Ο Tέρενς Ντέιβις κινηματογραφεί πολλά περισσότερα από μία βιογραφία της δυναμικής, ευφυούς, μοναχικής, καταθλιπτικής ποιήτριας Εμίλι Ντίκινσον στο «A Quiet Passion» που έκανε την πρεμιέρα του χθες. H ματιά του δεν είναι βιογραφική, και καθόλου απλή ή επιδερμική. Ναι, μας συστήνει την φεμινίστρια γυναίκα (πολύ προτού ο όρος εφευρεθεί), το ανήσυχο πνεύμα, το ταλέντο και το δυναμισμό της σε μετωπική σύγκρουση με γονείς, αδέλφια, επίδοξους εραστές, θείες σε οικογενειακά τραπέζια, εργοδότες και κριτές της ποίησής της. Ναι, μας περιγράφει την απογοήτευση, την απομόνωση, την πικρία, την αυτοκαταστροφή, το άδοξο τέλος. Ομως αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το σύνθετο ενδιάμεσο. Η θέση ενός πλάσματος που γεννήθηκε γυναίκα και πίστεψε, ανόητα, ότι αυτό δε θα τη σταματήσει σε τίποτα. Η ευγενής προδιάθεση μίας ιδεαλίστριας να παραμείνει αληθινή. Το πείσμα της ρομαντικής να μη συμβιβαστεί, αλλά να περιμένει την ευτυχία. Η ευτυχία που δεν ήρθε. Η αρρώστια κι ο θάνατος που δεν περίμεναν.
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «A Quiet Passion» εδώ
Στη συνέντευξη Τύπου χθες το πρωί, ο Τέρενς Ντέιβις εξήγησε γιατί επέλεξε την Εμιλι Ντίκινσον ως θέμα της νέας του ταινίας. «Αγαπούσα την ποίησή της από μικρός. Δεν είχα συνειδητοποιήσει όμως ότι όσο ζούσε δεν ήταν διάσημη. Η ιστορία της με γοήτευσε αλλά και με θύμωσε. Αισθάνομαι πάντα πολύ οργισμένος όταν άξιοι άνθρωποι δεν αναγνωρίζονται για το ταλέντο τους...»
Ο Ντέιβις πρόσθεσε επίσης ότι, έχοντας δει την Σίνθια Νίξον στο θέατρο, εκείνη είχε υπόψη του για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ίδια δήλωσε κολακευμένη, ενθουσιασμένη και... τρομοκρατημένη. H Σίνθια Νίξον εμφανίστηκε χαμογελαστή στη συνέντευξη Τύπου της Berlinale αλλά δήλωσε ότι αρχικά ο ρόλος αυτός την τρόμαξε: «Οταν με πλησίασε ο Τέρενς με αυτή την πρόταση τρομοκρατήθηκα. Η ευθύνη του να ερμηνεύσω μία τόσο σπουδαία γυναίκα, μία τέτοια καλλιτέχνη με τρόμαξε. Η Εμιλι Ντίκινσον ήταν πολύ σημαντική για μένα στην εφηβεία μου. Ημουν πολύ ντροπαλή όταν ήμουν μικρή και για αυτό μπορούσα να ταυτιστώ μαζί της και την επιλογή της για απομόνωση. Οταν κατάλαβα ότι πολλές ακόμα γυναίκες είχαν μία παρόμοια συναισθηματική μνήμη με το έργο της Ντίκινσον, βρήκα το θάρρος...»
Η Νίξον έκανε επίσης μία ενδιαφέρουσα παρατήρηση για το σήμερα: αν η Ντίκινσον ζούσε σήμερα θα είχε ψύχωση με τα social media. «Ολοι θεωρούμε ότι ήταν ερημίτης, επειδή παρέμεινε στο δωμάτιό της. Η ίδια όμως είχε μεγάλη ανάγκη να επικοινωνήσει με τον κόσμο και το έκανε μέσα από επιστολές. Λαχταρούσε την επικοινωνία, αλλά με άλλη μορφή. Μπορώ να τη φανταστώ σήμερα να στέλνει mails και να ποστάρει σε facebook και tweeter όλη την ώρα...»
Λίγες ώρες αργότερα, η Σίνθια Νίξον,ο σκηνοθέτης και οι συμπρωταγωνιστές της περπάτησαν και το κόκκινο χαλί για την επίσημη πρεμιέρα του «A Quiet Passion» στο Berlinale Palast...
To Flix στο Master Class της Μέριλ Στριπ
Η Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής της 66ης Berlinale, Μέριλ Στριπ, έδωσε το πρωί ένα κλειστό Master Class σε 300 τυχερούς μαθητές, τα μαθητευόμενα ταλέντα στον κινηματογράφο («Berlinale Talents»). Το Flix κατάφερε να τρυπώσει στο αμφιθέατρο Hebbel-Theater και να παρακολουθήσει γοητευμένο το μάθημα που κράτησε 1 1/2 ώρα. «Η ηθοποιία είναι μία απάτη. Ξεγελάς πρώτα τον εαυτό σου και μετά όλους τους υπόλοιπους ότι είσαι ένας άλλος άνθρωπος. Πρέπει να πιστέψεις κάτι που δεν είναι αλήθεια. Είναι η πίστη ενός ηθοποιού, η θρησκεία του. Πρέπει να βαπτιστεί σε αυτή για να μπορέσει να πείσει και τους υπόλοιπους να πιστέψουν. Για αυτό πρέπει να βουτήξεις βαθιά, δεν έχει ημίμετρα. Ναι έχω παίξει κάποιους ρόλους όπως το «Death Becomes Her» που δε χρειάστηκε παρά να βουτήξω ολόκληρη στην πίστη μου (γελάει). Για κάποιους άλλους όμως, όταν έπρεπε να πάω σε μέρη σκοτεινά μέσα μου, να εξερευνήσω τρομαχτικά κομμάτια μου, με βοηθούσε πάντα η μουσική...»
Διαβάστε όλα όσα είπε η Μέριλ Στριπ στο Master Class της, δείτε φωτογραφίες και βίντεο
H ταινία του φεστιβάλ με το πιο προκλητικό θέμα
Πόσο εφικτό και πόσο αποδεκτό είναι να διακόψεις την κύηση αν το μωρό σου δεν είναι υγιές; Μπορεί να μην το διατυπώνει με κινηματογραφικά ή δραματουργικά πετυχημένο τρόπο, αλλά η Γερμανίδα Ανε Ζόρα Μπερασέντ θίγει ένα από τα πιο δυνατά ταμπού στο «24 Βδομάδες». Η υπόθεση της ταινίας είναι τόσο απλή, όσο οι προεκτάσεις της είναι σύνθετες. Η Αστριντ, διάσημη stand up comedian και ο Μάρκους, ο ατζέντης της, είναι ζευγάρι οκτώ χρόνια κι έχουν ήδη ένα 5χρονο κοριτσάκι. Η Αστριντ είναι και πάλι έγκυος, αλλά σύντομα μαθαίνει ότι το μωρό της πάσχει από το σύνδρομο Down κι επιπλέον θα χρειαστεί εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς μόλις γεννηθεί. Στη Γερμανία, η μητέρα έχει δικαίωμα να διακόψει την κύηση μέχρι να κλείσει τους έξι μήνες - οι 24 βδομάδες του τίτλου - εάν προκύπτουν λόγοι υγείας. Κι έτσι η Αστριντ κι ο Μάρκους θα μπουν σ' ένα τεράστιο δίλημμα: να κρατήσουν το μωρό και να προσπαθήσουν ν' ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις που θα έχει το μεγάλωμά του, ή να σταματήσουν, εφόσον μπορούν;
Διαβάστε την κριτική του Flix για το «24 Βδομάδες»
Μελαγχολικό, αντιπολεμικό, ερωτικό, ράθυμο ασπρόμαυρο στο «Letters from War»
Το «Letters from War», δεν είναι απλά βασισμένο στα γράμματα που ο συγγραφέας Αντόνιο Λόμπο Αντούνες έστελνε στην γυναίκα του κατά την διάρκεια της θητείας του μεταξύ του 1971 και 1973 όταν υπηρετούσε ως γιατρός στον πόλεμο των Πορτογάλων εναντίων των επαναστατών που ζητούσαν την ανεξαρτησία της Αγκόλας, είναι στο μεγαλύτερο μέρος του ανάγνωση και η εικονογράφηση αυτών των επιστολών.
Ο Πορτογάλος Ιβο Φερέιρα κάνει μια «επιστολική ταινία» αναμφίβολα εντυπωσιακή, μα ίσως λίγο περισσότερο «αυτάρεσκη» απ όσο θα έπρεπε. Γυρισμένο σε ασπρόμαυρο, εντυπωσιακά φωτογραφημένο, θέλοντας ή μη σου θυμίζει το «Tabu» του Αντόνιο Γκόμεζ και δεν είναι τυχαίο ίσως ότι μοιράζονται τον ίδιο παραγωγό, την απουσία χρώματος και μια αντίστοιχη ματιά σε μια μυθολογική σχεδόν Αφρική, όμως το φιλμ του Φερέιρα δεν έχει την έμπνευση και την ρευστότητα εκείνης της ταινίας, αντίθετα είναι απόλυτα αφοσιωμένο σε ένα πολύ συγκεκριμένο κινηματογραφικό όραμα.
Διαβάστε την αναλυτική κριτική του Flix εδώ
Οι μέρες της Berlinale 2016
