Παρίσι, 1991. Ο Φρανκ Μάνιε, ένας νεαρός επιθεωρητής κάνει τα πρώτα του βήματα στο Τμήμα Διερεύνησης Εγκλημάτων. Η πρώτη του υπόθεση αφορά στη δολοφονία μιας κοπέλας. Σιγά-σιγά, παρόμοιες υποθέσεις, αρχίζουν να ενώνουν τις κουκίδες και να σχηματίζουν το προφίλ ενός κοινού δράστη.

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στο ντεμπούτο του Φρεντερίκ Τελιέ που έφτασε μέχρι τις υποψηφιότητες των Σεζάρ Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου και Πρωτοεμφανιζόμενου Δημιουργού είναι η σεναριακή δομή μιας αστυνομικής ταινίας που ενδιαφέρεται πρωτίστως για τους χαρακτήρες παρά για το gore του θέματος του θρυλικού κατά συρροή δολοφόνου Γκι Ζορζ που σημάδεψε την καθημερινότητα του Παρισιού τη δεκαετία του ’90.

Ο Τελιέ ακολουθεί την ιστορία μέσα από το βλέμμα του ήρωά του, αστυνομικού ντετέκτιβ (τον υποδύεται πειστικά - με όλη την αφέλεια αλλά και την εκρήγορση που απαιτείται ο Ραφάελ Περσονάζ) που θα βάλει στόχο της ζωής του να παγιδέψει το «τέρας», καθώς οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες γύρω από τα εγκλήματά του σκορπούν τον τρόμο και τον πανικό σε μια κοινωνία που δεν έχει συνηθίσει στη φρίκη – ακόμη και αν είναι η ίδια που την έχει γεννήσει.

Ο,τι αποτρόπαιο συμβαίνει, συμβαίνει εκτός κάδρου, καθώς το «Υπόθεση Αγνωστο DNA» παίζει με χιτσκοκικούς όρους, ενιότε και με όλη την παράδοση του γαλλικού policier στους ώμους του, χτίζοντας το σασπένς μέσα από μεγάλες διαλογικές σκηνές και ψυχολογικά προφίλ που μεταφέρουν όχι μόνο την ατμόσφαιρα της αποστασιοποίησης που ταίριαζε στα 90s, αλλά και τα δύο πρόσωπα μια κοινωνίας που αρέσκεται συχνά να ανταλλάσσει τους ρόλους του θύτη και του θύματος.

Στο «Υπόθεση Αγνωστο DNA» το ζητούμενο δεν είναι ποιος είναι ο δολοφόνος ή ποια θα είναι η τιμωρία του, αλλά ο χάρτης μιας κοινωνίας σε τρόμο – σε ευθεία αναλογία με τη Γαλλία και την Ευρώπη του σήμερα – που προσπαθεί να αναλάβει δράση ακόμη κι όταν οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν και το κακό είναι μεγαλύτερο από τη θέληση για την επικράτηση του καλού.

Ετσι και το ντεμπούτο του Φρεντερίκ Τελιέρ είναι μικρότερο από το θέμα που διαχειρίζεται και το δάσος στο οποίο κάνει φόκους αποφεύγοντας με επιδέξιο τρόπο το δέντρο.

Για πολλή ώρα, μοιάζει να μην συμβαίνει τίποτα, ειδικά στην προσωπική ζωή του κεντρικού ήρωα, ενώ θα χρειαστεί τελικά η εικονογράφηση μιας σκηνής επίθεσης του serial killer για να αρχίσει το φιλμ να παίρνει στροφές καταλήγοντας στο επιμηκυμένο φινάλε του με μια σκηνή στο δικαστήριο που σε κάνει πραγματικά να λυγίσεις μπροστά στην ανθρώπινη αδυναμία αλλά και τις αναπάντεχες διόδους από τις οποίες βρίσκει πάντα πέρασμα το κακό.

Τεκμηριωμένο μέχρι την πιο μικρή του λεπτομέρεια, αλλά ίσως πιο φλύαρο απ’ όσο αντέχει η ωμότητα του θέματός του και με κινηματογραφικές αρετές που δεν το στέλνουν στη σφαίρα ενός «Zodiac» (το αναφέρουμε επειδή θα σας το θυμίσει), το «Υπόθεση Αγνωστο DNA» θα δημιουργήσει ατμόσφαιρα, θα υποβάλλει τον θεατή, θα μιλήσει ξεκάθαρα (έως και υπερ-επεξηγηματικά) για το σκοτάδι που κρύβεται πίσω από κάθε (αγαθή) ανθρώπινη πράξη και θα συστήσει ένα σκηνοθέτη που θα ήθελες να δεις στο μέλλον. Ισως λιγότερο σίγουρο για το υλικό του, αλλά πιο αποφασισμένο για την ορμή του...