Το Διαγωνιστικό Τμήμα και, συνολικά, το Επίσημο Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Καννών, ανέκαθεν εμπεριείχε μια δόση παράνοιας, αλλά φέτος, προς το παρόν τουλάχιστον, το επιδεικνύει περισσότερο παρά ποτέ. Η σφραγίδα μπήκε το πρώτο κιόλας βράδυ: την ίδια ώρα που στο κόκκινο χαλί της αίθουσας Λιμιέρ περνούσε η Νικόλ Κίντμαν, απαστράπτουσα, μαζί με όλους τους σταρ που παρευρίσκονται αυτόν τον καιρό στην Κυανή Ακτή, για να δουν το με άρωμα Αρλεκιν «Grace of Monaco», τη ζωή της Γκρέις Κέλι όπως εκτυλισσόταν σαν παραμύθι στο γειτονικό πριγκιπάτο του Μονακό, την ίδια ακριβώς ώρα, στη διπλανή αίθουσα Ντεμπισί, το κοινό μεταφερόταν, δια χειρός Αμπντεραχμάν Σισακό, στο «Timbuktu», εκεί όπου οι γυναίκες εξευτελίζονται μέχρι θανάτου από φονταμενταλιστές μουσουλμάνους και η ανθρώπινη ζωή έχει μικρότερη αξία από μιας αγελάδας.
Είναι σαν το επίσημο και, δη, το Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Καννών, όπως το επιλέγει ο Τιερί Φρεμό και η ομάδα του, να λειτουργεί μ’ ένα δικό του σύστημα ποσόστωσης. Τη μεγαλύτερη αναλογία, ας πούμε ένα 80%, την αποδίδει στους «επώνυμους», στους σκηνοθέτες εκείνους που, είτε είναι μόνιμοι επισκέπτες του Φεστιβάλ Καννών είτε, απλώς, διεθνώς αναγνωρισμένοι δημιουργοί, οι πόρτες του Φεστιβάλ παραμένουν διάπλατα ανοιχτές γι’ αυτούς, ακόμα κι όταν κάνουν ταινίες που, κατά γενική ομολογία, δεν τιμούν τη φιλμογραφία τους. Ετσι, ο Ατόμ Εγκογιάν θα έχει πάντα μια θέση στο Διαγωνιστικό αν τη θελήσει, παρότι είναι βέβαιο ότι υποβλήθηκαν φέτος πολύ πιο αξιόλογα θρίλερ από το «The Captive» κι ο Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν θα εκπροσωπεί πάντα τη φωνή της Τουρκίας, όπως φέτος με το μετριότατο «Winter Sleep», παρότι από τη χώρα βγαίνουν, πλέον, πολύ πιο δυνατά φιλμ. Μην απορείτε, το ίδιο συνέβαινε μέχρι πριν μια δεκαετία και με τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου κι ακόμα άλλη ελληνική ταινία δεν έχει συμμετάσχει στο Διαγωνιστικό Τμήμα.
Οι υπόλοιπες «μερίδες» συμπληρώνονται από ευπαθείς ομάδες. Οπωσδήποτε μία ή λίγο περισσότερες γυναίκες, πέρσι ήταν η Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι με τον «Πύργο στην Ιταλία» (που κάνει διπλοκράτηση και στην κατηγορία «νέοι Γάλλοι δημιουργοί»), φέτος είναι η Ναόμι Καβάσε και η Αλίς Ρορβάχερ. Κι έπειτα αντιπρόσωποι από χώρες με αδύναμη κινηματογραφία, όπως καλή ώρα ο Σισακό από το Μάλι, με χρηματοδότηση βεβαίως από γαλλικά κεφάλαια, ή «τρέντι» επιλογές σαν την Αργεντίνικη κωμωδία «Relatos Salvajes».
Αρα, αυτό που καταλήγει να περιμένει κανείς από το Διαγωνιστικό Πρόγραμμα είναι αν θα κερδίσουν τον Χρυσό Φοίνικα οι Αδελφοί Νταρντέν (πάλι), ή ο Κεν Λόουτς (πάλι), το οποίο δεν εμπεριέχει καμιά αδικία, αλλά επίσης δεν εμπεριέχει και την ταυτότητα ενός Καλλιτεχνικού Διευθυντή που ανακαλύπτει ταινίες και σκηνοθέτες που θα ταράξουν τα νερά, ή θα προτείνουν κάτι που αξίζει να μάθουμε. Αυτά τοποθετούνται στις παράλληλες ενότητες του Επίσημου Προγράμματος, όπως το «Ενα Κάποιο Βλέμμα» που κάθε χρονιά γίνεται και πιο ενδιαφέρον και δυναμικό. Γιατί, απλούστατα, εκεί που το Διαγωνιστικό Τμήμα πίνει πάντα σαμπάνια, το υπόλοιπο Επίσημο Πρόγραμμα πειραματίζεται με γοητευτικά κοκτέιλ.
Tags: κάννες 2014
