Γνωρίζεις την Σαντάκο και την Αμερικανίδα «ξαδέρφη» της, την Σαμάρα. Θυμάσαι την Καγιάκο και το μικρό αγόρι που βγάζει από το στόμα το πιο ανατριχιαστικό νιαούρισμα που έχεις ακούσει ποτέ. Oμως εδώ δε θα μιλήσουμε ούτε για στοιχειά που ζουν σε βιντεοκασέτες και αναρριχώνται από τα πηγάδια, ούτε για φαντάσματα που στοιχειώνουν ακόμα πιο αυθαίρετα τον φόβο σου και, αντί να περπατούν αργά και βασανιστικά, σέρνονται στο έδαφος γιατί πολύ απλά έχουν σπάσει όλα τα κόκαλα του σώματός τους.
Μετρήστε αντίστροφα ως το Halloween - με δική σας ευθύνη:
- 9 μέρες πριν το Halloween: «Κάρι, Eκρηξη Oργής» του Μπράιαν Ντε Πάλμα
- 8 μέρες πριν το Halloween: «The Witch» του Ρόμπερτ Εγκερς
- 7 μέρες πριν το Halloween: «Το Ξύπνημα των Νεκρών» του Τζορτζ Ρομέρο
- 6 μέρες πριν το Halloween: «Κραυγή Αγωνίας» του Γουές Κρέιβεν
- 5 μέρες πριν το Halloween: «Το Σπίτι με τα Γελαστά Παράθυρα» του Πούπι Αβάτι
Αντιθέτως, θα μεταφερθούμε στην Νότια Κορέα (φυσικά και δεν γιορτάζεται το Halloween στην Νότια Κορέα αλλά η δυτική κουλτούρα έχει αγκαλιάσει τόσο πολύ τον ασιατικό τρόμο που είναι αδύνατον να τον παραβλέψουμε) για να εστιάσουμε σε μια ιστορία που όπως κάθε σωστή, κορεάτικη αφήγηση ενδιαφέρεται για την οικογένεια και όλες εκείνες τις δυνάμεις που την διαλύουν και την επαναδημιουργούν σε μία νέα, στην περίπτωσή μας, προβληματική μορφή, για το παρελθόν και για τον τρόπο που αυτό επηρεάζει το σήμερα των ηρώων και για την ηθική και την διεστραμμένη μορφή που εκείνη μπορεί να πάρει σε κρίσιμες, κομβικές στιγμές. Και φυσικά, ως γνήσια ιστορία ασιατικού τρόμου, αυτή η «Ιστορία Δύο Αδερφών» κρύβει στις σκοτεινές γωνίες της φαντάσματα με μαύρα μακριά μαλλιά που πλησιάζουν απειλητικά το κρεβάτι, σκοτεινές γωνίες όπου τα μυστικά μπορούν να αποδειχτούν δολοφονικά και μια ανατροπή που αντί να λύνει περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα δίνοντας ώθηση στην τελική τρίτη πράξη της ιστορίας. Πάρε μαθήματα, Μ. Νάιτ Σιάμαλαν.
Εξάλλου ο τρόμος δεν είναι ποτέ αποτελεσματικός αν δεν κρύβει από πίσω μια αρχετυπική αλήθεια, είτε αυτή είναι η ενοχή, είτε η ευθύνη, είτε ένα λάθος, είτε μια ανομολόγητη πράξη, είτε η διεστραμμένη έννοια της αγάπης ή του μίσους.
Η «Ιστορία δύο αδερφών» όμως δεν είναι μια ακόμα ιστορία τρόμου της σειράς. Ο Κιμ Τζι-Γουν προτιμά τον ψυχολογικό τρόμο από τα ξαφνικά τινάγματα (αυτό δεν κάνει βέβαια τα φαντάσματα της ιστορίας λιγότερο ανατριχιαστικά), δεν βιάζεται να φτάσει γρήγορα και βεβιασμένα στο ζουμί της ιστορίας (ίσα ίσα, το πρώτο ημίωρο θα μπορούσε να ανήκει κάλλιστα σε ένα δυνατό οικογενειακό δράμα) και, το κυριότερο, δεν επιθυμεί να κάνει προφανή κάθε παράμετρο της ιστορίας του, συλλαβίζοντας με λεπτομέρεια τον κόσμο της ταινίας. Αντιθέτως, αφήνει την ατμόσφαιρα να θέσει τον σωστό τόνο (και είναι μάστορας σε αυτό, αρκεί μια ματιά και στην υπόλοιπη φιλμογραφία του για να διαπιστώσει κανείς το οπτικό μεγαλείο του Κιμ Τζι-Γουν), χαρίζει τα φαντάσματά του τον κατάλληλο χρόνο που απαιτεί και ο σκοπός της ιστορίας και καθοδηγεί τον θεατή μαζί με τις ηρωίδες τους στην εξερεύνηση των στοιχείων που θα οδηγήσουν στην αλήθεια, η οποία είναι σπαρακτική.
Εξάλλου ο τρόμος δεν είναι ποτέ αποτελεσματικός αν δεν κρύβει από πίσω μια αρχετυπική αλήθεια, είτε αυτή είναι η ενοχή, είτε η ευθύνη, είτε ένα λάθος, είτε μια ανομολόγητη πράξη, είτε η διεστραμμένη έννοια της αγάπης ή του μίσους, όπως αντιλαμβάνεται το κάθε τι ο ήρωας της ιστορίας εκείνη την καθοριστική στιγμή. Η «Iστορία Δύο Αδερφών» είναι ένα στοιχειωτικό παραμύθι, μία γοτθική ιστορία αδερφικής αγάπης, ένα τρομακτικό οικογενειακό δράμα όπου τίποτα δεν είναι ό,τι φαίνεται αλλά και, παραδόξως, μια ιστορία όπου κάθε τι που προβάλλεται είναι απόλυτα ειλικρινές. Επιβάλλεται να το ανακαλύψεις.
Σκηνή από το «Kuroneko» του Κανέτο Σίντο
Bloody bonus: Η ταινία είναι βασισμένη σε κορεάτικο μύθο, όπως συμβαίνει και με πολλές άλλες ιστορίες ασιατικού τρόμου ανά τις δεκαετίες. Για παράδειγμα, το «Kuroneko» του Κανέτο Σίντο (ή «Κολασμένα πάθη» στα ελληνικά, σε ακόμα μία αψυχολόγητη προσπάθεια των μεταφραστών της εποχής ο τίτλος μιας ταινίας τρόμου να θυμίζει ερωτική ταινία των 70ς) βασίζεται στον ιαπωνικό μύθο της «επιστροφής της γάτας», όπου μία μητέρα και η νύφη της επιστρέφουν από τον τάφο ως δολοφονικές γάτες-βαμπίρ για να εκδικηθούν τους σαμουράι που τις βίασαν και τις δολοφόνησαν. Το θρυλικό «Kwaidan» του Μασάκι Κομπαγιάσι, από την άλλη, βασίζεται σε τέσσερις ιστορίες από την συλλογή ιαπωνικών θρύλων του Λευκάδιου Χερν «Καϊντάν: Ιστορίες και μελέτες παράξενων πραγμάτων». Το δε «Μάτι 2» των αδερφών Πανγκ από το Χονγκ Κονγκ εξερευνά τις σχέσεις που αναπτύσσονται σύμφωνα με τους ασιατικούς θρύλους ανάμεσα στις εγγείους και τα νεογνά τους, χωρίς βέβαια να κάνει την διαφορά στην παγκόσμια σκηνή τρόμου. Στην Αμερική, παρόμοια προσέγγιση ακολούθησε ο «Candyman» του Μπερνάρντ Ρόουζ, αποδεικνύοντας τουλάχιστον κινηματογραφικά, ότι το φάντασμα του σκλάβου με το άγκιστρο για χέρι, ο οποίος γυρνάει από τους νεκρούς διψώντας για εκδίκηση αν πεις το όνομά του πέντε φορές, είναι αληθινό.
Διαβάστε ακόμη:
- Halloween special: Oι Τιμ Μπάρτον, Ελαϊ Ροθ, Μ. Νάιτ Σιάμαλαν εξηγούν γιατί τα τέρατα είναι γοητευτικά
- Made in Korea: Δέκα υπέροχες ταινίες από τη Νότια Κορέα που αξίζει να ανακαλύψετε
- Ολη η ιστορία του κινηματογραφικού τρόμου σε 12 λεπτά: Δείτε το εξαιρετικό βίντεο!
- Οι 10 καλύτερες ταινίες τρόμου κατά τον Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
- Αδυνατίστε, τρομάζοντας! Βλέποντας horror films καις θερμίδες!
- O Μάρτιν Σκορσέζε ψηφίζει τις 11 αγαπημένες του ταινίες τρόμου
Tags: Halloween
