Ξεκίνησε να παίζει από τα 17 του χρόνια και μέχρι σήμερα δεν έχει σταματήσει, έχοντας στο ενεργητικό του περισσότερες από 50 ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και θεατρικές παραστάσεις, συνεργασίες με τον Μπερτράν Ταβερνιέ, τον Ντανιέλ Οτέιγ, την Κατρίν Κορσινί, τον Τζον Ράιτ (στο «Ανα Καρένινα») τον Ρεζί Βαρνιέ και τον Φρανσουά Οζόν, μια υποψηφιότητα για Σεζάρ υποσχόμενου νέου ηθοποιού (το 2010 για την «Πριγκίπισσα του Μονπεσιέ» του Μπερτράν Ταβερνιέ), βραβείο Lumiere Νέου Ηθοποιού το 2013 για το «Quai d'Orsay» του Μπερτράν Ταβερνιέ και το «Marius» του Ντανιέλ Οτέιγ και ένα σπουδαίο ρόλο στο «Υπόθεση Αγνωστο DNA» του Φρεντερίκ Τελιέ που έφτασε μέχρι τα Σεζάρ υποψήφιο για Διασκευασμένο Σενάριο και Πρωτοεμφανιζόμενο Σκηνοθέτη, προβλήθηκε στο 17ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας και θα παίζεται στις ελληνικές αίθουσες στις 26 Μαΐου από την Danaos Films.
Στο «Υπόθεση Αγνωστο DNA», ο Ραφάελ Περσονάζ υποδύεται τον αστυνομικό που έβαλε σκοπό της ζωής του να συλλάβει τον Γκι Ζορζ, έναν από τους πιο θρυλικούς κατά συρροή δολοφόνους της πρόσφατης ιστορίας σε μια υπόθεση που συγκλόνισε το Παρίσι της δεκαετίας του '90. Στο Flix μιλάει για τη σκοτεινή πλευρά κάθε ανθρώπου, τους στενούς δεσμούς του με την Ελλάδα και την τρομοκρατία που θα σταματήσει μόνο αν συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς φόβο.
Με κάλεσε ο ατζέντης μου και μου είπε ότι θα μου στείλει ένα σενάριο για τον Γκι Ζορζ. Φυσικά και τον θυμόμουν. Ημουν 17 ετων και θυμάμαι στους δρόμους στο Παρίσι ηλεκτρονικά μηνύματα να γράφουν «Μην μένετε ποτέ μονοι», «Να είστε σε χώρους μαζί με άλλους» κλπ. Ηταν τρομακτικό. Θυμάμαι στις εφημερίδες το σκίτσο που είχε φτιαχτεί απ' όσους προσπαθούσαν να περιγράψουν το δολοφόνο. Ηταν πολύ ενδιαφέρον να ξαναγυρίσω σε αυτήν την περίοδο. Οταν διάβασα το σενάριο, ενθουσιάστηκα. Εντυπωσιάστηκα από την έρευνα που φαινόταν ότι είχε μέσα του το σενάριο. Ο σκηνοθέτης δούλευε σε αυτό για έξι χρόνια. Ολα ξεκίνησαν από μια φίλη του που είχε βιαστεί και κάθε φορά που άκουγε στην τηλεόραση ή διάβαζε στις εφημερίδες για τον Γκι Ζορζ τρόμαζε. Μου άρεσε, όμως, το γεγονός πως στην ταινία δεν υπάρχει ούτε ένα έγκλημα και πως οι χαρακτήρες των αστυνομικών δεν ακολουθούν το στερεότυπο που έχουμε στο μυαλό μας για τους ανθρώπους του νόμου.
Συνάντησα τον αληθινό αστυνομικό πάνω στον οποίο βασίστηκε ο χαρακτήρας του ρόλου που υποδύομαι. Την πρώτη φορά σε ένα εστιατόριο μαζί με τον σκηνοθέτη. Είχε φέρει μαζί του ένα φωτογραφικό άλμπουμ. Η πρώτη φωτογραφία ήταν μια ομαδική του ίδιου με τους υπόλοιπους συναδέλφους που ασχολήθηκαν με την υπόθεση στην ταράτσα του αστυνομικού τμήματος. Οι επόμενες ήταν φωτογραφίες από τα θύματα. Θες να αποδείξεις στον εαυτό σου πως είσαι μεγάλο παιδί και πως θα κοιτάξεις τη φωτογραφία χωρίς να σε επηρεάσει. Δεν μπορούσα να μιλήσω για δεκαπέντε λεπτά. Στη συνέχεια όμως συνέβη κάτι αναπάντεχο. Ηθελα να μιλήσω, να διασκεδάσω, να κάνω πράγματα. Εμαθα πως όταν έρχεσαι σε επαφή με τέτοια βία, συνειδητοποιείς πως η ζωή είναι πιο σκληρή απ' όσο φανταζόσουν. Η μόνη αντίδραση που έχουμε όμως απέναντι στη φρίκη είναι η ζωή. Τη δεύτερη φορά που τον συνάντησα μιλήσαμε για πολλά πράγματα, όχι απαραίτητα για την υπόθεση. Ηταν φανερό πως τον είχε σημαδέψει για πάντα.
Οι τρομοκράτες του Παρισιού είναι motherfuckers, αλλά φυσικά είναι και άνθρωποι. Στην ταινία επιστρέφει συχνά το θέμα του αν έχει νόημα να αναζητάς τον άνθρωπο πίσω από το τέρας. Η πρώτη αντίδραση, όταν βλέπεις αυτό που έγινε στο Παρίσι και με το Charlie Hebdo και τον περασμένο Νοέμβριο είναι «να πάνε να γαμηθούν». Θέλεις να τους σκοτώσεις. Στη συνέχεια θα χηρισμοποιήσω το παράδειγμα του πατέρα του κοριτσιού που σκοτώθηκε στο Bataclan ο οποίος δήλωσε πως «Δεν θα έχετε το μίσος μου. Αν με κάνετε να σας μισήσω θα έχετε νικήσει». Αν μιλήσουμε και για το σινεμά, εφόσον δεν βρισκόμαστε σε μια ηλίθια αμερικανική ταινία, οφείλουμε να κοιτάμε πίσω από τα προφανή και να αναζητούμε τις συνθήκες που οδηγούν έναν άνθρωπο ακόμη και στην πιο βίαιη και αποτρόπαια πράξη.
Η σχέση μου με την Ελλάδα είναι σχεδόν σωματική. Χθες που έφτασα στην Αθήνα ένιωσα μια ανακούφιση. Ξέρω πως είναι δύσκολα εδώ και πολλοί φίλοι μου και νέοι της γενιάς μου φεύγουν από τη χώρα. Αλλά αυτό που νιώθω είναι ότι μέσα από αυτήν την κρίση θα εμφανιστεί μια νέα γενιά που θα σταθεί με θετικό τρόπο μπροστά στην αλλαγή.»
Κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα, δύο περίπου φορές το χρόνο, ανακαλύπτω πράγματα που δεν γνωρίζω, κομμάτια της πολυπλοκότητας αυτής της χώρας, της κουλτούρας της, της κατάστασης στην Ευρώπη. Ανακαλύπτω γιατί είναι τόσο σημαντικό για εμάς - τους Γάλλους και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους - το γεγονός πως είστε ακόμη μαζί μας. Διάβασα το "Η Δυστυχία του να Εισαι Ελληνας" του Νίκου Δήμου και λέει πως για τους Ευρωπαίους οι Ελληνες είναι κάτι σαν Αραβες και για τους Αραβες οι Ελληνες είναι Ευρωπαίοι και πως η ιστορία της Ελλάδας είναι τόσο μεγάλη που είναι πολύ δύσκολο για τη νέα γενιά να μπορέσει να υπάρξει. Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα έχουμε και στη Γαλλία. Εχουμε μεγάλη ιστορία που μερικές φορές η νέα γενιά νιώθει να πλακώνεται από αυτήν. Νιώθω στενά συνδεδεμένος με την Ελλάδα. Οταν ήμουν μικρός ταξιδέψαμε με τον αδερφό μου και τη μητέρα μου στην Αμοργό. Η μητέρα μου έμεινε στην Ελλάδα και ειδικότερα στην Τήνο και έγινε η μεταφράστρια του Γιάννη Ρίτσου στα γαλλικά. Δεν μιλάω ελληνικά. Βλέπω όσο μπορώ τις ελληνικές ταινίες που βγαίνουν στις γαλλικές αίθουσες, όπως το «Xenia» του Πάνου Χ. Κούτρα που μου άρεσε, μαθαίνεις πολλά από τις ταινίες για τη σημερινή Ελλάδα. Είδα και τον «Αστακό» του Γιώργου Λάνθιμου, η καταγωγή του είναι από την Τήνο. Η σχέση μου με την Ελλάδα είναι σχεδόν σωματική. Χθες που έφτασα στην Αθήνα ένιωσα μια ανακούφιση. Ξέρω πως είναι δύσκολα εδώ και πολλοί φίλοι μου και νέοι της γενιάς μου φεύγουν από τη χώρα. Αλλά αυτό που νιώθω είναι ότι μέσα από αυτήν την κρίση θα εμφανιστεί μια νέα γενιά που θα σταθεί με θετικό τρόπο μπροστά στην αλλαγή.
Δεν πιστεύω ότι το σινεμά ή η Τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί ωστόσο να αλλάξει την οπτική ενός ανθρώπου και αυτό μερικές φορές είναι αρκετό. Οπως η νέα γενιά στην Ελλάδα, έτσι και στη Γαλλία αντιδρά στην κρίση με τη δημιουργία. Οταν έγιναν οι πρώτες επιθέσεις στο Charlie Hebdo, έπαιζα στο θεάτρο και ενώ κανείς δεν περίμενε πως ο κόσμος θα συνεχίσει να πηγαίνει σινεμά ή θέατρο, η παράσταση ήταν γεμάτη. Κάθε λέξη που έλεγα αποκτούσε ένα νέο νόημα. Και στο τέλος ενωθήκαμε όλοι, ηθοποιοί, συντελεστές και θεατές απέναντι στη βία. Επίσης δεν είσαι καλλιτέχνης όταν είσαι σε ένα άνετο περιβάλλον. Ο καλλιτέχνης είναι πάντα καλύτερος σε δύσκολες περιόδους.
