Ολοι διαβάζουμε μουδιασμένοι κάθε νέα πληροφορία για την τραγωδία που έλαβε χώρα στα ύδατα της χώρας μας: ένα ναυάγιο με εκατοντάδες νεκρούς. Κανείς δεν ξέρει τον ακριβή αριθμό των προσφύγων που επιβιβάστηκαν στο σιδερένιο αλιευτικό (πληροφορίες μιλούν για κάτι ανάμεσα σε 500-750 ανθρώπους, ενώ διασωθέντες επιμένουν ότι στο αμπάρι υπήρχαν γυναίκες και παιδιά). Το μόνο σίγουρο νούμερο: έχουν διασωθεί μόλις 104, όλοι άντρες - 34 εκ των οποίων βρίσκονται στο νοσοκομείο και 80 σε αποθήκες στην Καλαμάτα.
Το νέο έκανε τον γύρο του κόσμου και έφτασε και στην Αντζελίνα Τζολί - από το 2002 Πρέσβειρα Καλής Θέλησης των Ηνωμένων Εθνών, με έντονη παρουσία στους ακτιβιστικούς αγώνες για την μεταναστευτική κρίση. Και πριν απορρίψετε την είδηση ισοπεδωτικά: Η δράση της δεν ήταν ποτέ «διακοσμητική». Ενεργή στο πόστο της, πιστή στις υποχρεώσεις της. Μόνο από το 2011 ειχε κάνει 11 ταξίδια στη Συρία, είχε επισκεφθεί στρατόπεδα προσφύγων καταγράφοντας τις συνθήκες και πριν 8 χρόνια ρίσκαρε τη ζωή της στα σύνορα με το Νταρφούρ (όταν αντάρτες επιτέθηκαν στην αποστολή των Ηνωμένων Εθνών), ειρωνικά ανήμερα τελετής των βραβείων Οσκαρ, όσο οι συνάδελφοί της περπατούσαν στο κόκκινο χαλί.
Θυμηθείτε κι αυτό: Η Αντζελίνα Τζολί επισκέπτεται την κατεστραμμένη Μοσούλη και χάνει την ψυχραιμία της
H Tζολί έχει κάνει λοιπόν ένα story στο προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, που αφηγείται την ιστορία ενός Σύριου πρόσφυγα που έζησε ένα παρόμοιο ναυάγιο και προσκαλεί τον διεθνή κόσμο για κατανόηση και ενσυναίσθηση.
Εχω αρρωστήσει με αυτό το νέο. Πότε θα καταλάβουμε επιτέλους ότι κανείς δεν επιλέγει να μπει σε σαπιοκάραβο, αν δεν έχει εξαντλήσει όλες τις υπόλοιπες επιλογές του για να κρατήσει την οικογένειά του ασφαλή; Είχα κάποτε γνωρίσει έναν Σύριο πρόσφυγα που επέζησε ενός τέτοιου ναυαγίου και προσπαθούσε μερόνυχτα να κρατήσει τα κορμιά της γυναίκας και της κόρης του στην επιφάνεια του νερού, να μην πνιγούν.
Τον είχα τότε ρωτήσει πώς επέλεξε να μπει σε μια τέτοια βάρκα με τόσους ακόμα ανθρώπους, να πάρει αυτό το επικίνδυνο ρίσκο. Μου αφηγήθηκε πώς αρχικά έμεινε στην εμπόλεμη ζώνη και τάχθηκε να βοηθήσει ως γιατρός. Μέχρι που οι θηριωδίες ήταν απίστευτες και κινδύνευε η οικογένειά του. Μετακόμισαν στην επαρχία, αλλά τίποτα δεν ήταν καλύτερο. Οι πρόσφυγες ήταν και εγχώρια αποξενωμένοι, απομονωμένοι. Η κόρη του δεν μπορούσε να πάει σχολείο, η γυναίκα του δεχόταν παρενοχλήσεις. Τον ικέτεψε να κανονίσει να μπουν σε μια βάρκα να αποδράσουν.
Θυμηθείτε επίσης: «Μην κατηγορείτε τους πρόσφυγες που αναζητούν μια καλύτερη ζωή»: διαβάστε το άρθρο της Αντζελίνα Τζολί στους Times
Δούλεψαν όλοι στην οικογένεια σε μικροδουλειές για να συγκεντρώσουν τα χρήματα του εισιτηρίου. Τους στίβαξαν σε μια βάρκα και τους έβγαλαν στη θάλασσα. Οταν συνειδητοποίησαν πόσο υπερφορτωμένο ήταν το σκαρί της και πόσο κινδύνευαν, ζήτησαν να φύγουν. Οι διακινητές αρνήθηκαν να τους επιστρέψουν στη στεριά.
Η βάρκα άντεξε για μεγάλο μέρος του ταξιδιού. Ηταν δύσκολο να αναπνεύσεις ανάμεσα σε τόσο κόσμο. Ολοι ήταν τρομαγμένοι. Κάποια στιγμή ένα πλοίο τους εμβόλισε. Η βάρκα άρχισε να βουλιάζει και όλοι ούρλιαζαν. Εκείνος κρατούσε σφιχτά τη γυναίκα και την κόρη του για ώρες ολόκληρες. Κάποια στιγμή, ανήμπορος να τις κρατήσει άλλο, τις έχασε.
"Να ξέρεις ότι προτού φύγω έκανα τα πάντα για να μείνω" (τοίχος στη Συρία)
Ενας άνθρωπος που ήταν γιατρός και είχε αφιερώσει τη ζωή του στο να σώζει άλλους, έχασε έτσι τη γυναίκα και την κόρη του. Ξέρετε, η φράση που ακούγεται στα media «αναζητούσαν μία καλύτερη ζωή» είναι τόσο παραπλανητική και υποβιβάζει τις θηριωδίες που αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν καθημερινά. Επέλεξαν μία τέτοια επικίνδυνη θαλάσσια διαφυγή γιατί δεν μπορούσαν να σώσουν τις οικογένειές τους αλλιώς!»
Διαβάστε επίσης: Αντζελίνα Τζολί στα Ηνωμένα Εθνη για τους Σύρους πρόσφυγες: «Αποτύχατε»
Ο Φάρντι, Σύρος πρόσφυγας στην Ολλανδία, πήρε το πρώτο αεροπλάνο κι έτρεξε στην Καλαμάτα. Ευτυχώς ο Μοχάμεντ, ο 18χρονος αδερφός του, ήταν ανάμεσα στους ζωντανούς.
Η πραγματική ερώτηση είναι γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν ειρηνικά στα σπίτια τους. Γιατί δεν έχουμε συμβάλει σε διεθνείς εμπορικές συμφωνίες που θα σταθεροποιούσαν τη ζωή τους στις χώρες τους; Γιατί δεν έχουμε επιβάλει παγκόσμιους νόμους για τα ανθρώπινα δικαιώματα; Γιατί, αντιθέτως, εμείς στη Δύση ανακατευόμαστε για να καρπωθούμε από τον φυσικό πλούτο της γης τους, να την απαξιώσουμε και να την αγοράσουμε τζάμπα;»
Ολα αυτά βάζουν τους ανθρώπους στις βάρκες, να ρισκάρουν έτσι τις ζωές τους
Διαβάστε περισσότερα:
