«Τα Πνεύματα του Ινισέριν» (The Banshees of Inisherin) του Μάρτιν ΜακΝτόνα
Πώς σταματάς να είσαι φίλος με τον, εδώ και χρόνια, καλύτερό σου φίλο; Απλά κόβεις μαχαίρι όλους τους δεσμούς μαζί του, όσο βάναυσο κι αν ακούγεται αυτό. Και αυτή η ιστορία της νέας ταινίας του Μάρτιν ΜακΝτόνα - μια ιστορία για δυο κολλητούς που κόβουν ξαφνικά τη φιλία τους. Και μέσα από αυτή μια ιστορία για ένα έθνος που έχει χωριστεί στα δυο, έτσι ξαφνικά, χωρίς λόγο και καμία αιτία.
Τοποθετημένη στο πλασματικό απομονωμένο νησί του Ινισέριν, κοντά στις ακτές της Ιρλανδίας το 1923, κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου Πολέμου στη χώρα, η ταινία πιάνει την αρχή της αφήγησής της, την μέρα που ο Κολμ, ανακοινώνει στον κολλητό του Πάρικ πως δεν θέλει πια να είναι φίλοι και πως θα πρέπει να σταματήσει να του μιλά. «Απλά δεν σε συμπαθώ πια» του λέει, όταν ο Πάρικ προσπαθεί να καταλάβει για ποιο λόγο δεν μπορούν να πίνουν πλέον τις μπίρες τους μαζί κάθε απόγευμα στις δύο. Ο Κολμ είναι αποφασισμένος πως δεν έχει χρόνο για άσκοπες πολυλογίες και ανούσιες κουβέντες, προτιμά να περάσει τα χρόνια που του απομένουν μέχρι να πεθάνει, συνθέτοντας μουσική, θέλοντας να αφήσει πίσω του κάτι που θα κάνει τους ανθρώπους να τον θυμούνται. «Κανείς δεν θυμάται κάποιον μόνο και μόνο επειδή ήταν καλός άνθρωπος» λέει. Κι όταν ο Πάρικ επιμένει να προσπαθεί να χτίσει γέφυρες, για να αναθερμάνει την φιλία τους, ο Κολμ τον απειλεί πως για κάθε φορά που θα τον ενοχλεί, για κάθε φορά που θα του ξαναμιλήσει, θα κόβει ένα δάχτυλο του χεριού του με ένα κλαδευτήρι. Μια απειλή που απροσδόκητα, θα κάνει σύντομα πράξη, κάνοντας τον Πάρικ να καταλάβει ότι δεν αστειεύεται, αλλά όχι και να τον πείσει να σταματήσει να προσπαθεί να τον κερδίσει ξανά.
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2023;
Power Points
Δεν αποτελεί καμία έκπληξη πως κι εδώ το σενάριο του ΜακΝτόνα είναι το πιο δυνατό του σημείο. Με φόντο τον Ιρλανδικό Εμφύλιο που μαίνεται στην αντίπερα όχθη, το φιλμ, ακολουθεί μια μικρότερου βεληνεκούς αλλά όχι ήσσονος σημασίας σύγκρουση ανάμεσα στους δύο ήρωές της και στην νοοτροπία τους για την ζωή, πηγαίνοντας από τη πνευματώδη κωμωδία στη μελαγχολία και το υπαρξιακό δράμα, όπου το ρεαλιστικό συναντά το παράλογο και το γκροτέσκο το αφοπλιστικά τρυφερό. Και με μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς η ταινία παραδίδει μαθήματα πνευματώδους κωμωδίας νικώντας κάθε σου συναισθηματική άμυνα και μη αφήνοντάς σου άλλη επιλογή από τα παραδοθείς στην μελαγχολία του φινάλε της.
Θα μείνει κλασικό
Γιατί μέσα από το μικρόκοσμο αυτό του απομονωμένου νησιού του Ινισέριν, ο ΜακΝτόνα κεντά πάνω σε ένα άψογο σενάριο και διαλόγους που δεν χτυπούν ούτε μια λάθος νότα για να μιλήσει με τον πιο απλό και αναπολογητικό τρόπο για το παραλογισμό που κρύβεται πίσω από κάθε πόλεμο, πόσο μάλλον όταν αυτός είναι ένας εμφύλιος στον οποίο ακόμα και ένας αδερφός στρέφεται εναντίον ενός αδερφού.
Η σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
Υπάρχουν πολλές εξαιρετικές στιγμές στην ταινία του ΜακΝτόνα. Από την πρώτη στιγμή που ο Κόλιν (Μπρένταν Γκλίσον) λέει στον κολλητό του Πάρικ (Κόλιν Φάρελ) ότι δεν θέλει να είναι πλεόν φίλοι γιατί απλά «δεν τον συμπαθεί πια», μέχρι το όταν Πάρικ συνειδητοποιεί ότι ο αγαπημένος του γάιδαρος είναι νεκρός. Ολες αυτές θα μπορούσαν να μπουν εδώ και όλες τους να ο άξιζαν. Αλλα ίσως μια από τις πιο όμορφες, αλλά ταυτόχρονα και πιο σπαραχτικές, στιγμές της ταινίας δεν έχει να κάνει με τους δυο αυτούς φίλους.
Είναι όταν ο Μπάρι Κιόγκαν εξομολογείται τον έρωτά του στην Κέρι Κόντον και εκείνη τον απορρίπτει. Αυτό που σε κερδίζει είναι η υπέροχη αφοπλιστική ερμηνεία του Κιόγκαν, μαχαίρι στην καρδιά όταν ξέρεις τι επακολουθεί για τον χαρακτήρα του, όταν «χάθηκε κι αυτό το όνειρο» για εκείνον να βρει έστω και λίγη ευτυχία στη ζωή του.
Γράψαμε στο Flix
«Οριοθετώντας με αποφασιστικότητα το δικό της ύφος κάπου ανάμεσα στο φολκλόρ, την λαϊκή κωμωδία και το υπαρξιακό δράμα, κατορθώνει να φωτίσει ένα συναρπαστικό πορτρέτο μιας κοινότητας και της ψυχολογίας ενός ολόκληρου λαού και μαζί να εξερευνήσει μια σειρά από πυκνότερες ιδέες: Οι διαφορετικοί τρόποι να βλέπεις και να ζεις την ζωή σου, η αξία της χειροπιαστής στιγμής απέναντι στην φευγαλέα αιωνιότητα, η περηφάνια και οι προκαταλήψεις, η ρευστή φύση της αγάπης, οι δεσμοί που χτίζεις με έναν τόπο και ο τρόπος που αυτός μπορεί να γίνει φυλακή, είναι μερικά μόνο από αυτά για τα οποία μιλούν τα «Πνεύματα του Ινισέριν», με τον δικό του απροσδόκητο μα πάντα αποτελεσματικό τρόπο.»
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix.
Και κάτι ακόμα
«Hθελα από την αρχή να φέρω το κοινό σε θέση να μην ξέρει αν θέλει να γελάσει ή να κλάψει. Ηθελα να κάνει και τα δύο. Θεωρώ ότι η ταινία είναι πολύ μελαγχολική, αλλά δεν ήθελα να περιοριστώ στη μαυρίλα. Eπρεπε να υπάρχει ένα κωμικό άγγιγμα, μια ισορροπία. Το σκοτάδι είναι η φυσική μου ευαισθησία, αλλά ποτέ δεν είμαι αδυσώπητος ως προς αυτό. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου.»
Αυτά είχε πει ο Μάρτιν ΜακΝτόνα μιλώντας στο Flix για τον παραλογισμό του σινεμά που συναγωνίζεται η πραγματικότητα. Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξή του εδώ.
Οι 10 καλύτερες ταινίες του 2023 για το Flix
Νούμερο 10: «Περασμένες Ζωές» (Past Lives) της Σελίν Σονγκ
Νούμερο 9: «Tár» του Τοντ Φιλντ
Νούμερο 8: «Οπενχάιμερ» του Κρίστοφερ Νόλαν
Νούμερο 7: «Ανατομία Μιας Πτώσης» (Anatomie D' Une Chute) της Ζιστίν Τριέ
Νούμερο 6: «Στο Γραφείο Καθηγητών» (The Teachers’ Lounge) του Ιλκερ Τσατάκ
Νούμερο 5: «Πεσμένα Φύλλα» (Fallen Leaves) του Ακι Καουρισμάκι
Νούμερο 4: «Στη Φωτιά» (La Passion de Dodin Bouffant) του Τραν Αν Χουνγκ
