Εδώ και - περίπου - μία δεκαετία το σινεμά του τρόμου διανύει μία από τις πιο μεταβατικές φάσεις του, καθιστώντας μας μάρτυρες της πιο μεταμορφωτικής περιόδου του πεδίου, από τις απαρχές του μέχρι και σήμερα. Αισθητικά επαυξημένοι κώδικες, εξόφθαλμα πρωτοεπίπεδες κοινωνικοπολιτικές ευαισθησίες και διάθεση για διεύρυνση των ορίων του τι νοείται ως «κινηματογραφικός τρόμος» εν έτει 2025, έρχονται να (επανα)πλαισιώσουν τις συμβάσεις του είδους, είτε αξιοποιώντας πτυχές τους (βλ.«Sinners»), είτε χρησιμοποιώντας τις στην ολότητά τους (βλ.«The Substance: Το Ελιξίριο της Νιότης»), συμβάλλοντας στη δημιουργία μίας σύγχρονης έκφανσης του χόρορ, με την κυριολεκτική και ουσιαστική έννοια του όρου.
Το «Mαζί» άπτεται της δεύτερης κατηγορίας, συνιστώντας ένα από τα πιο αναζωογονητικά φιλμ τρόμου των τελευταίων χρόνων. Με αφετηρία το ίδιο το είδος, στο οποίο προσδίδει αλληγορική διάσταση διανθίζοντάς τη με στοιχεία που αντλεί από τη γλώσσα του μπόντι χόρορ, η ταινία ξεφεύγει από τις κλασικές προδιαγραφές του genre, θέτοντας σε πρώτο πλάνο την προβληματική της αναφορικά με την εν δυνάμει τοξική διάσταση των ανθρώπινων σχέσεων. Και το πετυχαίνει με τον πιο φαν δυνατό τρόπο, δημιουργώντας ένα campy υβρίδιο που επικοινωνεί με τις καταβολές αντίστοιχων φιλμ των 70s και των 80s, κάνοντας παράλληλα κάτι εντελώς καινούργιο που ανήκει στο κινηματογραφικό «εδώ και τώρα», γεγονός που αυτόματα το καθιστά μελλοντικό σημείο αναφοράς, με τον τρόπο που το σινεμά του Τζόρνταν Πιλ, του Αρι Αστερ και των Αδελφών Φλίππου κατάφερε να λειτουργήσει.
Στο ντεμπούτο του Αυστραλού Μάικλ Σανκς, ο Τιμ (Ντέιβ Φράνκο) και η Μίλι (Αλισον Μπρι) αποφασίζουν να κάνουν μία νέα αρχή μετακομίζοντας στην εξοχή έπειτα από πολλά χρόνια σχέσης, όντας σταθερά σε άρνηση για το μέγεθος της φθοράς που έχουν υποστεί τόσο και οι δύο, όσο και ο καθένας ξεχωριστά, εξαιτίας του προβληματικού κοινού τους βίου. Με αφορμή την απρόσμενη έκβαση μίας εξόρμησής τους στο δάσος, θα οδηγηθούν σε μία κλιμακούμενα παρανοϊκή συνθήκη, η οποία θα τους αναγκάσει να επανεξετάσουν τι σημαίνει «μαζί», προτού προσπαθήσουν να αποκοπούν οριστικά ο ένας από τον άλλο.
Εκκινώντας από το πασίγνωστο απόσπασμα από το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα, κατά το οποίο οι άνθρωποι χωρίστηκαν βίαια από το άλλο τους μισό εξαιτίας του φθόνου του Δία, και αξιοποιώντας το ευφάνταστα, το «Mαζί» πετυχαίνει κάτι εξαιρετικά σπάνιο. Δεν αποποιείται την ανάλαφρη πτυχή του, αλλά αντιθέτως την αξιοποιεί στο έπακρο, βρίσκοντας την τέλεια ισορροπία ανάμεσα σε κιτς και thought-provoking διάθεση και ύφος.
Εν ολίγοις, παίρνει τον εαυτό του όσο σοβαρά (και μη) χρειάζεται, ξεπερνώντας τις προσδοκίες που μας είχε δημιουργήσει εδώ και έναν χρόνο το ιδιοφυές μάρκετινγκ της Neon. Κι αν αυτό είναι το πρώτο φιλμικό δείγμα που έχει να μας προσφέρει ο Σανκς, τότε δεν έχουμε παρά να περιμένουμε το επόμενο βήμα του με εξίσου - αν όχι περισσότερο - ενδιαφέρον.