Πώς ο Ράιαν γνώρισε τον Νίκολας
Από την στιγμή που διάβασα το σενάριο του «Drive» ήθελα να το κάνω. Μου έδωσαν το ελεύθερο να επιλέξω εγώ το σκηνοθέτη που ήθελα. Για μένα ήταν ξεκάθαρο ότι αυτή η ταινία ταίριαζε στον Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν, ο οποίος είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου σκηνοθέτες στον κόσμο. Ηξερα ότι ο Νίκολας θα ήταν ιδανικός στο να σεβαστεί το είδος, αλλά και να μην πέσει στην παγίδα να το μιμηθεί. Θα δημιουργούσε κάτι δικό του. Ενιωθα λοιπόν ότι έπρεπε να τον πείσω. Προσπαθούσα για καιρό να κλείσω ένα μίτινγκ μαζί του, αλλά εκείνος ήταν τότε απασχολημένος προσπαθώντας να σκοτώσει τον Χάρισον Φορντ (ο Νίκολας ήθελε πεισμωμένα να σκοτώσει τον Χάρισον Φορντ σε μία επικείμενη ταινία που ναυάγησε τελικά). Οταν λοιπόν παραιτήθηκε από αυτό το πρότζεκτ, βρήκε χρόνο να με συναντήσει. Θυμάμαι τη συνάντησή μας. Επί δύο ώρες, όχι απλά δεν μου μιλούσε, αλλά δεν με κοιτούσε όσο του μιλούσα κι εγώ. Οχι απλά δεν ενδιαφερόταν, αλλά βαριόταν τρομερά. Ενιωθα σαν να έχω βγει σε ραντεβού που όλα πάνε τραγικά. Που σε κάνει η γυναίκα να νιώθεις φριχτά με τον εαυτό σου και θέλεις να το βάλεις στα πόδια. Τελικά αποδείχτηκε ότι ο Νίκολας ήταν κρυωμένος και είχε πάρει αμερικανικά παυσίπονα, από αυτά τα στούκας που σε μαστουρώνουν. Οπότε τελικά μου ζήτησε να τον πάω σπίτι του. Κι εγώ, όπως στα ραντεβού που συνειδητοποιείς ότι η γυναίκα δεν πρόκειται να σου κάτσει, αποφάσισα να παραιτηθώ και να τον γυρίσω σπίτι. Στο αυτοκίνητο υπήρχε αυτή η αμηχανία της χυλόπιτας, όπου κανείς δεν έχει κάτι άλλο να πει, και για αυτό άνοιξα το ραδιόφωνο. Επεσα πάνω στο «I Can't Fight This Feeling Anymore» των Reo Speedwagon. Μετά από λίγο, και δεν ήμουν απόλυτα σίγουρος αλλά ντρεπόμουν να κοιτάξω, έπιασα με την άκρη του ματιού μου τον Νίκολας να κλαίει! Μέσα σε δευτερόλεπτα άρχισε να τραγουδάει τους στίχους με πάθος! «I can't fight this feeling anymore / It's time to bring the ship into the shore / and throw away the oars / forever...» Και γυρνάει και μου λέει: «αυτό είναι! Αυτή είναι η ταινία: ένας άντρας που οδηγεί στο νυχτερινό Λος Αντζελες και ακούει 80ς μουσική!» Στην αρχή χάρηκα. Μετά σκέφτηκα ότι πρέπει να πω στον παραγωγό μας ότι αυτή είναι η ταινία.
Για το σιωπηλό ρόλο του
Το σενάριο που έγραψε ο Χουσεΐν (Αμίνι) ήταν μια σκέτη ποίηση. Αλλά αν επιχειρούσε κανείς να το γυρίσει νεορεαλιστικά, σαν ταινία του Κεν Λόουτς, κάτι κλωτσούσε. Επρεπε να βρούμε έναν τρόπο να παντρέψουμε αυτή τη φιγούρα, με αυτή την ιστορία, μ' ένα υπνωτικά κινηματογραφημένο Λος Αντζελες και έναν άντρα που ακούει Reo Speedwagon. Πιστεύαμε ακράδαντα ότι ο οδηγός δεν πρέπει να μιλάει. Ξέρετε αν θες να διηγηθείς την ιστορία ενός άντρα, αν βάλεις έναν άντρα, μία γυναίκα και ένα παιδί σ' ένα δωμάτιο είναι πολύ εύκολο να πέσουν όλοι στα στερεότυπά τους: ο άντρας να πάρει τον μάτσο ρόλο του, η γυναίκα να γίνει σέξι, το παιδάκι χαριτωμένο. Οι ηθοποιοί γλιστράμε άθελά μας μέσα σε σχήματα. Είναι πολύ δύσκολο να μπεις στο δωμάτιο και να μην κάνεις τίποτα. Να σωπάσεις. Να αφήσεις τη δύναμη της στιγμής να μιλήσει. Μπορείς να ακούσεις την ενέργεια του δωματίου καμιά φορά, αν ακούς προσεχτικά.
Η βία των b-movies
Eχει τύχει να δείτε σπλατεριά σε σινεμά; Με κόσμο; Που στις σκηνές που κάποιος σφάζει κάποιον, του βγάζει τα έντερα στο πιάτο, όλοι σκάνε στα γέλια; Η αίθουσα ξαφνικά παίρνει ζωή; Ο κόσμος φωνάζει ατάκες; Ξαφνικά έχει πλάκα να πηγαίνες σινεμά! Και το σινεμά δεν είναι ένα πράγμα. Εχει τη δυνατότητα να είναι ποιητικό. Αλλά μπορεί να διατηρεί το δικαίωμα να έχει πλάκα. Δε χρειάζεται να είναι πάντα σοβαρό, μπορεί και να κανιβαλίζει τα πράγματα. Αυτό συμβαίνει με τη βία των σπλάτερ. Την απομυθοποιεί, την κάνει κωμική, σαν καρτούν. Το είδα και χτες στην πρεμιέρα. Μπήκαμε στην καμπίνα προβολής για να τεστάρουμε την κόπια και με το που βάλαμε μια σκηνή βίας, αρχίσαμε όλοι να χαχανίζουμε.
Περνούσαν ωραία στα γυρίσματα και αυτό βγήκε στον κόσμο
Η διαδικασία της ταινίας ήταν από τα πιο ωραία πράγματα που έχω ζήσει. Ο Νίκολας και ο Χουσεΐν έμεναν στο ίδιο σπίτι. Πήγαινα κι εγώ και όλη τη μέρα δουλεύαμε τους ρόλους, κοιτάγαμε το υλικό που είχαμε τραβήξει, το βράδυ βλέπαμε ταινίες. Mετά θα τους έπαιρνα με το αυτοκίνητό μου (σ.σ. είναι αστείο, αλλά ούτε σκηνοθέτης, ούτε σεναριογράφος ξέρουν οδήγηση) και θα τους τριγυρνούσα – όχι μόνο για ρεπεράζ, αλλά για να δουν και το αληθινό Λος Αντζελες τη νύχτα. Νομίζω ότι βγαίνει στην οθόνη αυτή η αύρα συντροφικότητας. Το πόσο δεμένα γυρίστηκε αυτή τη ταινία. Η διαδικασία δημιουργίας της ταινίας έγινε μέρος της ταινίας.
Πιστεύει ότι ήρθε η ώρα να πάρει ένα μεγάλο βραβείο;
(Σκάει στα γέλια, κοκκινίζει, καλύπτει με τα χέρια το πρόσωπό του). Γιατί; (η δημοσιογράφος από την Ταϊλάνδη που έκανε την ερώτηση του απαντάει «γιατί είστε υπέροχος ηθοποιός»). Τώρα όμως με κάνετε να νιώθω πολύ άσχημα με τον εαυτό μου! Οχι δεν έχω πάρει βραβείο. Αλλά δεν μπορείς να σκέφτεσαι τα βραβεία όταν παίζεις ένα ρόλο. Γιατί τότε είναι σαν να «κάνεις τούμπες για να σου δώσουν το μπισκοτάκι σου».
