Πώς μπορεί να εξελιχθεί μια ταινία που ξεκινά με ένα ζευγάρι, την Ανα και τον Τομά στο δωμάτιο εκείνου στην φοιτητική εστία, να συζητούν για τον Νίτσε όσο από το διπλανό δωμάτιο ακούγονται οι ήχοι ενός ζευγαριού που κάνει σεξ; Οχι ακριβώς όπως φαντάζεστε αφού η Ανα, ψάχνοντας τα χάπια της στην τσάντα της θα ανακαλύψει ότι τα έχει ξεχάσει και θα πάθει μια σύντομη μα έντονη κρίση πανικού.
Το σεξ που υπαινίσσεται αυτή η πρώτη σκηνή, θα έρθει αργότερα και θα έρθει τόσο αληθοφανές κι ολοκληρωμένο που μοιάζει εντελώς αχρείαστο, αλλά που ταιριάζει με τις προθέσεις του σκηνοθέτη να χωρέσει στο φιλμ του ολόκληρες «αληθινές» ζωές. Μόνο που η αμεσότητα και η αλήθεια που το φιλμ υψώνει σαν σημαία στην σχέση αυτών των δύο ανθρώπων και του περίγυρού τους, υπονομεύεται βαθιά από τον κατακερματισμένο κι εντελώς επιτηδευμένο τρόπο με τον οποίο ο Νέτζερ δομεί την αφήγησή του, καθώς κι από τον μάλλον προφανή τρόπο με τον οποίο τους ψυχογραφεί.
Πολύ γρήγορα μετά την πρώτη εκείνη σκηνή θα ακολουθήσει μια επίσκεψη στο πατρικό της Ανα, και η γνωριμία με τη μητέρα και τον πατριό της, με τον οποίο η Ανα μοιραζόταν το κρεβάτι της και την οποία εκείνος έκανε μπάνιο ως τα 14 –δίχως όμως όπως ισχυρίζεται η ίδια να την έχει κακοποιήσει. Η επίσκεψη στο πατρικό του Τομά θα είναι ανάλογα τραυματική αφού θα καταλήξει σε έναν βίαιο καυγά με τον καταπιεστικό πατέρα να αρνείται να επιτρέψει στον γιο του να παντρευτεί μια κοπέλα που «δεν είναι καλά στα μυαλά της».
Πιθανότατα αυτές οι δυο σκηνές αρκούν για να εξηγήσουν όλη την δυναμική της σχέσης του ζευγαριού των πρωταγωνιστών δίχως να χρειαστεί η συνδρομή σκηνών όπως αυτές με τον ψυχαναλυτή του Τομά ή την επίσκεψή του σε έναν ιερέα προς εξομολόγηση, ή σε ένα φιλικό ζευγάρι στο οποίο ο σύζυγος έχει μάλλον ιδιαίτερα ελευθεριάζουσες απόψεις για τις σχέσεις και η γυναίκα του γνωρίζει προσωπικά κάθε παπά στη Ρουμανία.
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2017: Οχι πια Wolverine, μόνο «Logan»
Στην πορεία του, το φιλμ θα ακολουθήσει το ζευγάρι μέσα στα χρόνια, στο γάμο και το παιδί τους, στην άνοδο και την πτώση της καριέρας του Τομά, στην «απεξάρτηση» της Ανα από την καταπιεστική ανάγκη του να τον έχει εκείνη ανάγκη, στη δική της καριέρα που θα ανθίσει όσο η δική του μένει πίσω. Και φυσικά στη διαδρομή τους στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή, στη σχέση τους με τη θρησκεία και τους γονείς τους, στην ερμηνεία των ονείρων τους που μπορεί να μπλέκονται ακόμη και με την πραγματικότητα.
Μόνο που όσο ο Νέτζερ χτίζει αυτόν τον περίπλοκο, αξιοθαύμαστο ίσως, ιστό για την ιστορία του και τον κινηματογραφεί εντυπωσιακά, ξεχνά να δώσει στους ήρωές του ολοκληρωμένους χαρακτήρες με τους οποίους μπορείς να ταυτιστείς ή μπορείς να τους νιώσεις σαν αληθινούς κι όχι ως ψυχαναλυτικά ή κοινωνικά κινηματογραφικά πειραματόζωα.
Καταλαβαίνουμε την ανάγκη του Νέτζερ να κάνει κάτι πιο «μεγάλο» από την «Οικογενειακή Υπόθεση», όμως εκείνη ήταν μια ταινία που έχτιζε τη δύναμή της πάνω σε μια συγκλονιστική ιστορία και χαρακτήρες και σε ερμηνείες που σε έπειθαν απόλυτα για την αλήθεια τους, ενώ αυτή εδώ νοιάζεται δυστυχώς περισσότερο για τη φόρμα και τις ιδέες που οι ήρωες αντιπροσωπεύουν ανά πάσα στιγμή, παρά για το συναισθηματικό και ηθικό τους βάθος, ή τον αντίκτυπο που μπορεί να έχουν στο θεατή.
Η Berlinale 2017 με μια ματιά:
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Βερολίνο 2017, Μέρα 4η: Ολα για μια «Φανταστική Γυναίκα»
- Berlinale 2017, Μέρα 5η: Εδώ είναι το «Party», εδώ και το καλοκαίρι
- Berlinale 2017: Μέρα 6η, όπου κατέφθασε το glam
- Berlinale 2017: Μέρα 7η, ή ένα μικρό διάλειμμα
- Berlinale 2017: Μέρα 8η, όπου κουτσομπολέψαμε ακόμα και τον Χονγκ Σανγκ-σου
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: Οχι πια Wolverine, μόνο «Logan»
- Berlinale 2017: «Joaquim», όταν ο εθνικός ήρωας της Βραζιλίας έπαθε διαφωτισμό
- Berlinale 2017: Είναι το «God’s Own Country» το βρετανικό «Brokeback Mountain»;
- Berlinale 2017: Στο «On the Beach at Night Alone», ο Χονγκ Σανγκ-σού κάνει μια ακόμη ταινία του Χονγκ Σανγκ-σου
- Berlinale 2017: Ο Ντιέγκο Λούνα «γκρεμίζει» τα τείχη του Ντόναλντ Τραμπ από το Βερολίνο
- Berlinale 2017: Στο «Colo» η κρίση ανίας έρχεται πριν την κρίση της Πορτογαλίας
- Berlinale 2017: Το «Berlin Syndrome» της Κέιτ Σόρτλαντ ακολουθεί τους κανόνες μα όχι τα κλισέ ενός genre cinema
- Berlinale 2017: Στο «The Party» της Σάλι Πότερ, οι καλεσμένοι είναι προβληματικοί και το χιούμορ δηλητηριώδες
- Berlinale 2017: Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος
- Berlinale 2017: To «Mr. Long» είναι μια απολαυστικά ακατάτακτη ταινία
- Berlinale 2017: Το «Bright Nights» του Τόμας Αρσλαν είναι μια ταινία δίχως κατεύθυνση
- Berlinale 2017: Το «Lost City of Z» του Τζέιμς Γκρέι δεν βρίσκει την Ιθάκη του
- Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
- Berlinale 2017: «Viceroy's House», ή όταν ο Γκάντι επισκέφθηκε το «Downton Abbey»
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
