Οποιοδήποτε μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ, τόσο πυκνογραμμένο, γεμάτο κοινωνικές εντάσεις, λεκτικούς χειμάρρους και αφηγηματικές ανακατατάξεις της αμερικανικής συνείδησης, είναι δύσκολο να διασκευαστεί για το σινεμά, ακόμα κι αν το σενάριο υπογράφει ο ικανός για όλα Τζέιμς Σέιμους, πολυβραβευμένος σεναριογράφος και εμβληματικός παραγωγός, εδώ στην πρώτη του σκηνοθετική δουλειά. Και παρότι ο Σέιμους και το δροσερό καστ του τα καταφέρνουν μια χαρά, το μυθιστόρημα «Indignation» του Φίλιπ Ροθ εξακολουθεί να επιβάλλει την υφή του πάνω στην οθόνη.
Η «Αγανάκτηση» εκτυλίσσεται στη μικροαστική Αμερική του '51 - ο Μάρκους, πολυαγαπημένος μοναχογιός ενός χασάπη και μιας νοικοκυράς, έξυπνος και ικανός, ξεκινά τις σπουδές του στο συντηρητικό Πανεπιστήμιο του Οχάιο, ιδανική λύση για ν' αποφύγει τη στράτευση στο πόλεμο της Κορέας, όπου οι φίλοι του σκοτώνονται ένας-ένας. Γεμάτος οργή για το status quo, την εβραϊκή θρησκεία του, την κοινωνική υποκρισία, βρίσκεται ν' αντιδρά με τα λόγια σε όλους και σε όλα, ενώ όμως δε βρίσκει τη δύναμη να κάνει την επαναστατικότητά του πράξη, εγκλωβισμένος στην παραδοσιακών αρχών ανατροφή του. Ερέθισμα στο μυαλό και στο σώμα του αποτελεί η συμφοιτήτριά του Ολίβια, πανέμορφη, καταθλιπτική, παρορμητική, έτοιμη για ερωτικές προκλήσεις και αφοπλιστική στη συναισθηματική ειλικρίνειά της.
Ο Σέιμους καταφέρνει τέλεια την αναπαραγωγή της εποχής που διερευνά, τη λαμπερή φρεσκάδα και την ιδεολογική συννεφιά της εμπόλεμης Αμερικής του '50, αποφασισμένης να κάνει τη διαφορά. Η Σάρα Γκέιντον γυαλίζει από ομορφιά, ο Λόγκαν Λέρμαν, με το προσηλωμένο παιδικό πρόσωπό του δίνει μια σύνθετη, απαιτητική ερμηνεία. Η ταινία ξεχειλίζει από αθωότητα, την επιπολαιότητα των πρώτων φοιτητικών χρόνων, την πίστη ότι στα 20 μπορείς ν' αλλάξεις τον κόσμο (σου, τουλάχιστον), την ανατριχίλα των πρώτων σεξουαλικών εμπειριών, την καθολική παράλυση που προκαλούν τα μεγάλα λάθη, την ευάλωτη σκέψη ενός μυαλού που ακόμα δεν έχει κατασταλάξει. Το μεγαλείο της νιότης που πρώτα αντιδρά με σθένος και σιγουριά και μετά σκέφτεται, ή κάνει.
Κι αν η ταινία μένει παγιδευμένη στις σελίδες του Φίλιπ Ροθ, με τους ήρωές της συχνά πυκνά να μονολογούν σα να κάνουν ανάγνωση του μυθιστορήματος, είναι τόσο όμορφο το κείμενο και τόσο δύσκολη η αποδόμησή του, που ο Τζέιμς Σέιμους παίρνει με χαρά συγχωροχάρτι, για μια φιλότιμη και ως επί το πλείστον απολαυστική προσπάθεια.
Περισσότερες κριτικές από την Berlinale 2016
- Berlinale 2016: «Alone in Berlin», αντιναζιστικό δράμα για όλη την οικογένεια
- Berlinale 2016: «Alone in Berlin», αντιναζιστικό δράμα για όλη την οικογένεια
- Berlinale 2016: «Θάνατος στο Σαράγεβο», ζωή σε μας;
- Berlinale 2016: Ο Αντρέ Τεσινέ είναι μάλλον πολύ μεγάλος για να μας πει πώς είναι να είσαι 17 ετών
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Αν μία ταινία πυροδοτεί συζητήσεις, αυτή είναι το «24 Βδομάδες»
- Berlinale 2016: «Fuocoammare». Στη Λαμπεντούζα οι ψαράδες μαζεύουν μόνο κορμιά
- Berlinale 2016: H Σύνθια Νίξον είναι συγκλονιστική στο «A Quiet Passion» του Tέρενς Ντέιβις
- Berlinale 2016: Η Ιζαμπέλ Ιπέρ κοιτά «Το Μέλλον» (και βλέπει πιθανό βραβείο)
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Ο Ντενίς Κοτέ χτυπάει (και καλά) τον καπιταλισμό στο αφελώς ανώφελο «Boris sans Beatrice»
- Berlinale 2016: Οσα κρύβονται στο υπόγειο στο «Lily Lane» του Μπενς Φλίγκαόυφ
- Berlinale 2016: Στο «Midnight Special», ο Τζεφ Νίκολς υπερφωτίζει ένα γοητευτικό sci-fi b-movie
- Το «Χαίρε Καίσαρ!» των αδελφών Κοέν είναι μια σαχλαμάρα φτιαγμένη με πολλή αγάπη
