Μπορεί οι κινηματογραφικές σταυρώσεις που θυμούνται όλοι να αναφέρονται σε ταινίες που αφηγούνται το θείο δράμα, να όμως και πέντε εξέχουσες περιπτώσεις που κινηματογραφικοί ήρωες ανέβηκαν στον σταυρό ως άλλοι Μεσσίες, πληρώνοντας ο καθένας τις αμαρτίες όλης της ανθρωπότητας...
Διαβάστε ακόμη: OMG! Οι 10 Χριστοί που άφησαν (κινηματογραφική) ιστορία!
Εις θάνατον - Κόναν ο Βάρβαρος (1982)
Εχοντας πιαστεί από τον Θούσλα Ντουμ, ο Κόναν καταδικάζεται σε θάνατο διά εναλλακτικής σταυρώσεως. Μόνος, δεμένος σε ένα δέντρο επιδεικνύει αντοχή που θα χρειαζόταν στην εποχή του ο Ιησούς Χριστός, σκοτώνοντας στα ίσα ένα όρνιο και αφήνοντας το αίμα να γυαλίσει λίγο περισσότερο τα μούσκουλα του Αρνολντ Σβαρτζενέγκερ. Η πιο αρχετυπική σκηνή σταύρωσης εκτός θείου δράματος με happy end.
Τούτο εστί το αίμα μου - The Omega Man (1971)
Φανταζόμαστε πως στην εποχή του, το αίμα του Τσάρλτον Χέστον άξιζε πολλά περισσότερα και από αυτό του θεανθρώπου, ειδικά όταν σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσει τον κόσμο από το οριστικό του τέλος, ο εν λόγω «Omega Man» (βασισμένο στο «I Am Legend» του Ρίτσαρντ Μάθεσον) θα φτιάξει ένα εμβόλιο από το δικό του αίμα, πριν σκοτωθεί απο τη νέα γενιά βρικολάκων και αφιερώσει το σε στάση σταύρωσης λουσμένο στο αίμα κορμί του στην ανθρωπότητα. Μεταξύ μας οι δολοφόνοι του ήξεραν τι έκαναν!
Κάρφωσον (Ε)αυτόν - Blade Runner (1982)
Στο συγκλονιστικό φινάλε του «Blade Runner», ο Ρούτγκερ Χάουερ αντιλαμβάνεται πως χάνει τον έλεγχο του σώματός του και μπήγει δύο μεγάλα καρφιά μέσα στα χέρια του για να τα σταματήσει από το τρέμουλο. Ετοιμος να πεθάνει, θα γίνει ταυτόχρονα Μεσσίας ενός (όχι και τόσο) μακρινού μέλλοντος, κουβαλώντας στους ώμους του σαν άλλο λευκό περιστέρι όλες τις αμαρτίες του ανθρώπινου είδους. Απλά... αναστάσιμο!
«Please Die, My Love» - Σπάρτακος (1960)
Εχοντας πρωτοστατήσει στην εξέγερση των δούλων, ο Σπάρτακος πρέπει να πεθάνει. Λίγο πριν ξεψυχήσει πάνω στο σταυρό, η Τζιν Σίμονς θα ανοίξει από μόνη της τη Γη κάτω από τα πόδια τους με έναν μονόλογο που όμοιό του δεν έζησε ο Κερκ Ντάγκλας σε καμία στάση (όρθια, καθιστή ή εσταυρωμένη) στην καριέρα του: «Ω αγάπη μου, ζωή μου, σε παρακαλώ πέθανε...».
Βέλη μου Σεβαστιανά - Sebastiane (1976)
Εμβληματικός από μόνος του ο θάνατος του Αγίου Σεβαστιανού (ενός από τους πρώτους μάρτυρες του Χριστιανισμού), γίνεται στο ομοερωτικό έπος του Ντέρεκ Τζάρμαν ένα ποίημα πάνω στην επιθυμία, την αμαρτία και το πάθος. Σε μια σκηνή που θα ζήλευε ακόμη και το θείο δράμα, κυρίως λόγω της απεραντοσύνης της εικονογραφίας της: κάτι ανάμεσα σε αναγεννησιακό πίνακα και avant-garde νεορεαλιστικό σινεμά για πιστούς (και όχι μόνο).
Τα (κινηματογραφικά) Πάθη του Χριστού
