H μικρού μήκους της Πίπα Μπιάνκο «Share», είχε κερδίσει το πρώτο βραβείο στη Cinefondation των Καννών τότε, αλλά τέσσερα χρόνια και περίπου 80 λεπτά περισσότερα, η μεγάλου μήκους της δεν κατορθώνει να έχει έναν ανάλογο αντίκτυπο.
Η κυνική πλευρά του εαυτού μας ίσως σκεφτεί ότι η ιστορία ενός κοριτσιού που βλέπει την ζωή της να ανατρέπεται όταν ένα βίντεο της, τραβηγμένο δίχως την συγκατάθεσή της, διαρρέει στο διαδίκτυο είναι πια «παλιά νέα», αφού ένα τέτοιο γεγονός αποτελεί πια σχεδόν καθημερινότητα, αλλά το πρόβλημα με την ταινία της Μπιάνκο δεν βρίσκεται στην πιθανή απευαισθητοποίηση των θεατών της.
Μιλώντας για ένα πολύ σύγχρονο και πολύ σύνθετο πρόβλημα, το «Share» δεν προσποιείται ότι έχει τις απαντήσεις, αλλά δυστυχώς ακόμη κι αν περιέχει μερικές στιγμές συναισθηματικής διαύγειας, δεν μπορεί να διατηρήσει την ένταση του, ούτε τελικά να προσφέρει μια γόνιμη αφορμή για συζήτηση.
Μπορεί να αγγίζει μια σειρά από ενδιαφέρουσες θεματικές, όπως την ανικανότητα των γονιών (ή των περισσότερων από αυτούς) να καταλάβουν τι ακριβώς και πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, μιλώντας για την ανικανότητα της δικαιοσύνης να λειτουργήσει αποτελεσματικά και την απόσταση ανάμεσα στη δικαίωση και την επούλωση ενός τέτοιου τραύματος, αλλά το κάνει με έναν τρόπο που στέκεται αμήχανα μεταξύ μιας arthouse επίδειξης ταλέντου κι ενός after school special ταινίας. Και μοιάζει τελικά περισσότερο απ΄οτιδήποτε άλλο με μια αληθινά χαμένη ευκαιρία.
Tags: Κάννες 2019
