Σύμφωνα με τις γραφές, την Μεγάλη Τετάρτη μαρτυρούμε τη σύγκλιση του Συνεδρίου των Ιουδαίων, του ανωτάτου δηλαδή Δικαστηρίου τους, προς λήψη καταδικαστικής απόφασης εναντίον του Ιησού, καθώς και τα σχέδια του Ιούδα για προδοσία του Δασκάλου του. Ο Ιούδας Ισκαριώτης συμφωνεί να παραδώσει τον Χριστό στο θάνατό του για 30 αργύρια, υποδεικνύοντας τον με ένα φιλί στους στρατιώτες του αρχιερέα Καϊάφα, ο οποίος έπειτα παρέδωσε τον Ιησού στους στρατιώτες του Πόντιου Πιλάτου.
Η λέξη «Ιούδας» χρησιμοποιείται σε πολλές γλώσσες για να δηλώσει τον «προδότη» και έχει γίνει το αρχέτυπο προδοσίας στη δυτική τέχνη, λογοτεχνία και φυσικά το σινεμά. Πόσους «Ιούδες» θυμάστε εσείς; Πόσοι δευτεροχαρακτήρες δήλωναν από την αρχή της ταινίας στήριγμα στους πρωταγωνιστές φίλους τους, αλλά αποδείχτηκαν ότι εκείνοι τους πρόδωσαν στο τέλος;
Στον «Τελευταίο Πειρασμό» του Μάρτιν Σκορσέζε, ο οποίος βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, το μοναδικό κίνητρο της προδοσίας του Ιούδα ήταν να βοηθήσει τον Ιησού ως ο κοντινότερος φίλος του, να εκπληρώσει δηλαδή το πεπρωμένο του και να σταυρωθεί. Αυτή η ανάγνωση, δεν τον παρουσιάζει προδότη αλλά καταλύτη για την εκπλήρωση των γραφών και για τη μετέπειτα σωτηρία του Ανθρώπου. Αυτή η εκδοχή του Ιούδα παρουσιάζεται και στο πρόσφατα ανακαλυφθέν Ευαγγέλιο του Ιούδα.
Εμείς όμως θα σταθούμε στην προδοσία. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες, σύνθετες και ανατρεπτικές στιγμές στο σινεμά. Κάναμε μία πρώτη επιλογή και σας παραθέτουμε «Ιούδες» κάθε είδους και κάθε... κινηματογραφικού είδους. Περιμένουμε στα σχόλια τους δικούς σας κινηματογραφικούς προδότες...
Διαβάστε ακόμη: Ανακαλύψτε πέντε ταινίες που είδαν τη σταύρωση αλλιώς
Ο δειλός Ρόμπερτ Φορντ («Η Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον Δειλό Ρόμπερτ Φορντ», 2007)
Μία από τις πιο ανελέητες μαρτυρίες προδοσίας, τόσο στη ζωή όσο και στο σινεμά, είναι αυτές που γεννιούνται από καθαρόαιμη ζήλια. Δεν μπορείς να φτάσεις το είδωλό σου και το πετροβολείς. Σ' αυτή την περίπτωση συναντάμε τον Ρόμπερτ Φορντ, τον μαγεμένο θαυμαστή και πιστό ακόλουθο του επικηρυγμένου ληστή Τζέσε Τζέιμς, ο οποίος καταφέρνει να γίνει μέλος της συμμορίας του και προσπαθεί να του μοιάσει. Γρήγορα όμως θα νιώσει ότι το ίνδαλμά του τον υποτιμά και τον περιφρονεί. Και τότε τον πυροβολεί, πισώπλατα, και (ειρωνικά) καταφέρνει να μείνει θρυλικός στην ιστορία - κι όχι μόνο την κινηματογραφική- ως ο πιο διάσημος δειλός προδότης.
Σατίπο («Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού», 1981)
Ο βοηθός του Ιντιάνα Τζόουνς στις αρχές αυτής της περιπέτειας, που τον θέλει αντιμέτωπο με τους Ναζί που προσπαθούν βρουν την Κιβωτό της Διαθήκης για να κάνουν το στρατό τους πανίσχυρο, έχει τη δική του ατζέντα. Αποκαλύπτεται σχετικά γρήγορα, αλλά αυτό δεν πικραίνει τον Ιντι λιγότερο. Ο Σατίπο επιχειρεί να κλέψει το χρυσό είδωλο από τον Ιντιάνα, παραπλανώντας τον: «πέτα μου το άγαλμα να σου ρίξω το μαστίγιο». Το κάρμα όμως είναι άτιμο πράγμα. Μετά το «Adios senor» του, βρίσκει όντως το θάνατο.
Αστυνομικός Διευθυντής Ντάντλεϊ Σμιθ («Λος Αντζελες, Εμπιστευτικό», 1997)
Στο υπέροχα γραμμένο film noir του Κέρτις Χάνσον, ο προδότης ήταν κάποιος που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Ομως το αστυνομικό τμήμα του Λος Αντζελες, ένας κόσμος διαφθοράς, σκανδάλων και στυγνών δολοφονιών, δεν απέχει σε τίποτα από τη γνωστή παροιμία: το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Στην σκηνή της δολοφονίας του Τζακ (Κέβιν Σπέισι), ο κάπτεν Σμιθ (Τζέιμς Κρόμγουελ) αποκαλύπτεται ως προδότης, αλλά η εκδίκηση έρχεται με έναν ψίθυρο δύο λέξεων: «Ρόλο Τομάσι».
Λάντο Καλρίζιαν («Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται», 1980»)
Κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι ο τυχοδιώκτης και παλιός φίλος του Χαν Σόλο, Λάντο Καλρίζιαν, δεν είχε στ' αλήθεια επιλογή από το να τον προδώσει. Αλλωστε στη συνέχεια της τριλογίας ενώνει δυνάμεις με τους Επαναστάτες και επανορθώνει. Δεν αλλάζει όμως το γεγονός ότι στην κρίσιμη στιγμή ο βαρώνος του Μπέσπιν υποδέχεται τον Λουκ και τους φίλους του για να τους παγιδέψει: συλλαμβάνονται από τα στρατεύματα του Βέιντερ και του Μπόμπα Φεττ που τους είχαν ακολουθήσει ως εκεί. Ο Βέιντερ ρίχνει τον Χαν σε καρβονίτη και κρατά τους άλλους δυο ως αιχμάλωτους. Η προδοσία είναι προδοσία, Λάντο.
Χόλι Μάρτινς («Ο Τρίτος Ανθρωπος», 1949)
Υποτίθεται ότι το δίκιο είναι με το μέρος του. Αλλωστε ο Χάρι είναι ένας αδίστακτος απατεώνας που νοθεύει με νερό πενικιλίνη που προορίζεται για άρρωστα παιδιά. Ομως ήταν φίλος του. Και, από την πρώτη στιγμή που το φως του δρόμου πέφτει πάνω του, είναι ο και γοητευτικός, ο άτιμος. Ο Μάρτινς όμως ακολουθεί τη συνείδησή του, προδίδει τη φιλία τους και οδηγεί την αστυνομία στο κρησφύγετο του δήθεν νεκρού Χάρι. Και ύστερα απορεί γιατί δεν καταλήγει με το κορίτσι. Τσκ τσκ τσκ...
Mr. Orange («Reservoir Dogs», 1992)
Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ο προδότης της συμμορίας ήταν αυτός που πληρώνει με το αίμα του όσα πήγαν στραβά; Ο αιμόφυρτος Κος Πορτοκαλί έχει το άλλοθι του Κου Λευκού σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, όσο προσπαθεί να βρει τον σπιούνο της παρέας. Μόνο που στην τελική ανατροπή του Ταραντίνο, ο Mr. Orange εξομολογείται την πραγματική του ταυτότητα, σοκάροντας συντρόφους και κοινό, αλλά και αναγάγοντας αυτό το b movie σε ένα από τα κλασικά κινηματογραφικά δείγματα της δεκαετίας του 90, που ξεκινούσε πανηγυρικά.
Ρόμπερτ Μπρους («Braveheart», 1995)
Απόδειξη ότι για όλα φταίνε οι οικογένειες και η τοξική τους επιρροή στην ενηλικίωση των παιδιών τους. Μάταια ο Γουίλιαμ Braveheart Γουάλας δίνει τον ευγενή γενναίο του αγώνα περιμένοντας τη βοήθεια-κλειδί από τον άρχοντα Ρόμπερτ Μπρους που του την υποσχέθηκε. Εκείνος θα τον προδώσει την πιο κρίσιμη στιγμή, επηρεασμένος από τη βαριά σκιά του ετοιμοθάνατου πατέρα του, ο οποίος απαιτεί ο γιος του να πάρει το θρόνο. Tα δάκρυά του στο τέλος, είναι δάκρυα Ιούδα.
Τζόζεφ Ντ. Πιστόνε («Donnie Brascο», 1997)
Τι κι αν ξέραμε εξ αρχής ότι ο Πιστόνε είναι μπάτσος που εισχωρεί στον μαφιόζικο κόσμο του Ντόνι Μπράσκο για να τον παγιδέψει; Η φιλία που αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο κατά τη διάρκεια της ταινίας, η συγκινητική εμπιστοσύνη του μέντορα προς τον νεαρό μαθητή, είναι τόσο ισχυρή και γοητευτική που μας κάνει να ελπίζουμε ότι το καλό δε θα προδώσει το κακό. Forget about it...
Σάιφερ («The Matrix», 1999)
Αν ο Νίο είναι ο Χριστός που προσπαθεί να σώσει τον Ανθρωπο, ο Σάιφερ είναι ξεκάθαρα ο Ιούδας. Κι αν ο Ιούδας πληρώθηκε 30 αργύρια, ο Σάιφερ το κάνει για ...το φαγητό. Για μια μπριζόλα. Ομολογεί στον πράκτορα Σμιθ: «Γνωρίζω ότι η μπριζόλα αυτή δεν υπάρχει», αλλά την απολαμβάνει στον τεχνητό κόσμο του Μάτριξ, ενώ παραδέχεται ότι «η άγνοια είναι πηγή ευδαιμονίας». Ζητάει τις ανέσεις του ψεύτικου αυτού κόσμου και χάνει και αυτόν τον κόσμο, και τον αληθινό.
Φρέντο Κορλεόνε («Ο Νονός», 1972)
Ο δευτερότοκος του Δον Βίτο, Φρέντο Κορλεόνε είναι ο πιο καλοκάγαθος και συνάμα ο πιο αδύναμος κρίκος της Οικογένειας. Και για αυτό ο πιο εύκολος να επηρεαστεί και να προδώσει. Σε μία αντιστροφή του «φιλιού του Ιούδα», εδώ ο «Ιησούς» δίνει το φιλί του θανάτου στον αδελφό μαφιόζο που πρόδωσε. «Το ξέρω ότι εσύ είσαι Φρέντο. Μου ράγισες την καρδιά». Τα υπόλοιπα έμειναν κλασικά.
Διαβάστε ακόμη: OMG! Οι 10 Χριστοί που άφησαν (κινηματογραφική) ιστορία!
Τα (κινηματογραφικά) Πάθη του Χριστού
