Το «Commune» («Kollektivet»), η νέα ταινία του Τόμας Βίντερμπεργκ έκανε την πρεμιέρα της χθες στο 66ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Η δραμεντί του Δανού σκηνοθέτη είναι μια τρυφερή και αστεία, συγκινητική μα και ελαφριά «φέτα ζωής», εμπνευσμένη κι από τις εμπειρίες του ως παιδί σε ένα ανάλογο «κοινόβιο». Πρόθυμη όχι απλά να υιοθετήσει, μα να δοκιμάσει πρώτη κοινωνικά πειράματα κι αντισυμβατικές συμπεριφορές, ελεύθερη από ταμπού και σεμνοτυφίες που κρατάνε ακόμη γερά σε άλλες γωνιές της Ευρώπης, η Σκανδιναβία - και πιο συγκεκριμένα η Δανία - μοιάζει ιδανικό μέρος για να τοποθετήσει κανείς μια ταινία για ένα κοινόβιο στην δεκαετία του '70. Πόσο μάλλον όταν η ιστορία είναι βασισμένη σε αληθινές εμπειρίες του ίδιου του Βίντερμπεργκ, τις οποίες μεταμορφώνει με ελαφρύ χέρι (και την βοήθεια του Τομπίας Λιντχολμ ξανά στο σενάριο), σε μια γοητευτική, απολαυστική αλλά και μάλλον μια ιδέα πιο συμβατική ταινία για μια αντισυμβατική εποχή.
Διαβάστε αναλυτικά: την κριτική του Flix για το «Kollektivet» του Τόμας Βίντερμπεργκ
Στην επίσημη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε της προβολής, ο Βίντερμπεργκ έφερε στη δημοσιογραφική αίθουσα του Hayatt Hotel τους πρωταγωνιστές του (ανάμεσα στους οποίους ο πιστός του συνεργάτης Ούλριχ Τόμσεν και η συγκλονιστική δανέζα πρωταγωνίστρια Τρίνε Ντίρχολμ) και ήταν πρόθυμος να απαντήσει σε ερωτήσεις που έσκαβαν στο παρελθόν του ιδίου.
«Εκανα αυτή την ταινία λόγω της τεράστιας νοσταλγίας που νιώθω για τα παιδικά μου χρόνια σ' ένα παρόμοιο κοινόβιο. Ναι, οι προσωπικές σχέσεις ήταν δυσλειτουργικές, ναι οι άνθρωποι χώριζαν, τσακώνοντας, πέθαιναν. Ομως δεν ήταν ο σκοπός μου να μιλήσω για όλα αυτά, όσο το να γράψω ένα ερωτικό γράμμα στην παιδική μου ηλικία....»
«Γιατί τη θυμάμαι εκείνη την εποχή. Μία εποχή που οι άνθρωποι ήξεραν να μοιράζονται. Αυτές οι μέρες τελείωσαν. Και μου λείπουν. Δεν ξέρω ποιο είναι το νόημα της ζωής. Η γυναίκα μου είναι Θεολόγος και ηθοποιός και τη ρωτάω κάθε μέρα. Δεν μπορώ να βρω τις απαντήσεις. Για αυτό γυρίζω ταινίες...»
Ο κυνισμός με τον οποίο ο σκηνοθέτης δείχνει την πτώση των ιδανικών μέσα από το νευρικό κλονισμό της γυναίκας (η σύζυγος της ιστορίας είναι αρχικά εκείνη που βαριέται την παραδοσιακή της οικογένεια και τον συμβατικό της γάμο και πείθει τον άντρας της για αυτή την εναλλακτική ζωή - όμως είναι εκείνη που καταρρέει και διαλύεται στο τέλος) δίχασε το κοινό.
«Νομίζω ότι ναι είναι πολύ σκληρό. Το πώς αντικαθιστούμε ανθρώπους. Τη σύντροφό μας για μια μικρότερη γυναίκα. Το έκανα κι εγώ ο ίδιος και το ξέρω. Είναι ανελέητο. Αλλά το κάνουμε. Νομίζω ότι ο δυτικός άνθρωπος δεν έχει λύσει ακόμα το φόβο του θανάτου, είναι ανασφαλής και μικρός. Κι αυτός είναι ένας ελέφαντας στο δωμάτιο που οφείλουμε όχι απλώς να συζητάμε, αλλά να τον φωνάζουμε, μέσα από τις ταινίες...»
«Οχι δεν πιστεύω στις ανοιχτές, ελεύθερες σχέσεις. Ομως έχω ένα τεράστιο σεβασμό για τους γονείς μου και τη γενιά τους γιατί... προσπάθησαν κάτι καινούργιο. Προσπάθησαν να αμφισβητήσουν το σύστημα, να δοκιμάσουν μία επανάσταση. Το βρίσκω εξαιρετικά γενναίο. Μας συμπεριφέρθηκαν ως ενήλικες από παιδιά, κι αυτό είχε μία τεράστια ευθύνη, κι αυτό ίσως απέτυχε, αλλά εδώ είμαστε - ας προσπαθήσουμε κι εμείς για κάτι ανοιχτόμυαλο και φρέσκο και καλύτερο...»
Δείτε εδώ τα highlights της Συνέντευξης Τύπου του «Κοινόβιου» κι όσα είπε ο Βίντερμπεργκ και οι πρωταγωνιστές του:
.
Το βράδυ, στην επίσημη πρεμιέρα του «Kollektivet», ο Τόμας Βίντερμπεργκ, η γυναίκα και πρωταγωνίστριά του, οι δυο του κόρες και σύσωμη η «οικογένεια» του Κοινόβιου περπάτησαν χαμογελαστοί στο κόκκινο χαλί της Berlinale.
«Zero Days» - Στον επόμενο πόλεμο δεν θα πλέκουμε κάλτσες
Με αφετηρία τον ιό Stuxnet, στο νέο του ντοκιμαντέρ «Zero Days» το οποίο βρίσκεται στο διαγωνιστικό τμήμα φέτος, ο οσκαρικός Αλεξ Γκίμπνεϊ εξηγεί πως ο επόμενο μεγάλος πόλεμος συμβαίνει ήδη, στο λογισμικό του υπολογιστή σου.
Ξεκινώντας με την προσπάθεια να καταλάβει και να φέρει στο φως τη σημασία, τη δημιουργία και την επικινδυνότητα του Stuxnet, ο Αλεξ Γκίμπνεϊ, ο ατρόμητος ντοκιμαντερίστας του «The Armstrong Lie» και του «Going Clear: Scientology and the Prison of Belief» καταλήγει έχοντας εκθέσει το νέο μεγάλο όπλο των δυνατών και ικανών, τον πόλεμο στον κυβερνοχώρο. Με αφετηρία τον ιό Stuxnet, στο νέο του ντοκιμαντέρ «Zero Days» το οποίο βρίσκεται στο διαγωνιστικό τμήμα φέτος, ο Γκίμπνεϊ εξηγεί πως ο επόμενο μεγάλος πόλεμος συμβαίνει ήδη, στο λογισμικό του υπολογιστή σου.
Διαβάστε αναλυτικά: Η γνώμη του Flix για το Zero Days»
Στο «Soy Nero» του Ράφι Πιτς η πράσινη κάρτα είναι θέμα ζωής και θανάτου
Ο Νέρο είναι ένας 17χρονος Μεξικανός που περνάει τα σύνορα με την Καλιφόρνια προκειμένου να καταταγεί στον αμερικανικό στράτο και να αποκτήσει την πράσινη κάρτα, εκμεταλλευόμενος ένα νόμο (ο οποίος ονομάζεται ειρωνικά «The Dream Act» και εισήχθη από τον Τζορτζ Μπους) που επιτρέπει στους μετανάστες να αποκτούν άδεια παραμονής στη χώρα αν έχουν υπηρετήσει στο στρατό σαν να ήταν εξαρχής Αμερικάνοι πολίτες. Η πρώτη στάση του Νέρο θα είναι στη χολιγουντιανή έπαυλη που νομίζει ότι ζει ο αδερφός του (ενώ ο δεύτερος στην πραγματικότητα βρίσκεται εκεί απλά για να την προσέχει) και ο τελικός του προορισμός του θα είναι η έρημος στο κέντρο της Μέσης Ανατολής, φύλακας κι αυτός νοητών συνόρων ανάμεσα σε υποτιθέμενους (και συνήθως αόρατους) εχθρούς.
Σε παραγωγή της Twenty Twenty Vision του Θανάση Καραθάνου και διεύθυνση φωτογραφίας του Χρήστου Καραμάνη, ο Ιρανός Ράφι Πιτς αφηγείται μια - αλλά και όλες τις άγνωστες ιστορίες των μεταναστών που κατατάσσονται στον αμερικάνικο στρατό για να αποκτήσουν την πράσινη κάρτα.
Διαβάστε εδώ: την κριτική του Flix για το «Soy Nero»
Τα τείχη της Ευρώπης είναι οι ανάλγητοι πρωταγωνιστές στο ντοκιμαντέρ «Those Who Jump»
Ενα γιγάντιο τείχος (τριπλή σειρά από θεόρατα συρματοπλέγματα) χωρίζει το Μαρόκο από την ισπανική πόλη της Μαλίλα. Πίσω από αυτό, στους πρόποδες του Mount Gurugu, εκατοντάδες πρόσφυγες καταφεύγουν από το Μάλι (το, επί αποικιοκρατίας, «Γαλλικό Σουδάν»), όπου η φτώχεια και η σκληρότητα του πρόσφατου εμφυλίου τους έχει αναγκάσει να διασχίσουν την έρημο Σαχάρα με την ελπίδα να περάσουν στη Μαλίλα. «Ενα κομμάτι Ευρώπης στην αφρικανική γη» όπως μας λέει με υγρά μάτια ο Αμπού Μπακάρ Σιντιμπέ, ο αφηγητής μας, ο οποίος ονειρεύεται να συναντήσει τον αδελφό του στην Ισπανία και προσπαθεί να πηδήξει το τείχος. Ενα χρόνο τώρα, δεκάδες αποτυχημένες απόπειρες. Οι ειδικές αστυνομικές δυνάμεις μπορούν με CCTV κάμερες να δουν τα κύμματα των μεταναστών που πλησιάζουν και τους περιμένουν από την άλλη πλευρά του τείχους όπου τους χτυπούν στο ψαχνό και τους στέλνουν πίσω. Οσους επιζούν των συγκρούσεων. Η Ευρώπη δεν τους θέλει και θα κάνει τα πάντα να τους σταματήσει. Εκείνοι όμως προσπαθούν ξανά και ξανά. Είναι «Αυτοί που Πηδούν».
Οι σκηνοθέτες Μόριτς Σιμπέρ και Εστέφαν Βάγκνερ έδωσαν μία κάμερα στον Αμπού και του είπαν να γυρίσει το ντοκιμαντέρ της εμπειρίας του ίδιου και των συνοδοιπόρων του στο προπύργιο της Μαλίλα. Αρχικά τα χρήματα που του πρόσφεραν ήταν το αίτιο, όπως μας ομολογεί, για να μην «σκοτώσει» την κάμερα στη μαύρη αγορά. Για ψωμί, λάδι και νερό. Αργότερα όμως η κινηματογράφηση της ζωής του ίδιου και των συντρόφων του στην κατασκήνωση του Mount Gurugu, καθώς και οι προσωπικές του εξομολογήσεις στο φακό του έδωσαν σκοπό και κουράγιο.
Διαβάστε αναλυτικά: Η κριτική του Flix για το «Those Who Jump»
Ο Νικ Τζόνας, μια «Κατσίκα» και η haze me κόλαση μιας κολεγιακής αδελφότητας
Σε παραγωγή του Τζέιμς Φράνκο και της Κριστίν Βασόν, το «Goat» περιγράφει με σκανδαλιστικό διδακτισμό τα άδυτα των κολεγιακών αδελφοτήτων και τα παιχνίδια «ανδρισμού» που παίζονται στους κόλπους τους.
To «Goat» έφτασε στο τελευταίο Φεστιβάλ του Σάντανς κάνοντας αίσθηση με τα ονόματα των συντελεστών του: τον συνσεναριογράφο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν (που μαζί με τον Μπραντ Λαντ διασκεύασαν το βιβλίο του τελευταίου), τον παραγωγό Τζέιμς Φράνκο, την παραγωγό Κριστίν Βασόν (από τις σημαντικότερες μορφές του νέου queer αμερικανικού σινεμά των 80s) και φυσικά τον Νικ Τζόνας των Jonas Brothers που ακόμη κι αν δεν έχετε ακούσει ποτέ είναι σίγουρο ότι γνωρίζετε όχι μόνο την υπαρξή τους αλλά και την τεράστια επιτυχία που έχουν στην Αμερική.
Αν, όμως, ισχύει, ότι οι άξιοι συντελεστές δεν εγγυώνται και ένα εξίσου άξιο αποτέλεσμα, το «Goat» βρίσκει τη θέση του κάπου στη μέση ανάμεσα στην αλήθεια και το μύθο - με τον ίδιο τρόπο που κάνει το ίδιο για το τι ακριβώς τελικά συμβαίνει στις κολεγιακές αδελφότητες και γιατί αυτό μπορεί να ενδιαφέρει κάποιον εκτός από όσους τη βρίσκουν με τα gay sites που ειδικεύονται στο hazing.
Διαβάστε περισσότερα: στην κριτική του Flix για το «Goat»
Οι μέρες της Berlinale 2016
- Berlinale 2016: Μέρα 1η / Χαίρε Τζορτζ!
- Berlinale 2016: Μέρα 2η / Η Μέρα που οι Εξωγήινοι κατέβηκαν στη Γη
- Berlinale 2016: Mέρα 3η / Αφιερωμένη στις ζωές των... άλλων
- Berlinale 2016: Mέρα 4η / Υπόκλιση στις μεγάλες κυρίες
- Berlinale 2016: Μέρα 5η / Not so alone in Berlin
- Berlinale 2016: Μέρα 6η / Ιδιοφυίες και κόκκινο χαλί
