And you may find yourself in another part of the world
And you may ask yourself, "Well, how did I get here?"
- Talking Heads, 1980
«Εχει τύχει ποτέ κοιτώντας τα αστέρια να αναρωτηθείτε, "Είμαστε άραγε πραγματικά μόνοι";», μας καλεί να διερωτηθούμε η φωνή στο πλανητάριο όπου τρυπώνει ο 11χρονος Ελιο, χαρίζοντάς μας μία από τις πιο αφοπλιστικές εισαγωγές που μας έχει προσφέρει το στούντιο. Και κάπως έτσι, ήδη από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, η ιστορία του μικρού ήρωα μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα από τα πιο αρχέγονα ερωτήματα που έχουν απασχολήσει διαχρονικά την ανθρωπότητα, παραλληλίζοντάς το με την προσωπική μοναξιά, ενώνοντας το οικουμενικό με το ατομικό και κάνοντάς μας αυτόματα να αισθανθούμε ότι ίσως τελικά δεν είμαστε τόσο μόνοι όσο νομίζαμε. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από τη αρχή.
Ο Ελιο νιώθει ότι δεν ανήκει πουθενά. Δεν έχει φίλους και η θεία του, η οποία τον μεγαλώνει μετά τον θάνατο των γονιών του, αδυνατεί να τον καταλάβει. Προσπαθώντας να βρει διέξοδο από τη μοναχική καθημερινότητά του, σταδιακά αναπτύσσει μία τεράστια αγάπη για το διάστημα και τη ζωή που δυνητικά υπάρχει σε γαλαξίες μακριά από τον δικό μας, ελπίζοντας ότι κάπου εκεί βρίσκεται η απάντηση που ψάχνει. Κι αυτή η απάντηση πράγματι δεν αργεί να έρθει, όταν έπειτα από μία σειρά συγκυριών το όνειρό του να τον απαγάγουν εξωγήινοι πραγματοποιείται, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι τα πράγματα είναι ακριβώς όπως τα είχε φανταστεί.
Μέσα από την παιδική ματιά του ήρωά του, το «Ελιο» καταφέρνει να μιλήσει με τον πιο γλυκό και ειλικρινή τρόπο για την (υπαρξιακή) μοναξιά και συγχρόνως την ανάγκη του να γίνουμε αποδεκτοί από τα άτομα που αγαπάμε (και όχι μόνο) όντας οι εαυτοί μας, επικοινωνώντας ουσιαστικά μαζί τους. Και παρόλο που αναμένεται δύσκολο να αναπτύξει υστεροφημία αντίστοιχου βεληνεκούς εμβληματικών ταινιών του στούντιο, δεδομένου του sci-fi περιβλήματός του, το κινηματογραφικό - διαγαλαξιακό ταξίδι του Ελιο (θα) αποτελεί μία από τις πιο φαν και - επί της ουσίας - τρυφερές στιγμές του.