Η πιο κατανυκτική ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας είναι αναμφίβολα η Μεγάλη Παρασκευή με την κορύφωση του δράματος: την ταφή. Ο επιτάφιος θρήνος, τα εγκώμια, πάνω από όλα η αίσθηση της θνησιμότητας, του τέλους, της απόλυτης θυσίας.
Πόσες κηδείες θυμάστε εσείς στο σινεμά και πόσο διαφορετικές είναι μεταξύ τους; Εμείς, παρόλο που το πένθος της μέρας απαγορεύει κάθε εργασία, συγκεντρώσαμε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές που διαδραματίζονται σε κηδείες και σας τις παραθέτουμε, περιμένοντας όπως πάντα τις δικές σας.
Διαβάστε ακόμη: Ανακαλύψτε πέντε ταινίες που είδαν τη σταύρωση αλλιώς
Κυριολεκτική ή συμβολική, τραγική ή κωμική, συμβατική ή ανατρεπτική - αυτή είναι η κινηματογραφική ζωή εν τάφω...
«Αυτή Είναι η Ζωή μου» (1959) του Ντάγκλας Σερκ
Η κηδεία της Ανι, η μεταμέλεια της Σάρα Τζέιν, το λευκό με το μαύρο να χρωματίζει συμβολικές αντιθέσεις που ξεκινούν από τα λουλούδια και τις λιμουζίνες και καταλήγουν φυσικά στο δέρμα των πρωταγωνιστών. Ο Ντάγκλας Σερκ χτίζει το μελό του με επικό κρεσέντο, βάζοντας την Μαχάλια Τζάκσον να τραγουδά το γκόσπελ «Trouble of the World» και μοιράζοντας νοητά χαρτομάντηλα στους θεατές που δεν έχουν στην πραγματικότητα καμία τύχη...
«Το Κόκκινο Ποτάμι» (1948) του Χάουαρντ Χοκς
H σκηνή της κηδείας με τον Τζον Γουέιν να παραδίδει έναν από τους πιο συγκινητικούς κινηματογραφικούς ελεγειακούς λόγους έχει παρασκήνιο: ο Χάουαρντ Χοκς πρόσεξε ότι πλησιάζουν σύννεφα καταιγίδας και είπε στον ηθοποιό του να βιαστεί. Ετσι η κάμερα κατέγραψε ως φόντο στον Γουέιν έναν αγριεμένο ουρανό με αστραπές και βροντές που έδεσαν με τον συμβολισμό της κηδείας και έκαναν τη σκηνή κλασική.
«Ποιος Σκότωσε τον Χάρι;» (1955) του Αλφρεντ Χίτσκοκ
Ποιος σκότωσε τον Χάρι; Πάνω από όλα όμως: αυτό το πτώμα θα το θάψει ποτέ κανείς; Ο Χίτσκοκ μας χαρίζει κατάμαυρη who done it κωμωδία και την πιο πρωτότυπη οπτική γωνία για να μας συστήσει έναν νεκρό: οι πατούσες του Χάρι (με παπούτσια ή χρωματιστές κάλτσες) είναι ό,τι βλέπουμε από αυτόν. «Σκάσε και θάβε».
«The Big Chill» (1983) του Λόρενς Κάσνταν
Η αφορμή για το reunion της παρέας είναι η αυτοκτονία του πάλαι ποτέ κολλητού τους. Συναντιούνται στην κηδεία του και μετράνε τα χρόνια, τα χαμένα όνειρα και την αθωότητα που έχασαν. Ποτέ όμως δεν είναι αργά. you can't always get what you want, but you may find sometimes... you get what you need.
«Ολα Για την Μητέρα μου» (1999) του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Η συνάντηση, η μεγάλη αποκάλυψη, η μελό κορύφωση συμβαίνει στην κηδεία. Και σ' αυτή τη σκηνή ο Πέδρο καταθέτει τη λατρεία του στον Ντάγκλας Σερκ. Πάντα όμως φορώντας το δικό του ξεχωριστό κινηματογραφικό και ιδεολογικό δέρμα.
«Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι» (1998) των αδελφών Κοέν
Μετά την καρδιακή προσβολή του Ντόνι, ο Γουόλτερ και ο Dude σκορπίζουν τις στάχτες του (ή τουλάχιστον όσες έμειναν στο τσίγκινο κουτί του καφέ μετά το... «ατύχημα») στη θάλασσα, όπως ο ίδιος το ήθελε. Οσο η κωμωδία επιτίθεται με γκάφες στην καρδιά, τόσο περισσότερο συγκινούμαστε. Στο τέλος όμως... «Fuck it Dude, let's go bowling!»
«Μ.Α.S.H.» (1970) του Ρόμπερτ Αλτμαν
Πέντε ολόκληρα λεπτά μίας συμβολικής κηδείας που στήθηκε ως κάδρο που παραπέμπει στον Μυστικό Δείπνο του Ντα Βίντσι, με την αντίθεση των στίχων του «Suicide Is Painless» να ματώνει την καρδιά. Υπάρχει όμως ελπίδα Ανάστασης! Ειδικά όταν το δηλητήριο είναι στην ουσία υπνωτικό χάπι...
«Το Δικό Μου Αϊνταχο» (1991) του Γκας Βαν Σαντ
Δύο κηδείες, δύο διαφορετικοί κόσμοι, δύο τρόποι να αποχαιρετήσεις όσα έχασες στη ζωή ή όσα σε κρατάνε πίσω στη ζωή σου. Εσείς ποιον θα διαλέγατε;
«Πολλοί Νεκροί για μια Κηδεία» (1996) του Εϊμπελ Φεράρα
Οι κηδείες στις μαφιόζικες ταινίες έχουν πάντα ανατροπές. Υπάρχει μία μεγάλη δεξαμενή σκηνών που θα μπορούσαμε να αντλήσουμε αλλά επιλέγουμε το κατάμαυρο σύμπαν του Φεράρα, ίσως γιατί δε θα ξεπεράσουμε ποτέ την μεγάλη κινηματογραφική φυσιογνωμία που ονομάζεται Κρίστοφερ Γουόκεν. Δεκαετία του ΄30. Γύρω από το φέρετρο του νεότερου αδελφού, μια οικογένεια μαφιόζων ζητά εκδίκηση, ενώ παράλληλα θυμάται χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από μια ζωή βουτηγμένη στο αίμα.
«Οικογένεια Τένενμπάουμ» (2002) του Γουές Αντερσον
Με τον Βαν Μόρισον να τραγουδά χαρούμενα το «Everyone» η πιο τρελή τρελή αμερικανική οικογένεια αποχαιρετά τον πατριάρχη της σε μία τελετή που η κωμωδία βουρκώνει, ενώ το παράδοξο έχει γίνει ύπουλα οικείο και έχει ριζώσει στην καρδιά. Η ζωή περνά και χάνεται, αλλά το πιο στενάχωρο είναι ότι παίρνει μαζί της και την αθωότητά μας...
«Οι Τρεις Ταφές του Μελκιάδες Εστράδα» (2005) του Τόμι Λι Τζόουνς
Ενας νεκρός που θάβεται και ξεθάβεται 3 φορές. Ενας επιτάφιος που ξεκινά την πομπή του από την αφιλόξενη Αμερική και καταλήγει στην αδιέξοδη πατρίδα, το Μεξικό. Ενα πτώμα, ο καλύτερός του φίλος κι ο φονιάς του σ' ένα ταξίδι αυτογνωσίας και ξεμπροστιάσματος: το αμερικανικό όνειρο είναι νεκρό. Ας το θάψουμε...
«Τέσσερις Γάμοι και Μια Κηδεία» (1994) του Μάικ Νιούελ
He was my North, my South, my East and West, My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever.
I was wrong...
Διαβάστε ακόμη: OMG! Οι 10 Χριστοί που άφησαν (κινηματογραφική) ιστορία!
Τα (κινηματογραφικά) Πάθη του Χριστού
Tags: πάσχα
