Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, κυκλοφορεί τις αγαπημένες του ταινίες σε μία άκρως κινηματογραφική ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε.
Αλλωστε, κι ο ίδιος δεν έμεινε ανενεργός: ύψωσε την «Ανθρώπινη Φωνή» του. Η μικρού μήκους ταινία του, βασισμένη την «Ανθρώπινη Φωνή» του Ζαν Κοκτό και με πρωταγωνίστρια την Τίλντα Σουίντον, έκανε πρεμιέρα στο 77ο Διεθνές Φεστιβάλ Βενετίας με το σκηνοθέτη και την ηθοποιό του εκεί για να την παρουσιάσουν.
Το «Swallow» είναι ένα μείγμα του σινεμά του Γιώργου Λάνθιμου με λίγο από Τζέσικα Χάουσνερ και Τοντ Σόλοντζ...»
Εκεί, ο Πέδρο ήταν ξεκάθαρος απέναντι στο δίλημμα - Σινεμά ή πλατφόρμα:
Η καραντίνα μας ανάγκασε όλους να μείνουμε σπίτι, κάτι που επιβεβαίωσε το μέγεθος της εξάρτησης που έχουμε όλοι από τη μυθοπλασία. Η μυθοπλασία ήταν ένας πολύ καλός τρόπος να γεμίσουμε το χρόνο μας. Οι τέχνες είναι πάντα απολύτως απαραίτητες, Υπήρξε όμως μια ακόμη εξέλιξη, αρνητική αυτή τη φορά και λόγος ανησυχίας καθώς ανέδειξε τα σπίτια μας σε μέρη που μας κρατούν φυλακισμενους. Δεν θα ήθελα αυτή η εξαναγκασμένη απομόνωση να συμβεί ξανά σε κανέναν. Το αντίδοτο είναι το σινεμά, το αντίθετο όλων αυτών. Το να πηγαίνεις σινεμά είναι μια περιπέτεια. Αν βάλω την καινούρια μου ταινία σε μια πλατφόρμα σαν το Netflix νιώθω ότι χάνω την επαφή μου με το κοινό μου. Μερικά πράγματα μπορούν να ανακαλυφθούν μόνο στη μεγάλη οθόνη, στο σκοτάδι, μαζί με ανθρώπους που δεν ξέρουμε.
Σήμερα, λίγες μέρες πριν την εκπνοή του 2020, ο Αλμοδόβαρ καταθέτει τις προτάσεις του για τις πιο αξιοσημείωτες ταινίες της χρονιάς στο επίσημο site της El Deseo.
Κι, όπως πάντα, έχει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να προτείνει.
«First Cow» της Κέλι Ράιχαρντ
Ενα συναρπαστικό, απολαυστικό γουέστερν. Μπορείς να τη δεις κι ως «buddy movie», την ιστορία δύο αντρών στους καταυλισμούς χρυσοθήρων του Ορεγκον, στις αρχές του 19ου αιώνα, οι οποίοι θα ενώσουν δυνάμεις για να "αρμέξουν" την πρώτη αγελάδα της Αμερικής. Η έντονη παρουσία της φύσης, μου έφερε στο μυαλό το σινεμά της Λουκριτία Μαρτέλ
Θυμηθείτε την κριτική του Flix για το «First Cow»
«The Devil All The Time» του Αντόνιο Κάμπος
Μία θαυμαστή, ποιητική, σπαραχτική, φανατική ματιά στα σπλάχνα της Αμερικής. Μια αφήγηση διακριτική και ακριβής. Θα την ξαναδώ πολλές φορές. Ο χειρισμός της δύσκολης πλοκής απαιτούσε το ταλέντο ενός μάστερ. Θυμάμα τον Αντόνιο Κάμπος ως παραγωγό στο «Martha Marcy May Marlene», μία ταινία που με είχε συγκλονίσει το 2011.
Διαβάστε περισσότερα για το «The Devil All The Time»
«Αnother Round» (Ασπρο Πάτο) του Τόμας Βίντεμπεργκ
Eδώ, ο Αλμοδόβαρ φαίνεται να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Ακαδημία και τα βραβεία της.
Η συγκινητική και ποτέ διδακτική ιστορία τεσσάρων φίλων που ο πειραματισμός τους με το αλκοόλ θα τους φέρει στο χείλος της αβύσσου. Η ιδέα είναι διασκεδαστική, αλλά δεν γνωρίζω και το κατά πόσο είναι αληθινά επιστημονική: ότι οι άνθρωποι γεννιόμαστε με ένα έλλειμμα 0.05 αλκοόλ στις φλέβες μας. Οπότε αυτοί οι 4 δάσκαλοι αποφασίζουν, ως ομάδα, να αναπληρώνουν αυτό το έλλειμμα κατά τη διάρκεια της μέρας και να παρατηρούν πώς το συμπλήρωμα αλκοόλ επηρεάζει την απόδοσή τους στη δουλειά και τις κοινωνικές τους σχέσεις. Το concept σε στιγμές είναι αστείο, σε άλλες θλιβερό: το αλκοόλ πνίγει, κυριολεκτικά, τους ήρωες και οι ζωές τους καταρρέουν. Ομως υπάρχει ένα μείγμα αισιοδοξίας και μελαγχολίας σε αυτή την ιστορία και το αποτέλεσμα είναι κάτι το μοναδικό. Οι ηθοποιοί είναι συγκλονιστικοί: ο Μάντς Μίκελσεν παραδίδει masterclass στην κινησιολογία του αλκοολικού. Στο φινάλε, κατά τη διάρκεια ενός συναισθηματικού ξεσπάσματος ανάμεσα στους επίσης μεθυσμένους απόφοιτούς του, ο Μαντς χορεύει. Μία σκηνή πραγματικής κάθαρσης που σου φέρνει δάκρυα στα μάτια. Το Δόγμα 95 επιστρέφει στις ρίζες του.
Θυμηθείτε τις αποκλειστικές συνεντεύξεις του Flix με τον Τόμας Βίντεμπεργκ και τον Μαντς Μίκελσεν
«Swallow» (Κατάποση) του Κάρλο Μιραμπέγια-Ντέιβις
Το σκηνοθετικό στιλ του Κάρλο Μιραμπέγια-Ντέιβις είναι ένα μείγμα από το σινεμά του Γιώργου Λάνθιμου με το ύφος των Τζέσικα Χάουσνερ και Τοντ Σόλοντζ. Η ηρωίδα, όπως την ερμηνεέυι η υπέροχη Χάλι Μπένετ, αισθάνεται μία ανεξήγητη παρόρμηση: να καταπίνει μικρά αντικείμενα. Μετέπειτα ενεργείται, τα αποβάλλει, τα καθαρίζει και τα κρατά ως τρόπαια. Οταν όμως αρχίζει να καταπίνει κοφτερά αντικείμενα, τα πράγματα περιπλέκονται. Παρακολουθούσα την ταινία αποσβολωμένος. Ενώ η ιδέα είναι τόσο δύσκολο να αναπτυχθεί, δεν κόλλησε πουθενά και δεν με πέταξε έξω σε κανένα σημείο.
Θυμηθείτε την κριτική του Flix για το «Swallow»
«I’m No Longer Here» (Ya no estoy aquí) του Φερνάντο Φρίας
Η ταινία παρακολουθεί την μίζερη ζωή μίας συμμορίας, των Los Terkos, όπου τα νεότερα μέλη της ενδιαφέρονται περισσότερο για τα εξωτικά τους χτενίσματα, τα φαρδιά τους ρούχα (που θυμίζουν κιμονό) και το χορό (κάτι που έχουν μετατρέψει σε ιεροτελεστία), παρά τη βία και τα ναρκωτικά. Μία μέρα παγιδεύονται ανάμεσα σε ξεκαθάρισμα των καρτέλ. Ο Οδυσσέας, ο μόνος που επιβιώνει το σκάει για την Νέα Υόρκη. Εκεί του λείπει η μίζερη ζωή και οι φίλοι του και οι χοροί τους. Είναι μία ταινία-έκπληξη από το Μεξικό. Με έναν πρωταγωνιστή που έχει φυσική, ακαταμάχητη γοητεία. Με υπέροχη διεύθυνση φωτογραφάς και ένα καταπληκτικό soundtrack. Θα μπορούσα να το περιγράψω ως μείγμα της «Οδύσσειας και του «Λος Ολβιδάδος» του Λουίς Μπουνιουέλ.
«Little Joe» (Το Λουλούδι της Ευτυχίας) της Τζέσικα Χάουσνερ
Αυτή είναι η καλύτερη ταινία της Τζέσικα Χάουσνερ, μετά το αποκαλυπτικό της «Lourdes». Θα μείνει στην ιστορία ως μία σπάνια ταινία.
Θυμηθείτε την κριτική του Flix για «Το Λουλούδι της Ευτυχίας»
«Never Rarely Sometimes Always» της Ελάιζα Χίτμαν
Ακόμα και μόνο για την καθοριστική σεκάνς που δίνει στην ταινία τον τίτλο της, της αξίζει να βρει τη θέση της ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Μινιμαλιστικό, ήρεμο διαμαντάκι που ακολουθεί δύο έφηβα κορίτσια τα οποία, με τα ρούχα που φορούν, ταξιδεύουν από τα σπίτια τους στην Πενσυλβάνια μέχρι την Νέα Υόρκη, ώστε η μία να κάνει άμβλωση. Εύθραυστο και χωρίς καμία διάθεση ρητορίας.
Θυμηθείτε την κριτική του Flix για το «Never Rarely Sometimes Always»
«The Painter and the Thief» του Μπέντζαμιν Ρι
Ενα ντοκιμαντέρ που βιώνεται ως φιξιόν, ένα από τα χιτ του φετινού Sundance. Οι πρωταγωνιστές καταφέρνουν να ερμηνεύσουν τους εαυτούς τους, με μία ειλικρίνεια και μία ακρίβεια που σπανίζε στα ντοκιμαντέρ. Είμαι δίγουρος ότι ο σκηνοθέτης βρήκε την ιστορία τους, την έκανε σενάριο και τους έβαλε να παίξουν. Το αποτέλεσμα είναι μία συγκινητική ιστορία για μία δυνατή φιλία. Κι έναν χαρακτήρα στα όριά του.
Διαβάστε περισσότερα:
- Αυτές είναι οι αγαπημένες ταινίες και σειρές του Μπαράκ Ομπαμα για το 2020
- Αυτές είναι οι αγαπημένες ταινίες του Τζον Γουότερς για το 2020
- Η λίστα με τις καλύτερες ταινίες του 2020 για το Variety
- Best of 2020: Το IMDB συγκεντρώνει τις στιγμές που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ
- Η λίστα με τις 200 ταινίες που είδε ο Εντγκαρ Ράιτ μέσα στην πανδημία
