Η ταινία
Η οικογένεια του μικρού Σαΐντ φτάνει στη Μυτιλήνη έχοντας αφήσει πίσω της έναν μεγάλο κίνδυνο. Πριν όμως διασχίσουν το Αιγαίο, ο πατέρας χάνεται στο πλήθος. Η μητέρα και τα παιδιά μαθαίνουν ότι ο πατέρας έχει φυλακιστεί στην Ελλάδα και γράφουν ένα βιβλίο να τον σώσουν.
H σκηνοθέτηςΗ Σταυριάννα Λίτσα σπούδασε κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο Mimar Sinan της Κωνσταντινούπολης. Αυτό είναι το πρώτο της μικρού μήκους ντοκιμαντέρ, ενώ έχει συμμετάσχει σε διάφορες κινηματογραφικές παραγωγές.
5 ερωτήσεις για τις «Παλίρροιες»
Γιατι κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
Όταν βρέθηκα το καλοκαίρι του 2014 στη Λέσβο ήρθα αντιμέτωπη με την πραγματική εικόνα του ζητήματος της παράνομης μετανάστευσης. Θέλοντας να ερευνήσω περισσότερο το θέμα επισκέφτηκα το ανοιχτό κέντρο υποδοχής μεταναστών και εκεί, ανάμεσα στις πολλές φοβερές ιστορίες που μου διηγήθηκαν, ήταν και αυτή του Σαΐντ και της οικογένειάς του. Ο Σαΐντ ήταν τότε ένα 7χρονο αγόρι από το Αφγανιστάν που κατέληξε στην Ελλάδα με την οικογένεια του αναζητώντας μια καλύτερη τύχη σε ένα ειρηνικό έδαφος. Ο πατέρας του ήταν λιγότερο τυχερός: κατηγορήθηκε ως οργανωτής και διακινητής παράνομων μεταναστών και φυλακίστηκε για αρκετούς μήνες σε ελληνική φυλακή.
Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σ' έναν υποψήφιο θεατή;
Το ντοκιμαντέρ “Παλίρροιες – Το παραμύθι της θάλασσας” είναι μια καταγραφή της προσπάθειας των παιδιών μιας εξαμελούς οικογένειας από το Αφγανιστάν που βρήκαν έναν αντισυμβατικό τρόπο για να διεκδικήσουν την ελευθερία του πατέρα τους, τον οποίο είχαν συλλάβει με την κατηγορία της διακίνησης παράνομων μεταναστών. Μέσα από τις αφηγήσεις των παιδιών ανακαλύπτουμε τη δική τους αλήθεια που τους οδήγησε στην προσφυγιά, καθώς και τον αγώνα που έδωσαν για να διεκδικήσουν μια θέση ισότητας στην καθημερινή αδικία και ρατσισμό που βιώνουν σε ξένους τόπους.
Τι θα θέλατε να σας ρωτήσει ή να συζητήσετε με κάποιον αφού τη δει;
Κάθε ταινία αποτελεί εφαλτήριο συζητήσεων. Από την προσωπική μου εμπειρία θα ήθελα να ενεργοποιήσει τη σκέψη των θεατών ως προς το ανθρώπινο κομμάτι του ζητήματος που τόσο εύκολα περιθωριοποιούμε: την παράνομη μετανάστευση. Κάθε άνθρωπος κουβαλάει και τη δική του ιστορία.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Οι σπουδές μου δεν ήταν στην Ελλάδα αλλά στη γείτονα χώρα, στο τμήμα κινηματογράφου του πανεπιστημίου Μιμάρ Σινάν στην Κωνσταντινούπολη.Η Ελλάδα έχει μεγάλες δυσκολίες σε επίπεδο μιας ορθόδοξης παραγωγής αλλά έχει αποδειχθεί ότι στα δύσκολα υπάρχει συνένωση πνευμάτων-ιδεών-εργασιών με κοινό όραμα. Σε αντίθεση με τις μεγάλου μήκους που το χρονικό διάστημα εθελοντικής εργασίας φθείρει, σε μια μικρού μήκους το όραμα κερδίζει και ενώνει τους συντελεστές.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο;Η λέξη Δράμα από αρχαιοτάτων χρόνων σήμαινε δράση. Η αριστοτελική της έννοια έχει ενδυναμωθεί από το ίδιο το φεστιβάλ που την προάγει. Έχοντας ακούσει ιστορίες από κατοίκους της Δράμας, συνειδητοποιώ ότι εκείνοι και η δεκτικότητα τους σε νέες πολιτιστικές εκφράσεις και εκφάνσεις έκαναν αυτό το φεστιβάλ πυλώνα του είδους. Αυτό που εμένα συγκινεί ιδιαίτερα είναι ότι το φεστιβάλ της Δράμας ανήκει στα “ταξιδιάρικα” φεστιβάλ, αφού όλο το χρόνο οι ταινίες του βρίσκουν το κοινό τους σε κάθε σημείο της Ελλάδας. Το ότι η ταινία μου “Παλίρροιες – Το παραμύθι της θάλασσας”, με μόνο αυτή τη συμμετοχή στο συγκεκριμένο φεστιβάλ θα καταφέρει να ειδωθεί από ανθρώπους σε κάθε σημείο της Ελλάδας, με κάνει να αισθάνομαι διπλά τυχερή.
info
Σκηνοθεσία: Σταυριάννα Λίτσα | Created by: *Andrea Bokorova, Barbora Kosinova, Σταυριάννα Λίτσα | *Παραγωγή: Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος, Shiny Side Up Productions | Μοντάζ: Παναγιώτης Γάκης | Πρωτότυπη Μουσική: Δημήτρης Ίσσαρης | Κάμερα: Σταυριάννα Λίτσα, Andrea Bokorova | Έρευνα / συνεντεύξεις: Σταυριάννα Λίτσα, Andrea Bokorova, Barbora Kosinova
