Υπό μία έννοια, τόσο ο Ασίφ Καπάντια όσο κι οι ήρωες του θρίλερ «Mindhunter» του Netflix (που επέστρεψε με τη 2η σεζόν του), δεν κάνουν και κάτι πολύ διαφορετικό: Σκιαγραφούν προσωπικότητες μέσα από διάσπαρτα ομολογημένες αλήθειες και ψέμματα, από ήχους, από εικόνες, από εκφράσεις.
Εξακολουθεί παρόλαυτά να είναι μια συναρπαστική συνεργασία. Πώς ο βραβευμένος με Οσκαρ (για το «Amy») Ασίφ Καπάντια, βρέθηκε στο ρόστερ σκηνοθετών της 1ης σεζόν του «Mindhunter», με πρώτο βιολί φυσικά τον ίδιο τον Φίντσερ; Η σειρά είχε βρεθεί, φυσικά, στη λίστα με τις κορυφαίες του Flix για το 2017.
Ο σκηνοθέτης του «Senna» επέστρεψε φέτος με νέα δουλειά, το θαυμάσιο ντοκιμαντέρ «Maradona» που παρουσίασε στις φετινές Κάννες. Καθώς το φιλμ του προβλήθηκε και στο πλαίσιο του 72ου Φεστιβάλ Λοκάρνο, βρήκαμε την ευκαιρία να ρωτήσουμε τον δημιουργό για το πώς έγινε πραγματικότητα αυτή η συνεργασία, και το πώς προσέγγισε μια σκηνοθετική δουλειά τόσο φαινομενικά διαφορετική από τα ντοκιμαντέρ για τα οποία έχει γίνει γνωστός.
Ο Ασίφ Καπάντια στα γυρίσματα του «Mindhunter»
Εκανα το «Mindhunter» στην αρχή του «Μαραντόνα», όσο έκανα την έρευνα. Τους λέω «πετάγομαι για ένα σάντουιτς» και βρέθηκα κάπως στην Αμερική να γυρίζω δύο επεισόδια με τον Ντέιβιντ Φίντσερ. [γελάει] Το ενδιαφέρον είναι πως μοιάζει τελείως διαφορετικό από τις ταινίες μου, αλλά για μένα σκηνοθεσία είναι σκηνοθεσία.
Γνώρισα τον Φίντσερ στο Λος Άντζελες όσο ταξίδευα με το «Amy», ήταν η περίοδος των βραβείων. Κι εκείνος… εκείνος… ο Ντέιβιντ Φίντσερ… [ψιθυρίζει] «πώς ξέρεις καν για μένα; Γιατί κάνω αυτή τη σειρά;» τον ρώτησα. Τρώγαμε πίτσα, και μου λέει, α, είναι ενδιαφέρουσα ιστορία. Μια μέρα ο κολλητός του ήρθε σπίτι και του λέει, πρέπει να δεις αυτή την ταινία. Λοιπόν… η ταινία ήταν το «Senna» και ο κολλητός του ήταν ο Μπραντ Πιτ. Ο Μπραντ Πιτ, εμφανίζεται δηλαδή με το «Senna» και του λέει πρέπει να το δεις αυτό, είναι σπουδαίο! Και μετά πήγαν στο σπίτι του φίλου τους του Σόντερμπεργκ και βλέπουν-- εννοώ θα μπορούσα να τα λέω ψέμματα όλα αυτά, όμως αυτή είναι η ιστορία που μου μετέφεραν Εγώ δεν ήξερα τίποτα για όλα αυτά. Αυτό έγινε. Λατρεύουν το «Senna», δεν καταλαβαίνουν… είναι πολύ έξυπνοι, πολύ τεχνικοί τύποι, και δεν καταλαβαίνουν πώς έχει φτιαχτεί, δεν έχουν ακούσει ποτέ αυτό τον τύπο που το έκανε. Και μετά, ο Σόντερμπεργκ είναι μεγάλος φαν του «Amy». Και τέλος, στους παραγωγούς του «Mindhunter» είναι η Σερλίζ Θερόν. Η Σαρλίζ ταξίδευε με το «Mad Max: Fury Road» εκείνη την περίοδο βραβείων που είχα εγώ το «Amy», οπότε είχαμε συναντηθεί. Κι όταν μίλαγε με τον Φίντσερ για τη σειρά τον ρώτησε, «τι λες για αυτό τον τύπο;». Αυτή είναι η παλαβή χολιγουντιανή ιστορία. Υπάρχει αυτός ο κύκλος.
Είπα στον Φίντσερ πως ο τρόπος που κάνω τις ταινίες μου, είναι βασικά η μέθοδος του χαρακτήρα από το «Mindhunter». Συναντάει ανθρώπους και τους παίρνει συνεντεύξεις ήχου και μετά πηγαίνει κάπου αλλού και προσπαθεί να καταλάβει την ψυχολογία των χαρακτήρων. Κι εμένα αυτή ήταν η δουλειά μου. Αυτό κάνω εδώ και χρόνια με αυτές τις ταινίες. Και μου λέει ο Φίντσερ, «μου αρέσει αυτό»
Μετά συναντώ τον Φίντσερ κι έχουμε μια συζήτηση. Eχω διαβάσει το σενάριο πλέον. Και του λέω, είναι ενδιαφέρον γιατί ο τρόπος που έφτιαχνα το «Amy», ήταν για μένα σα να ερευνώ ένα έγκλημα. Κάποιος πέθανε, ένα νεαρό κορίτσι πέθανε, κανείς δε νοιάζεται. Μέσα στη δημόσια σφαίρα, αυτό το νεαρό κορίτσι πεθαίνει, και ποιος βρήκε το μπελά του; Ποιος κατηγορήθηκε με τον οποιονδήποτε τρόπο; Εγώ είμαι Λονδρέζος, ζούσα στο Κάμντεν δέκα χρόνια, οπότε για μένα ήταν και προσωπική ιστορία. Με όσους μίλησα λέγαν όλοι πως κάτι τρέχει, κάτι έχει συμβεί, δε μου αρέσει αυτή η ιστορία, κάτι άσχημο έχει συμβεί. Και τότε άρχισα να παίρνω συνεντεύξεις από ανθρώπους. Όταν παίρνω συνεντεύξεις παίρνω απλά ένα μικρόφωνο και τους μιλάω, δεν φέρων κάμερες γιατί οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται τα μίντια, δεν εμπιστεύονται τους δημοσιογράφους. Eπρεπε να βρω ένα πολύ ασφαλές μέρος να μιλήσουμε, δε μπορούσαμε να πάμε σε ένα καφέ, ήταν άνθρωποι παρανοϊκοί για το ποιος άκουγε, ανησυχούσαν για την ασφάλειά τους. Οπότε έβρισκα έναν απομονωμένο χώρο ήσυχο και μιλάγαμε, άλλοι άρχιζαν να κλαίνε, η ιστορία είναι πολύ σκοτεινή και οι συνεντεύξεις γίνονταν γρήγορα πολύ βαριές. Μίλαγα σε κάποιον και λίγο-λίγο έχτιζα εμπιστοσύνη. Και μετά έπρεπε να φύγω με ό,τι είχα και να κάνω το φιλμ.
Το άλλο πράγμα επίσης είναι ότι κάνω πολλά πράγματα στο iPad ενώ ταξιδεύω, μαζεύω σημειώσεις, μοντάρω, δεν κάθομαι. Ο Φίντσερ δουλεύει με τον ίδιο τρόπο, οπότε λέει «τέλεια!». Εκείνος στο iPad, εγώ στο iPad, αυτή η όλη διαδικασία έγινε σε μεγάλο βαθμό με αυτό τον τρόπο.
Το γύρισμα ήταν φανταστικό. Τα αμερικάνικα συνεργεία είναι απίστευτα. Δούλεψα με τον Τζον Πένχολ, που τον ήξερα από το Λονδίνο, και κάπως έτσι συνέβη. Και μετά πήγα στο Πίτσμπουργκ, το ‘15 νομίζω, και γύρισα τα επεισόδιά μου. Είναι ενδιαφέρον γιατί είναι η πρώτη μου φορά που κάνω δράμα. Δεν έχω κάνει ούτε στην Αγγλία. Τηλεοπτικό δράμα εννοώ. Κανείς δε με εμπιστεύοταν στην Αγγλία. Αλλά ο Ντέιβιντ Φίντσερ με πήρε τηλέφωνο και με άφησε ελεύθερο. Δεν ήταν καν εκεί όταν γυρίζαμε, αλλά είχε όλη την ευθύνη του post-production. Αλλά αυτό είναι κάτι το πολύ αμερικάνικο, επίσης. Γυρίζεις, το παραδίδεις, και μετά το αναλαμβάνουν στο post. Και λες ok, κουλ, εγώ θα γυρίσω τώρα στην κανονική μου δουλειά. Που ήταν το να φτιάξω το «Maradona». Ετσι συνέβη λοιπόν.
Το «Maradona» θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες από την Weird Wave. Η 2η σεζόν του «Mindhunter» streamάρει στο Netflix. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του 72ου Φεστιβάλ Λοκάρνο.
Ευχαριστούμε το Φεστιβάλ του Λοκάρνο για τη φιλοξενία.
