Μ' ένα πρόγραμμα 60 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Τι είδαμε τη Δευτέρα, 16 Σεπτεμβρίου:
Under Elden (Κάτω από τη Φωτιά) του Πίτερ Ποντίκις
Τρεις έφηβοι, μια μικρή συμμορία του βίαιου τίποτα, αράζει στο δάσος. Ο ένας ετοιμάζει μια φωτιά, αλλά στις φλόγες της παγιδεύεται ένας σκαντζόχοιρος. Θα βρουν τη δύναμη να δώσουν στο ζώο το χτύπημα της λύτρωσης και ποιος θ' αναλάβει να το κάνει; Μια σκηνοθετικά και σεναριακά πλήρης, ώριμη ταινία, συμπυκνωμένη σε 10 λεπτά. Αντιθέσεις στην ατμόσφαιρα, κλιμάκωση στο ρυθμό, τέλεια διαλεγμένα πρόσωπα, τρόμος και μια ένοχη τρυφερότητα, ο ρατσισμός, το βάρος μιας πέτρας και το βάρος της ελευθερίας, η ριψοκίνδυνη κι επικίνδυνη ισορροπία εξουσίας της ομάδας, το σύνδρομο του Θεού, η αλαζονεία προς τη φύση, όλα περνούν από τη «φωτιά» με μινιμαλισμό και δύναμη. Κι αν ο ρεαλισμός του ηθικού διλήμματος των σκληρών αγοριών είναι υπό συζήτηση, αυτή είναι μια δημιουργική συζήτηση. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Under Elden» του Πίτερ Ποντίκις.
The Dead Ones του Στέφαν Γεωργίου
Η Αλεξ έχει έναν ενοχλητικό επισκέπτη: την ακολουθεί παντού, το σώμα του είναι γεμάτο τραύματα και είναι νεκρός. Τον σκότωσε εκείνη με το αυτοκίνητό της. Ενα θρίλερ με στοιχεία νουάρ και πινελιές μαύρου χιούμορ, με αντιθέσεις του κόκκινου και του μαύρου στην εικόνα και... στην πρόθεση, σκηνοθετημένο σαν καρέ από κόμικς. Χαριτωμένο και με μια ευπρόσδεκτη ανατροπή, προδίδεται από το χαμηλό του budget και έναν «φοιτητικό» ενθουσιασμό για τα στερεότυπα της ταινίας είδους. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «The Dead Ones» του Στέφαν Γεωργίου.
Η Σιωπή του Δάσους της Βαλεντίνας Τζιάλλι
Ενας άνδρας, με την πάντα μαγνητική μορφή του Ανδρέα Κωνσταντίνου, έστω κρυμμένου πίσω από μαλλιά και γένια, ζει μόνος στο δάσος, με τις σκέψεις, τις μνήμες και τη θλίψη του - η συνείδησή του γίνεται voice over και το χώμα χτυπά όπως ο παλμός του. Μια σκηνοθετική άσκηση βασισμένη στην ποίηση και στον πειραματισμό, που για να λειτουργήσει πραγματικά θα χρειάζονταν μεγαλύτερο budget και σεναριακή πυκνότητα. Ο λυρισμός της έχει στιγμές επιβλητικές και άλλες υπερβολικά σοβαροφανείς, αφήνοντας τον θεατή αναποφάσιστο για το αν βλέπει ταινία υπαρξιακής αναζήτησης ή μεταποκαλυπτικής φαντασίας. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Η Σιωπή του Δάσους» της Βαλεντίνας Τζιάλλι.
Ο Δίκαιος του Χρήστου Πυθαρά
Ο Μιχάλης βγαίνει στο μπαλκόνι και βλέπει έναν άντρα να κατουρά στον τοίχο της απέναντι πολυκατοικίας. Θα του κάνει οργισμένη παρατήρηση, αλλά ο διδακτισμός του θα γυρίσει μπούμερανγκ, με τρόπο βρωμερό. Ενα κινηματογραφικό ανέκδοτο, μια μικρή φέτα (εξαρχιώτικης) ζωής, γυρισμένη με το τίποτα, με το ωραίο κορμί του Μιχάλη Σαράντη, με απολύτως φλατ φωτογραφία, με μια γρηγοράδα που φαίνεται και που δεν πειράζει κιόλας, με θέμα τους... αστικούς «δαχτυλοκουνάκηδες». Σαν να σου αφηγήθηκε χαριτωμένα ένα περιστατικό κάποιος που συνάντησες στο δρόμο και μετά πήγατε κι οι δυο παρακάτω. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Δίκαιο» του Χρήστου Πυθαρά.
Keygrip του Νάσου Γκατζούλη
Μια γυναίκα (Πηνελόπη Τσιλίκα) κι ένας άντρας (Γιάννης Παπαδόπουλος) βιώνουν μια σαδομαζοχιστική χορογραφία παιχνιδιών και ανταγωνισμού, βασισμένη σε τέκνο κομμάτια του Tessela: είναι σχέση, ή είναι χωρισμός, ή είναι όνειρο. Μια ταινία φτιαγμένη με τη λογική του βίντεο κλιπ, δηλαδή της εικονοποίησης της μουσικής, κερδίζει από τους πρωταγωνιστές της, από το καθοριστικό και πετυχημένο μοντάζ της, από το κέφι της. Χάνει από μια προχειρότητα στο art direction που, ωστόσο, είναι κλειδί για να... επιβληθεί. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Keygrip» του Νάσου Γκατζούλη.
Γιαζίντι του Εκτορα Σακαλόγλου
Ο Σαμάν, ένας νεαρός Γιαζίντι πρόσφυγας, διωγμένος βίαια από το Ιράκ, ζει στην Αθήνα και βιοπορίζεται παίρνοντας μέρος σε στημένους αγώνες πάλης. Είναι έτοιμος να προχωρήσει σε μια άλλη ζωή, στην κεντρική Ευρώπη, αλλά φαίνεται πως κι αυτή η απόφαση είναι ένα στημένο στοίχημα. Ο 21χρονος σκηνοθέτης λεπτοδουλεύει μια 20λεπτη ταινία με κοινωνικό μήνυμα και έντονες αισθητικές επιλογές. Είναι, όμως, η ταινία τόσο φορτωμένη ανθρωπιστικές και καλλιτεχνικές επιθυμίες, με τα επαναλαμβανόμενα split screen, τα ηχητικά εφέ, τους φορσέ διαλόγους, τον μελοδραματικό τόνο, που η σκηνοθεσία της καταλήγει να πνίγει την αλήθεια και την ίδια τη δύναμη που εγγυάται το θέμα της. Γεγονός παραμένει πως ο πρωταγωνιστής της είναι εξαιρετικά φωτογενής. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Γιαζίντι» του Εκτορα Σακαλόγλου.
Chopper του Γιώργου Καψιανάκη
Ο παππούς της Αντζι ήταν κακό παιδί, ένας ατίθασος τσοπεράς και ντίλερ. Τώρα είναι αφοπλισμένος, έχει άνοια. Με το ταξί να περιμένει έξω από το σπίτι για να τον μεταφέρει σε οίκο ευγηρίας και τον μπαμπά να χτυπά δυνατά την κλειδωμένη πόρτα, η Αντζι είναι αποφασισμένη να δώσει στον παππού της την ευκαιρία να φύγει ως... ξένοιαστος καβαλάρης. Πετυχημένη στα κοντινά, «ιδιωτικά» αφηγηματικά κομμάτια εγγονής και παππού, λιγότερο πειστική στις σκηνές έντασης με τα υπερβολικά ανεβασμένα ντεσιμπέλ, η ταινία καλύπτει τις αδεξιότητές της με μια αλά Disney παιδική σκανταλιά και οικογενειακή τρυφερότητα. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Chopper» του Γιώργου Καψιανάκη.
Το Βάρος της Θάλασσας του Κωστή Αλεβίζου
Ενα κορίτσι, εύθραυστο στην όψη, δυνατό στο βλέμμα, ακολουθεί κάθε μέρα την ίδια διαδρομή: πηγαίνει στη θάλασσα, γεμίζει ένα μεγάλο δοχείο με νερό και το μεταφέρει ως το σπίτι της. Την εγκαταλείπουμε έξω από την κλειστή πόρτα και την ξανασυναντάμε την άλλη μέρα, που θα επαναλάβει τα βήματά της, ως (αθώος) Σίσυφος. Θα χρειαστεί να περάσει χρόνος (που γίνεται αισθητός), αλλά κι ένα ελλειπτικό ρομάντζο, για να φτάσουμε στη λύση του αινίγματος, στο τι βρίσκεται πίσω από την κλειστή πόρτα του σπιτιού ή της ψυχής. Σε μια ιστορία που, όπως τίθεται από την αρχή, στηρίζεται σε προσωπικό βίωμα του σκηνοθέτη, είναι προφανές πως η επιθυμία του είναι να συμπληρώσει ο θεατής το αφαιρετικό σενάριο, αλλά ίσως λίγα παραπάνω στοιχεία, περισσότερα απ' αυτά που προσθέτουν οι θαυμάσιες αισθητικές επιλογές, η μελαγχολία κι η ευαισθησία της, θα έκαναν την ουσία της ταινίας πιο προσβάσιμη. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Βάρος της Θάλασσας» του Κωστή Αλεβίζου.
Διαβάστε ακόμη:
- Φεστιβάλ Δράμας 2019 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Φεστιβάλ Δράμας 2019 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Δράμα 2019 - Τελετή Εναρξης | Είμαστε ακόμα στη σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα
Το 42ο Φεστιβάλ Δράμας διεξάγεται από τις 15 μέχρι και τις 21 Σεπτεμβρίου. Το Flix θα βρίσκεται στη Δράμα για να παρακολουθήσει όλες τις ταινίες του ελληνικού διαγωνιστικού προγράμματος και να γράψει γι' αυτές, αλλά και για να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ και εκτός των κινηματογραφικών αιθουσών.
