Αν δεν προσέξει κανείς την ημερομηνία παραγωγής της ταινίας, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει ότι το «The House of the Devil» δεν είναι ένα φιλμ ξεχασμένο από τα 80ς που μυστηριωδώς εμφανίστηκε ξανά στην σύγχρονη εποχή. Και δεν είναι μόνο τα μαλλιά, τα ρούχα, ο κόκκος της εικόνας ή η ρετρό εμφάνιση των credits που ευθύνονται για αυτή την εντύπωση. Ακόμα και οι ερμηνείες, η θεματική, η γενικότερη αισθητική και η επιλογή του κ ά θ ε κάδρου μαρτυρά μία ταινία που ζει και αναπνέει σε μια προηγούμενη δεκαετία, κάπου εκεί στα τέλη των 70ς ή την αρχή των 80ς, όταν η Τζέιμι Λι Κέρτις και οι κινηματογραφικές της φίλες εξασκούσαν τις φωνητικές τους χορδές στην προσπάθειά τους να κερδίσουν στο κλασικό παιχνίδι με τίτλο «ποια θα γλιτώσει περισσότερες φορές το μαχαίρωμα».
Μετρήστε αντίστροφα ως το Halloween - με δική σας ευθύνη:
- 9 μέρες πριν το Halloween: «Κάρι, Eκρηξη Oργής» του Μπράιαν Ντε Πάλμα
- 8 μέρες πριν το Halloween: «The Witch» του Ρόμπερτ Εγκερς
- 7 μέρες πριν το Halloween: «Το Ξύπνημα των Νεκρών» του Τζορτζ Ρομέρο
- 6 μέρες πριν το Halloween: «Κραυγή Αγωνίας» του Γουές Κρέιβεν
- 5 μέρες πριν το Halloween: «Το Σπίτι με τα Γελαστά Παράθυρα» του Πούπι Αβάτι
- 4 μέρες πριν το Halloween: «A Tale of Two Sisters» του Κιμ Τζι-γουν
- 3 μέρες πριν το Halloween: «Μια Μορφή στο Παράθυρο» του Τζακ Κλέιτον
Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Ο Τάι Γουέστ προσδίδει μια ατμόσφαιρα παλιομοδίτικου τρόμου στην ιστορία μιας κοπέλας που, για να κάνει babysitting, επιλέγει την χειρότερη δυνατή οικογένεια την χειρότερη δυνατή χρονική στιγμή, επενδύει στην αργή ανάπτυξη και την ύπουλη δημιουργία του φόβου από κάθε σκοτεινή γωνία της επιβλητικής του έπαυλης και αποφεύγει τα εύκολα τινάγματα ή τις παραπλανητικές υποπλοκές, με αποτέλεσμα να μην φορτώνει την αφήγησή του με περιττές λεπτομέρειες. Επιπλέον, ο περιορισμός του προϋπολογισμού λειτουργεί για καλό της ταινίας. O Γουέστ αναγκάζεται να παίξει με την υπαινικτικότητα (το μόνο χειρότερο από ένα στοιχειωμένο σπίτι είναι ένα σπίτι στο οποίο υπάρχει η υποψία ότι είναι στοιχειωμένο), να χρησιμοποιήσει σχεδόν αποκλειστικά τον φωτισμό για να δημιουργήσει την πολυπόθητη ατμόσφαιρα και να ανατρέξει σε όλες τις χιτσκοκικές πρακτικές που υποστηρίζουν – δίκαια – ότι το χτίσιμο της αγωνίας και της έντασης είναι ουσιαστικά εκεί που κερδίζεται το παιχνίδι.
Αν δεν προσέξει κανείς την ημερομηνία παραγωγής της ταινίας, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει ότι το «The House of the Devil» δεν είναι ένα φιλμ ξεχασμένο από τα 80ς που μυστηριωδώς εμφανίστηκε ξανά στην σύγχρονη εποχή.
Για το φινάλε όμως ο Γουέστ αλλάζει ταχύτητες, αναγνωρίζει την παράνοια και την υπερβολή που κρύβει η ιστορία του (ας μην είμαστε υποκριτές, προφανώς και κάτι περίεργο παίζει όταν η πρωταγωνίστρια αποφασίζει να περάσει μία βραδιά σε μια απομονωμένη έπαυλη κατά την διάρκεια μιας ολικής έκλειψης σελήνης) και δεν διστάζει να φτάσει στα άκρα, καταλήγοντας την αφήγησή του σε μια αποθέωση αίματος και φρίκης, που αποζημιώνει για όλη την προηγούμενη αναμονή (όχι αναντίστοιχα με αυτό που έκανε ο Αρτζέντο στον «Παρανοϊκό Δολοφόνο» του ή αλλιώς «Tenebre», αν προτιμάτε). Γιατί αν η αρχή της ταινίας θυμίζει εντελώς Τζον Κάρπεντερ στον τρόπο που χτίζει το μυστήριό της, η κατάληξη είναι ένας άμεσος φόρος τιμής στον Ντάριο Αρτζέντο και την Technicolor εποχή του κόκκινου αίματος (συμπεριλαμβανόμενης και την μουσικής που συνεχίζει επάξια την κληρονομιά των Goblin).
Στην τελική, ο Γουέστ συνδυάζει το προβλεπόμενο (τα horror κλισέ μιας προηγούμενης δεκαετίας, τα λάθη που επιβάλλεται να κάνει η scream queen της καρδιάς μας, τον «περίεργο καπνό» που πάντα βγαίνει όταν «υπάρχει περίεργη φωτιά») με την αναζωογονητική ματιά ενός γνήσιου οπαδού των ταινιών τρόμου, αντλώντας από τους καλύτερους και προσφέροντάς τους ένα γράμμα ειλικρινούς αγάπης. Επιπλέον, γνωρίζει πότε πρέπει να εγκλωβίσει το πρόσωπο της Σαμ του μέσα στο σκοτάδι του κάδρου και ξέρει πότε πρέπει να χρησιμοποιήσει τους ευρύχωρους χώρους του σκηνικού του για να ενισχύσει τον φόβο του αγνώστου. Γνωρίζει πότε πρέπει να αφήσει τον ρυθμό χαλαρό και ξέρει πότε πρέπει να πατήσει το γκάζι στην εικονογραφία του τρόμου. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι αντιλαμβάνεται πως μια γνήσια ταινία τρόμου κρύβει και μια κανιβαλιστική διάθεση πλάκας. Γι’ αυτό και δεν καταλήγει ποτέ πομπώδης αλλά ένας ενθουσιώδης horror fan που εκτιμά τόσο την camp όσο και την κλειστοφοβική συνιστώσα του τρόμου, προσφέροντας αγνή, ανόθευτη, τρομακτικά αποτελεσματική διασκέδαση.
H Τζέιμι Λι Κέρτις στο «Halloween» του Τζον Κάρπεντερ
Bloody bonus: Η Σαμάνθα δεν είναι η μόνη babysitter που τα βρήκε δύσκολα στην ιστορία του τρόμου (αν και ο όρος «babysitter» στην περίπτωσή της κρύβει μια ανατροπή). Στις «Κραυγές Aγωνίας» («When a Stranger Calls») του 1979, ένας ψυχοπαθής δολοφόνος επιστρέφει επτά χρόνια μετά για να τρομοκρατήσει εκ νέου μία κοπέλα που προσέχει τα παιδιά της κυρίας Μανδράκη. Στη «Νύχτα που Γεννήθηκε ο Τρόμος («The Amityville Horror») της ίδιας χρονιάς, η νταντά της οικογένειας Λατζ κλείνεται χωρίς λόγο στην αποθήκη λαμβάνοντας μια γεύση του δαιμονικού κακού. Στην «Κούκλα του Σατανά» του 1988, η νταντά του νεαρού Αντι δέχεται πρώτη πρώτη την οργή του ευερέθιστου Τσάκι. Στο δε «Χέρι στην Κούνια» του 1992, η Ρεμπέκα Ντε Μορνέ δεν είναι το θύμα αλλά η κακιά νταντά της υπόθεσης. Ολες όμως φυσικά βρίσκονται ένα βήμα πίσω από την αρχετυπική babysitter της ιστορίας του τρόμου, την Λόρι Στροντ της Τζέιμι Λι Κέρτις, η οποία απέδειξε στον Μάικ Μάιερς της «Νύχτας με τις Μάσκες» ότι ο δικός της θάνατος δε θα ήταν παιχνιδάκι. Για ποιο λόγο είπαμε οι νταντάδες δεν παίρνουν επίδομα ανθυγιεινής εργασίας;
Δείτε εδώ το επίσημο trailer του «The House of the Devil»:
Διαβάστε ακόμη:
- Halloween special: Oι Τιμ Μπάρτον, Ελαϊ Ροθ, Μ. Νάιτ Σιάμαλαν εξηγούν γιατί τα τέρατα είναι γοητευτικά
- Made in Korea: Δέκα υπέροχες ταινίες από τη Νότια Κορέα που αξίζει να ανακαλύψετε
- Ολη η ιστορία του κινηματογραφικού τρόμου σε 12 λεπτά: Δείτε το εξαιρετικό βίντεο!
- Οι 10 καλύτερες ταινίες τρόμου κατά τον Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
- Αδυνατίστε, τρομάζοντας! Βλέποντας horror films καις θερμίδες!
- O Μάρτιν Σκορσέζε ψηφίζει τις 11 αγαπημένες του ταινίες τρόμου
A Spooktacular Halloween Night! #5 Δευτέρα 31|10 / Ενα τεράστιο, αληθινά spooktacular Halloween Party σε όλους τους χώρους τους six d.o.g.s (αυτούς που ξέρετε και άλλους που δεν ξέρετε). Με μουσική από τους You Say Party! We Say Yeah!, Screaming Screening Room από το flix.gr, Horror Photo Booth, Labyrinth Basement, Haunted Piano και Σπέσιαλ Halloween Κοκτέηλς στα 5 ευρώ. Περισσότερες πληροφορίες για τη βραδιά εδώ.
