Βρισκόμαστε πλέον στην δεκαετία του 30. Τα ήθη αλλάζουν, τα σπίτια αλλάζουν, τα κοινωνικά πρότυπα αλλάζουν. Το Μεγάλο Κραχ στην Αμερική έχει τις ωστικές επιπτώσεις του και στην Ευρώπη. Δύσκολες οι αλλαγές, «το παρελθόν είναι ένα πιο οικείο μέρος να ζει κανείς από το αβέβαιο μέλλον». Κάπου εκεί συναντάμε την οικογένεια του Λόρδου Κρόουλι, αλλά και του προσωπικού του Πύργου του Downton.
Από την μία, η Λαίδη Μέρι χωρίζει από τον αθεράπευτα πλέιμποι Χένρι Τάλμποτ. Και θα βρεθεί στο περιθώριο ως μιασμένη γυναίκα, καθώς ένα διαζύγιο θεωρείται ακόμα σκανδαλώδες για την βρετανική αριστοκρατία. Πώς θα μπορέσουν οι Κρόουλι να ανταπεξέλθουν; Με έναν επίσημο χορό, όπου θα καλέσουν στον Πύργο τον παλιό τους υπηρέτη Τόμας Μπάροου, ο οποίος τελεί χρέη φροντιστή/ενδυματολόγου στον ηθοποιό Γκάι Ντέξτερ και θα τον φέρει μαζί του, όπως και τον σταρ συγγραφέα και σκηνοθέτη Νόελ Κάουαρντ. Οι λαμπεροί καλεσμένοι θα είναι το καροτάκι για τους (διστακτικούς) γείτονες του Downton: από την μία, η κοινωνική τους θέση δεν τους επιτρέπει να συναναστρέφονται με χωρισμένες γυναίκες, από την άλλη όλοι πεθαίνουν να γνωρίσουν από κοντά τους celebrities της εποχής.
Παράλληλα, η οικονομική κρίση χτυπά την πόρτα του Πύργου. Ο Χάρολντ, ο Αμερικανός αδελφός της Λαίδη Γκράνθαμ, έρχεται με κακά νέα. Το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας που τους άφησε η μητέρα τους χάθηκε λόγω κακών επενδύσεων. Μαζί του, ο αινιγματικός οικονομικός του σύμβουλος, Γκας Σάμπρουκ, ο οποίος φλερτάρει την Μέρι και έχει πονηρές βλέψεις για το σύνολο της κληρονομιάς.
Ολη αυτή η πίεση οδηγεί σε ακόμα περισσότερες αλλαγές που ο Ρόμπερτ Κρόουλι δεν είναι έτοιμος να αποδεχθεί. Πρέπει να πουλήσουν για να ξεχρεώσουν - κτήματα και σπίτια που βρίσκονται στην οικογένεια από τον 18ο αιώνα. Να τα αντικαταστήσουν με διαμερίσματα, όπου οικογένειες μένουν δίπλα ή από πάνω τους (που ακούστηκε κάτι τέτοιο;) Κι ο ίδιος, το δυσκολότερο όλων, να αφήσει τη διοίκηση του Πύργου στην Μέρι και να αποσυρθεί. Οπως και στο προσωπικό, ο πιστός μπάτλερ Κάρσον, αλλά και η μαγείρισσα Κα Πάτμορ βγαίνουν στη σύνταξη, αφήνοντας πολύ διστακτικά τα πόστα τους (τις συνήθειες, τη ζωή τους) στους ανάδοχους Αντι και Ντέζι.
Μετά από 15 χρόνια, έξι τηλεοπτικούς κύκλους και 2 ταινίες, ο Τζούλιαν Φέλοουζ (κι εδώ μαζί με τον σκηνοθέτη Σάιμον Κέρτις) δίνει ένα φινάλε στην ιστορία της οικογένειας των Κρόουλι και των πιστών τους υπηρετών - ένα φινάλε όμως που μοιάζει περισσότερο με νέα αρχή.
Αυτό είναι το πολύ θετικό της πένας του Φέλοουζ. Με πόση εμπιστοσύνη αντιμετωπίζει τις αλλαγές, διακωμωδεί όσους τις φοβούνται, συμπονεί αλλά ακυρώνει τη νοσταλγία για το «ένδοξο παρελθόν» (ειδικά όταν την επικαλείται το status quo). Μάς φαίνεται αστείο, αλλά πόσο απαράδεκτο μια γυναίκα να εξοστρακίζεται κοινωνικά γιατί, στην ουσία, ο άντρας της ήταν λίγος και τον χώρισε. Πόσο ανακουφιστική η αποδοχή (έστω και διακριτικά) ότι ο Τόμας Μπάροου δεν είναι απλώς συνεργάτης και φίλος, αλλά εραστής του Γκάι Ντέξτερ. Πόσο καλύτερος γίνεται ο κόσμος όταν έχουν φωνή και λόγο στις κοινότητες και οι εργάτες της (στη διοργάνωση του ετήσιου πανηγυριού εμπλέκεται τώρα και η Ντέζι με τον κύριο Κάρσον). Πόσα περισσότερα εργαλεία και ιδέες έχουν τα παιδιά από τους γονείς τους - η Λαίδη Μέρι θα είναι μία ικανή διάδοχος, αρκεί ο εγωισμός του πατέρα της να το επιτρέψει.
Ο Φέλοουζ θίγει τα θέματά του έξυπνα και διασκεδαστικά - και μόνο η παρουσία του αφιλτράριστου, πιπεράτου, σκανδαλώση Νόελ Κάουαρντ δημιουργεί μία χαριτωμένη ισορροπία που λειτουργεί κι ως κοινωνικός σχολιασμός. Παράλληλα, φροντίζει να δυναμώσει την συναισθηματική θερμοκρασία, καθώς δεν αποχαιρετάμε μόνο μία σειρά, αλλά έναν ολόκληρο κόσμο - χαρακτήρες που αγαπήσαμε και είναι παρόντες παρά την ηχηρή τους απουσία: ολόκληρη η ταινία είναι αφιερωμένη στην Ντέιμ Μάγκι Σμιθ, με το πορτρέτο της Κόμισσας Χάιγκραφτ να δεσπόζει στο επίκεντρο των πιο κομβικών σκηνών στο σαλόνι του Πύργου.
Μόνο που όλο αυτό το στρογγυλεμένο κλείσιμο των θεματικών, η πιο καλλιγραφική «σαπουνόπερα» των ηρώων φαντάζει πολύ πιο επιφανειακή - χωρίς βάθος ή εκπλήξεις για όσους αγάπησαν φανατικά τη σειρά.
Απολαυστικό, φινετσάτο, γοητευτικό για το βλέμμα φινάλε (από την ταιριαστά ελεγειακή φωτογραφία του Μπεν Σμίθαρντ, μέχρι και το τελευταίο γαζί στα κοστούμια της Αν Ρόμπινς) αλλά κάπως επιδερμικά φωτογενές και ευκολόπιοτα μελοδραματικό.