Οτι βλέπουμε μια ταινία του Ατόμ Εγκογιάν είναι σαφές από τα πρώτα πλάνα του «The Captives»: τα λευκά τοπία του Καναδά, το χιόνι που καλύπτει ανθρώπινες τραγωδίες, η ησυχία που μεταφέρει δυσδιάκριτους ήχους αγωνίας. Κι εκεί, κάπου, τελειώνουν οι ιδιαιτερότητες σ’ ένα απόλυτα συμβατικό θρίλερ, από τα ψυχρά και αγωνιώδη που οι Σκανδιναβοί έχουν, πια, τελειοποιήσει, χωρίς πρωτοτυπία στην ιδέα του, χωρίς ανάπτυξη χαρακτήρων, χωρίς κάτι που να την ξεχωρίζει από μια καλοστημένη περιπέτεια για τον καναπέ του σπιτιού μας, όχι, οπωσδήποτε για το διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών (αλλά είναι κι αυτό το επώνυμο, πώς να το κάνουμε…).
Ο Μάθιου και η Τίνα είναι οι γονείς της 9χρονης Κασάντρα, ενός χαρισματικού και χαριτωμένου κοριτσιού, με ταλέντο στο πατινάζ στον πάγο. Εκείνος είναι loser επειχειρηματίας, εκείνη είναι καθαρίστρια, αλλά μεγαλώνουν χαρούμενα την κόρη τους, ως αγαπημένη οικογένεια. Μέχρι την τραγική στιγμή που ο Ματ βγαίνει από το αυτοκίνητό του αφήνοντας την Κας στο πίσω κάθισμα κι επιστρέφοντας, εκείνη δε βρίσκεται πια εκεί. Οκτώ χρόνια αργότερα η Κασάντρα αγνοείται ακόμα, αλλά νέα στοιχεία δείχνουν ότι είναι ζωντανή, μπλεγμένη σ’ ένα δίκτυο online παιδοφιλίας. Το ζευγάρι που έχει, πια, χωρίσει, τραυματισμένο από το συμβάν και οι δυο αστυνομικοί που από την αρχή παρακολούθησαν την ιστορία, θα προσπαθήσουν να διαλευκάνουν την υπόθεση, ελπίζοντας ότι δεν είναι πολύ αργά.
Επιλέγοντας τη φόρμα του θρίλερ, ο Εγκογιάν παίζει με το χρόνο και τη σταδιακή αποκάλυψη πληροφοριών, για να στήσει μια ατμόσφαιρα αγωνίας, εκκωφαντικά υπογραμμισμένη από την αδιάκοπη μουσική του Μάικλ Ντάνα. Πέραν αυτού, η υπόθεση του φιλμ δεν έχει τίποτε να προσφέρει ή να προτείνει, παρά το να είμαστε όλοι πολύ προσεκτικοί όταν μπαίνουμε στο ίντερνετ. Το καστ αποτελείται από, ούτως ή άλλως, μαγνητικούς ηθοποιούς, τον all-american Ράιαν Ρέινολντς και την αιθέρια Μιρέιγ Ινος στο ρόλο των γονιών, την αισθησιακή (περισσότερο ακόμα όσο μεγαλώνει) Ροζάριο Ντόσον στο ρόλο της αστυνομικού, τον πάντα ανησυχητικό Κέβιν Ντουράντ ως διεστραμμένο κακό παλιάνθρωπο, οι οποίοι κρατούν το ενδιαφέρον στην οθόνη, εκεί όπου το σενάριο δηλώνει αδυναμία. Ακόμα χειρότερα, τοποθετώντας στην αρχή ένα πλέγμα σύνθετων ερωτικών, επαγγελματικών, ενοχικών σχέσεων ανάμεσα στους ήρωές του, ο Εγκογιάν γρήγορα ξεχνά τελείως να τις εξερευνήσει, χάνοντας την ικανότητά του, που ασφαλώς είχε στο παρελθόν, για λεπτή ανθρώπινη χαρτογράφηση. Με το «The Captive», αναγνωρίσαμε τελικά μεγαλύτερες αρετές στο «Prisoners» αλλά και κυρίως στους Σκανδιναβούς δημιουργούς που έχουν αναγάγει το psycho-sexual θρίλερ σε επιστήμη.
Δείτε παρακάτω ένα νέο teaser της ταινίας και δείτε το επίσημο trailer του «The Captive» εδώ
