Η μίνι σειρά του Φράνκο Τζεφιρέλι με το καστ που θα ζήλευαν ο Γούντι Άλεν κι ο Ρόμπερτ Άλτμαν μαζί έχει λάβει διαστάσεις σχεδόν «Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης» στην Ελλάδα, με την υποχρεωτική προβολή της κάθε Μεγάλη Εβδομάδα να έχει σώσει άπειρους από εμάς στα σχολικά χρόνια. Τότε που το να παρακολουθήσουμε μια καλογυρισμένη ταινία για έναν θαυματουργό ήρωα ήταν απείρως προτιμότερο από το να ανοίξουμε και να διαβάσουμε ένα κακογραμμένο σχολικό βιβλίο. Υποθέτω δεν είναι τυχαίο που η εικόνα του Ρόμπερτ Πάουελ έχει καθορίσει το ίματζ του Χριστού σε απόλυτο βαθμό και η ιταλοβρετανική συμπαραγωγή του Τζεφιρέλι έχει γίνει πιο Κανόνας κι από την ίδια την Καινή Διαθήκη.
Κάθε μέρα λοιπόν βλέπουμε κι από ένα μέρος του «Ιησού από τη Ναζαρέτ» και κρατάμε σημειώσεις, βίντεο και εικόνες. Επειδή γιατί όχι. Ακολουθούν, εχμ, spoilers υποθέτω...;
Διαβάστε επίσης:
- «Ιησούς από τη Ναζαρέτ», Μέρος 1ο
- «Ιησούς από τη Ναζαρέτ», Μέρος 2ο
- «Ιησούς από τη Ναζαρέτ», Μέρος 3ο
- «Ιησούς από τη Ναζαρέτ», Μέρος 4ο
- «Ιησούς από τη Ναζαρέτ», Μέρος 5ο
- «Ιησούς από τη Ναζαρέτ», Μέρος 6ο και τελευταίο (μέχρι του χρόνου...)
Τρίτο μέρος
Τι βλέπουμε
Τον Ιησού να πηγαίνει για ψάρια με τον Πέτρο, να πηγαίνει στο σπίτι του τελώνη Ματθαίου παρά τις επιφυλάξεις μαθητών του, να ανασταίνει ένα νεκρό παιδί, τον Ιούδα να εντυπωσιάζεται από αυτόν, τη Σαλώμη να χορεύει για τον Αντύπα, κι έπειτα να του ζητάει το κεφάλι του Βαπτιστή.
Τι κρατάμε
*Οπότε περνάμε στο κυρίως μέρος που πριν δυο μέρες είχαμε περιγράψει λίγο-πολύ ως ‘ο Μπάτμαν δέρνει τους κακούς’. Είναι ο βασικός κορμός της ιστορίας του ήρωα, 60 λεπτά με τον Ιησού να κηρύττει, να κάνει θαύματα, να συγκεντρώνει μαθητές.
*Δεν είναι πάρα πολύ συναρπαστικό.
*Το βασικό πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχει conflict, παρά επί ένα επεισόδιο έχεις τη σειρά να σου λέει, ‘Αυτός είναι ο ήρωας και είναι βασικά άψογος’. Δεν κάνει για τρομερά ενδιαφέρουσα τηλεόραση όλο αυτό, αλλά υποθέτω είναι κάπως απαραίτητο ώστε να περάσουμε στο κυρίως πιάτο του δράματος στο β’ μισό της σειράς. Στην κατά τα άλλα πολύ πιστή ανάγνωση του κειμένου, η σειρά επέλεξε να μην απεικονίσει μερικά αρκετά διάσημα περιστατικά, μεταξύ των οποίων και 2-3 θαύματα. Αλλά είναι σωστή επιλογή, αυτό το μεσαίο μέρος είναι ήδη φουσκωμένο.
*Τι κρατάει το ενδιαφέρον; Όσο αφορά τον κορμό της αφήγησης με τον Ιησού, θα πρέπει να πω ο Πέτρος. Η απεικόνισή του ως ξεροκέφαλου και αντιδραστικού ‘ανθρώπου του λαού’ τον κάνει αυτόματα άβαταρ για τον θεατή. Είναι εκείνος που αντιδρά όταν γίνεται κάτι παράξενο, εκείνος που δε γουστάρει τον Ματθαίο, εκείνος που θέλει να δει για να πιστέψει. Είναι εσύ κι εγώ.
*Ο Τζέιμς Φαρεντίνο είναι βασικά υπέροχος στο ρόλο. Όταν αντιδρά έντονα δεν βγαίνει ως αντιπαθής ή ενοχλητικός. Έχει ένα βλέμμα συνεχώς και πληγωμένο, γεμάτο ερωτήματα και ανθρωπιά. Κάνει τις στιγμές της αποδοχής να αξίζουν διπλά.
*Όταν ο Ιησούς πάει στο σπίτι του τελώνη και λέει την παραβολή με τον χαμένο γιο που επιστρέφει και όλοι είναι σε φάση ‘Ουάο, τι είπες τώρα’, η αντίδραση του ίδιου του Ματθαίου για μια στιγμή ειλικρινά πίστεψα πως θα ήταν slow clap. Ξεκάθαρα χαμένη ευκαιρία εκεί.
*(Εκ παραδρομής μπήκε στο χθεσινό κομμάτι αυτή η παρατήρηση: ) Μια καλή σκηνή είναι εκείνη όπου ο Ιησούς πείθει τον Πέτρο να πάνε μαζί για ψάρια. Το καλμαριστό βλέμμα του Πάουελ θα ήταν εύκολος στόχος παρωδίας όμως η σειρά βάζει νωρίς-νωρίς κάποιος εντός της αφήγησης να το σχολιάσει. «Τι κοιτάς έτσι», σα να του λέει ο ζόρικος ψαράς, μιλώντας ίσως για πολλούς από εμάς. Επίμονα ο Πάουελ συνεχίζει να τον κοιτάζει, λυγίζοντας τις αντιστάσεις του.
*Αν η σειρά γυριζόταν σήμερα τότε ξέρεις πως πολύ απλά θα υπήρχε κόσμος που θα μάζευε υπογραφές για spin-off σειρά με τον Αντύπα και τον Βαπτιστή. Υπάρχει σκηνή των δύο τους που δεν είναι απολαυστική; Ο Γιορκ είναι ακριβώς όσο over-the-top πρέπει και παίζει φοβερό 1-2 με τον ήρεμο Πλάμερ που όπως είπαμε και χτες, είναι βασικά ο καλύτερος ερμηνευτής στο καστ. Η εκτίμηση που τρέφει ο Αντύπας για τον Ιωάννη είναι από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της σειράς.
*Στο «Βαπτιστής και Αντύπας» η Σαλώμη θα μπορούσε να κάνει συχνές γκεστ εμφανίσεις.
*Λοιπόν, δείτε πώς έχει στήσει ορισμένα από τα κάδρα του ο Τζεφιρέλι σα να ήταν πίνακας απεικόνισης των περιστατικών. Μιλάμε για τρομερή ομορφιά. Και βλέπεις μετά κάτι εντελώς άναρχες, ασύνδετες και αντιαισθητικές παραγωγές σαν την φετινή “Βίβλο”, γυρισμένες 35 χρόνια μετά, και απλά ωχριούν. Πώς να γεράσει αυτό το πράγμα;
*ΑΛ ΣΟΥΕΡΑΝΤΖΕΝ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ.
*Πεθαίνω με τον κομπάρσο που τεντώνεται στις μύτες για να μπει στο κάδρο.
*Και ένα trivia, με την ευκαιρία του πρώτου πλήρους επεισοδίου με τον ενήλικα Ιησού στο επίκεντρο: Αρχικά για τον ρόλο είχαν προταθεί ονόματα όπως του Ντάστιν Χόφμαν ή του Αλ Πατσίνο. (Ω, αυτό δε θα ήταν καθόλου over-the-top, πιστεύω χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία εκεί για να μασηθούν σκηνικά όπως ποτέ στην ιστορία του σινεμά δεν έχουν μασηθεί σκηνικά.) Όμως τελικά οι παραγωγοί προτίμησαν έναν άγνωστο, σε μια ακόμα αναλογία με τον Σούπερμαν, καθώς η λογική είναι ίδια: Ο κεντρικός ήρωας πρέπει να είναι εμβληματικός όσο και προσβάσιμος. Ο σταρ είναι η ίδια του η υπόσταση, όχι ο ηθοποιός που τον ενσαρκώνει.
*Ο Ρόμπερτ Πάουελ που τελικά επελέγη επειδή «είχε εντυπωσιακά μπλε μάτια», ήταν 33 χρονών όταν υποδύθηκε τον Ιησού.
Διαβάστε ακόμη:
- Ανακαλύψτε πέντε ταινίες που είδαν τη σταύρωση αλλιώς
- OMG! Οι 10 Χριστοί που άφησαν (κινηματογραφική) ιστορία!
Τα (κινηματογραφικά) Πάθη του Χριστού
Tags: jesus of nazareth
