Πολύ πιο κοντά στις ταινίες που ο Αλεν Γκιροντι έκανε πριν από τον «Αγνωστο της Λίμνης», το «Rester Vertical» αντλεί από την ίδια φλέβα ενός ακατάτακτου, queer, φαντασιακού σινεμά που δεν υπακούει σε κανέναν κανόνα πέρα από την δική του λογική και τις ιδέες που ο σκηνοθέτης του θέλει να εκφράσει.
Ο ήρωας του, Λεό, είναι ένας σεναριογράφος ή σκηνοθέτης που προσπαθώντας να γράψει το καινούριο του σενάριο (αλλά προς το παρόν παίρνοντας μόνο προκαταβολές από τον παραγωγό του υποσχόμενος πως θα έχει κάτι έτοιμο σύντομα), περιπλανιέται στην γαλλική εξοχή, αναζητώντας ιδέες και λύκους.
Αντί για λύκους όμως θα βρει μια βοσκοπούλα με την οποία μετά από μια σχέση που είναι κυρίως σαρκική θα κάνουν μαζί ένα παιδί το οποίο εκείνη γρήγορα θα εγκαταλείψει. Ο πατέρας της, θα επιμείνει πως ο Λεό θα πρέπει να φροντίσει μόνος το παιδί του ακόμη κι αν είναι σαφές πως δεν είναι καθόλου έτοιμος να γίνει πατέρας.
Ομως ακόμη κι αν τα παραπάνω κάνουν την ιστορία να ακούγεται σαν ένα τυπικό «βουκολικό» δράμα, οι προσθέσεις και η αφήγηση του Γκιροντί δεν θα μπορούσαν να στείλουν την ταινία σε μια πιο διαφορετική κατεύθυνση. Εκτός από το τρίο των βασικών αυτών ηρώων, στην ιστορία επιστρέφουν ένας ατίθασος νεαρός που ο Λεό φιλοδοξεί να κάνει ηθοποιό κι ο ηλικιωμένος άντρας με τον οποίο εκείνος ζει, σε μια σχέση που θα μπορούσε να είναι και ερωτική, αλλά και μια γυναίκα που ζει στην άκρη ενός ποταμού και αφουγκράζεται τους ανθρώπους και την φύση.
Δείτε ακόμη: «Rester Vertical». Ο Αλέν Γκιροντί παραμένει όρθιος
Κι αν η πατρότητα, οι ευθύνες και το καθήκον της φροντίδας, μοιάζουν να δίνουν τον τόνο στην ιστορία, αυτή δεν είναι μια ταινία για την οικογένεια, ή τουλάχιστον δεν είναι μια ταινία για την οικογένεια με τον τρόπο που την φανταζόμαστε. Οταν ο πατέρας της ερωμένης του προσπαθεί να κάνει έρωτα μαζί του, ο Λεό του απαντά πως «ακόμη και να ήθελα δεν θα ήταν σωστό να κοιμηθώ με τον παππού του παιδιού μου», συνοψίζοντας σε μια μόνο πρόταση την απόλυτα ρευστή ιδέα για την σεξουαλικότητα, αλλά και το αλλόκοτο χιούμορ που διαπερνά όλες της ταινίες του Γκιροντι και που εδώ βρίσκεται στο απόγειο του.
Στην πραγματικότητα, αυτή του η διάθεση για φλερτ με τον σουρεαλισμό λειτουργεί εδώ εναντίον της ιστορία του, στερώντας της μια συνοχή και δύναμη, μια λιτότητα που έκανε τον «Αγνωστο της Λίμνης» να λειτουργεί τόσο πετυχημένα. Ομως ακόμη κι έτσι το φιλμ είναι γεμάτο από λαμπρές στιγμές, από ευφυείς ιδέες, από μικρά ή μεγαλύτερα «σοκ», από στιγμές απροσδόκητου, ακόμη και επαναστατικού ερωτισμού, από χιούμορ που είναι παρών ακόμη και σε στιγμές που δεν θα περίμενε κανείς να έχει θέση.
Δείτε ακόμη: Αλέν Γκιροντί: ο Μεγάλος Ρομαντικός κι ο «Αγνωστος της Λίμνης»
Κατά στιγμές το «Rester vertical» έχει την υφή ενός παραμυθιού, ενός ονείρου ή ενός μύθου που οι άνθρωποι παλιά θα έλεγαν γύρω από μια φωτιά, εικόνες που αγγίζουν μια σχεδόν βιβλική υφή και μια παράβολη για ανθρώπους που παραμένουν μοναχικοί ακόμη κι όταν σχηματίζουν μια αγέλη, και που δεν μπορούν να βρουν την θέση τους παρά μόνο όταν βρουν τους αληθινά όμοιούς τους. Εστω κι αν αυτοί είναι λύκοι...
Περισσότερες κριτικές από το 69ο Διεθνές Φεστιβάλ Καννών:
- Κάννες 2016: Η Τζόντι Φόστερ προσφέρει ένα mainstream πολιτικό διάλογο με το «Money Monster»
- Κάννες 2016: Tο «Sieranevada» του Κρίστι Πουίου αφηγείται όσα συμβαίνουν μετά το «Θάνατο του Κυρίου Λαζαρέσκου»
- Κάννες 2016: Η ζωή δεν υψώνει τοίχους στην «Τελευταία Παραλία» των Θάνου Αναστόπουλου και Νταβίντε Ντελ Ντέγκαν
- Κάννες 2016: «Café Society». O Γούντι Αλεν προσφέρει ένα ακόμη γευστικό φλιτζάνι σινεμά. Εστω και «ντεκαφεϊνέ».
