Ξεκίνησε, το βράδυ της Παρασκευής, 3 Μαρτίου, το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, με μια σύντομη τελετή έναρξης και την προβολή του ντοκιμαντέρ «Οι Rolling Stones ολέ ολέ ολέ: Ταξιδεύοντας στη Λατινική Αμερική», ταινία εγγυημένη να γεμίσει ενέργεια στάδια, πόσω μάλλον την αίθουσα του Ολύμπιον.
Διαβάστε ακόμη: 20 ταινίες που περιμένουμε να δούμε στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Η τελετή ξεκίνησε, φυσικά, με... σινεμά. Σκηνοθετημένο από τον Σάλβα Μουνιόθ, το μικρού μήκους βίντεο «Θεσσαλονίκη: Ταξίδι στο Χρόνο», αντιπαρέβαλε τη μετάβαση από τη φωτογραφία, στο φιλμ, στην ψηφιακή εικόνα, με την πορεία της Θεσσαλονίκης και του κόσμου της στη διάρκεια των πολέμων του περασμένου αιώνα, μέσα από ατμοσφαιρικά υλικά αρχείου - που σταματούσαν, ωστόσο, κάπου έξι δεκαετίες πριν. Τη ρετρό αίσθηση της ταινίας έφερε στο παρόν ο Νίκος Δημηνάκης, μάστορας του beatbox (δεν μπορείς να μη θαυμάσεις) και των πνευστών, ο οποίος και συμμετέχει στο Φεστιβάλ με την ταινία «Beatbox και Αερόφωνα» της Τζίνας Γεωργιάδου.
Στη σκηνή ανέβηκαν η Γενική Διευθύντρια του Φεστιβάλ, Ελίζ Ζαλαντό και ο Διευθυντής, Ορέστης Ανδρεαδάκης (και κανείς άλλος, ευτυχώς), που παρουσίασαν σύντομα τη φετινή διοργάνωση, την πρώτη με τη νέα διοίκηση του Φεστιβάλ και, επίσης, με Διαγωνιστικό Τμήμα.
Η Ζαλαντό (με όλο και καλύτερα ελληνικά) και ο Ανδρεαδάκης (με κομψό three piece suit σε διαφορετικά γκρι εμπριμέ), μίλησαν για το είδος του κινηματογραφικού Ντοκιμαντέρ, άρα και του Φεστιβάλ, με αμεσότητα και απλότητα. Εδωσαν έμφαση στο ότι σε αντίθεση με τα γοητευτικά «τρικ» της μυθοπλασίας, το ντοκιμαντέρ μιλά εξ ορισμού με τόλμη και αλήθεια. Και τόνισαν ότι η γκάμα του είναι τόσο ευρεία που να περιλαμβάνει από τη ζοφερή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, μέχρι το φαγητό, τη μουσική και την ανθρώπινη εκκεντρικότητα, δηλαδή για όλα τα όμορφα κι αληθινά της ζωής, αυτά που διασώζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Στο γεμάτο κόσμο Ολύμπιον, παρευρέθηκαν και ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης και, εκπροσωπώντας το Διοικητικό Συμβούλιο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ο Γιώργος Αρβανίτης και ο Αχιλλέας Κυριακίδης, οι οποίοι και έμειναν να παρακολουθήσουν την ταινία της πρεμιέρας. Και πώς όχι, μια και το «Οι Rolling Stones ολέ ολέ ολέ!: Ταξιδεύοντας στη Λατινική Αμερική» του Πολ Ντάγκντεϊλ, εγγυάται όχι μόνο ανεβασμένη ενέργεια και κέφι, αλλά και μια διάχυτη αισιοδοξία.
To «Οι Rolling Stones ολέ ολέ ολέ!: Ταξιδεύοντας στη Λατινική Αμερική», όπως ακριβώς περιγράφει ο τίτλος του, παρακολουθεί την περιοδεία των Rolling Stones σε 10 χώρες της Λατινικής Αμερικής, που κορυφώνεται στη συναυλία που έδωσαν στην Αβάνα, στην Κούβα, μόλις ο Μπαράκ Ομπάμα είχε εγκαινιάσει ξανά τις διπλωματικές σχέσεις ανάμεσα στην Κούβα και τις Η.Π.Α. Με θαυμάσια, στους ζεστούς τόνους του καλοκαιριού, φωτογραφία, η ταινία ακολουθεί την μπάντα στις πρόβες, τις συναυλίες και τα παρασκήνια, παγιδεύοντας διασκεδαστικές στιγμές, όπως όταν ο Μικ Τζάγκερ και ο Κιθ Ρίτσαρντς διαφωνούν για το ποιος είχε «ρίξει» τις γκρούπις Κάσι και Κάντι, στο ένδοξο παρελθόν τους.
Το ενδιαφέρον στην ταινία προκύπτει όχι μόνο από την ακτινοβολία μιας συναυλίας των Stones, άλλα κυρίως από το πώς, τότε και τώρα, χώρες που γνώρισαν βαθειά τους περιορισμούς απολυταρχικών καθεστώτων, είδαν στη μουσική του συγκροτήματος τη δική τους επαναστατική ταυτότητα και το χρησιμοποίησαν ως πολιτισμικό όπλο αντίστασης. Με την ίδια πίστη, εβδομηντάχρονοι και έφηβοι, από τη Χιλή ως το Μπουένος Αϊρες, συρρέουν στα στάδια, περιμένουν στους δρόμους κι έξω από τα ξενοδοχεία και αφομοιώνουν, μεταφράζουν την ταυτότητα των Rolling Stones σε δική τους σημαία (ή... τατουάζ). Την ίδια στιγμή, η μπάντα γνωρίζει την ενέργεια του τόπου («είναι σαν τα '60ς εδώ», λένε) και τη ρουφά, για να την εξαπολύσει στη σκηνή.
Ακόμα περισσότερο, το γεγονός ότι η ταινία δείχνει τους Rolling Stones, στα 70+ τους και όλους με μια διάσημη παρακαταθήκη στις καταχρήσεις, να σαρώνουν τη σκηνή, ν' απολαμβάνουν τη ζωή, να διατηρούν το χιούμορ και την αυτογνωσία τους (και μια «από την κλειδαρότρυπα», σιτεμένη τρυφερότητα μεταξύ τους), είχε το αποτέλεσμα η βραδιά ν' αρχίσει και να κλείσει με μια νότα εντελώς αβάσιμης, μεν, αλλά και πολυπόθητης, αισιοδοξίας. Μετά το τέλος της ταινίας, ολόκληρο το Ολύμπιον, από τον πάνω όροφο της αίθουσας Παύλος Ζάννας, μέχρι έξω, στον πεζόδρομο της Αριστοτέλους, με μουσική και μπίρα Fischer, το κοινό χαλάρωσε, κουβέντιασε, ακόμα και ψιλοχόρεψε, συμβάλλοντας στη θετική διάθεση της έναρξης του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Χαζέψτε φωτογραφίες από το πάρτι παρακάτω.
Το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διεξάγεται από τις 3 ως τις 12 Μαρτίου 2017. Το Flix βρίσκεται εδώ για να σας μεταφέρει καθημερινά όλα όσα συμβαίνουν μέσα κι έξω από τις αίθουσες.
Διαβάστε και δείτε ακόμη:
- 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: «Πλαστική Κίνα», πλαστικά όνειρα
- 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: «Safari» για γερά στομάχια κάτω από τον ήλιο
- Ενα ντοκιμαντέρ μας συστήνει τον «Αλλο Ανθρωπο» (ελπίζοντας ότι τον κρύβουμε κι εμείς μέσα μας)
- 20 ταινίες που περιμένουμε να δούμε στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
- Το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης κοιτάζει τον κόσμο «με το Βλέμμα του Τζον Μπέρτζερ»
- 19o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Carte blanche στον Δημήτρη Εϊπίδη
- 19o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Αυτές είναι οι ελληνικές ταινίες του προγράμματος
- Food vs. Food: Το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης έχει νέα, νοστιμότατη ενότητα
- Το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης συστήνει τον Βιτάλι Μάνσκι, μια μαχητική φωνή από τη Ρωσία
- Το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης έρχεται μετά μουσικής - και σινεμά
- Ας μιλήσουμε για ντοκιμαντέρ! Μια πρώτη γεύση από το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
- Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης αποκτά διαγωνιστικό τμήμα για νέους δημιουργούς
