Ο Λούκα Γκουαντανίνο, δημοφιλής και στην Ελλάδα δημιουργός του «Είμαι ο Ερωτας» του 2009, διασκευάζει ελεύθερα την «Πισίνα» του Ζακ Ντερέ, εμπνευσμένη από το μυθιστόρημα του Αλέν Παζ, δανείζεται όμως τον τίτλο του από εκείνον τον ποπ πίνακα του Ντέιβιντ Χόκνεϊ: ένα πολυτελές, τέλειο στις ευθείες του σπίτι, ταράσσεται από τ' απόνερα μιας βουτιάς στην πισίνα.
Το φαινομενικά «τέλειο» σύμπαν τεσσάρων ηρώων, με τον ίδιο τρόπο, θα ταραχτεί από μια βουτιά στον ένοχο πόθο, στα μυστικά και στην εκδίκηση. Την ανυπέρβλητη ομορφιά του ζευγαριού Αλέν Ντελόν - Ρόμι Σνάιντερ της ταινίας του 1969, ο Γκουαντανίνο αναπληρώνει με την απίθανη, ηλιόλουστη ομορφιά του τοπίου της σικελικής Παντελερία και με αισθητικές επιλογές στα ρούχα και στον τρόπο που αποτυπώνει τα κορμιά των ηρώων του, που θ' άξιζαν Οσκαρ στιλιζαρίσματος, αν υπήρχε.
Εκεί, σε μια βίλα στην Παντελερία, έχει αποτραβηχτεί η διασημότερη τραγουδίστρια του κόσμου, η Μάριαν Λέιν, με το σύντροφό της, Πολ, για να θεραπεύσει τις τραυματισμένες φωνητικές χορδές της. Σιωπηλή αλλά γεμάτη αντικρουόμενα συναισθήματα, υποδέχεται απρόθυμα τον τέως εραστή της και εκρηκτικό μουσικό παραγωγό, τον Χάρι, που έρχεται μαζί με την ηδυπαθή νεαρή κόρη του, Πενέλοπι, για ν’ ανατρέψει την ευαίσθητη ισορροπία του ζευγαριού και να διεκδικήσει ξανά τη Μάριαν, προσφέροντας την Πεν ως αντίτιμο.
Ο Γκουαντανίνο στήνει την ταινία του με μια σκόπιμη «φλυαρία», με τρόπο χαρακτηριστικά ευρωπαϊκό, με την πίστη του καλλιτέχνη που νιώθει ότι δε χρειάζεται να είναι οικονόμος γιατί τόσο ωραία τα λέει που αξίζει να ξοδέψεις το χρόνο σου για να τον ακούσεις: κι η αλήθεια είναι πως η αισθητική φλυαρία του είναι συναρπαστική. Στο φιλμ του όλα είναι φωτογενή, λαμπερά, τραβηγμένα από εξεζητημένες γωνίες λήψης: τίποτα δεν είναι φυσικό, τίποτα αυθόρμητο κι αυτό έχει τη μαγεία του ως δείγμα ενός κινηματογραφικού τουρισμού σε τόπους που δε συνηθίζονται πια ανάμεσα στους νεότερους σκηνοθέτες.
Ειδικά, μάλιστα, όταν η ίδια η αφήγηση επικεντρώνεται σε επιτηδευμένα συναισθήματα, σε μια στημένη, καλά ελεγχόμενη απόδοση της ερωτικής κτητικότητας και τη ζήλειας. Αυτός είναι ο κόσμος των προνομιούχων πλουσίων που έχουν το ροκ ως παντιέρα αλλά τίποτε το αληθινό στη συμπεριφορά τους. Τα όρια των ηρώων δοκιμάζονται, η δυναμική των σχέσεων των τεσσάρων εξωθείται στα άκρα και σ’ αυτό το τεντωμένο σκοινί ο Γκουαντανίνο φέρνει από τα στοιχεία του θρίλερ (τέτοιος πόθος αναμφισβήτητα καλεί για μια τιμωρία), μέχρι τις μάλλον καταχρηστικές αναφορές στη σύγχρονη πολιτική σκηνή και το μεταναστευτικό.
Στον κεντρικό ρόλο η Τίλντα Σουίντον είναι μια συναρπαστική φιγούρα που παραμένει σχηματική, η Ντακότα Τζόνσον προσπαθεί πολύ ως νυμφίδιο, ο Σχούναρτς περιφέρει την ωμή δύναμη του σώματός του, αλλά είναι ο Ρέιφ Φάινς που πραγματικά στήνει μια από τις ωραιότερες ερμηνείες της καριέρας του, τολμηρός, διονυσιακός κι επικίνδυνος.
Διαβάστε ακόμη:
