα και κάτι κρύβουν. Μπορεί οι άνθρωποι να τη φοβούνται, να τη λυπούνται, να την κοροϊδεύουν. Μπορεί η κοινωνία να την έχει εξοστρακίσει στην καλύβα της στο δάσος, όπου μένει με έναν τυχοδιώκτη εκτροφέα σκύλων που την εκμεταλλεύεται για να έχει δωρεάν στέγη, αλλά όλοι έχουν μάθει να εμπιστεύονται το χάρισμά της: όταν η μύτη της Τίνα συλλάβει κάτι ύποπτο, η αστυνομία κάνει συλλήψεις. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για τα «Σύνορα» του Αλί Αμπάσι.
Ψυχρός Πόλεμος (Cold War) του Πάβελ Παβλικόφσι
Στη μεταπολεμική Πολωνία, η Ζούλα επιλέγεται για τη φωνή της σε μια χορωδία παραδοσιακής μουσικής που γρήγορα θα γίνει όργανο για την διάδοση των ιδανικών του κομμουνισμού. Εκεί θα γνωρίσει τον Βίκτορ, έναν μποέμ πιανίστα που την ξεχωρίζει αμέσως για το ταλέντο και το ταμπεραμέντο της και θα τον ερωτευτεί παράφορα. Το ίδιο κι αυτός. Οχι όμως τόσο ώστε να την πάρει μαζί του, όταν σχεδιάζει να φύγει για το Παρίσι και να γίνει μέλος μιας παρέας ποιητών και καλλιτεχνών. Η Ζούλα θα τον ακολουθήσει και θα προσπαθήσει να ζήσει μαζί του το όνειρο μια άλλης ζωής, μέχρι που πρώτη αυτή μετά από χρόνια θα επιστρέψει στην Πολωνία, χωρίς τον Βίκτορ, σε μια αλληλουχία διαδρομών μέσα και έξω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα που θα σημαδευτούν ανεξίτηλα από το παράδοξο της σχέσης τους - μια σχέση παράφορου πάθους, ζήλειας, περιφρόνησης και ψυχρότητας. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για τον «Ψυχρό Πόλεμο» του Πάβελ Παβλικόφσκι.
Εμπνευσμένο από την πραγματική ιστορία του Πιέτρο Ντε Νέγκρι που συγκλόνισε την Ιταλία στα τέλη του '80, το φιλμ παρακολουθεί από κοντά τον ήρωά του, τον Μαρτσέλο, στην καθημερινότητά του. Ο Μαρτσέλο ζει σε μια περιοχή που θυμίζει το έρημο τοπίο ενός κλασικού γουέστερν, με εμπορικά παραπήγματα και το θάνατο να ελοχεύει σε κάθε γωνιά: το σύμπαν του είναι τα μπιλιαρδάδικα, τα ενεχυροδανειστήρια, τα ουφάδικα, ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, μια τεχνητή λίμνη γεμάτη μυστικά μπροστά τους. Η καθημερινότητα του Μαρτσέλο κυλά καθησυχαστικά μονότονα, ώσπου επιστρέφει από τη φυλακή ο παλιός φίλος του, Σιμόνε, ένας παντοδύναμος γίγαντας, καμένος από τα ναρκωτικά, αχαλίνωτος λόγω της μυικής του υπεροχής, μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί κάθε λεπτό. Λίγο από φόβο και λίγο από κολακεία, ο Μαρτσέλο θα βοηθήσει τον Σιμόνε στα εγκλήματά του, ώσπου να πέσει θύμα του, με κόστος την ελευθερία του ή, ακόμα χειρότερα, την υπόληψη των λίγων φίλων του. Ο Μαρτσέλο θα πνιγεί στην αδικία και θ' αρχίσει να σιγοβράζει μέσα του μια φρικιαστική ιδέα εκδίκησης, στα μάτια του ηρωική. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Dogman» του Ματέο Γκαρόνε.
Ο ισχυρός σκοτεινός μάγος Γκέλερτ Γκρίντελβαλντ (Τζόνι Ντεπ), με τη βοήθεια του Νιουτ Σκαμάντερ (Εντι Ρέντμεϊν), συλλαμβάνεται από το MACUSA (το Κογκρέσο Μαγείας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής). Αλλά, τηρώντας την απειλή του, καταφέρνει να διαφύγει. Στόχος του είναι να συγκεντρώσει γύρω του, όσους περισσότερους - ανυποψίαστους για την πραγματική του ατζέντα - συμμάχους μπορεί, ώστε να θέσει σ’εφαρμογή το σχέδιό του: ν’ αναθρέψει καθαρόαιμους μάγους για να καταδυναστεύουν όλα τα άμαγα πλάσματα. Σε μια προσπάθεια ν’ ανατρέψει τα σχέδια του Γκρίντελβαλντ, ο Αλμπους Ντάμπλντορ (Τζουντ Λο) καλεί τον πρώην μαθητή του Νιουτ Σκαμάντερ, που δέχεται να τον βοηθήσει, αγνοώντας τους κινδύνους που βρίσκονται μπροστά τους. Πολύ γρήγορα οι μάσκες θα πέσουν και οι διαχωριστικές γραμμές θα τεθούν, καθώς δοκιμάζεται η αγάπη και η αφοσίωση, ακόμη και ανάμεσα στους πιο κοντινούς φίλους ή στα μέλη της ίδιας οικογένειας, σ’ έναν κόσμο μαγείας που διχάζεται όλο και περισσότερο. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Φανταστικά Ζώα: Τα Εγκλήματα του Γκρίντελβαλντ» του Πίτερ Γιέιτς.
Κορίτσι (Girl) του Λούκας Ντοντ
Το «Κορίτσι» (Χρυσή Κάμερα και Βραβείο Ερμηνείας στις Κάννες), είναι η ιστορία της Λαρά, ενός 15χρονου κοριτσιού που, παρότι έχει γεννηθεί σε αγορίστικο σώμα, θέλει όχι απλώς να διορθώσει αυτό το λάθος, αλλά και να γίνει μπαλαρίνα. Δεν είναι μια ταινία queer στην αισθητική της (είναι, βέβαια, βαθιά στο θέμα της), δεν έχει στοιχεία φανταστικού, υπερβολής, ακτιβισμού, βοερού δράματος. Είναι ένα φιλμ απόλυτα ρεαλιστικό, με την ευαισθησία και τη λεπτότητα που αγαπούσαμε κάποτε στον Τεσινέ. Η Λαρά βρίσκεται στο κέντρο μιας συμπαγούς ομάδας υποστήριξης, δεν είναι το διεμφυλικό κορίτσι που ταλαιπωρείται από τον περίγυρο. Ο πατέρας της είναι υπόδειγμα κατανόησης, οι γιατροί της και ο ψυχίατρός της την οδηγούν ήρεμα και προστατευμένα στη διαδικασία της αλλαγής φύλου, οι στιγμές bullying που υφίσταται είναι συγκριτικά ανώδυνες, η σχολή χορού όπου φοιτά, «μια από τις καλύτερες της χώρας», αγκαλιάζει την απόφασή της να εκπαιδευτεί ως χορεύτρια, πιέζοντας το σώμα της στα άκρα, ακόμα πιο μακριά κι απ' ό,τι οι cisgender χορευτές. Παρόλ' αυτά, η Λαρά μέσα της βράζει: γιατί, απλώς, είναι έφηβη κι ό,τι θέλει, το θέλει με πάθος και με την επιτακτική αίσθηση του κατεπείγοντος. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Κορίτσι».
Ευτυχισμένος Λάζαρος (Lazzaro Felice) της Αλίτσε Ρορβάκερ
Αυτή είναι η ιστορία μιας οικογένειας αγροτών που δουλεύει στο κτήμα μιας φανερά παρηκμασμένης Μαρκησίας κάπου λίγο έξω από την Ρώμη. Αναμεσά τους ο Λάζαρος του τίτλου είναι ένα νεαρό λιγομίλητο αγόρι, που ζει στον δικό του παράδεισο κουβαλώντας την αφέλεια του νου και της ελευθερίας του, σαν ένα αντίδοτο για την κοσμική δυστυχία που ακόμη κι αν δεν την βλέπεις, τίποτα δεν μπορεί να σε εμποδίσει να την υποψιαστείς. Οταν αυτή θα έρθει - νομοτελειακά - για να διαβρώσει την «παραδεισένια» ζωή σε αυτό το κομμάτι γης, ο Λάζαρος δεν θα αντέξει και θα μεταμορφωθεί κι αυτός με τη σειρά του σε ένα σύμβολο, μια εικόνα, ένα λόγο να πιστέψεις στα θαύματα ή και σε κάτι ακόμη πιο μεγάλο. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για τον «Ευτυχισμένο Λάζαρο».
Mamma Mia! Here We Go Again του Ολιβερ Πάρκερ
Το «Mamma Mia! Here We Go Again» είναι, μαζί, σίκουελ και πρίκουελ. Στον έναν άξονα, στο σήμερα, πέντε χρόνια μετά την τελευταία μας συνάντηση, η Σόφι (Αμάντα Σέιφριντ) κι ο - επισήμως, πια - πατριός της, ο Σαμ (Πιρς Μπρόσναν), ετοιμάζονται για τα εγκαίνια της ανακαινισμένης Μπέλα Ντόνα, της πανσιόν τη Ντόνα που τώρα έχει γίνει πανέμορφο boutique hotel. Με αφορμή τη γιορτή, έρχονται ξανά όλοι οι παλιοί γνώριμοι του «Mamma Mia»: ο τυχοδιώκτης Μπιλ (Στέλαν Σκάρσγκαρντ), ο εσωστρεφής Χάρι (Κόλιν Φερθ), η σε μόνιμη αυτοκαταστροφή Ρόουζι (Τζούλι Γουόλτερς) και το αεροδυναμικό cougar, η Τάνια της Κριστίν Μπαράνσκι, ακόμα πιο απαιτητική σεξουαλικά κι απολαυστική κωμικά από την πρώτη ταινία. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Mamma Mia! Here We Go Again» του Ολιβερ Πάρκερ.
Πόνος και Δόξα (Dolory y Gloria) του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Με το «Πόνος και Δόξα», ο Πέδρο Αλμοδόβαρ - αυτόν υποδύεται ο Αντόνιο Μπαντέρας, κρατώντας διακριτικά τα λευκά γένια και τα ανασηκωμένα μαλλιά που θυμίζουν τη φιγούρα του σκηνοθέτη του - αφηγείται μια ιστορία για έναν άνθρωπο που μεγαλώνει μέσα σε ένα σκοτεινό «μουσείο» από έργα τέχνης, κυρίως έναν άνθρωπο που πονάει και το σημαντικότερο έναν άνθρωπο που δεν βρήκε ποτέ τον τρόπο να αντιμετωπίσει τον πόνο του. Ο «Πόνος» είναι αυτός που κάνει τον (σωτήριο) Σάλβα (υποκοριστικό του Σαλβατόρες) να μην δημιουργεί, αλλά και αυτός που θα τον οδηγήσει να αναμοχλεύσει το παρελθόν του, να βρεθεί αντιμέτωπος με τους ανοιχτούς λογαριασμούς της ζωής του, να ανακαλύψει - αν τα καταφέρει - τη «Δόξα» που μπορεί φαινομενικά να αναφέρεται στην επιτυχία του ως σκηνοθέτη, αλλά που μετά από δύο ώρες πολύτιμου κινηματογραφικού χρόνου καταλαβαίνει κανείς ότι το δεύτερο συνθετικό του τίτλου της ταινίας αυτής αναφέρεται στη «Δόξα» της ίδιας της ζωής. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Πόνος και Δόξα» του Πέδρο Αλμοδόβαρ.
Κολύμπα ή Αλλιώς Βυθίσου (Le Grand Bain) του Ζιλ Λελούς
Ο Μπερτράν είναι μεσήλικας, άνεργος εδώ και δύο χρόνια, φανατικός παίχτης του Candy Crush, καταθλιπτικός και… τυχερός, αφού η συζυγός του είναι άνευ όρων υποστηρικτική σε αυτή τη δύσκολη φάση της ζωής του. Μια ακόμη ευκαιρία (ή η τελευταία του), η αγγελία στο κολυμβητήριο της περιοχής του που ζητάει μέλη για μια ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης. Μέλη όπως ο Σιμόν, ένας ημιαποτυχημένος ρόκερ που αποτυγχάνει συνεχώς να «κερδίσει» την έφηβη κόρη του, ο Λοράν, ένας εργοστασιάρχης με προβλήματα θυμού στα πρόθυρα χωρισμού με τη γυναίκα του, ο χρεοκοπημένος αλλά κυρίως απελπισμένος Μάρκους, ο αφελής Τιερί που όλοι κοροϊδεύουν… Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Κολύμπα η Αλλιώς Βυθίσου».
The Breadwinner της Νόρα Τουόμεϊ
Η Ιρλανδή σκηνοθέτης Νόρα Τουόμεϊ, συν-σκηνοθέτη του κλασικού πλέον «The Secret of Kells», το οποίο είχε προταθεί για Οσκαρ καλύτερου animation το 2010, επιστρέφει στην πεντάδα αυτή την φορά με το «Breadwinner». Πρόκειται για κάποιες από τις πιο indie παραγωγές που πάντα βρίσκουν τον δρόμο τους στις υποψηφιότητες, αλλά το συγκεκριμένο κατάφερε να κερδίσει επάξια την θέση του κυρίως για το εμψυχωτικό του θέμα και τις υπέροχες εικόνες του. Εντάξει, και το ότι η Αντζελίνα Τζολί είναι παραγωγός φαίνεται να βοήθησε λιγάκι. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Breadwinner» της Νόρα Τουόμεϊ.
Η Ευνοούμενη (The Favourite) του Γιώργου Λάνθιμου | Ηνωμένο Βασίλειο, Ιρλανδία
H Bασίλισσα Αννα υπήρξε η πρώτη βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας (του Ηνωμένου Βασιλείου Αγγλίας, Σκωτίας, Ιρλανδίας) στις αρχές του 18ου αιώνα. Εχοντας πάντα πολύ εύθραυστη σωματική και ψυχική υγεία, μετά από 17 εγκυμοσύνες που κατέληξαν σε αποβολές και τον πρόωρο θάνατο του συζύγου της, η Αννα κατέληξε από τα 30 της χρόνια γερασμένη, κακοφορμισμένη (ακόμα και ιστορικές πηγές την αποκαλούν «χοντρή κι άσχημη»), εξαιρετικά ανασφαλής και μόνη. Η σωματική της φθορά τής προκάλεσε μεγάλη ανασφάλεια και την έκανε ιδιαίτερα ευάλωτη στους κύκλους του παλατιού. Η εξουσία έλκει καλοθελητές και η Βασίλισσα Αννα πάντα επηρεαζόταν από τους αυλοκόλακές της. Τους, κατά περιόδους, «ευνοούμενούς» της. Μία ισχυρή τέτοια φιγούρα ήταν αυτή της Σάρα Τσόρτσιλ, Δούκισσας του Μπάρλμπορο, επιστήθιας φίλης και ανεπίσημης πολιτικής συμβούλου της Βασίλισσας. Γνωρίζοντας πολύ καλά τις αδυναμίες, τα μυστικά και τα πάθη της Αννας, η Δούκισσα κρατούσε με μαεστρία και υστεροβουλία τα κλειδιά της κρεβατοκάμαρας και της καρδιάς της. Μέχρι που στο παλάτι καταφθάνει η Αμπιγκεϊλ, μακρινή της ξαδέλφη, μία ξεπεσμένη νεαρή αριστοκράτισσα με δαιμόνιο μυαλό και φιλόδοξα σχέδια. Και τότε ξεκινά ένα παιχνίδι γάτας-ποντικιού: οι δύο γυναίκες βουτούν σε μία παραπολιτική, σκοτεινή κόντρα για την αγάπη και την εύνοια της Αννας, χωρίς φραγμούς, χωρίς όρια, χωρίς έλεος. Ποια θα κερδίσει τον τίτλο της «Ευνοούμενης» της Βασίλισσας; Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Ευνοούμενη» του Γιώργου Λάνθιμου.
Journal 64 του Κρίστοφερ Μπόε | Δανία
Δύο εργάτες κάνουν μια φρικτή ανακάλυψη σε ένα παλιό διαμέρισμα στην Κοπεγχάγη, όταν βρίσκουν πίσω από ένα τοίχο δύο πτώματα να κάθονται σε ένα τραπέζι με μια καρέκλα αδειανή. Δείτε εδώ περισσότερα για το «Journal 64» του Κρίστοφερ Μπόε.
