Η Ανα κι ο Ερικ κληρονομούν ένα πολύ μεγάλο σπίτι και, μαζί με την έφηβη κόρη τους, αποφασίζουν να μετακομίσουν εκεί και να δημιουργήσουν ένα κοινόβιο. Με την οικογένεια στο επίκεντρο της ιστορίας, καλούμαστε να ζήσουμε το όνειρο της κοινής συμβίωσης, συμμετέχουμε στις συναντήσεις και τα πάρτι τους. Φιλία, αγάπη κι αλληλεγγύη συνυπάρχουν αρμονικά κάτω από μία στέγη, έως ότου μια ερωτική σχέση υποβάλλει ολόκληρο το κοινόβιο σε δοκιμασία.

Πρόθυμη όχι απλά να υιοθετήσει, μα να δοκιμάσει πρώτη κοινωνικά πειράματα κι αντισυμβατικές συμπεριφορές, ελεύθερη από ταμπού και σεμνοτυφίες που κρατάνε ακόμη γερά σε άλλες γωνιές της Ευρώπης, η Σκανδιναβία - και πιο συγκεκριμένα η Δανία - μοιάζει ιδανικό μέρος για να τοποθετήσει κανείς μια ταινία για ένα κοινόβιο στην δεκαετία του '70. Πόσο μάλλον όταν η ιστορία είναι βασισμένη σε αληθινές εμπειρίες του ίδιου του Βίντερμπεργκ, τις οποίες μεταμορφώνει με ελαφρύ χέρι (και την βοήθεια του Τομπίας Λιντχολμ ξανά στο σενάριο), σε μια γοητευτική, απολαυστική αλλά και μάλλον μια ιδέα πιο συμβατική ταινία για μια αντισυμβατική εποχή.

Kοιτάζοντας στην καρδιά της, η ταινία είναι περισσότερο η ιστορία ενός ζευγαριού που αργότερα θα γίνει τρίγωνο πριν καταρρεύσει ολοκληρωτικά και, λιγότερο αυτή μιας ομάδας ανθρώπων που αποφασίζουν να ζήσουν μαζί, ή μιας εποχής, ακόμη κι αν η εποχή είναι αυτή που φτιάχνει του ήρωες. Βρισκόμαστε στην δεκαετία του '70 κι ένας αρχιτέκτονας που διδάσκει στο πανεπιστήμιο, η παρουσιάστρια ειδήσεων στο κρατικό κανάλι συζυγός του και η έφηβη κόρη τους, κληρονομούν από τον πατέρα του πρώτου, το μεγάλο οικογενειακό σπίτι σε ένα παραθαλάσσιο προάστιο της Κοπεγχάγης. Η Ανα κι ο Ερικ είναι συνηθισμένοι, καθώς πρέπει άνθρωποι, που όμως ζουν στην εποχή τους και όταν η Ανα προτείνει να καλέσουν μερικούς φίλους (ή και αγνώστους) να ζήσουν μαζί τους για να μοιραστούν τα έξοδα, αλλά και το βάρος μιας ζωής που τα χρόνια της κοινής συμβίωσης έχουν κανει λίγο βαρετή, ο Ερικ διστακτικά θα δεχτεί.

Οπως όπως πολύ καλά ξέρουμε όλοι, οι ουτοπίες δεν κρατάνε για πάντα και η εύθραυστη ισορροπία της κοινότητας που θα χτίσουν μαζί, θα διαταραχτεί όταν ο Ερικ θα ερωτευτεί μια νεαρή φοιτήτρια του, την Εμα και τελικά θα την φέρει να ζήσει μαζί τους στο σπίτι - μετά από και προτροπή της συζύγου του. Και κάπως έτσι η ιστορία θα κεντράρει στην σχέση των τριών τους, αφήνοντας τουλάχιστον για λίγο στο περιθώριο τους υπόλοιπους χαρακτήρες και χάνοντας κάτι από την ενέργεια και την ζωντάνια που είχε στην αρχή.

Ο Βίντερμπεργκ κι ο Λίντχολμ ξέρουν να γράφουν χαρακτήρες που σε γοητεύουν και να στήνουν με εξαιρετικό τρόπο σκηνές που θα μπορούσαν να γλιστρήσουν εύκολα στον μελοδραματισμό ή την κωμωδία, τις οποίες το φιλμ μεταμορφώνει σε ένα απολαυστικό, χορταστικό σινεμά που ακόμη κι αν δεν παίρνει ιδιαίτερα ρίσκα βλέπεται με αμείωτο ενδιαφέρον, τόσο χάρη στην σιγουριά με την οποία το χειρίζεται ο Βίντερμπεργκ όσο και στους εξαιρετικούς του ηθοποιούς.

Ομως το «Κοινόβιο», από τον τίτλο του ήδη, από την ιστορία και τις μέρες στις οποίες είναι τοποθετημένο μοιάζει να υπόσχεται μια πιο «περιπετειώδη», πολιτικά, κοινωνικά, ερωτικά, ταινία, κάτι που το φιλμ δεν παραδίδει, αφού όλα δείχνουν μια ιδέα πιο τακτικά και καθώς πρέπει απ΄όσο θα ήθελες. Κάτι που φυσικά δεν μειώνει την απόλαυση του φιλμ, αλλά που δεν του επιτρέπει να αγγίξει και την ένταση, την δύναμη, την αιχμηρότητα που είχε η «Οικογενειακή Γιορτη» με την οποία το φιλμ μοιράζεται προφανώς θεματικές συγγένειες.