Αν υποθέσουμε ότι η Σάλι Πότερ έχει να κάνει μια καλή ταινία από το «Orlando» του 1992, έστω από το «The Tango Lesson» του 1997, η πληθωρική, κυνική, κωμική της αίσθηση ήρθε ως έκπληξη με τη νέα της ταινία, το «Party», που έδωσε κέφι και ρυθμό στο διαγωνιστικό τμήμα τη Δευτέρα. Μαύρο και επιθετικό, το «Party» ξεκινά ως γιορτή και καταλήγει με θύμα στο πάτωμα τη σημερινή (βρετανική) κοινωνία.
Φέρνοντας στην Berlinale σύσσωμο το καστ της, Κριστίν Σκοτ Τόμας, Πατρίσια Κλάρκσον, Μπρούνο Γκανς, Κίλιαν Μέρφι και Τίμοθι Σπολ, η Σάλι Πότερ βρήκε την ευκαιρία, όσο δούλευαν τα φλας, να μιλήσει για το Brexit. «Αρχισα να γράφω το σενάριο της ταινίας ακριβώς πριν τις τελευταίες εκλογές στη Μεγάλη Βρετανία,» εξήγησε η σκηνοθέτης, «σε μια στιγμή όπου έμοιαζε ότι η αριστερά στην Αγγλία έχανε την ικανότητά της να είναι γενναία και ειλικρινής ως προς τη στρατηγική της και προσπαθούσε να καμουφλάρει τις πεποιθήσεις της ως κεντρώες, έτσι ώστε η αριστερά και η δεξιά να μην έχουν διακριτή ταυτότητα. Αυτό τώρα έχει αλλάξει. Απ' όταν άρχισα να γράφω ως τώρα, η πόλωση έχει αυξηθεί πολύ. Αλλά το καθοριστικό είναι ότι οι άνθρωποι έχασαν την αίσθηση της πολιτικής ζωής, τη δυνατότητα έστω να γνωρίζουν ποια είναι η αλήθεια. Γι' αυτό η ειλικρίνεια είναι τόσο σημαντική στον πολιτικό λόγο της ταινίας. Η ειλικρίνεια στην προσωπική ζωή και στην πολιτική ζωή.»
Κι αν τα λόγια της Σάλι Πότερ είναι τολμηρά και αιχμηρά, μαζί με την ομάδα της φρόντισε να χαρίσει στην Berlinale κέφι και χάρη. Δείτε παρακάτω φωτογραφίες από τη συνέντευξη Τύπου και την επίσημη προβολή του «Party».
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2017 - Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
Στο Πανόραμα, ο Λούκα Γκουαντανίνο του «Io Sono l' Amore», ούτε δυο χρόνια μετά το «A Bigger Splash» κι ενώ ετοιμάζεται για τη δική του «Suspiria», ;έφερε στο παγωμένο Βερολίνο το καλοκαίρι! Εχοντας ήδη πάρει διθυραμβικές κριτικές στο φετινό Σάντανς, όπου χαρακτηρίστηκε ως το «queer αριστούργημα», το «Call Me by Your Name» είναι μια ακόμη ταινία γεμάτη ήλιο και Ιταλία, μα αυτή τη φορά και γεμάτη ζωή κι όλα όσα αυτή συνεπάγεται. Στοχεύοντας το βλέμμα του στην ερωτική ιστορία του 17χρονου Ελιο (Τιμοτέ Τσαλαμέτ) και του 25χρονου Ολιβερ (ο Αρμι Χάμερ ξανά στο προσκήνιο της Berlinale, μετά το «A Final Portrait»), ο Γκουαντανίνο δεν κοιτάζει απλώς, μα βυθίζεται στους ήρωές του, χτίζοντας συναρπαστικά πορτρέτα ανθρώπων που δεν είναι κομμάτι ενός ντεκόρ μα που αποτελούν την παλλόμενη καρδιά της ταινίας του.
Διαβάστε τη γνώμη του Flix: Βερολίνο 2017 - Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
Στη συνέντευξη τύπου για το «Call Me by Your Name», ο Γκουαντανίνο χαρακτήρισε την ταινία του ως «ένα φιλμ για τις οικογένειες,» εξηγώντας ότι θέλησε να κάνει «μια ταινία για τη μετάδοση της γνώσης και της ελπίδας, που άνθρωποι από διαφορετικές γενιές μπορούν να δουν μαζί.» Ο Αρμι Χάμερ, απέναντί του, δήλωσε ότι «ο Λούκα αποτυπώνει μ' έναν εκπληκτικό τρόπο την ανθρώπινη επιθυμία, τον πόθο, το πολύ ανθρώπινο συναίσθημα ανάμεσα σ' αυτούς τους δυο ήρωες. Αυτά τα πρωτόγωνα ένστικτα που προκαλεί η επιθυμία.»
Ο Γκουαντανίνο εξήγησε ότι οι σκηνές του σεξ στην ταινία είναι διακριτικές, επειδή οραματίστηκε το φιλμ του ως «ειδύλλιο και σ' ένα ειδύλλιο δε βλέπεις πολλά όργανα. Το σημαντικότερο ήταν να δείξουμε την οικειότητα, την εγγύτητα.» Γι' αυτό και οι δυο πρωταγωνιστές του, όπως εξήγησε ο Τσαλαμέτ, πέρασαν πολύ χρόνο μαζί, στην Κρέμα, την πόλη όπου ζει ο Γκουαντανίνο. «Γνωριστήκαμε πολύ καλά,» είπε ο ηθοποιός. «Βλέπαμε μαζί ταινίες, ακούγαμε μουσική, πίναμε τον εσπρέσο μας μαζί. Ημαστε συνέχεια μαζί.» Για να συμπληρώσει ο Αρμι Χάμερ, «ναι, ό, τι κάνουμε στην ταινία, το κάναμε και στην πραγματικότητα.» Αλλά όχι «τα πάντα», όπως διευκρίνησε ο Τσαλαμέτ.
Δείτε παρακάτω φωτογραφίες από τη συνέντευξη Τύπου του «Call Me by Your Name».
Ενα road movie πατέρα και γιου είναι το «Bright Lights» του Γερμανού Τόμας Αρσλαν στο διαγωνιστικό τμήμα. Την τελευταία φορά που ο Αρσλαν βρέθηκε στο διαγωνιστικό του Βερολίνου, ήταν με το «Gold», ένα φιλόδοξο «γουέστερν» που ήθελε να κάνει μεγαλειώδες σινεμά, αλλά κατέληγε βαρετό κι αδιάφορο. Εδώ ξεκινά από ένα αντιδιαμετρικό σημείο, φιλοδοξώντας να κάνει κάτι εσωτερικό, μινιμαλιστικό και χαμηλότονο. Για να καταλήξει και πάλι στο ανούσιο και στο βαρετό. Μ' ένα φιλμ που το πρόβλημά του δεν είναι ότι δεν συμβαίνει τίποτα στην ιστορία, αλλά ότι δεν συμβαίνει τίποτα στους χαρακτήρες.
Διαβάστε τη γνώμη του Flix: Berlinale 2017 - Το «Bright Nights» του Τόμας Αρσλαν είναι μια ταινία δίχως κατεύθυνση
Αντίθετα, το ιαπωνικό «Mr. Long» του Σαμπού αποδείχτηκε μια απολαυστικά... ακατάτακτη ταινία. Η ιστορία ενός πληρωμένου δολοφόνου που έχει μια δεύτερη ευκαιρία μέσω της μαγειρικής, ή κάτι τέτοιο, δεν ακολουθεί καμμιά απολύτως συνταγή. Από βίαιο gangster movie με ήρωα τον πληρωμένο δολοφόνο Κύριο Λονγκ, το φιλμ μετατρέπεται σε σχεδόν ρομαντική κομεντί με φόντο μια μισο-εγκαταλελειμμένη πόλη. Ως παράξενος χορός σε αυτή την τραγικωμωδία, μια παρέα από γείτονες θα ανακαλύψουν ότι η σούπα του Λονγκ είναι νοστιμότατη και θα τον βοηθήσουν να επισκευάσει ένα σπίτι και να φτιάξει ένα καροτσάκι με το οποίο θα πουλά την σούπα του -που θα κάνει μεγάλο σουξέ- έξω από τον τοπικό ναό.
Διαβάστε τη γνώμη του Flix: Berlinale 2017 - To «Mr. Long» είναι μια απολαυστικά ακατάτακτη ταινία
Στις Ειδικές Προβολές έκανε δημοσιογραφική πρεμιέρα η νέα ταινία του Τζέιμς Γκρέι, το «The Lost City of Z» που, αν μη τι άλλο, θα φέρει σήμερα στην Berlinale, στην επίσημη προβολή του, τον Τσάρλι Χάναμ και τον Ρόμπερτ Πάτινσον για λίγη λάμψη. Μετά το «Immigrant», ο Τζέιμς Γκρέι αφηγείται μια ιστορία ανακάλυψης ενός άλλου «νέου κόσμου», με την ίδια αυστηρή, παλιομοδίτικη αισθητική και ιδεολογία. O Γκρέι αφηγείται (αναλυτικά και μάλλον μακρόσυρτα), την ιστορία του Πέρσιβαλ Φόσετ, ενός από τους τελευταίους παραδοσιακούς Βρετανούς εξερευνητές, που προσπάθησε πεισματικά ν' ανακαλύψει στη ζούγκλα του Αμαζονίου έναν αρχαίο πολιτισμό. Στιβαρή, εστέτ, αλλά και αποστασιοποιημένη, η ταινία αποδεικνύει ως βασικό της αβαντάζ, απρόσμενα, τον δεύτερο ρόλο του Ρόμπερτ Πάτινσον που για μια φορά μοιάζει να διασκεδάζει μ' αυτό που κάνει!
Διαβάστε τη γνώμη του Flix: Berlinale 2017 - Το «Lost City of Z» του Τζέιμς Γκρέι δεν βρίσκει την Ιθάκη του
Η Berlinale 2017 με μια ματιά:
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Βερολίνο 2017, Μέρα 4η: Ολα για μια «Φανταστική Γυναίκα»
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: To «Mr. Long» είναι μια απολαυστικά ακατάτακτη ταινία
- Berlinale 2017: Το «Bright Nights» του Τόμας Αρσλαν είναι μια ταινία δίχως κατεύθυνση
- Berlinale 2017: Το «Lost City of Z» του Τζέιμς Γκρέι δεν βρίσκει την Ιθάκη του
- Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
- Berlinale 2017: «Viceroy's House», ή όταν ο Γκάντι επισκέφθηκε το «Downton Abbey»
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
