Κατά τον Σταύρο Τσιώλη, ο Βασίλης Καψούρος είχε μια ιδιοτροπία: δεν δούλευε με κανέναν άλλο σκηνοθέτη.
Αυτό ήταν μόνο εν μέρει αλήθεια, αφού εκτός από τον Σταύρο Τσιώλη και τις οκτώ φορές που συνεργάστηκαν (ξεκινώντας από το «Σχετικά με το Βασίλη» του 1986 και φτάνοντας στο «Φτάσαμεεεε» του 2004), ο Βασίλης Καψούρος ήταν ο μόνιμος διευθυντής φωτογραφίας και στις τρεις ταινίες μυθοπλασίας της Ελένης Αλεξανδράκη («Σταγόνα στον Ωκεανό», «Η Νοσταλγός», «Ο Αρσιβαρίστας και ο Αγγελος»), αλλά και της Μυρτούς Παράσχη στα δύο ντοκιμαντέρ που γύρισε («Ο Ιερός Βράχος» για την Ακρόπολη το 1998 και την «Επανάσταση της Σιωπής» του 1997 για τον χριστιανικό ασκητισμό), ενώ υπήρξε συνεργάτης σε ταινίες μικρού μήκους του Νίκου Γραμματικού, του Δημήτρη Μπίτου, του Δημήτρη Παντελιά και άλλων.
Σκηνή από το «Παρακαλώ Γυναίκες μην Κλαίτε» του Σταύρου Τσιώλη (1992)
Η τελευταία του μεγάλου μήκους ταινία ήταν ο «Αρσιβαρίστας και ο Αγγελος» του 2008, ενώ ακολούθησε το 2009 και μια ταινία μικρού μήκους, το «Μπάλος Κακός Χωρός» του Βασίλη Μπίτου, σκηνοθέτη του «Ανεμιστήρα», ο οποίος θεωρούσε τον Βασίλη Καψούρο δάσκαλό του.
Τα τελευταία χρόνια ο Βασίλης Καψούρος - επιλεκτικός έτσι κι αλλιώς στις συνεργασίες του, αλλά διάσημος σε όλους για τον επαγγελματισμό και την τεχνική του - είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση, επιστρέφοντας μόνο μετά από το κάλεσμα του Σταύρου Τσιώλη για να ολοκληρώσουν μαζί την τριλογία των γυναικών με το «Γυναίκες που Περάσατε από Εδώ».
Σκηνή από το εντυπωσιακό σινεμασκόπ στο «Ο Αρσιβαρίστας και ο Αγγελος» της Ελένης Αλεξανδράκη (2008)
Πριν το θανατηφόρο δυστύχημα που του κόστισε τη ζωή στο Διμηνιό της παλαιάς εθνικής οδού Αθηνών Κορίνθου, ο 58χρονος Βασίλης Καψούρος βρισκόταν στην Αθήνα και σε συνεννοήσεις με τον Σταύρο Τσιώλη για τις λεπτομέρειες του γυρίσματος.
Σε μια από τις πρόσφατες συνεντεύξεις του, ο Σταύρος Τσιώλης είχε πει για τον Βασίλη Καψούρο: «Φωτογραφία θα κάνει ο Βασίλης Καψούρος με τον οποίο έχουμε κάνει μαζί ήδη οχτώ ταινίες και έχει μια παραξενιά, δεν κάνει ταινίες με άλλους σκηνοθέτες. Η φωτογραφία του έχει μια παράξενη ομορφιά,είναι σαν να μη διεκδικεί τίποτα σχεδόν παρά μόνο την ποίηση αυτού που βλέπει.»
Η απουσία του Βασίλη Καψούρου είναι ήδη αισθητή σε όσους δούλεψαν μαζί του, αλλά και όσους έχουν ακούσει έστω και μια ιστορία από τις πολλές που έχουν να διηγηθούν οι συνεργάτες του.
Σκηνή από το «Ερωτας στη Χουρμαδιά» του Σταύρου Τσιώλη (1990)
Διαβάστε ακόμη:
