Η ταινία
H Αντζι, μη μπορώντας να δεχτεί ότι θα στείλουν τον παππού της στο γηροκομείο – έναν πρώην μηχανόβιο που πάσχει από άνοια - κλειδώνεται στο δωμάτιό του και παίρνει δραστικά μέτρα.
Ο σκηνοθέτης
Ο Γιώργος Καψανάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1992. Αποφοίτησε από το Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας στη Μυτιλήνη το 2016 και ξεκίνησε να εργάζεται στην τηλεόραση μεταξύ άλλων και ως σκηνοθέτης σε ντοκιμαντέρ μικρού μήκους. Το Σεπτέμβρη του 2017 του χορηγήθηκε υποτροφία από το ίδρυμα Ωνάση για σπουδές στην Αγγλία και ένα χρόνο αργότερα τον Σεπτέμβρη του 2018 ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του πάνω στη σκηνοθεσία στο Bournemouth University. Η ταινία «Chopper» είναι η πτυχιακή του εργασία.
Φιλμογραφία
Φοιτητής Πρωταθλητής (2016) 22’ – Ντοκιμαντέρ
Φυλακισμένοι φοιτητές (2016) 20’ – Ντοκιμαντέρ
An Obsessive Relationship (2017) 8’
Shapes of Mine (2018) 15’
Chopper (2019) 10’
5 ερωτήσεις για το «Chopper»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
Είμαι αφάνταστα ευγνώμων που μου δόθηκε η ευκαιρία μέσω μιας υποτροφίας από το ίδρυμα Ωνάση να κάνω μεταπτυχιακό πάνω στη σκηνοθεσία στην Αγγλία. Μου προσφέρθηκε για πρώτη φορά ένα σχετικά εύφορο χωραφάκι να δημιουργήσω ταινίες. Κατά τη διάρκεια αυτού του ενός χρόνου -μια περίοδο δημιουργίας τριών ταινιών μικρού μήκους - μπήκα στην διαδικασία να αναρωτηθώ γιατί κάνουμε κινηματογράφο. Σχετικά εύκολα συνειδητοποίησα ότι σίγουρα δεν θα πεθάνω άμα δεν κάνω ταινίες. Όσο και να θαυμάζω τους δημιουργούς που νιώθουν την «επιτακτική ανάγκη» να κάνουν ταινία, δεν είμαι ένας από αυτούς. Επίσης κατάλαβα ότι έχω κάνει πολύ πιο cool πράγματα από το να μην κοιμάμαι και να μην τρώω από το άγχος πριν το γύρισμα, την κατάθλιψη/εξουθένωση για μήνες μετά το γύρισμα και φυσικά την πραγματικότητα της άδειας τσέπης! Οπότε έπρεπε να βρω το λόγο να σκαρφαλώσω αυτό το βουνό. Επρεπε να πιστέψω βαθιά στη σημασία αυτού του κατορθώματος. Κι έτσι κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου και μετά από πολύ ψάξιμο, βρήκα το λόγο που κάνω ταινίες. Ο λόγος είναι ότι η ταινίες έχουν την δυνατότητα να βοηθήσουν τους ανθρώπους να μεγαλώσουν σε πνευματικό επίπεδο και θεώρησα ότι αυτό είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Για να μην πολυλογώ, το «Chopper», πέραν του σχήματος του - Πάππους με άνοια, Εγγονή, Πατέρας (ένα σχήμα αρκετά προσωπικό και σχετικά εύκολο να εξερευνήσω), αποτελεί μια απόπειρα αναπαράστασης της σημαντικότητας της ίδιας της τέχνης της αναπαράστασης. Κατά κάποιο τρόπο το «Chopper» είναι η απάντηση που έδωσα στην ερώτηση που κυριαρχούσε στο μυαλό μου και είμαι σίγουρος και σε πολύ άλλο κόσμο που ασχολείται με τη δημιουργία: Γιατί κάνουμε τέχνη; Πολύ χαίρομαι που βρήκα την απάντηση. Πιστεύω είναι πολύ σημαντικό!
Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σ' έναν υποψήφιο θεατή;
Τώρα κάποιος θα φαντάζεται κανείς με την απάντηση που έδωσα από πάνω ότι το «Chopper» είναι καμιά ταινία με φιλοσοφικό χαρακτήρα «περί τέχνης». Ούτε καν! Η ταινία δείχνει ουσιαστικά τα δέκα λεπτά πριν πάρουν ένα παππού από το σπίτι του για να τον πάνε στο γηροκομείο.
Τι θα θέλατε να σας ρωτήσει ή να συζητήσετε με κάποιον αφού τη δει;
Θα με ενδιέφερε πολύ να συζητήσουμε για την άνοια και το πως την αντιλαμβάνεται ο καθένας. Είχα ρωτήσει και την οικογένεια μου όταν έγραφα το σενάριο, να μου μιλήσουν για το πως βιώσαν την άνοια της γιαγιάς η οποία για τουλάχιστον δύο χρόνια ήταν κατάκοιτη και με σχεδόν καθόλου επικοινωνία. Η μητέρα μου, είπε κάτι που μου άρεσε πολύ: «Η γιαγιά μας αγαπούσε βαθιά Γιώργο. Μας έδινε πολύτιμη γνώση παρόλο που ήταν αγράμματη. Η άνοια της γιαγιάς ήταν ο χώρος και ο χρόνος που μας έδωσε για να διαλογιστούμε πάνω στο θάνατο.»
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Το να κάνεις σινεμά όπως είπα και παραπάνω είναι σαν να σκαρφαλώνεις ένα βουνό. Ακόμα και σε μια μεγάλη παραγωγή, με λεφτά και ό,τι θες. Και τώρα που δουλεύω ως runner σε μια μεγάλη αγγλική σειρά, φτύνουμε όλοι αίμα. Ούτε μπορώ να φανταστώ τι βιώνει ο σκηνοθέτης που είναι μάλιστα και 78 χρονών!Ελλάδα, Αγγλία. Γενικά το κάθε μέρος έχει τις δυσκολίες του και τις ευκολίες του. Το σίγουρο είναι ότι η περισσότερες ταινίες απαιτούν λεφτά, χρόνο, αφοσίωση, κόπο και ρίσκο. Αυτά δύσκολα τα αποφεύγεις. Και φαντάσου τώρα ένας που θέλει να κάνει δική του ταινία και πες ότι την τραβάει με το «κινητό» που ακούγεται και πολύ τελευταία. Δεν θέλει ηθοποιούς, ήχο, μουσικές, χρώματα, κουστούμια, τοποθεσίες, φαγητό, μεταφορικά, σενάρια, μοντάζ κτλ…; Όπου και να είναι σε οποιαδήποτε χώρα. Και εν τέλη χρειάζεται κοινό. Και δεν εννοώ μόνο το σινεφίλ κοινό των φεστιβάλ.Είναι βουνό να κάνεις μια ταινία. Τώρα γιατί η αναρρίχηση...; Ο καθένας έχει το λόγο του.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο;
Είμαι Αγγλία τα τελευταία δυο χρόνια που ασχολούμαι εντατικά με το άθλημα. Ισως αυτό να σημαίνει κάτι. Ισως όχι. Σίγουρα όμως δεν μπορώ να κρύψω την τεράστια περηφάνια που νοιώθω όταν συζητιέται ή αναγνωρίζεται διεθνώς κάποιος Ελληνας δημιουργός και ευτυχώς τα τελευταία χρόνια έχουμε κάμποσους! Γενικά το Φεστιβάλ της Δράμας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Είναι μια πραγματική και πολύ ατμοσφαιρική γιορτή του σινεμά. Πέρυσι, με την προηγούμενή μου ταινία βρέθηκα ανάμεσα σε όλους τους δημιουργούς και φίλους του σινεμά οπού όλοι μαζί ζήσαμε την μαγεία του κόσμου των ταινιών μικρού μήκους. Είμαστε πραγματικά ευγνώμονες που το «Chopper» θα παιχτεί στη Δράμα. Μακάρι να μπορούσα να πείσω όλον το κόσμο ότι αξίζει να πάει να δει μικρού μήκους!
Chopper | Σκηνοθεσία: Γιώργος Καψανάκης | Σενάριο: Γιώργος Καψανάκης, Oliver Morriss | Φωτογραφία: Αγγελος Τζουανάκης | Μοντάζ: Benjamin Lingard-Lane | Μουσική: Νίκος Γιαννακάκης, Δημήτρης Γιαννούλης | Σχεδιασμός Ηχου: Δημήτρης Γιαννούλης | Σκηνικά: Lidia Rzeznik | Χρώματα - Τίτλοι: Στάθηκς Κεφάλας | Πρωταγωνιστούν: Eleanor Inglis, Alfred Hoffman, George Dillon | Παραγωγός: Simone Ceresato | Συμπαραγωγός: Γιώργος Καψανάκης
Δείτε εδώ την προηγούμενη ταινία του Γιώργου Καψανάκη «Shapes of Mine»
