Το βάρος που κουβαλά στους ώμους της η σειρά «Φανταστικά Ζώα» είναι μεγάλο. Το βάρος μιας ολόκληρης γενιάς που μεγάλωσε με τις ταινίες (και τα βιβλία) του «Χάρι Πότερ», αγάπησε και δέθηκε με τους χαρακτήρες του, και το οποίο κατάφερε να σηκώσει με την πρώτη ταινία δύο χρόνια πριν. Μας έβγαλε έξω από τα κυκλώπεια τείχη και τις επάλξεις του Χόγκουαρτς, τους σκοτεινούς διαδρόμους και τα μυστικά του, ανοίγοντας τις πύλες σε έναν τεράστιο νέο Μαγικό Κόσμο, με φανταστικά ζώα, ανθρώπους και μέρη. Αλλά πάντα με την καρδιά και το πνεύμα του «Χάρι Πότερ» να βρίσκονται εκεί, κάτω από κάθε πλάνο, ατάκα και ξόρκι της.
Ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Γιέιτς (εδώ στην έκτη του βουτιά στον κόσμο του Χάρι Πότερ) και η σεναριογράφος Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, συνεχίζουν με «Τα Εγκλήματα του Γκρίντελβαλντ» την ιστορία σχεδόν εκεί που σταμάτησε με την πρώτη ταινία. Ο ισχυρός σκοτεινός μάγος Γκέλερτ Γκρίντελβαλντ (Τζόνι Ντεπ), με τη βοήθεια του Νιουτ Σκαμάντερ (Εντι Ρέντμεϊν), συλλαμβάνεται από το MACUSA (το Κογκρέσο Μαγείας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής). Αλλά, τηρώντας την απειλή του, καταφέρνει να διαφύγει. Στόχος του είναι να συγκεντρώσει γύρω του, όσους περισσότερους - ανυποψίαστους για την πραγματική του ατζέντα - συμμάχους μπορεί, ώστε να θέσει σ’εφαρμογή το σχέδιό του: ν’ αναθρέψει καθαρόαιμους μάγους για να καταδυναστεύουν όλα τα άμαγα πλάσματα. Σε μια προσπάθεια ν’ ανατρέψει τα σχέδια του Γκρίντελβαλντ, ο Αλμπους Ντάμπλντορ (Τζουντ Λο) καλεί τον πρώην μαθητή του Νιουτ Σκαμάντερ, που δέχεται να τον βοηθήσει, αγνοώντας τους κινδύνους που βρίσκονται μπροστά τους. Πολύ γρήγορα οι μάσκες θα πέσουν και οι διαχωριστικές γραμμές θα τεθούν, καθώς δοκιμάζεται η αγάπη και η αφοσίωση, ακόμη και ανάμεσα στους πιο κοντινούς φίλους ή στα μέλη της ίδιας οικογένειας, σ’ έναν κόσμο μαγείας που διχάζεται όλο και περισσότερο.
Αφήνοντας πίσω τη Νέα Υόρκη, και την φιλμ νουάρ ατμόσφαιρά της, η Ρόουλινγκ μας ταξιδεύει αυτή τη φορά στην Ευρώπη, και πιο συγκεκριμένα στο Παρίσι στα τέλη της δεκαετίας του ‘20. Ενα Παρίσι που προσπαθεί να βρει τον δρόμο του μετά το τέλος του πολέμου, με πιο σκοτεινή διάθεση, αλλά εξίσου μαγικό και γοητευτικό. Ο κόσμος των μάγων του Παρισιού μοιάζει σαν να είναι βγαλμένος από τις σελίδες ενός γοτθικού παραμυθιού, με καρναβάλια γεμάτα «φρικιά», υγρά ημιφωτισμένα σοκάκια και απόκοσμα νεκροταφεία. Για άλλη μια φορά η εκπληκτική δουλειά του φωτογράφου Φιλίπ Ρουσελό και τα κοστούμια της Κολίν Ατγουντ δεν περνούν απαρατήρητα.
Τα φανταστικά ζώα αυτή την φορά μπορεί να έχουν ένα μικρότερο ρόλο στη ταινία, αλλά δεν παύουν να είναι άκρως εντυπωσιακά και αξιαγάπητα, παλιά και καινούρια, όπως ο μεγαλοπρεπής κινέζικος δράκος Ζούγου. Η φαντασία της Ρόουλινγκ παίρνει σάρκα και οστά με την εξαιρετική δουλειά στο CGI, μετατρέποντας τα πλάσματα των βιβλίων, έστω και για λίγο, στην κύρια ατραξιόν της ταινίας.
Μια ταινίας που νιώθεις ότι προσπαθεί αρκετά για να ικανοποιήσει - ανάμεσα σε άλλα - και τις νοσταλγικές ορέξεις των φαν της σειράς, μεταφέροντας μας και στην Αγγλία, στο ομιχλώδες Λονδίνο αλλά και στο πολυαγαπημένο Χόγκουαρτς. Η επιστροφή στο Χόγκουαρτς είναι μια καλοδεχούμενη προσθήκη, με την ιστορία να επικεντρώνεται εκεί κυρίως σε σχέση με το παρελθόν κάποιων χαρακτήρων παρά στο τώρα. Μοιάζει τόσο οικεία και ευχάριστα να βρίσκεσαι και πάλι στις αίθουσες διδασκαλίες του σχολείου, να βλέπεις αγαπημένους χαρακτήρες και τοποθεσίες, αλλά μερικές φορές αυτό το memory lane δείχνει σαν μην προσφέρει και τόσα πολλά στην συνολική πλοκή της ταινίας.
H Ρόουλινγκ θέλει να χωρέσει σε 134 λεπτά της ταινίας ένα τρίτομο μυθιστόρημα. Η ιστορία παραμένει σκοτεινή, γεμάτη κοινωνικές και πολιτικές αλληγορίες γύρω από τον φασισμό, την διαφορετικότητα, αλλά και τις αξίες της αγάπης και της δικαιοσύνης. Ομως, τη παραγεμίζει με χαρακτήρες - μετρώντας τους και μόνο στην αφίσα είναι 16 συνολικά με 11 τους πιο βασικούς, και τις ιστορίες τους. Κάποιες από αυτές έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από κάποιες άλλες, αλλά μέχρι το τέλος της ταινίας ελάχιστες μόνο καταφέρνουν να βρουν ένα ενδιαφέρον και να έχουν μια κάποια εξιλέωση, με τις περισσότερες να μην καταλήγουν κάπου και απλά να μένουν ξεκρέμαστες, όπως αυτός της πολυαναμενόμενης επιστροφής της Ναγκίνι. Ακόμα και η δράση έχει μειωθεί αρκετά για χάρη των της ιστορίας, η οποία είναι γεμάτη αποκαλύψεις και ανατροπές. Η Ρόουλινγκ, το απέδειξε εξάλλου και με το πρώτο «Φανταστικά Ζώα», πως δεν ξέρει καλά τα μυστικά των σεναριακών δομών, και ενώ δεν θα θέλαμε κανέναν άλλον να είχε γράψει την ιστορία, θα προτιμούσαμε να είχε αναθέσει την σεναριακή διασκευή της σε κάποιον άλλον, ίσως πιο έμπειρο.
Ο Τζόνι Ντεπ καταφέρνει αμέσως να σε μαγέψει στον ρόλο του κακού Γκρίντελβαλντ. Αν και τον είδαμε ελάχιστα στο προηγούμενο μέρος, εδώ ο Ντεπ δείχνει απόκοσμος με το μακιγιάζ του, διασκεδάζει στον ρόλο του χωρίς όμως να παίζει με αυτόν τον «ξεκούρδιστο» τρόπο που μας έχει συνηθίσει τελευταία. Ο Γκρίντελβαλντ είναι εύγλωττος, αδίστακτός και χωρίς ίχνος ηθικής. Οπως κάθε κακός της Ρόουλινγκ εξάλλου. Το γιν στο γιανγκ του Γκρίντελβαλντ, ο Ντάμπλντορ του Τζουντ Λο είναι ο καλόκαρδος και γοητευτικός μάγος που περίμενες να είναι, εμπνέοντας συμπάθεια από την πρώτη στιγμή, αλλά με τον Λο να νιώθει κάπως αμήχανα στον ρόλο του, προσπαθώντας να βρει τον τρόπο να δώσει την δική του πυγμή στον χαρακτήρα.
Ο Νιουτ Σκαμάντερ του Εντι Ρέντμεϊν, από την άλλη, εξελίσσεται και γίνεται πιο προσιτός αυτή την φορά. Επικεντρώνεται ελάχιστα στο σωματικό παίξιμο, όπως ήταν στην πρώτη ταινία, αλλά σίγουρα θέλει δουλειά ακόμα για να καταφέρει να γίνει πιο ελκυστικος και αγαπητός. Οι Κάθριν Γουότερστον, Νταν Φόγκλερ, Αλισον Σούντολ στους ρόλους των Τινα, Τζέικομπ και Κουίνι αντίστοιχα συνεχίζουν να είναι από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες της σειράς, ενώ η Λίτα Λεστρέιντζ της Ζόι Κράβιτς προσθέτει έναν αέρα μυστηρίου που την κάνει απρόβλεπτη.
Τα «Φανταστικά Ζώα: Τα Εγκλήματα του Γκρίντελβαλντ», δεν είναι η μεγαλειώδης συνέχεια που περίμενες να είναι. Πάτα ακόμα γερά στη γη και δεν απογειώνεται, αλλά τουλάχιστον θα ικανοποιήσει την δίψα σου για λίγη περισσότερη μαγεία ακόμα μέχρι το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας.
