Μ' ένα πρόγραμμα 41 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους. Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
- Δράμα 2015, Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Δράμα 2015, Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Δράμα 2015, Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Εμείς χτες δεν είδαμε debate, είδαμε... έναρξη Φεστιβάλ Δράμας
- To Φεστιβάλ Δράμας 2015 ξεκινάει! Σημειώστε τα highlights
Τι είδαμε την Πέμπτη, 18 Σεπτεμβρίου
Euroman του Γαβριήλ Τζάφκα / Αν θεωρήσουμε ότι η μικρού μήκους ταινία είναι προετοιμασία για τη μεγάλου, ο Γαβριήλ Τζάφκας είναι πανέτοιμος. Στους γκρι-μπλε αστικούς τόνους που έχουμε συνηθίσει στις ταινίες του Ρόι Αντερσον, ο «Euroman» αποτελεί μια παρουσίαση ακριβείας του σημερινού Ευρωπαίου τεχνοκράτη, ντυμένου με ακριβά ρούχα και ψυχρό χιούμορ. Σενάριο ακριβείας και εκτέλεση με αυτοπεποίθηση σε μια ταινία, αν κάτι, τόσο συγκροτημένη που καλύπτει το συναίσθημα. Εξαίρεση σ' αυτό, η θαυμάσια σκηνή του κουρείου που, από μόνη της, συμπυκνώνει την πιο δημιουργική πλευρά του ταλέντου του σκηνοθέτη. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Euroman» εδώ
Παλίρροιες – Το Παραμύθι της Θάλασσας της Σταυριάννας Λίτσα / Ντοκιμαντέρ με εξαιρετικά επίκαιρο θέμα, παρότι γυρίστηκε πέρσι (γιατί, ναι, το θέμα αυτό δεν ξεφύτρωσε αυτό το καλοκαίρι) και παρακολουθεί την οδύσσεια των προσφύγων της Μυτιλήνης μέσα απ' τα μάτια ενός παιδιού. Μπορεί ως ντοκιμαντέρ να μην είναι πρωτότυπο ή εμπνευσμένο, αλλά τα εύσημα αξίζουν στο ταξίδι και στο θάρρος. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Παλίρροιες - Το Παραμύθι της Θάλασσας» εδώ
Μύες του Κωνσταντίνου Ξενάκη / Υπαρξιακό νουάρ που ανατέμνει την ανθρώπινη συμπεριφορά προσδιορίζοντας πόσοι μύες χρειάζονται για την κάθε αυτόματη ή μοιραία πράξη. Ασπρόμαυρο συν κόκκινο, ένα παρωχημένο, πομπώδες δράμα που πνίγει μια έξυπνη ιδέα σε βαρυσήμαντη φόρμα. Χρειάζονται 462 μύες για να δεις με υπομονή αυτή την 6λεπτη ταινία. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Μύες» εδώ
Woman του Κωνσταντίνου Χαλιάσα / Ακυρώνοντας τα όρια ανάμεσα στην τεκμηρίωση και τη μυθοπλασία, δοκιμάζοντας τεχνικές που άλλοτε λειτουργούν υπέρ και άλλοτε κατά της αφήγησής του (προερχόμενες σε κάθε περίπτωση από το πολύ χαμηλό budget) και με μια διάχυτη διάθεση να ανατρέψει τα δεδομένα πάνω σε μια ταινία για μια γυναίκα στην επαρχία που έχει για μοναδικό σκοπό της ζωής της να παντρέψει την κόρη της, ο Κωνσταντίνος Χαλιάσας παραδίδει με το «Woman» μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και - επιτέλους - camp ματιές πάνω στην Ελλάδα των «παραδόσεων». Προδομένος ολοφάνερα από τον ερασιτεχνισμό των μέσων του, καταφέρνει ωστόσο να σκιαγραφήσει ένα πλήρες, χιουμοριστικό, βαθιά συγκινητικό και μετα-φεμινιστικό πορτρέτο μιας γυναίκας που κουβαλά (σχεδόν κυριολεκτικά) στους ώμους της την αποτυχία μιας ολόκληρης γενιάς και μιας ολόκληρης χώρας. Διαβάστε και δείτε εδώ περισσότερα για το «Woman»
Βερίκοκα του Σπύρου Σιάκα / Ενα αγόρι, μια πιατέλα με βερίκοκα, η θάλασσα και ένα χειροποίητο animation που προσπαθεί να συνθέσει μια ιστορία νοσταλγίας των παιδικών χρόνων. Η διάθεση υπάρχει, το animation, όμως, δεν «προτείνει» κάτι περισσότερο μια τεχνική που υπηρετεί το σχέδιο, παραμένοντας στάσιμο παρά τη διαρκή κίνησή του σε μια παλιομοδίτικη και επίπεδη - τόσο στο βλέμμα όσο και στο συναίσθημα - ρετρολαγνεία. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τα «Βερίκοκα» εδώ
L' Atente του Στράτου Γαβριηλίδη / Ενα μικρό κορίτσι πηγαίνει για κάμπινγκ με τον πατέρα της σε μια γαλλική παραγωγή που ξεκινάει σαν μια παιδική φαντασμαγορία (και εμβόλιμο ένα υπέροχο animation) για να καταλήξει - με την αποκάλυψη του φινάλε - σε μια γλυκόπικρη και διαπεραστική κριτική πάνω στην κρίση και την τεχνητή ευτυχία που παραμένει ευτυχία ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.
Ψωμι κι Ελιές των Αλεξάντερ Γιάσικ & Ιορδάνη Ορφανίδη / Επενδύοντας πάνω στο επίκαιρο ερώτημα του «μένω ή φεύγω από την Ελλάδα;», οι δύο σκηνοθέτες - μόνιμοι κάτοικοι Γερμανίας - φτιάχνουν μια απλή (και ίσως σε στιγμές απλοϊκή) κωμωδία για την κρίση, ακολουθώντας δύο αδέλφια από την Ελλάδα που αποφασίζουν να ταξιδέψουν στο Μόναχο για να δουλέψουν μαζί με τον ταβερνιάρη θείο τους. Μια σειρά παρεξηγήσεων ξεδιπλώνονται μέσα από κωμικά κρεσέντα, φυσικούς διαλόγους, ακύρωση των στερεοτύπων που κουβαλούν οι σημερινοί Ελληνες για την «εχθρό» Γερμανία και την καταλυτική παρουσία του Αντώνη Καφετζόπουλου, προσδίδοντας πόντους φυσικότητας σε μια μικρού μήκους που δίνει τα άμεσα διαπιστευτήρια για μια μεγάλου μήκους ταινία. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Ψωμί κι Ελιές» εδώ
Διαβάστε ακόμη:
