O Ρεζί Ρουανσάρ παίζει διαρκώς στις ταινίες του: με τον χρόνο, τις λέξεις, αυτά που κρύβονται πίσω από τη συνήθως λουστραρισμένη επιφάνεια.
Το έκανε στο οριακά cult «Populaire» του 2013, το επιχείρησε σε άλλο περιβάλλον αλλά με την ίδια προβληματική στους «Μεταφραστές» και τώρα αποπειράται την πιο φιλόδοξη εφαρμογή του, στο «Περιμένοντας τον Μποτζάγκλς», μεταφορά του βιβλίου του Ολιβιέ Μπουρντότ που κυκλοφορεί και στα ελληνικά με τον τίτλο «Μου χαρίζετε αυτό το χορό;» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στερέωμα.
Μέσα από την ονειρική σχέση ενός ονειρικού ζευγαριού - τους υποδύονται με γκλάμουρ άλλης εποχής ο Ρομέν Ντουρίς και η Βιρζινί Εφιρά - ο Ρουανσάρ επιστρέφει στο αγαπημένο του ρετρό, αλλά ταυτόχρονα σκάβει και στις πιο σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης κατάστασης, εξερευνώντας όλα όσα μένουν όταν το μόνο που απομένει είναι η αγάπη. Και ένα αγαπημένο τραγούδι όπως το «Mr. Bojangles» - στην ταινία σε διασκευή του Μάρλον Γουίλιαμς.
Το «Περιμένοντας τον Μποτζάνγκλς» θα προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από την Πέμπτη 11 Αυγούστου.
Ο Ρεζί Ρουανσάρ στα γυρίσματα της ταινίας
Νομίζω ότι είμαι φανατικός λάτρης των ταινιών εποχής. Κυρίως σε επίπεδο αισθητικής αλλά και στην ατμόσφαιρα που μεταφέρουν στο σήμερα. Το παρελθόν είναι πάντα ένα πρίσμα. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις το ντεκόρ, τα κοστούμια, τη μουσική της εποχής για να πεις πράγματα πιο διαχρονικά. Η ταινία εποχής είναι μια μάσκα που πάντα μου αρέσει να τρυπάω για να βρίσκω βαθύτερα πράγματα που με αφορούν προσωπικά. Δεν είναι τυχαίο ότι οι σκηνοθέτες που αγαπώ έκαναν μόνο ταινίες εποχής, όπως, για παράδειγμα ο Σέρτζιο Λεόνε ή οι αδερφοί Κοέν.
Μου αρέσει η ενέργεια της δεκαετίας του '50 και του '60. Βρισκόμαστε πριν το 1968 και το νιώθεις πως ο κόσμος στον οποίο ζουν οι ήρωες βρίσκεται στο μεταίχμιο μιας μεγάλης αλλαγής. Αυτό αντικατοπτρίζεται στις ζωές τους, στις φωτεινές και τις σκοτεινές στιγμές τους. Ερχονται αντιμέτωποι με πράγματα που δεν μπορούν να ελέγξουν. Στην εποχή μας θα ήταν διαφορετικά. Στο βιβλίο όπου και βασίστηκε η ταινία, η ιστορία είναι άχρονη, δεν διαδραματίζεται σε συγκεκριμένη εποχή. Ηταν δική μου επιλογή να γυρίσουμε το χρόνο πίσω.
Τα περισσότερα τραγούδια που μας κάνουν να χορεύουμε και μας ξεσηκώνουν έχουν θλιμμένα λόγια. Δεν το συνειδητοποιούμε, αλλά πίσω από κάθε χαρούμενη, ευτυχισμένη στιγμή κρύβεται και μια σκοτεινή πλευρά. Αυτή ήταν και η επιδίωξή μου για την ταινία - ένα όμορφο, λαμπερό, φωτεινό περιτύλιγμα για μια τραγωδία. Ή προτιμότερο, για ένα μελόδραμα, γιατί η τραγωδία, στο μυαλό μου είναι μια φόρμα που δημιουργεί αποστάσεις ανάμεσα στο θεατή και την ιστορία. Στην τραγωδία δεν γίνεσαι ένα με τους ήρωες και τις αγωνίες τους, πράγμα που συμβαίνει στο μελόδραμα.
Η ταινία είναι χωρισμένη σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος προσπαθείς να αντιληφθείς τι ακριβώς συμβαίνει, πότε θα σταματήσει αυτό το συνεχές πάρτι. Οταν αυτό συμβαίνει είσαι πλέον εξοικειωμένος με τους χαρακτήρες, μπορείς (ή και όχι;) να αντιληφθεί τι είναι πραγματικότητα και τι φαντασία, τι βρίσκεται στα όρια της λογικής και τι στα όρια της τρέλας.
Ηθελα η ταινία να είναι σαν ένα συναισθηματικό τρενάκι του λούνα - παρκ.** Να τρέχει ιλιγγιωδώς, να αλλάζει συνεχώς διαθέσεις, να προκαλεί τον θεατή να αντέξει τις αντιθέσεις. Σε αυτήν την ταινία χρησιμοποίησα όλα τα τεχνάσματα που προσφέρει ο κινηματογράφος προκειμένου να αφηγηθώ αυτήν την τόσο ιδιαίτερη ιστορία.»
Η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στο βιβλίο και τη ταινία είναι η οπτική γωνία. Στο βιβλίο ό,τι διαβάζουμε είναι η οπτική γωνία του παιδιού - γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο. Αυτό που με ενδιέφερε και που τελικά κάναμε ήταν να αλλάξουν την οπτική γωνία και να κρατήσουμε αυτή του συζύγου και σταδιακά καθώς οδεύουμε προς το φινάλε να περάσουμε στην οπτική γωνία του παιδιού. Το ζητούμενο δεν ήταν η αφέλεια που έχει ένα παιδί, η αθωότητα που λόγω της ηλικίας του είναι κυρίαρχη. Ηθελα μια πιο στιβαρή, ευθεία αφήγηση που να χτυπάει κατευθείαν στον θεατή και να μπορεί να τον κάνει να ταυτιστεί με τους ήρωες.
Δεν διάλεξα την Βιρζινί και τον Ρομέν ξεχωριστά. Από την αρχή έψαχνα ένα ζευγάρι, δύο ηθοποιούς που να ταιριάζουν και να μοιάζουν πως είναι λογικό να είναι τρελά ερωτευμένοι. Είχα από τη μία πλευρά τους ηθοποιους σε φωτογραφίες και από την άλλη τις ηθοποιούς. Και έφτιαχνα ζευγάρια. Οταν τους είδα μαζί ήμουν σίγουρος ότι ήταν το τέλειο ζευγάρι. Και είχα δίκιο. Είναι και οι δύο πολύ έξυπνοι ηθοποιοί. Αν τους περιγράψεις με ακρίβεια αυτό που θες από αυτούς, θα σου δώσουν αυτό ακριβώς που θες. Και, για τις ανάγκες της ταινίας, είναι και οι δύο τρομερά μοντέρνοι. Σχεδόν δεν ανήκουν σε κάποια εποχή, αλλά σε όλες. Με τον Ρομέν είχαμε συνεργαστεί ξανά στο «Populaire» και ξέραμε ότι θα συνεργαστούμε ξανά. Με την Βιρζινί ήταν μια ευτυχία να συνεργαστώ, ξέρει πολύ καλά τι είναι το σινεμά, τι σημαίνουν οι οδηγίες του σκηνοθέτη, πώς να τις μετουσιώσει σε έναν υπέροχο χαρακτήρα.
Είναι δύσκολο να περιγράψεις την αγάπη. Ισως γι' αυτό δεν γράφω βιβλία αλλά κάνω σινεμά. Μια ιστορία αγάπης είναι μια ιστορία συναισθημάτων, αισθήσεων, δεν θα μπορούσα ποτέ να τα θεωρητικοποιήσω. Είναι πολύ περιοριστικό να περιγράψεις με μια λέξη την αγάπη της Καμίλ και του Ζορζ. Είναι ένας κεραυνοβόλος έρωτας. Αλλά τι είναι τελικά κεραυνοβόλος έρωτας; Οσο έγραφα το σενάριο και γύριζα την ταινία, σκεφτόμουν συνεχώς τι είναι η αγάπη; Πόση αγάπη πρέπει να δώσουμε για να θεωρηθεί αρκετή; Είναι μια δύσκολη ερώτηση. Αυτό που ίσως μας διδάσκει η ταινία είναι ότι δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι να αγαπήσεις... τρελά.
Το δικό μου «Mr. Bojangles» είναι δύο αγαπημένα μου τραγούδια. Το «Where is my mind» των The Pixies και το «There's a Light That Never Goes out» των The Smiths.
Το «Περιμένοντας τον Μποτζάνγκλς» θα προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από την Πέμπτη 11 Αυγούστου.
